Osobiste objawienie i świadectwo
Gdy będziemy pilnie przestrzegali przykazań i gdy będziemy prosili z wiarą, odpowiedzi przyjdą w czasie i na sposób wyznaczony przez Pana.
Wiele lat temu, gdy byłam studentką, słuchałam konferencji generalnej w radiu, ponieważ w naszym małym mieszkaniu nie mieliśmy odbiornika telewizyjnego. Mówcy na konferencji byli fenomenalni; cieszyłam się obfitością Ducha Świętego.
Dobrze pamiętam, jak jeden z przedstawicieli Władz Naczelnych przemawiał o Zbawicielu i Jego służbie, a następnie podzielił się żarliwym świadectwem. Duch Święty poświadczył mojej duszy, że przemawiający mówił prawdę. W owym momencie nie miałam żadnych wątpliwości, że Zbawiciel żyje. Również nie miałam żadnych wątpliwości, że doświadczyłam osobistego objawienia, w którym otrzymałam potwierdzenie, „że Jezus Chrystus jest Synem Boga”1.
W wieku ośmiu lat zostałam ochrzczona, konfirmowana na członka Kościoła i otrzymałam dar Ducha Świętego. Już wtedy było to wspaniałe błogosławieństwo, ale od tamtej pory zyskało na wadze, kiedy dorastałam i doświadczałam daru Ducha Świętego na wiele różnych sposobów.
Często, gdy dorastamy, przechodząc z dzieciństwa przez wiek dojrzewania do dorosłości, stawiamy po drodze czoła wyzwaniom i doświadczeniom, które wymagają od nas wiedzy, że potrzebujemy boskiej pomocy, która przychodzi przez Ducha Świętego. Gdy przychodzą trudności możemy siebie zapytać: „Jakie jest rozwiązanie tego problemu?” i „Skąd mam wiedzieć, co zrobić?”
Często przypominam sobie zapis z Księgi Mormona o Lehim, który uczył swoją rodzinę ewangelii. Podzielił się z nimi wieloma objawieniami i naukami o rzeczach, które miały wydarzyć się w przyszłości. Nefi poszukiwał przewodnictwa Pana, by dogłębniej zrozumieć nauki swego ojca. Został podniesiony na duchu, pobłogosławiony i natchniony wiedzą, że nauki jego ojca są prawdziwe. Umożliwiło to Nefiemu staranne przestrzeganie przykazań Pana i prowadzenie prawego życia. Otrzymał osobiste objawienie, które zapewniło mu przewodnictwo.
Z drugiej zaś strony, jego bracia spierali się między sobą, ponieważ nie rozumieli nauk swego ojca. Nefi zadał wtedy bardzo ważne pytanie: „Czy pytaliście o to Pana?”2.
Ich odpowiedź nie była zadowalająca: „Nie pytaliśmy, albowiem Pan nie wyjawia nam takich rzeczy”3.
Nefi skorzystał wtedy z okazji, by nauczyć swych braci, jak mogą otrzymać osobiste objawienie. Powiedział: „Czy nie pamiętacie tego, co Pan powiedział? Jeśli nie znieczulicie swych serc i będziecie Mnie prosić z wiarą, wierząc, że otrzymacie, i pilnie przestrzegając Moich przykazań, te rzeczy na pewno zostaną wam wyjawione”4.
Sposób na otrzymanie osobistego objawienia jest całkiem zrozumiały. Musimy mieć pragnienie otrzymania objawienia, nie wolno nam znieczulać naszych serc, następnie konieczne jest, abyśmy zapytali z wiarą, prawdziwie wierząc, iż otrzymamy odpowiedź, a potem musimy pilnie przestrzegać przykazań Boga.
Postępowanie według tego schematu nie oznacza, że za każdym razem, gdy zadamy Bogu pytanie, natychmiast otrzymamy szczegółową odpowiedź, co powinniśmy uczynić. Oznacza to, że gdy będziemy pilnie przestrzegali przykazań i gdy będziemy prosili z wiarą, odpowiedzi przyjdą w czasie i na sposób wyznaczony przez Pana.
Gdy byłam dzieckiem, myślałam, że osobiste objawienie, czyli odpowiedzi na modlitwy, przychodzą w formie głosu, który można usłyszeć. Faktycznie niektóre objawienia przychodzą w formie głosu, który da się usłyszeć. Dowiedziałam się jednak, że Duch przemawia na wiele sposobów.
W Naukach i Przymierzach w rozdziale 6. wymieniono kilka sposobów na otrzymanie objawienia:
„Pytałeś mnie, a ilekroć pytałeś, Duch mój cię pouczał”5.
„Oświeciłem twój umysł”6.
„Czyż nie zesłałem spokoju na twój umysł w tej sprawie?”7.
Z innych fragmentów dowiadujemy się więcej o otrzymywaniu objawienia:
„Oto przemówię do ciebie w twym umyśle i sercu przez Ducha Świętego, który zstąpi na ciebie i zamieszka w twoim sercu. Oto jest to duch objawienia”8.
„Sprawię, że doznasz palącego uczucia w piersi i uczujesz, że jest to słuszne”9.
„Udzielę ci mojego Ducha, co oświeci twój umysł i napełni radością duszę twoją”10.
