Christus: het licht dat in de duisternis schijnt
Als u merkt dat het lichtbaken van uw getuigenis flikkert en duisternis u omringt, vat dan moed. Kom uw beloften aan God na.
Vanuit mijn kantoor in het ZHV-gebouw heb ik een prachtig uitzicht op de Salt Laketempel. Elke avond, zonder uitzondering, gaan de buitenlampen van de tempel aan als het begint te schemeren. De tempel is een betrouwbaar lichtbaken vlak voor mijn raam.
Op een avond in februari jongstleden bleef het in mijn kantoor uitzonderlijk duister toen de zon onderging. Ik keek uit het raam. De tempel was donker. De lampen waren niet aangegaan. Ik voelde me plotseling zwaarmoedig. Ik kon de torenspitsen van de tempel die ik jarenlang elke avond had gezien, nu niet zien.
Toen ik duisternis zag waar ik licht verwachtte, besefte ik dat een van onze fundamentele behoeften om te kunnen groeien onze verbondenheid met onze bron van licht, Jezus Christus, is. Hij is de bron van onze kracht, het Licht en het Leven van de wereld. Zonder een sterke binding met Hem beginnen we geestelijk te sterven. Omdat Satan dat weet, probeert hij de wereldse druk die we allemaal ondervinden uit te buiten. Hij doet zijn best om ons licht te dempen, kortsluiting te veroorzaken of de energievoorziening af te sluiten, zodat wij in het donker zitten. Die problemen horen gewoon bij het sterfelijk leven, maar Satan probeert ons te isoleren en zegt dan dat we de enigen zijn die dat meemaken.
Sommigen van ons zijn verlamd door ellende
Als we tragedies meemaken, als het leven zo pijnlijk is dat we geen adem meer kunnen halen, als we, zoals de man op de weg naar Jericho, in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten zijn, dan komt Jezus langs. Hij giet olie in onze wonden, tilt ons voorzichtig op, kleedt ons, brengt ons naar een herberg en zorgt voor ons. Tot wie zielenleed dragen zegt Hij: ‘Ik [zal] de lasten verlichten die op uw schouders zijn gelegd, zodat u ze zelfs niet op uw rug kunt voelen, […] opdat u zeker zult weten dat Ik, de Here God, omzie naar mijn volk in hun ellende.’ Christus geneest wonden.
Sommigen van ons zijn toch zo moe
Ouderling Holland heeft gezegd: ‘Het is niet nodig dat wij harder lopen dan wij kracht hebben. […] Maar desondanks weet ik dat velen onder u heel snel lopen en dat uw energie en emotionele reserve soms zo goed als op zijn.’ Als verwachtingen ons overweldigen, kunnen we een stapje terugdoen en onze hemelse Vader vragen wat we los moeten laten. Een deel van onze levenslessen bestaat uit leren wat we niet moeten doen. Maar zelfs dan kan het leven ons soms zwaar vallen. Jezus verzekert ons: ‘Kom naar Mij toe, allen, die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven.’
Christus is bereid om het juk met ons te dragen en samen te trekken, zodat onze lasten verlicht worden. Christus geeft rust.
Sommigen van ons hebben het idee dat we niet in het traditionele plaatje passen
Om verschillende redenen voelen we ons niet geaccepteerd of acceptabel. In het Nieuwe Testament wordt duidelijk hoeveel moeite Jezus deed om goed voor allerlei mensen te zijn: melaatsen, tollenaars, kinderen, Galileeërs, prostituees, vrouwen, Farizeeën, zondaars, Samaritanen, weduwen, Romeinse soldaten, overspeligen en ritueel onreinen. In bijna ieder verhaal reikt hij uit naar iemand die in die maatschappij niet geaccepteerd was.
