Przymierza

Starszy Russell M. Nelson

Kworum Dwunastu Apostołów

Kiedy zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy dziećmi przymierza, wiemy, kim jesteśmy i czego Bóg od nas oczekuje.

W tydzień po niedawnym zadaniu, które polegało na stworzeniu pierwszego palika w Moskwie, w Federacji Rosyjskiej¹, uczestniczyłem w konferencji dystryktu w Sankt Petersburgu. Przemawiając o mojej wdzięczności wobec pierwszych misjonarzy i lokalnych przywódców, którzy nadali siłę Kościołowi w Rosji, wspomniałem nazwisko Wiaczesława Efimowa. Był on pierwszym nawróconym Rosjaninem, który został prezydentem misji. Wraz z żoną wspaniale wypełnił swe zadanie. Niedługo po zakończeniu swej misji i ku naszemu ogromnemu smutkowi Prezydent Efimow nagle zmarł². Miał zaledwie 52 lata.

Mówiąc o tej parze pionierów, poczułem, że powinienem zapytać, czy pośród zgromadzonych znajduje się może Siostra Efimow. W odległym końcu sali wstała kobieta. Poprosiłem ją, aby podeszła do mikrofonu. Tak, to była Siostra Galina Efimow. Mówiła z przekonaniem i złożyła potężne świadectwo o Panu, Jego ewangelii i Jego przywróconym Kościele. Wraz z mężem była zapieczętowana w świętej świątyni. Powiedziała, że są zjednoczeni na wieczność. Nadal są partnerami na misji — ona po tej stronie zasłony, a on po drugiej³. Ze łzami radości podziękowała Bogu za święte przymierza świątynne. Ja także zapłakałem, zdając sobie w pełni sprawę z tego, że wieczna jedność, której przykładem jest ta wierna para, jest prawym rezultatem zawierania, przestrzegania i szanowania świętych przymierzy.

Jednym z najważniejszych pojęć objawionej religii jest pojęcie świętego przymierza. W języku prawniczym przymierze czy umowa na ogół oznacza porozumienie pomiędzy dwoma lub większą liczbą stron. Ale w kontekście religijnym przymierze jest czymś o wiele bardziej znaczącym. Jest świętą obietnicą złożoną przed Bogiem. On ustala warunki. Każdy człowiek może je przyjąć. Jeśli przyjmiemy warunki przymierza i będziemy posłuszni prawom Boga, otrzymamy błogosławieństwa związane z tym przymierzem. Wiemy, że „kiedy otrzymujemy jakieś błogosławieństwo od Boga, jest to przez posłuszeństwo temu prawu, od którego jest ono uzależnione”⁴.

Od stuleci Bóg zawierał przymierza ze Swoimi dziećmi⁵. Jego przymierza pojawiają się na przestrzeni całego planu zbawienia i dlatego też są częścią pełni Jego ewangelii⁶. Na przykład, Bóg obiecał, że przyśle Zbawiciela dla Swoich dzieci⁷, prosząc je w zamian o posłuszeństwo Jego prawu⁸.

W Biblii czytamy o mężczyznach i kobietach w Starym Świecie, którzy byli określani jako dzieci przymierza. Jakiego przymierza? „Przymierza, które zawarł Bóg z ojcami [ich], gdy mówił do Abrahama: A w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”⁹.

W Księdze Mormona czytamy o ludziach w Nowym Świecie, którzy także byli określani jako dzieci przymierza¹⁰. Poinformował ich o tym zmartwychwstały Pan: „Oto jesteście z domu Izraela, wywodzicie się od tych proroków i należycie do przymierza, które Ojciec zawarł z waszymi ojcami, gdy powiedział do Abrahama: Przez twoje potomstwo wszyscy ludzie na ziemi będą błogosławieni”¹¹.

Zbawiciel wyjaśnił znaczenie ich tożsamości jako dzieci przymierza. Powiedział: „I Ojciec posłał Mnie najpierw do was, albowiem jesteście dziećmi przymierza, aby was błogosławić, odwodząc każdego z was od czynienia nieprawości”¹².