Najczęściej osobiste objawienie przychodzi, gdy studiujemy pisma święte, słuchamy rad proroków oraz innych przywódców kościelnych i postępujemy zgodnie z nimi oraz dążymy do wiernego i prawego życia. Czasami natchnienie przychodzi poprzez pojedynczy werset pisma świętego bądź poprzez zdanie wypowiedziane w przemówieniu podczas konferencji. Być może otrzymacie swoją odpowiedź, gdy dzieci z Organizacji Podstawowej zaśpiewają piękną pieśń. Wszystko to jest formą objawienia.
W początkowych dniach Przywrócenia wielu członków pilnie chciało otrzymać objawienie i zostali błogosławieni oraz natchnieni wiedzą, co mają czynić.
Siostra Eliza R. Snow otrzymała zadanie od proroka Brighama Younga, by pomagać, zachęcając i nauczając siostry w Kościele. „Nauczała, że poszczególne kobiety mogą otrzymać natchnienie, które będzie wskazywało im drogę w życiu osobistym, w życiu rodziny i w wypełnianiu obowiązków w Kościele. Powiedziała: ‘Powiedzcie siostrom, by szły naprzód i wypełniały swe obowiązki z pokorą i wiarą, a Duch Boga spocznie na nich i będą błogosławione w swojej pracy. Niech szukają mądrości zamiast władzy, a uzyskają wszelką moc, którą będą w stanie mądrze użyć’”11.
Siostra Snow nauczała siostry, by poszukiwały przewodnictwa Ducha Świętego. Powiedziała, że Duch Święty „wypełnia i zaspokaja każde pragnienie serca ludzkiego i wypełnia każdą pustkę. Kiedy jestem przepełniona tym duchem, mój duch jest zadowolony’”12.
Prezydent Dieter F. Uchtdorf nauczał, że „objawienie i świadectwo nie zawsze pojawiają się z nieodpartą siłą. Do wielu świadectwo przychodzi powoli — po trochu”. Następnie powiedział: „Żarliwie poszukujmy światła osobistego objawienia. Błagajmy Pana, by obdarował nasze umysły i dusze iskrą wiary, która umożliwi nam otrzymanie i rozpoznanie boskiej służby Ducha Świętego”13.
Nasze świadectwa umacniają i wzmacniają nas, gdy stawiamy czoła wyzwaniom życia codziennego. Niektórzy ludzie mają poważne problemy zdrowotne, niektórzy doświadczają problemów finansowych, a inni stawiają czoła wyzwaniom w małżeństwie bądź mają problemy z dziećmi. Niektórzy cierpią z powodu samotności bądź niespełnionych nadziei i marzeń. To właśnie nasze świadectwo w połączeniu z naszą wiarą w Pana Jezusa Chrystusa i wiedzą o planie zbawienia pomoże nam przejść przez ten trudny czas próby.
W książce Daughters in My Kingdom [Córki w moim królestwie] czytamy o Siostrze Hedwidze Biereichel, kobiecie mieszającej w Niemczech, która znosiła wiele cierpień i niedostatków podczas II Wojny Światowej. Z powodu swej pełnej miłości i miłosierdzia natury — mimo iż sama znajdowała się w wielkiej potrzebie — z własnej nieprzymuszonej woli, chętnie dzieliła się swoim jedzeniem z głodującymi jeńcami wojennymi. Później, gdy zapytano ją, w jaki sposób „utrzymała swoje świadectwo w tym czasie próby”, odpowiedziała: „To nie ja wtedy utrzymywałam moje świadectwo — to świadectwo podtrzymywało mnie”14.
To, że mamy silne świadectwo, nie oznacza, że zawsze tak będzie. Musimy pielęgnować i wzmacniać je, by miało wystarczającą moc, by nas podtrzymywać. Dlatego właśnie „zbieramy się często”, abyśmy mogli przyjąć sakrament, odnowić nasze przymierza i być „[wzmocnieni] dobrym słowem Bożym”. To dobre słowo Boże utrzymuje nas w „[nieustannej] modlitwie, polegając wyłącznie na zasługach Chrystusa, który jest źródłem [naszej] wiary i wypełnia ją”15.
Starszy David A. Bednar nauczał nas: „Kiedy będziecie we właściwy sposób starać się o ducha objawienia i stosować się do niego, obiecuję wam, że będziecie ‘[postępować] w światłości Pana’ (Ks. Izajasza 2:5; 2 Nefi 12:5). Czasami duch objawienia będzie działał w sposób natychmiastowy i intensywny, innymi razy — subtelnie i stopniowo, a czasami tak delikatnie, że trudno wam będzie go rozpoznać. Lecz bez względu na to, w jaki sposób przyjdzie to błogosławieństwo, światło, jakie ze sobą przyniesie, oświetli i wzmocni wasze dusze, rozświetli wasze zrozumienie (zob. Alma 5:7; Alma 32:28) oraz pokieruje i ochroni was i wasze rodziny”16.
Pan pragnie błogosławić nas przewodnictwem, mądrością i nadaniem kierunku w życiu. Pragnie przelać na nas Swego Ducha. Powtarzam: musimy mieć pragnienie otrzymania osobistego objawienia, nie wolno nam znieczulać naszych serc, następnie konieczne jest, abyśmy zapytali z wiarą, prawdziwie wierząc, iż otrzymamy odpowiedź, a potem musimy pilnie przestrzegać przykazań Boga. Gdy będziemy poszukiwać odpowiedzi na nasze modlitwy, będzie On nas błogosławił Swoim Duchem. Świadczę o tym w imię Jezusa Chrystusa, amen.