Δύο αρχές για οποιαδήποτε οικονομία
Συχνά, είναι με τη δοκιμασία της αντιξοότητας που μαθαίνουμε εκείνα τα πιο κρίσιμα μαθήματα τα οποία διαπλάθουν τον χαρακτήρα μας και διαμορφώνουν τον προορισμό μας.
Στα ταξίδια μας, επισκεπτόμενοι μέλη της Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο και μέσω καθιερωμένων διαύλων ιεροσύνης, λαμβάνουμε από πρώτο χέρι ανατροφοδότηση για τις συνθήκες και τις δυσκολίες των μελών μας. Εδώ και πολλά χρόνια πολλά από τα μέλη μας έχουν επηρεαστεί από παγκόσμιες καταστροφές, τόσο φυσικές όσο και ανθρωπογενείς. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι οικογένειες έπρεπε να περιορίσουν τα έξοδά τους και να ανησυχήσουν για το πώς θα υπομείνουν αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Αδελφοί, όντως αισθανόμαστε πολύ κοντά σας. Σας αγαπάμε και προσευχόμαστε πάντα για εσάς. Έχω δει αρκετά σκαμπανεβάσματα σε όλη τη ζωή μου, ώστε να ξέρω ότι ο χειμώνας σίγουρα θα υποχωρήσει στη ζεστασιά και στην ελπίδα μίας νέας άνοιξης. Αισθάνομαι αισιόδοξος για το μέλλον. Αδελφοί, από μέρους μας πρέπει να παραμένουμε σταθεροί στην ελπίδα, να εργαζόμαστε με όλη μας τη δύναμη και να εμπιστευόμαστε τον Θεό.
Προσφάτως σκεφτόμουν μία περίοδο στη ζωή μου, όταν η πίεση της ανησυχίας και το ενδιαφέρον για το αβέβαιο μέλλον φαίνονταν πάντα παρόντα. Ήμουν 11 ετών και ζούσα με την οικογένειά μου στη σοφίτα μίας αγροικίας κοντά στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Ήμασταν πρόσφυγες για δεύτερη φορά σε μία περίοδο λίγων μόνον ετών και αγωνιζόμασταν να εγκατασταθούμε σε έναν νέο τόπο πολύ μακριά από το προηγούμενο σπίτι μας. Θα μπορούσα να πω ότι ήμασταν φτωχοί, αλλά αυτό θα ήταν ευφημισμός. Κοιμόμασταν όλοι σε ένα δωμάτιο που ήταν τόσο μικρό, ώστε μετά βίας υπήρχε χώρος για να περπατήσουμε γύρω από τα κρεβάτια. Στο άλλο μικρό δωμάτιο είχαμε μερικά ταπεινά έπιπλα και μία κουζίνα που η μητέρα χρησιμοποιούσε για να μαγειρεύει τα γεύματα. Για να πάμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, έπρεπε να περάσουμε μέσω ενός χώρου αποθήκευσης όπου ο αγρότης φύλαγε τον εξοπλισμό και τα εργαλεία του, μαζί με διάφορα κρέατα και λουκάνικα που κρέμονταν από τα δοκάρια. Το άρωμα πάντα με έκανε να πεινώ πολύ. Δεν είχαμε εσωτερικό μπάνιο, αλλά είχαμε ένα εξωτερικό – κάτω από τις σκάλες και περίπου 15 μέτρα μακριά, αν και φαινόταν πολύ πιο μακριά κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Επειδή ήμουν πρόσφυγας και λόγω της προφοράς μου από την Ανατολική Γερμανία, τα άλλα παιδιά συχνά με κορόιδευαν και με αποκαλούσαν με ονόματα που με πλήγωναν βαθιά. Από όλα τα χρόνια της νεότητάς μου, πιστεύω ότι αυτό μπορεί να ήταν το πιο αποθαρρυντικό.
