Μήνυμα της Πρώτης Προεδρίας, Μάιος 2013
Η υπακοή φέρνει ευλογίες
Η γνώση της αλήθειας και οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματά μας έρχονται σε εμάς καθώς είμαστε υπάκουοι στις εντολές του Θεού.
Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, πόσο ευγνώμων είμαι που είμαι μαζί σας αυτό το πρωί. Κάνω μία παράκληση για την πίστη και τις προσευχές σας καθώς ανταποκρίνομαι στο προνόμιο να απευθύνομαι προς εσάς.
Διαμέσου των αιώνων, άνδρες και γυναίκες έχουν επιζητήσει τη γνώση και την κατανόηση σχετικά με αυτήν τη θνητή ύπαρξη και τη θέση και τον σκοπό τους σε αυτήν, καθώς επίσης και την οδό προς την ειρήνη και την ευδαιμονία. Μία τέτοια αναζήτηση αναλαμβάνεται από τον καθέναν μας.
Αυτή η γνώση και κατανόηση είναι διαθέσιμες σε όλη την ανθρωπότητα. Περιέχονται στις αλήθειες που είναι αιώνιες. Στο Διδαχή και Διαθήκες, τμήμα 1, εδάφιο 39, διαβάζουμε: «Ιδέστε, και να, ο Κύριος είναι Θεός, και το Πνεύμα καταθέτει μαρτυρία, και η μαρτυρία είναι αληθινή, και η αλήθεια διαρκεί στον αιώνα τού αιώνα».
Ο ποιητής έγραψε:
Αν και τα πάντα στους ουρανούς και τη γη εξαφανισθούν,
η αλήθεια, η ουσία της ύπαρξης, θα υπερνικά τα χειρότερα
αιώνια, αμετάβλητη, εσαεί1.
Ορισμένοι θα ρωτούσαν: «Πού μπορεί να βρεθεί τέτοια αλήθεια και πώς να την αναγνωρίσουμε;» Σε μια αποκάλυψη που δόθηκε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ στο Κίρτλαντ του Οχάιο, τον Μάιο του 1833, ο Κύριος δήλωσε:
«Η αλήθεια είναι γνώση των πραγμάτων όπως είναι, και όπως ήταν, και όπως πρόκειται να συμβούν…
»Το Πνεύμα τής αλήθειας είναι από το Θεό…
»Και κανένας άνθρωπος δε λαβαίνει πληρότητα παρά μόνο αν τηρεί τις εντολές του.
»Αυτός που τηρεί τις εντολές [του Θεού], λαβαίνει αλήθεια και φως μέχρι να δοξαστεί με την αλήθεια και να γνωρίζει τα πάντα»2.
Τι ένδοξη υπόσχεση! «Αυτός που τηρεί τις εντολές [του Θεού], λαβαίνει αλήθεια και φως μέχρι να δοξαστεί με την αλήθεια και να γνωρίζει τα πάντα».
Δεν υπάρχει ανάγκη για εσάς ή για εμένα, αυτήν την εποχή όπου έχουμε πολλή γνώση και η πληρότητα του Ευαγγελίου έχει αποκατασταθεί, να αποπλεύσουμε σε αχαρτογράφητες θάλασσες ή να ταξιδεύουμε σε ασημάδευτους δρόμους σε αναζήτηση της αλήθειας. Ο στοργικός Επουράνιος Πατέρας έχει χαράξει την πορεία μας και έχει παράσχει έναν διαρκή οδηγό—δηλαδή την υπακοή. Η γνώση της αλήθειας και οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματά μας έρχονται σε εμάς καθώς είμαστε υπάκουοι στις εντολές του Θεού.
Μαθαίνουμε υπακοή καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Αρχής γενομένης όταν είμαστε πολύ μικροί, οι υπεύθυνοι για τη φροντίδα μας θέτουν κατευθυντήριες οδηγίες και κανόνες για να διασφαλίζουν την ασφάλειά μας. Η ζωή θα ήταν απλούστερη για όλους εμάς, αν υπακούαμε σε τέτοιους κανόνες τελείως. Εντούτοις, πολλοί από εμάς μαθαίνουμε μέσω εμπειριών, τη σοφία της υπακοής.
