هر آنچه را که او به شما میگوید آنرا انجام بدهید
وقتی تصمیم میگیریم که ”هر آنچه را که [خدا] بما میگوید“ انجام دهیم، صادقانه متعهّد میشویم که رفتار روزمرّۀ مان را با خواست خدا مطابقت دهیم.
ناجی نخستین معجزۀ به ثبت رسیده اش را در یک مجلس عروسی در قانا در ایالت جلیل ارائه داد. مریم، مادرش، و مریدانش هم آنجا بودند. مریم ظاهراً احساس نوعی مسئولیّت در قبال برگزاری مجلس مهمانی کرد. در خلال جشن، مشکلی پدید آمد—مهمانداران جشن شرابشان تمام شد. مریم با نگرانی نزد عیسی رفت. آنها بطور مختصر گفتگو کردند، سپس مریم رو به خدمتکاران کرده و گفت:
”هر آنچه را که او به شما میگوید، آنرا انجام بدهید.
”و در آنجا شش خمرۀ سنگی بود … [این خمره ها برای نگهداری آب آشامیدنی نبودند بلکه برای مراسم شستشوی مذهبی طبق قانون موسی بودند.]
”عیسی به [خدمتکاران] گفت، این خمره ها را پر از آب کنید. و آنها خمره ها را تا لب پر کردند.
”و او به آنها گفت، حالا از آن بردارید، و نزد حاکم مجلس ببرید. وآنها همان کردند.
” [سپس] حاکم مجلس … آن آب را که شراب شده بود چشید“ و با تعجّب گفت که در جشنها اوّل با بهترین شراب پذیرائی میکنند.1
ما معمولاً این واقعه را بخاطر میاوریم چونکه تبدیل شدن آب به شراب یک نمایش قدرتمند توانای خدا بود—آن یک معجزه بود. آن یک پیام مهم ست، امّا پیام مهم دیگری درنقل قول یوحنّا وجود دارد. مریم ”ظرفی گرانبها و برگزیده،“2 از جانب خدا فراخوانده شده بود تا تنها پسر خدا را بدنیا آورده، پرورش دهد، و بزرگش کند. او بیشتر از هر کس دیگر در روی زمین در مورد عیسی میدانست. او به حقیقت تولّد معجزه آسایش واقف بود. او میدانست که عیسی بدون گناه بود و ”مانند سایر ابناء بشر صحبت نمیکند، و نمیتوان به او تعلیم داد؛ چرا که احتیاج به تعلیم هیچ بشری نداشت.“3 مریم به ظرفیّت فوق العاده اش در حلّ مسائل، از جمله مسئله ای شخصی مانند تهیّۀ شراب برای مجلس مهمانی واقف بود. او اطمینانی راسخ به او و قدرت الهی اش داشت. دستور العمل ساده، مستقیمش به خدمتکاران هیچ اخطار، قید و شرط، و محدودیّتی نداشت: ”هر آنچه را که او میگوید انجام بدهید. “
مریم دختر جوانی بود وقتی فرشته جبرئیل به او ظاهر شد. در ابتدا او نگران بوده است که” مورد لطف مخصوص قرار گرفته “ و ”برکت یافته … در میان زنان … و نمیتوانست بفهمد که منظور فرشته از این سخنان چیست. “ جبرئیل به او اطمینان داد که دلیلی ندارد که بترسد—خبری که او آورد خوب بود. او ”در رحم [اش] آبستن میشود … پسر متعال“ و ”پسری بدنیا میاورد … [که او] بر خاندان یعقوب برای همیشه فرمانروائی خواهد کرد. “
مریم متحیّرانه پرسید، ”چگونه چنین چیزی ممکن است، من هیچ مردی را نمی شناسم؟“
فرشته توضیح داد، امّا بطور خلاصه، به او تأکید کرد که ”برای خدا هیچ کاری محال [نیست]. “