Τώρα, δεκαετίες αργότερα, μπορώ να θυμηθώ εκείνες τις ημέρες μέσω του απαλυντικού φίλτρου της εμπειρίας. Παρόλο που ακόμη θυμάμαι τον πόνο και την απελπισία, μπορώ να καταλάβω τώρα ό,τι δεν μπορούσα να καταλάβω τότε: αυτή ήταν μία περίοδος μεγάλης πνευματικής ανάπτυξης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεθήκαμε ως οικογένεια. Παρακολουθούσα και μάθαινα από τους γονείς μου. Θαύμαζα την αποφασιστικότητα και την αισιοδοξία τους. Από εκείνους έμαθα ότι η αντιξοότητα, όταν αντιμετωπίζεται με πίστη, θάρρος και επιμονή θα μπορούσε να ξεπεραστεί.
Γνωρίζοντας ότι μερικοί από εσάς βιώνετε τις δικές σας περιόδους ανησυχίας και απόγνωσης, θα ήθελα να μιλήσω σήμερα για δύο σημαντικές αρχές που με στήριξαν μέσω αυτής της διαμορφωτικής περιόδου της ζωής μου.
Η πρώτη αρχή: Εργασία
Μέχρι σήμερα με εντυπωσιάζει βαθιά ο τρόπος με τον οποίο εργάστηκε η οικογένειά μου, αφού έχασε τα πάντα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Θυμάμαι τον πατέρα μου –έναν δημόσιο υπάλληλο από εκπαίδευση και εμπειρία– να αναλαμβάνει πολλές δύσκολες δουλειές, μεταξύ των οποίων ήταν του ανθρακωρύχου, του εργάτη σε ορυχείο ουρανίου, του μηχανικού και του οδηγού φορτηγού. Έφευγε νωρίς το πρωί και συχνά επέστρεφε αργά το βράδυ με σκοπό να συντηρήσει την οικογένειά μας. Η μητέρα μου ξεκινούσε το πλύσιμο ρούχων και εργαζόταν αμέτρητες ώρες κάνοντας οικιακή εργασία. Επιστράτευε την αδελφή μου και εμένα στην επιχείρησή της. Με το ποδήλατό μου γινόμουν η υπηρεσία παραλαβής και παράδοσης. Αισθανόμουν καλά που μπορούσα να βοηθώ την οικογένεια με έναν μικρό τρόπο και παρόλο που δεν το ήξερα εκείνη την εποχή, η σωματική εργασία κατέληξε επίσης να είναι ευλογία για την υγεία μου.
Δεν ήταν εύκολο, αλλά το έργο μας απέτρεψε από το να παραμείνουμε πάρα πολύ στις δυσκολίες των συνθηκών μας. Μολονότι η κατάστασή μας δεν άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη, όντως άλλαξε. Αυτό είναι το θέμα με την εργασία. Εάν απλώς επιμείνουμε –σταθερά και συνεχώς– τα πράγματα ασφαλώς θα βελτιωθούν.
Πόσο θαυμάζω τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που ξέρουν πώς να εργασθούν! Πόσο ο Κύριος αγαπά τον εργάτη! Είπε: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου»1 και «ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του»2. Επίσης έδωσε μία υπόσχεση: «Βάλε το δρεπάνι σου με όλη σου την ψυχή, και οι αμαρτίες σου σού συγχωρούνται»3. Αυτοί που δεν φοβούνται να σηκώσουν τα μανίκια τους και να εστιάσουν στην επιδίωξη αξιόλογων στόχων είναι ευλογία στην οικογένειά τους, στην κοινότητά τους, στο έθνος τους και στην Εκκλησία.
Ο Κύριος δεν αναμένει από εμάς να εργαζόμαστε πιο σκληρά από όσο μπορούμε. Δεν συγκρίνει (ούτε θα πρέπει εμείς) τις προσπάθειές μας με εκείνες των άλλων. Ο Επουράνιος Πατέρας μας ζητά μόνον να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε – να εργαζόμαστε σύμφωνα με την πλήρη ικανότητά μας, όσο μεγάλη ή μικρή μπορεί να είναι.
Η εργασία είναι ένα αντίδοτο για την ανησυχία, ένα βάλσαμο για τη λύπη και μία είσοδος στην πιθανότητα. Οποιεσδήποτε και αν είναι οι συνθήκες μας στη ζωή, αγαπητοί μου αδελφοί, ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και ας καλλιεργούμε τη φήμη για αρίστευση σε όλα όσα κάνουμε. Ας δώσουμε στον νου και στο σώμα μας την ένδοξη ευκαιρία για εργασία που παρουσιάζεται κάθε νέα ημέρα.