In Lukas 19 staat het verhaal van de hoofdtollenaar van Jericho, Zacheüs genaamd. Hij klom in een boom om Jezus langs te zien komen. Zacheüs werkte voor de Romeinse overheid, en werd gezien als corrupt en als een zondaar. Jezus zag hem in de boom zitten en riep hem met de woorden: ‘Zacheüs, haast u en kom naar beneden, want heden moet ik in uw huis verblijven.’ En toen Jezus merkte dat Zacheüs een goed hart had, en zag wat hij voor anderen deed, nam Hij zijn offergave aan en zei: ‘Heden is dit huis zaligheid ten deel gevallen, omdat ook deze een zoon van Abraham is.’
Christus zei liefdevol tegen de Nephieten: ‘Ik [heb] niemand van u geboden weg te gaan.’ Petrus kreeg in Handelingen 10 een krachtige openbaring en verklaarde: ‘God heeft mij laten zien dat ik geen mens onheilig of onrein mag noemen.’ Het is een vaste vereiste voor christelijke discipelen en heiligen der laatste dagen dat zij elkaar ware liefde betonen. Jezus nodigt ons net zo uit als Zacheüs: ‘Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Als [u] mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik bij [u] binnenkomen en de maaltijd met [u] gebruiken, en [u] met Mij.’ Christus ziet ons in onze boom.
Sommigen van ons raken door vragen de draad kwijt
Een paar jaar geleden was ik bedrukt en geïrriteerd door vragen waarop ik geen antwoord kon vinden. Op een zaterdag vroeg in de ochtend had ik een droom. In mijn droom zag ik een tuinhuisje en het drong tot me door dat ik daarin moest gaan staan. Het bestond rondom uit vijf bogen, maar de ramen waren van steen gemaakt. Ik klaagde, want ik wilde niet naar binnen gaan, omdat het me claustrofobisch maakte. Toen kwam de gedachte in me op dat de broer van Jared met veel geduld stenen tot helder glas had gesmolten. Glas is steen die in een andere natuurkundige fase is overgegaan. Toen de Heer de stenen van Jareds broer aanraakte, gaven ze licht in de donkere boten. Plotseling wilde ik nergens liever zijn dan in dat tuinhuisje. Dit was de plek, de enige plek, waar ik werkelijk kon ‘zien’. De vragen die me stoorden, verdwenen niet, maar toen ik wakker werd, speelde in mijn gedachten bovenal de vraag: hoe ga je zorgen dat je geloof groeit zoals dat van Jareds broer, zodat jouw stenen licht geven?
Ons sterfelijk brein kan begrip en betekenis alleen in nette kleine porties aan. Ik weet niet precies waarom de sluier over ons sterfelijk leven zo dik is. Dit is niet het stadium in onze eeuwige ontwikkeling waarin we alle antwoorden hebben. In dit stadium verkrijgen we de zekerheid van (of soms de hoop op) bewijs van zaken die men niet ziet. Zekerheid komt vaak op een manier die niet makkelijk te analyseren valt, maar er is licht in onze duisternis. Jezus zei: ‘Ik ben het licht en het leven en de waarheid van de wereld.’ Voor wie naar waarheid zoeken, lijkt zij aanvankelijk misschien op de dwaze claustrofobie van stenen ramen. Maar als we geduld hebben en vanuit geloof vragen stellen, kan Jezus onze stenen ramen in glas en licht veranderen. Christus is het licht waardoor we zien.
Sommigen van ons vinden dat we nooit goed genoeg zijn
De scharlakenrode kleurstof in Oudtestamentische tijden was niet alleen kleurrijk maar ook kleurecht. Dat betekent dat deze levendige kleur zich in de wol vastzette en niet verbleekte, hoe vaak die wol ook gewassen werd. Satan slaat ons graag met deze redenering om de oren: witte wol met scharlakenrode vlekken kan nooit meer wit worden. Maar Jezus zegt: ‘Mijn wegen [zijn] hoger dan uw wegen.’ En het wonder van zijn genade is dat, wanneer wij ons van onze zonden bekeren, zijn scharlakenrode bloed ons reinigt. Het is niet logisch, maar wel waar.