Przymierze, które Bóg zawarł z Abrahamem¹³, a później odnowił z Izaakiem¹⁴ i Jakubem¹⁵, ma największe znaczenie. Zawiera kilka obietnic, między innymi:

Jezus Chrystus miał urodzić się w rodzie Abrahama.
Potomstwo Abrahama miało być liczne, uprawnione do wiecznego przyrostu, a także do posiadania kapłaństwa.
Abraham miał się stać ojcem wielu narodów.
Pewne ziemie miały stać się dziedzictwem jego potomstwa.
Wszystkie narody ziemi miały być błogosławione dzięki jego nasieniu¹⁶.
A przymierze to miało być wieczne — miało trwać przez „[tysiąc pokoleń]”¹⁷.

Niektóre z tych obietnic zostały już wypełnione, inne nadal jeszcze oczekują wypełnienia. Cytuję z wczesnego proroctwa zawartego w Księdze Mormona: „I nasz ojciec [Lehi] nie mówił tylko o naszym potomstwie, ale o całym domu Izraela, zwracając uwagę na obietnicę, która ma się wypełnić w ostatnich dniach, a którą Pan dał naszemu ojcu Abrahamowi”¹⁸. Czy to nie jest zdumiewające? Około 600 lat przed narodzinami Jezusa w Betlejem, prorocy wiedzieli, że przymierze Abrahama zostanie ostatecznie wypełnione dopiero w ostatnich dniach.

Aby pomóc w wypełnieniu tej obietnicy, Pan ukazał się w tych dniach ostatnich, by odnowić przymierze Abrahama. Mistrz oświadczył Prorokowi Józefowi Smithowi:

„Abraham otrzymał obietnice co do swego nasienia i owocu lędźwi swoich — z których to lędźwi ty się wywodzisz, sługo mój, Józefie. […]

To jest także twoja obietnica, boś od Abrahama”¹⁹.

Dzięki temu odnowieniu otrzymaliśmy — podobnie jak ludzie w dawnych czasach — święte kapłaństwo i wieczną ewangelię. Mamy prawo otrzymać pełnię ewangelii, cieszyć się błogosławieństwami kapłańskimi i spełnić wymogi do przyjęcia najwspanialszego błogosławieństwa Bożego — błogosławieństwa życia wiecznego²⁰.

Niektórzy z nas są dosłownym nasieniem Abrahama, inni są przyjmowani do jego rodziny przez adopcję. W oczach Pana nie ma tu różnicy²¹. Wspólnie otrzymujemy te obiecane błogosławieństwa — jeśli poszukujemy Pana i jesteśmy posłuszni Jego przykazaniom²². Ale jeśli tego nie czynimy, tracimy błogosławieństwa przymierza²³. Aby nam pomóc, Jego Kościół zapewnia błogosławieństwa patriarchalne, żeby nakreślić każdemu odbiorcy wizję jego przyszłości, jak również związek z przeszłością, a nawet podać rodowód danej osoby do Abrahama, Izaaka i Jakuba²⁴.

Bracia w przymierzu mają prawo do przysięgi i przymierza kapłaństwa²⁵. Jeśli będziecie „wierni dla uzyskania tych dwóch kapłaństw […] i dla rozwinięcia swojego powołania, uświęceni [będziecie] przez Ducha dla odnowienia swych ciał”²⁶. Ale to nie wszystko. Mężczyźni, którzy godnie przyjmują kapłaństwo, przyjmują Pana Jezusa Chrystusa, a ci, którzy przyjmują Pana, przyjmują Boga Ojca²⁷. Ci zaś, którzy przyjmują Ojca, otrzymują wszystko, co On posiada²⁸. Z tej przysięgi i przymierza wypływają niesamowite błogosławieństwa dla godnych mężczyzn, kobiet i dzieci na całym świecie.

Do nas należy obowiązek pomocy w wypełnieniu przymierza Abrahama. Mamy wyznaczone przed narodzeniem nasienie przygotowane dla błogosławienia wszystkich ludzi na świecie²⁹. To dlatego właśnie do obowiązków kapłańskich zalicza się praca misjonarska. Po około 4000 lat oczekiwania i przygotowania, to jest ten wyznaczony dzień, w którym ewangelia ma zostać zaniesiona do plemion ziemi. To jest wyznaczony czas obiecanego zgromadzenia Izraela. I my mamy w nim uczestniczyć! Czyż to nie jest ekscytujące? Pan liczy na nas i na naszych synów, i jest głęboko wdzięczny za nasze córki, którzy godnie służą jako misjonarze i misjonarki w tym wspaniałym czasie zgromadzenia Izraela.