Όταν η άμαξά μας κολλήσει στη λάσπη, είναι πολύ πιο πιθανόν ο Θεός να βοηθήσει τον άνδρα που βγαίνει έξω να σπρώξει παρά τον άνδρα που απλώς υψώνει τη φωνή του στην προσευχή – ανεξάρτητα από το πόσο εύγλωττη είναι η αγόρευση. Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον το έθεσε με αυτό τον τρόπο: «Δεν είναι αρκετό να θέλουμε να κάνουμε την προσπάθεια και να πούμε θα κάνουμε την προσπάθεια… Είναι με την εργασία, όχι μόνο με τη σκέψη, που επιτυγχάνουμε τους στόχους μας. Εάν διαρκώς αναβάλλουμε τους στόχους μας, δεν θα τους δούμε ποτέ να εκπληρώνονται»4.
Η εργασία μπορεί να εξευγενίζει και να ικανοποιεί, όμως θυμηθείτε την προειδοποίηση του Ιακώβ να μη «σπαταλάτε… τον κόπο σας για εκείνο που δεν μπορεί να ικανοποιήσει»5. Εάν αφιερωθούμε στην επιδίωξη του εγκόσμιου πλούτου και στη λάμψη της δημόσιας αναγνώρισης εις βάρος των οικογενειών μας και της πνευματικής μας ανάπτυξης, θα ανακαλύψουμε αρκετά σύντομα ότι έχουμε κάνει μία συμφωνία χωρίς αξία. Το ενάρετο έργο που κάνουμε εντός των τοίχων του σπιτιού μας είναι πολύ ιερό. Τα οφέλη του είναι αιώνια σε φύση. Δεν μπορεί να μεταβιβασθεί. Είναι το θεμέλιο του έργου μας ως φερόντων την ιεροσύνη.
Θυμηθείτε, είμαστε μόνον προσωρινοί ταξιδιώτες σε αυτόν τον κόσμο. Ας μην αφιερώσουμε τα ταλέντα και την ενέργεια που μας δόθηκαν από τον Θεό αποκλειστικώς για να συσσωρεύσουμε γήινες τιμές και πλούτο, αλλά καλύτερα να περάσουμε τις ημέρες μας προοδεύοντας πνευματικώς. Επειδή ως γιοι του Ύψιστου Θεού δημιουργηθήκαμε για να ανέλθουμε σε νέους ορίζοντες.
Τώρα μία λέξη προς εμάς τους πεπειραμένους αδελφούς: η συνταξιοδότηση δεν είναι μέρος του σχεδίου ευδαιμονίας του Κυρίου. Δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα απαλλαγής από τις ευθύνες της ιεροσύνης κατά την Ημέρα του Κυρίου ούτε κανένα συνταξιοδοτικό πρόγραμμα – ανεξαρτήτως ηλικίας ή φυσικής κατάστασης. Ενώ η φράση «ήμουν εκεί, το έκανα» μπορεί να λειτουργήσει ως δικαιολογία για να αποφύγουμε το σκέιτμπορντ, να απορρίψουμε μία πρόσκληση για βόλτα με μοτοσικλέτα ή να αποφύγουμε το πικάντικο κάρρυ στον μπουφέ, δεν είναι μία αποδεκτή δικαιολογία για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας της διαθήκης να αφιερώσουμε τον χρόνο, τα ταλέντα και τους πόρους μας στο έργο του βασιλείου του Θεού.
Μπορεί να υπάρχουν εκείνοι που, μετά από πολλά χρόνια υπηρέτησης στην Εκκλησία, πιστεύουν ότι δικαιούνται μίας περιόδου ξεκούρασης, ενώ άλλοι κάνουν το έργο. Για να το θέσω ευθέως, αδελφοί, αυτό το είδος σκέψης είναι ανάξιο για έναν μαθητή του Χριστού. Ένα μεγάλο μέρος του έργου μας επί της γης αυτής είναι να υπομείνουμε με χαρά μέχρι τέλους – κάθε ημέρα της ζωής μας.
