« ជេនអេលីហ្សាបិត ម៉ែននីង ជេមស៍ »ប្រធានបទប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ
« ជេនអេលីហ្សាបិត ម៉ែននីង ជេមស៍ »
ជេនអេលីហ្សាបិត ម៉ែននីង ជេមស៍
ជេនអេលីហ្សាបិត ម៉ែននីង ជេមស៍( ប្រហែលឆ្នាំ ១៨២២-១៩០៨ ) គឺជាកូនម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនយ៉ាងតិច ៥ នាក់ដែលបានកើតចេញពីគូស្វាមីភរិយាជនជាតិអាហ្រ្វិកសញ្ជាតិអាមេរិកកាំងមួយគូដែលមានសេរីភាពនៅទីក្រុងខននិចធីខីតនៅពេលដែលជនជាតិស្បែកខ្មៅភាគច្រើននៅសហរដ្ឋអាមេរិកជាទាសករនៅឡើយ ។១ នៅពេលនាងជាយុវមជ្ឈិមវ័យនាងបានចូលរួមព្រះវិហារញូវកាណានក្នុងឆ្នាំ ១៨៤១ ប៉ុន្តែ ១៨ ខែក្រោយមកក្នុងរដូវរងារឆ្នាំ ១៨៤២-៤៣ នាង និង សមាជិកគ្រួសារ ជាច្រើនបាន ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ចូលក្នុង សាសនាចក្រ នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៃពួកបរិសុទ្ធ ថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ជេន និងអ្នកផ្សេងទៀតនៅក្នុងគ្រួសាររបស់នាងមិនយូរប៉ុន្មានចង់ចូលរួមជាមួយពួកបរិសុទ្ធនៅណៅវូដូច្នេះពួកគេបានធ្វើដំណើរពីខននិចធីខាត់ទៅញូវយ៉កដោយមានគម្រោងធ្វើដំណើរតាមទូកប្រើចំហាយទឹក និងតាមទូកប្រឡាយ ។ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានគេបដិសេធមិនឲ្យធ្វើដំណើរតាមទូកដោយសារតែសញ្ជាតិរបស់ពួកគេដូច្នេះហើយពួកគេត្រូវដើរចម្ងាយ ១២៨៧.៤៨គមទៀត។ នៅ ភីអូរ៉េ រដ្ឋអិលលីណោយ អាជ្ញាធរមូលដ្ឋានបានសាកសួរគ្រួសារលោកម៉ែននីងថាអាចជាទាសកររត់គេចខ្លួនហើយបានទាមទារឲ្យបំពេញក្រដាសស្នាមដើម្បីបង្ហាញពីស្ថានភាពសេរីភាពរបស់ពួកគេ ។ ការប្រកាន់ពូជសាសន៍គឺជាឧបសគ្គមួយដែលជេននឹងត្រូវប្រឈមមុខអស់មួយជីវិតរបស់នាង ។
រូបថតរបស់ជេនម៉ែននីងជេមស៍ ។
បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្រ្ដរបស់សាសនាចក្រដែលមានការអនុញ្ញាត និងប័ណ្ណសារ
នៅពេលទៅដល់ណៅវូភ្លាមជេនក៏បានបង្កើតចំណងមតិ្តភាពជាមួយនឹងយ៉ូសែប និងអិមម៉ាស្មីធ ។ នាងបានរស់នៅជាមួយពួកគាត់ហើយបានធ្វើការនៅក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគាត់ ។ មានពេលមួយអិមម៉ាបានសុំជេនអោយធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមនៅក្នុងគ្រួសារស្ម៊ីធដោយការផ្សារភ្ជាប់ដោយបព្វជិតភាព ។២ ជេនបានបដិសេធ និងយល់ច្រឡំចំពោះការអនុវត្តថ្មីដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់ប៉ុន្តែនាងជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំទៅលើតួនាទីជាព្យាការីរបស់យ៉ូសែប ។ ក្រោយមកនាងបានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា៖ « ខ្ញុំស្គាល់ព្យាការីយ៉ូសែប » ។ « លោកគឺជាបុរសដ៏ល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានឃើញនៅលើផែនដី ។ … ខ្ញុំបា្រកដណាស់ថាលោកជាព្យាការីម្នាក់ពីព្រោះខ្ញុំបានដឹង » ។៣