Foto iStock.com/iinwibisono
‘Al waren uw zonden als scharlaken, ze zullen wit worden als sneeuw; al waren ze rood als karmozijn, ze zullen worden als witte wol.’ De Heer zegt nadrukkelijk: ‘Wie zich van zijn zonden bekeerd heeft, die ontvangt vergeving, en Ik, de Heer, denk er niet meer aan.’ In wezen zegt Hij: ‘Kom nu, laten wij samen een rechtszaak voeren.’ Je hebt fouten gemaakt; iedereen schiet tekort. Kom tot Mij en bekeer je. Ik zal niet meer aan je zonden denken. Je kunt behouden worden. Ik heb een werk voor je. Christus maakt wol wit.
Maar hoe gaat dat in zijn werk? Wat is de sleutel waardoor we ons weer met de macht van Jezus Christus verbinden als we wankelen? President Nelson zei het heel eenvoudig: ‘De sleutel is om heilige verbonden te sluiten en na te leven. […] Dat pad is niet ingewikkeld.’ Maak Christus het middelpunt van uw leven.
Als u merkt dat het lichtbaken van uw getuigenis flikkert en duisternis u omringt, vat dan moed. Kom uw beloften aan God na. Stel uw vragen. Smelt steen met geduld tot glas. Wend u tot Jezus Christus. Hij houdt nog steeds van u.
Jezus heeft gezegd: ‘Ik ben het licht dat in de duisternis schijnt, en de duisternis begrijpt het niet.’ Dat betekent: hoe hard de duisternis ook haar best doet, ze kan dat licht nooit doven. Nooit. U kunt erop vertrouwen dat zijn licht er voor u zal zijn.
Wij, of mensen die we liefhebben, zitten misschien tijdelijk in het donker. In het geval van de Salt Laketempel werd broeder Val White, de faciliteitenmanager, vrijwel onmiddellijk gebeld. Mensen hadden het gemerkt. Wat was er mis met de tempelverlichting? Eerst ging het personeel naar ieder stroompaneel in de tempel en deed de lampen handmatig aan. Vervolgens vervingen ze de accu’s in de stroomvoorziening en testten ze om erachter te komen waarom ze niet werkten.
Het is lastig om in je eentje het licht weer aan te doen. We hebben vrienden nodig. We hebben elkaar nodig. Net zoals het personeel van de tempel kunnen wij elkaar helpen door persoonlijk naar iemand toe te gaan, onze accu’s op te laden en te herstellen wat mis gegaan is.
Net als met Kerstmis op Temple Square zijn we misschien maar één lampje in de boom. Maar we laten ons lichtje schijnen en allemaal samen trekken we miljoenen mensen aan om naar het huis des Heren te gaan. Bovenal kunnen we, zoals president Nelson heeft gepropageerd, het licht van de Heiland in ons eigen leven brengen en bij de mensen die veel voor ons betekenen, eenvoudigweg door onze verbonden na te leven. De Heer beloont zulk getrouw gedrag op allerlei manieren met macht en vreugde.
Ik getuig dat de Heer van u houdt. Hij weet hoe hard u uw best doet. U gaat vooruit. Blijf doorgaan. Hij ziet al uw stille offers en rekent ze u en uw dierbaren ten goede aan. Uw werk is niet voor niets. U bent niet alleen. Zelfs zijn naam, Immanuel, betekent ‘God met ons’. Hij is echt bij u.
Zet nog een paar stappen op het verbondspad, zelfs al heeft u weinig zicht. De lampen zullen weer aangaan. Ik getuig van de waarheid van Jezus’ woorden, die vol licht zijn: ‘Nader tot Mij en Ik zal tot u naderen; zoek Mij naarstig en u zult Mij vinden; vraag en u zult ontvangen; klop en u zal worden opengedaan.’ In de naam van Jezus Christus. Amen.