Księga Mormona jest namacalnym znakiem, że Pan rozpoczął gromadzenie Swoich dzieci przymierza Izraela³⁰. Ta księga napisana dla naszych czasów zaznacza, że jednym z jej celów jest to, żebyście „wiedzieli, że przymierze, które Ojciec zawarł z dziećmi Izraela […], zaczyna się wypełniać. […] Albowiem Pan nie zapomni przymierza, które zawarł ze swym ludem z domu Izraela”³¹.

Zaprawdę, Pan nie zapomniał! Pobłogosławił nas i innych ludzi na całym świecie Księgą Mormona. Jednym z jej celów jest „przekonanie Żydów i ludzi innych narodów, że Jezus jest Chrystusem”³². Pomaga nam ona zawierać przymierza z Bogiem. Zachęca nas, abyśmy o Nim pamiętali i poznali Jego Umiłowanego Syna. Jest jeszcze jednym świadectwem o Jezusie Chrystusie.

Dzieci przymierza mają prawo przyjąć Jego doktrynę i poznać plan zbawienia. Roszczą sobie do niego prawo, zawierając przymierza o świętym znaczeniu. Brigham Young powiedział: „Wszyscy Święci w Dniach Ostatnich wkraczają w nowe i wieczne przymierze, kiedy wkraczają do tego Kościoła. […] Zawierają nowe i wieczne przymierze, że będą wspierać Królestwo Boga”³³. Dochowują tego przymierza, będąc posłuszni Jego przykazaniom.

Podczas obrzędu chrztu zawieramy przymierze, że będziemy służyć Panu i przestrzegać Jego przykazań³⁴. Kiedy przyjmujemy sakrament, odnawiamy to przymierze i deklarujemy naszą gotowość wzięcia na siebie imienia Jezusa Chrystusa. Tym samym jesteśmy adoptowani jako Jego synowie i córki oraz uważamy się za braci i siostry. Jest On Ojcem naszego nowego życia³⁵. W końcu, w świątyni możemy stać się współdziedzicami błogosławieństw wiecznej rodziny, tak jak zostało to obiecane Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i ich potomkom³⁶. W ten sposób celestialne małżeństwo jest przymierzem wyniesienia.

Kiedy zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy dziećmi przymierza, wiemy, kim jesteśmy i czego Bóg od nas oczekuje³⁷. Jego prawo wyryte jest w naszych sercach³⁸. On jest naszym Bogiem, a my jesteśmy Jego ludem³⁹. Oddane dzieci przymierza pozostają nieugięte, nawet w obliczu przeciwności. Kiedy ta doktryna jest głęboko wszczepiona w nasze serca, nawet żądło śmierci jest uśmierzone, a nasza duchowa wytrzymałość jest wzmocniona.

Najwspanialszym komplementem, jaki można otrzymać w tym życiu, jest bycie uważanym za osobę dotrzymującą przymierzy. Nagroda dla osoby dotrzymującej przymierzy zostanie zrealizowana zarówno w tym życiu, jak i w życiu przyszłym. Pismo święte wieści, że powinniśmy „[rozważać] błogosławieństwa i szczęście tych, którzy przestrzegają przykazań Boga. Gdyż Bóg ich błogosławi we wszystkim […] i jeśli pozostaną wierni do końca, wstąpią do nieba [i będą] tam przebywać z Bogiem w stanie wiecznego szczęścia”⁴⁰.

Bóg żyje. Jezus jest Chrystusem. Jego Kościół został przywrócony, aby błogosławić wszystkich ludzi. Prezydent Thomas S. Monson jest Jego prorokiem w dzisiejszych czasach. A my, jako wierne dzieci przymierza, będziemy błogosławieni teraz i na zawsze. O tym świadczę w imię Jezusa Chrystusa, amen.