តាមរយៈការសន្ទនារវាងយ៉ូសែប ជាមួយម្ដាយរបស់លោកគឺលូស៊ីម៉ាកស្មីធជេនបានរៀនបន្ថែមទៀតពីព្រះគម្ពីរមរមន និងការបកប្រែព្រះគម្ពីរហើយទទួលបានការយល់ដឹង និងការគោរពចំពោះពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
ជេនបានរៀបការជាមួយអ៊ីសាកជេមស៍ដែលជាអ្នកប្រែចិត្តជឿស្បែកខ្មៅដែលមានសេរីភាពម្នាក់មកពីរដ្ឋញូវជឺស៊ី ។ ពួកគេរួមជាមួយនឹងកូនប្រុសរបស់ ជេន ឈ្មោះស៊ីលវេស្ទើរបានចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូនៅឆ្នាំ ១៨៤៦ ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅភាគខាងលិចជាមួយពួកបរិសុទ្ធ ។ នៅខែមិថុនាឆ្នាំនោះកូនប្រុសរបស់ជេន និងអ៊ីសាកឈ្មោះស៊ីឡាសបានកើតមក ។ មួយឆ្នាំក្រោយមកក្រុមគ្រួសារនោះបានឆ្លងកាត់វាលទំនាបទៅដល់ជ្រលងភ្នំសលត៍លេកនៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៃឆ្នាំ ១៨៤៧ ។ អ៊ីសាក និងជេនមានកូន ៦នាក់បន្ថែមទៀតដែលមានតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលរស់នៅយូរជាងជេន ។ ដូច គ្នា នឹងអ្នក តាំងលំ នៅ ថ្មីដទៃ ទៀតនៅ ជ្រលងភ្នំសលត៍លេក ជេន និងអ៊ីសាកបាន ខិតខំធ្វើការ យ៉ាង ខ្លាំងដើម្បី ផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ របស់ពួកគេ ។ អ៊ីសាកបាន ធ្វើការជា កម្មករ និងជា គ្រូបង្វឹកម្តងម្កាលរបស់ព្រិកហាំយ៉ង់ហើយជេនត្បាញ ក្រណាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ និងបោកគក់ដូចដែលនាងបានធ្វើនៅណៅវូ ។
ភាពតានតឹងនៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍បានធ្វើឲ្យអ៊ីសាក និងជេនលែងលះគ្នានៅឆ្នាំ ១៨៧០ ។ ក្រោយមកជេនបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងរយៈពេលយ៉ាងខ្លីនិងមានរយៈពេលពីរឆ្នាំជាមួយអតីតទាសករម្នាក់ឈ្មោះហ្វ្រេកភ៊ើឃីនប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានក៏ចែកផ្លូវគ្នាដោយរស់នៅក្នុងនាមជាម្តាយតែឯងនិងជាជីដូនម្នាក់ ។ ដោយមានតម្រូវការផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងការស្លាប់របស់កូន ៣ នាក់បានបណ្តាលឲ្យជេនត្រឡប់ចូលធ្វើការវិញ ។ នាងបានធ្វើ និងលក់សាប៊ូ រីឯកូនប្រុស ២ នាក់របស់នាងត្រូវបានជួលធ្វើជាកម្មករ ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៩០ បន្ទាប់ពី ២០ ឆ្នាំក្រោយពីការបែកគ្នាមកអ៊ីសាកបានត្រឡប់ទៅទីក្រុងសលត៍លេកហើយបានក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រសារជាថ្មីហើយបានបង្កើតទំនាក់ទំនងប្រកបដោយមេត្រីភាពជាមួយជេន ។ មួយឆ្នាំក្រោយមកនៅពេលគាត់ស្លាប់ពិធីបុណ្យសពត្រូវបានប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅក្នុងផ្ទះរបស់នាង ។