Τώρα, μία λέξη επίσης προς τους πιο νέους αδελφούς μας της Μελχισεδικής Ιεροσύνης, που επιδιώκουν τους ενάρετους στόχους απόκτησης εκπαίδευσης και εύρεσης μίας αιώνιας συζύγου. Υπάρχουν οι σωστοί στόχοι, αδελφοί μου, όμως θυμηθείτε: εργαζόμενοι επιμελώς στον αμπελώνα του Κυρίου θα αναβαθμίσετε σε μεγάλο βαθμό το βιογραφικό σας και θα αυξήσετε την πιθανότητα για επιτυχία και στις δύο άξιες αυτές προσπάθειες.
Είτε είστε ο νεότερος διάκονος είτε ο αρχαιότερος αρχιερέας, υπάρχει έργο να κάνετε!
Η δεύτερη αρχή: Μάθηση
Κατά τη διάρκεια των δύσκολων οικονομικών συνθηκών της μεταπολεμικής Γερμανίας, οι ευκαιρίες για εκπαίδευση δεν ήταν τόσο άφθονες όσο είναι σήμερα. Ωστόσο, παρά τις περιορισμένες επιλογές, αισθανόμουν πάντα τον ζήλο να μάθω. Θυμάμαι μία ημέρα ενώ ήμουν έξω στο ποδήλατό μου και παρέδιδα πλυμένα ρούχα, εισήλθα στο σπίτι ενός συμμαθητή μου. Σε ένα από τα δύο δωμάτια, δύο μικρά γραφεία ήταν κολλημένα στον τοίχο. Τι υπέροχο θέαμα που ήταν! Πόσο τυχερά ήταν εκείνα τα παιδιά που είχαν τα δικά τους γραφεία! Μπορούσα να τα φαντασθώ να κάθονται με ανοικτά βιβλία να μελετούν τα μαθήματά τους και να κάνουν τις εργασίες τους. Μου φαινόταν ότι το να έχω το δικό μου γραφείο θα ήταν το πιο θαυμάσιο πράγμα στον κόσμο.
Θα έπρεπε να περιμένω πολύ καιρό προτού εκπληρωθεί αυτή η ευχή. Χρόνια αργότερα βρήκα δουλειά σε ένα ίδρυμα ερευνών που είχε μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Θυμάμαι ότι περνούσα πολύ από τον ελεύθερο μου χρόνο σε εκείνη τη βιβλιοθήκη. Εκεί μπορούσα επιτέλους να κάθομαι σε ένα γραφείο –μόνος μου– και να ρουφώ τις πληροφορίες και τις γνώσεις που παρείχαν τα βιβλία. Πόσο μου άρεσε να διαβάζω και να μαθαίνω! Εκείνες τις ημέρες κατάλαβα από πρώτο χέρι τα λόγια του παλαιού ρητού: Η εκπαίδευση δεν είναι απλώς συσσώρευση γνώσεων, αλλά κάνει κάτι με τις γνώσεις σας.
Για τα μέλη της Εκκλησίας η εκπαίδευση δεν είναι απλώς μία καλή ιδέα – είναι μία εντολή. Είμαστε εδώ για να μάθουμε «για αυτά που είναι στους ουρανούς και στη γη. Και κάτω από τη γη. Αυτά που υπήρξαν, αυτά που υπάρχουν, αυτά που πρέπει σύντομα να συμβούν. Αυτά που είναι στον τόπο σας, αυτά που είναι μακριά»6.
Στον Τζόζεφ Σμιθ άρεσε να μαθαίνει παρόλο που είχε λίγες ευκαιρίες για επίσημη εκπαίδευση. Στα ημερολόγιά του μιλούσε με χαρά για τις ημέρες που πέρασε με μελέτη και συχνά εξέφραζε την αγάπη του για μάθηση7.