مریم با فروتنی پاسخ داد که هر چه او بخواهد، بدون درخواست اطّلاع از جزئیّات و بدون شکّ با وجود سؤالات متعدّدی که در بارۀ پیامدهائی که در زندگی اش داشت، انجام خواهد داد. او خود را متعهّد نمود بدون آنکه دقیقاً بپرسد چرا خدا از او آنرا میخواهد یا چگونه آن چیزها عمل میکند. او سخنان خدا را بدون قید وشرط و از پیش،4 بدون اطّلاع کامل ازآنچه در انتظارش است پذیرفت. با اعتماد ساده به خدا، مریم گفت، ”بنگر دست پروردۀ خدا را؛ هر آنچه که بمن گفتی همان بشود.“5
وقتی تصمیم میگیریم ”هر آنچه راکه [خدا] بما“ میگوید انجام دهیم، صادقانه متعهّد میشویم که رفتار روزمرّۀ مان را با خواست خدا مطابق کنیم. چنان نشانه های سادۀ ایمان مانند مطالعۀ روزانۀ متب مقدّس، روزه گرفتن، و دعاکردن با نیّت واقعی ما را به درجۀ والاتری از ظرفیت روحانی رهنمون میسازد که خواست های بشری را پاسخ گو است. به مرور زمان، عادات سادۀ ایمان به نتایج معجزه آسائی منتهی میشوند. این عملکرد ها ایمانمان را از چیزی کوچک برای همیشه به توانائی عظیم مبدّل میسازند. سپس، وقتیکه چالشها در سر راهمان قرار میگیرند، ریشۀ عمیق مان در مسیح استواری را در جانمان ایجاد مینماید. خدا ضعف هایمان را تقویت می نماید، بر شادی هایمان میافزاید، و سبب میگردد که ”همۀ چیزها [با] همدیگر برای خوبی [ما] کار کند.“6
چند سال پیش، با اُسقف جوانی که هر هفته ساعتها صرف مشاورت با اعضای کلیسایش میکرد صحبت کردم. او بررسی شگفت انگیزی کرد. مشکلاتی که اعضای کلیسایش با آن روبرو بودند، او گفت، مشکلاتی بودند که همۀ اعضای کلیسا در هر جائی با آن روبرو بودند—مسائلی مانند چگونه ازدواج شاد ایجاد کرد؛ تعادل برقرار کردن بین وظایف کاری، خانواده، و وظایف کلیسا؛ چالشهای پیروی از قوانین حکمت، با شغل، یا هرزه نگاری؛ یا بدست آوردن آرامش در بارۀ مقرّرات کلیسا یا سؤالات تاریخی که نفهمیدند.
اندرز او به اعضای کلیسایش اغلب شامل عملکرد ساده به ایمان بود، مانند مطالعۀ کتاب مورمون—چنانکه رئیس توماس اس. مانسون بما نصیحت کرد که انجام دهیم—پرداختن عُشر، و خدمت در کلیسا با از خود گذشتگی. اغلب، واکنش آنها یکی از این بهانه ها بود. ”اُسقف، من با تو موافق نیستم. ما همه میدانیم که آنها چیزهای خوبی هستند که باید انجام دهیم. ما راجع به آنها همیشه در کلیسا صحبت میکنیم. امّا مطمئن نیستم که شما مرا درک میکنی. انجام دادن هیچکدام از آنها چه ارتباطی با مسائلی که من مواجه هستم.؟ “
این سؤال منصفانه ای است. بعد از مدّتی، من و آن اُسقف جوان مشاهده کرده ایم که آنهائی که آگاهند در بارۀ انجام ”چیزهای کوچک وساده“7— ظاهراً فرمانبرداری جزئی—با ایمان و قدرت که بسیار فراتر از اطاعت حقیقی میرود خودشان و، در حقیقت، به نظر میرسد که ارتباطی با آنها ندارد برکت مییابند. ممکن است رابطۀ بین اعمال سادۀ روزمرّۀ اطاعت و راه حل های مربوط به مشکلات بغرنج که همه با آن درگیریم بسختی قابل تشخیص باشند. امّا آنها بهم مربوط هستند. به تجربۀ من، عادات کوچک روزانه ناشی از ایمان بهترین و تنها راه تقویت خودمان در مقابل مشکلات زندگی است، هر آنچه که هستند. اعمال جزئی ناشی از ایمان، حتّی وقتی ناچیز یا کاملاً بی ارتباط با مشکلات بخصوص که ما را آشفته میسازند، بما برکت می دهند در همۀ آنچه که انجام میدهیم.