រាល់ការលំបាកទាំងឡាយនៅក្នុងជីវិតរបស់នាងជេននៅតែប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់លើការបង្រៀនដំណឹងល្អ និង ឲ្យ តម្លៃលើសមាជិកភាពរបស់គាត់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ នាងបានបរិច្ចាគដល់ការកសាងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងបានចូលរួមក្នុងសមាគមសង្គ្រោះ និងសមាគមកាត់បន្ថយចំណាយរបស់ស្ត្រីវ័យក្មេង ។៤ ជេនបានទទួលអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណយ៉ាងបរិបូណ៌រួមទាំងការនិមិត្តសុបិន្តការព្យាបាលដោយជំនឿ និងការនិយាយភាសាដទៃទៀត ។ នាងបានសរសេរចុងក្រោយនៅក្នុងជីវិតរបស់នាងថា ៖ « ជំនឿរបស់ខ្ញុំនៅលើដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺរឹងមាំដូចសព្វថ្ងៃនេះមែនវាអាចរឹងមាំជាងថ្ងៃដែលខ្ញុំបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកលើកដំបូងទៅទៀត »។៥
នៅចន្លោះឆ្នាំ ១៨៨៤ និង ១៩០៤ ជេនបានទាក់ទងមេដឹកនាំសាសនាចក្រជាទៀងទាត់ - ចនថេល័រ, វិលហ្វូឌ វូឌដ្រុព្វ, ហ្ស៊ីណាឌី អេច និងយ៉ូសែបអេហ្វស្ម៊ីធហើយបានសុំការអនុញ្ញាតដើម្បីទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់នាងហើយត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ ។៦ ដោយនៅពេលនោះបុរស និងស្ត្រីនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលមានស្បែកខ្មៅមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលរួមក្នុងពិធីបរិសុទ្ធភាគច្រើននៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធទេ ។ នៅឆ្នាំ ១៨៨៨ ប្រធានស្តេក អេងហ្គោសអិមខេនីនបានអនុញ្ញាត ឲ្យ ជេនធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកសម្រាប់សាច់ញាតិដែលបានចែកឋានទៅ ។៧ នៅទីបំផុតអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានអនុញ្ញាតឲ្យនាងត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ដោយអ្នកតំណាងទៅក្នុងគ្រួសារយ៉ូសែបស្ម៊ីធក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើនៅឆ្នាំ ១៨៩៤ ដែលជាព្រឹត្តិការណ៍មួយដ៏អស្ចារ្យ ។ ទោះបីជានាងមិនបានទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធឬការផ្សារភ្ជាប់គ្រួសារនៅក្នុងអំឡុងពេលនៃជីវិតរបស់នាងក៏ដោយក៏ពិធីបរិសុទ្ធទាំងនេះត្រូវបានធ្វើជំនួសឲ្យនាងរួចហើយនៅឆ្នាំ១៩៧៩ ។
នាងបានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី ១៦ ខែមេសាឆ្នាំ ១៩០៨ ក្នុងអាយុ ៩៥ ឆ្នាំហើយតែងតែជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដ៏ស្មោះត្រង់ ។ សារDeseret News( ព័ត៌មាន ដែសើរែត )បានរាយការណ៍ថា« មានមនុស្សតិចណាស់ដែលត្រូវបានគេកត់សំគាល់ថាមានជំនឿ និងភាពស្មោះត្រង់ជាងជេន ម៉ែននីងជេមស៍ ហើយនៅលើផែនដីនាងត្រូវបានរាប់អានដោយមិត្តភក្តិជាច្រើននិងមានអ្នកស្គាល់រាប់រយនាក់ ។៩