Ο Τζόζεφ δίδαξε στους Αγίους ότι η γνώση είναι απαραίτητο μέρος του θνητού μας ταξιδιού, επειδή «ένας άνθρωπος δεν σώζεται γρηγορότερα από ό,τι [αποκτά] γνώση»8 και ότι «οτιδήποτε στοιχείο διάνοιας αποκτήσουμε σε τούτη τη ζωή, θα αναστηθεί μαζί μας κατά την ανάσταση»9. Κατά τη διάρκεια δύσκολων καιρών είναι πιο σημαντικό να μαθαίνουμε. Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ δίδαξε: «Η γνώση διώχνει το σκοτάδι, [την αγωνία] και την αμφιβολία, γιατί αυτές δεν μπορούν να υπάρξουν όταν υπάρχει γνώση»10.
Αδελφοί, έχετε το καθήκον να μάθετε όσο περισσότερο μπορείτε. Παρακαλώ παροτρύνετε τις οικογένειές σας, τα μέλη των απαρτιών σας ιεροσύνης, οποιονδήποτε να μάθει και να γίνει καλύτερα μορφωμένος. Αν δεν είναι διαθέσιμη η επίσημη εκπαίδευση, μην επιτρέψετε σε αυτό να σας αποτρέψει από το αποκτήσετε όλη τη γνώση που μπορείτε. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα καλύτερα βιβλία, υπό μίαν έννοια, μπορούν να γίνουν το «πανεπιστήμιό» σας – μία τάξη που είναι πάντα ανοικτή και δέχεται όλους όσους κάνουν αίτηση. Προσπαθήστε να αυξήσετε τις γνώσεις σας για όλα όσα είναι «ενάρετ[α], ωραί[α], είτε καλής φήμης είτε αξιέπαιν[α]»11. Επιζητήστε μάθηση «με τη μελέτη και επίσης με την πίστη»12. Επιζητήστε με μεταμελημένο πνεύμα και συντετριμμένη καρδιά13. Καθώς εφαρμόζετε την πνευματική διάσταση της πίστης στη μελέτη σας –ακόμη και για εγκόσμια πράγματα– μπορείτε να ενισχύσετε την πνευματική σας ικανότητα, επειδή «εάν προσβλέπετε μόνο προς τη δόξα [του Θεού], το σώμα σας ολόκληρο θα γεμίσει με φως… και [θα καταλαβαίνει] τα πάντα»14.
Στη μάθησή μας ας μην παραμελούμε την πηγή της αποκάλυψης. Οι γραφές και τα λόγια των σύγχρονων αποστόλων και προφητών είναι οι πηγές της σοφίας, της θείας γνώσης και της προσωπικής αποκάλυψης που μας βοηθούν να βρούμε απαντήσεις σε όλες τις δυσκολίες της ζωής. Ας μάθουμε για τον Χριστό. Ας αναζητήσουμε αυτή τη γνώση που οδηγεί στην ειρήνη, στην αλήθεια και στα μεγαλειώδη μυστήρια της αιωνιότητας15.
Συμπέρασμα
Αδελφοί, θυμάμαι αυτό το 11χρονο αγόρι στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, που ανησυχούσε για το μέλλον του και αισθανόταν τον διαρκή πόνο των αγενών σχολίων. Θυμάμαι αυτόν τον καιρό με ένα είδος θλιμμένης στοργής. Αν και δεν θα ήμουν πρόθυμος να ξαναζήσω εκείνες τις μέρες της δοκιμασίας και της δυσκολίας, έχω μικρή αμφιβολία ότι τα μαθήματα που έμαθα ήταν απαραίτητη προετοιμασία για μελλοντική ευκαιρία. Τώρα, πολλά χρόνια αργότερα, γνωρίζω αυτό με βεβαιότητα: συχνά, είναι με τη δοκιμασία της αντιξοότητας που μαθαίνουμε εκείνα τα πιο κρίσιμα μαθήματα τα οποία διαπλάθουν τον χαρακτήρα μας και διαμορφώνουν τον προορισμό μας.
Προσεύχομαι κατά τη διάρκεια των επομένων μηνών και ετών να μπορούμε να γεμίζουμε τις ώρες και τις ημέρες μας με ενάρετο έργο. Προσεύχομαι να επιζητούμε να μαθαίνουμε και να βελτιώνουμε τον νου και την καρδιά μας, πίνοντας από την αγνή πηγή της αλήθειας. Σας αφήνω την αγάπη και τις ευλογίες μου, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.