در نظر بگیرید نعمان، یک ”فرماندۀ لشکر … سوریه، … یک دلاوری شجاع،“ و جُزامی بود. کنیزی در بارۀ پیامبری در اسرائیل که میتوانست نعمان را شفا دهد برایش تغریف کرد، و لذا او با کاروانی از خدمتکاران، سربازان، و هدایائی برای اسرائیل به آنجا سفر کرد، سرانجام به خانۀ الیشه رسید. کنیز الیشه، نه الیشه خودش، به نعمان اطّلاع داد که دستور سرور صرفاً این بود که ”برو و هفت بار خود را در رودخانۀ اردن بشو. “یک چیز ساده، شاید این نسخۀ ساده در نظرجنگجوی قدرتمند بسیار نامعقول، ساده لوحانه، یا کسر شأن جلوه کرد که آن را پیشنهادی تحقیر آمیز تلَقّی نمود. حدّاقَل، دستور العمل الیشه برای نعمان ممعنی نداشت، ”بنابراین برگشت و خشمگین از آنجا رفت. “
امّا همراهان نعمان با آرامی نزد او رفتند و مشاهده کردند که او می توانسته ”کار بزرگی“ انجام دهد اگرالیشه از او خواسته بود. آنها متوجّه شدند از آنجائیکه از او فقط خواسته شده بود که یک کار جزئی و ساده انجام دهد، آیا نمیبایست آنرا انجام میداد، حتّی اگر نمیدانست چرا؟ نعمان در عکس العمل خود تجدید نظر کرد و احتمالاً با شکّ و تردید، امّا با اطاعت، ”پائین … رفت، و هفت بار در رود اردن فرو رفت“ و بطرز معجزه آسای شفا یافت.8
بعضی پاداش های اطاعت سریعاً داده میشوند؛ بعضی فقط بما بعد از آزمایش میرسند. در مروارید بسیار با ارزش، در بارۀ تلاش خستگی ناپذیر آدم که در جهت اجراء پیمان هایش قربانی تقدیم میکند میخوانیم. وقتی فرشته از آدم میپرسد چرا دارد قربانی تقدیم میکند، او جواب داد، ”من نمیدانم، مگر خدا بمن دستور داد. “فرشته توضیح داد که قربانی اش یک ”مشابه قربانی کردن تنها فرزند واقعی پدر“ است. امّا این توضیح تنها بعد از آنکه آدم تعهّدش را نسبت به اطاعت از خدا برای ”روزهای زیاد“ بدون دانستن اینکه چرا او قرار بود آن قربانی ها را تقدیم کند آمد.9
خدا همیشه برای اطاعت راسخ از مژده و وفاداری به کلیسایش بما برکت میدهد، امّا بندرت زمانش را از قبل بر ما آشکار میسازد. او تمام تصویر را از قبل بما نشان نمیدهد.آنجاست که به ایمان، امید، و اعتماد به سرور احتیاج است.
خدا از ما میخواهد تا در مورد او صبور باشیم—به او اعتماد کرده و از او پیروی کنیم. او استدعا دارد که ”برای اینکه شما نمی بینید جر و بحث نکنید. “او بما هشدار میدهد که نباید تَوقّّع پاسخی آسان یا ترمیم فوری از جانب بهشت داشته باشیم. همه چیز درست میشود تا وقتیکه ما در خلال ”آزمایش ایمان[مان]، “استوار باشیم، هر چقدر که تحمّل آن آزمایش سخت باشد و یا جواب به آهستگی حاصل گردد.10 من در مورد ”اطاعت کور کورانه“11 صحبت نمی کنم بلکه از اطمینان اندیشمنانه به مهر کامل و زمان بندی خدا صحبت میکنم.
آزمایش ایمانمان همیشه مستلزم اعتقاد کامل به ساده، و عملکرد روزانۀ ایمان، خواهد بود، سپس، و تنها بعد از آن، او قول میدهد که پاسخ الهی را که مدّتها منتظرش بوده ایم دریافت خواهیم کرد. تنها موقعی که ما تمایل خود را برای انجام هر آنچه که خواسته نشان دهیم بدون تقاضای کی ها، چرا ها، و چگونه ها پاداش ایمان[مان] دریافت خواهیم کرد،امداد در مورد مشکلی، توانایی تا به آخر ایستادن، بصیرت، درایت، بخشش. تنها یکبار ما تمایل مان را به انجام آنچه او میخواهد بدون مطالبۀ دانستن چه وقت ها و چرا ها و چگونه ها، که ما ”پاداشِ ایمان [مان]، و تلاش[مان]، و صبوری[مان]، و شکیبائی [مان] را دریافت خواهیم کرد.“12 اطاعت حقیقی فرامین خدا را بدون شرط و از پیش میپذیرد.13
آگاهانه یا به اشکال دیگر، ما همه انتخاب میکنیم که ”چه کسی را [ما] خدمت خواهیم کرد. “ 14 کرد. ما عزم راسخ خود را برای خدمت به خدا با انجام اعمال فداکارانۀ روزمرّه، با ایمان کامل نشان میدهیم. خدا قول میدهد که ما را هدایت کند، 15 امّا برای انجام آن، ما باید به پیش برویم، با اعتماد به اینکه او راه را میداند چرا که او است”راه “16. ما باید خمره های خود را تا لب پر کنیم. وقتی با او اعتماده کرده و از او پیروی می کنیم، زندگانی مان، مانند تبدیل آب به شراب، دگرگون میشوند. ما تبدیل به چیزی بیشتر و بهتر از آنچه در غیر اینصورت میتوانستیم باشیم میشویم. به سرور اعتماد کنید، و ”ر آنچه که او به شما میگوید، آنرا انجام بدهید. “ بنام عیسی مسیح، آمین.