Mówimy o Chrystusie
Odpokutujcie, zwróćcie się do Pana i zostańcie uzdrowieni
„Oto przebaczono temu, co odpokutował za swe grzechy, i ja, Pan, nie pamiętam ich więcej” (NiP 58:42).
Niedawno pewna dobra i wierna kobieta, którą znam, doznała poważnych urazów w wypadku samochodowym. Między innymi miała połamane żebra i kręgi. W ramach rehabilitacji musiała nosić gorset ortopedyczny na plecach i szyi, aby nie mogła nimi poruszać. Wyglądał on na bardzo niewygodny. Jednak był konieczny. Zapewniał jej pozycję, w której jej plecy i szyja mogły wyzdrowieć.
Pokuta jest podobna do tego gorsetu. Kiedy grzeszymy, ranimy naszą duszę i potrzebne jest leczenie w boski sposób, abyśmy zostali uzdrowieni. Pokuta zapewnia „pozycję”, która umożliwia Zbawicielowi, aby, przez moc Zadośćuczynienia, uzdrowił nas (zob. 3 Nefi 9:13). Nawet jeśli jakaś część procesu odpokutowania jest niewygodna — tak jak gorset na złamanym kręgosłupie — to i tak musimy odpokutować.
Prezydent Dieter F. Uchtdorf, Drugi Doradca w Radzie Prezydenta Kościoła, nauczał: „Prawdziwe odpokutowanie powoduje, że ponownie czynimy dobro. Aby prawdziwie odpokutować, musimy rozpoznać nasze grzechy i czuć wyrzuty sumienia, czyli boży smutek oraz wyznać te grzechy przed Bogiem. Jeżeli nasze grzechy są poważne, musimy również wyznać je upoważnionemu przywódcy kapłańskiemu. Musimy poprosić Boga o przebaczenie i zrobić wszystko, co w naszej mocy, by naprawić wszelkie zło, jakie wyrządziliśmy. Odpokutowanie oznacza zmianę w umyśle i w sercu — przestajemy czynić zło i zaczynamy czynić dobro. Przyniesie to nam ‘świeże’ nastawienie do Boga, samego siebie i ogólnie do życia”1.
Kiedy proces naszego odpokutowania pomyślnie dobiega końca, przynosi on uzdrowienie, ulgę i szczęście. Dorothy J. R. White napisała:
Popatrz na łzy, które spływają na zewnątrz,
jednak obmyją wnętrze do czysta2.
Pan nakłania z miłością i perswazją, abyśmy odpokutowali, ponieważ pragnie nas uzdrowić. Cierpiał na ciele i duchu, aby zapłacić karę za nasze grzechy, jeżeli odpokutujemy. Wyjaśnił:
„Bowiem ja, Bóg, cierpiałem je za wszystkich, aby nie cierpieli, jeżeli odpokutują;
Ale jeżeli nie odpokutują, cierpieć będą jako ja sam cierpiałem;
A cierpienia te sprawiły, że nawet ja sam, będąc Bogiem, ponad wszystko, drżałem z bólu, i krwawiłem ze wszystkich porów, i cierpiałem w ciele i duchu — i pragnąłem, abym nie musiał wypić tej czary goryczy, i cofnąć się —
Jednak chwała niech będzie Ojcu, i skosztowałem, i ukończyłem przygotowania dla dzieci ludzkich.
Przeto ponownie nakazuję ci, abyś odpokutował” (NiP 19:16–20).
Obyśmy odpokutowali teraz, zwrócili się do Pana i zostali uzdrowieni.
Syn marnotrawny pokornie wrócił do swego ojca, mówiąc: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciwko tobie, już nie jestem godzien nazywać się synem twoim” (Ew. Łukasza 15:21). Jego ojciec powitał go. Tak samo wita nas nasz Ojciec Niebiański, kiedy odpokutowujemy.
Powrót syna marnotrawnego — James Tissot