Όταν μεγάλωνα, κάθε καλοκαίρι, από νωρίς τον Ιούλιο μέχρι νωρίς τον Σεπτέμβριο, η οικογένειά μου έμενε στο ξυλόσπιτό μας στο Βίβιαν Παρκ, στο Πρόβο Κάνυον της Γιούτας.
Ένας από τους καλύτερους φίλους μου, κατά τη διάρκεια αυτών των ανέμελων ημερών στο φαράγγι, ήταν ο Ντάνυ Λάρσεν, του οποίου η οικογένεια είχε επίσης ένα ξυλόσπιτο στο Βίβιαν Παρκ. Κάθε ημέρα, εκείνος και εγώ περιπλανιόμασταν σε αυτόν τον παράδεισο των αγοριών, ψαρεύοντας στο ρυάκι και το ποτάμι, συλλέγοντας πέτρες και άλλους θησαυρούς, κάνοντας πεζοπορία, κάνοντας αναρρίχηση και απλώς, απολαμβάνοντας κάθε λεπτό κάθε ώρας της κάθε ημέρας.
Ένα πρωινό, εγώ και ο Ντάνυ αποφασίσαμε ότι θέλαμε να ανάψουμε φωτιά στην κατασκήνωση εκείνο το βράδυ, με όλους τους φίλους μας από το φαράγγι. Απλώς χρειαζόταν να καθαρίσουμε μια περιοχή σε ένα κοντινό χωράφι, όπου θα μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε όλοι. Το γρασίδι του Ιουνίου, το οποίο κάλυπτε το χωράφι, είχε γίνει ξηρό και ακανθώδες, καθιστώντας το χωράφι ακατάλληλο για τους σκοπούς μας. Αρχίσαμε να βγάζουμε το ψηλό γρασίδι, σχεδιάζοντας να καθαρίσουμε μία μεγάλη, κυκλική περιοχή. Τραβούσαμε απότομα και σέρναμε με όλη μας τη δύναμη, αλλά το μόνο που καταφέρναμε να ξεριζώσουμε ήταν μικρές χούφτες από πεισματάρικα ζιζάνια. Ξέραμε ότι αυτή η εργασία θα μπορούσε να πάρει ολόκληρη την ημέρα και ήδη η ενέργεια και ο ενθουσιασμός μας μειώνονταν.
Και τότε αυτό που νόμιζα ότι ήταν η τέλεια λύση, ήλθε στο οκτάχρονο μυαλό μου. Είπα στον Ντάνυ: «Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε μόνο είναι να βάλουμε φωτιά σε αυτά τα ζιζάνια. Απλώς θα κάψουμε έναν κύκλο ανάμεσα στα ζιζάνια!» Συμφώνησε αμέσως και έτρεξα στο ξυλόσπιτό μας για να πάρω λίγα σπίρτα.
Για να μη νομίζει κανείς από εσάς ότι μας επιτρεπόταν να χρησιμοποιούμε σπίρτα στη νεαρή ηλικία των οκτώ ετών, θέλω να διευκρινίσω ότι απαγορευόταν τόσο στον Ντάνυ όσο και σε εμένα να τα χρησιμοποιούμε χωρίς την επίβλεψη ενηλίκου. Και οι δύο μας είχαμε προειδοποιηθεί επανειλημμένως για τους κινδύνους της φωτιάς. Εντούτοις, ήξερα πού φύλαγε η οικογένειά μου τα σπίρτα και εμείς έπρεπε να καθαρίσουμε εκείνο το χωράφι. Χωρίς άλλη σκέψη, έτρεξα στο ξυλόσπιτό μας και άρπαξα λίγα σπίρτα, βεβαιώνοντας ότι κανείς δεν έβλεπε. Τα έκρυψα γρήγορα σε μία από τις τσέπες μου.
Έτρεξα πίσω στον Ντάνυ, ενθουσιασμένος που είχα στην τσέπη μου τη λύση στο πρόβλημά μας. Ενθυμούμαι που νόμιζα ότι η φωτιά θα έκαιγε μόνον όσο θέλαμε και μετά, κάπως, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα έσβηνε από μόνη της.
Άναψα ένα σπίρτο σε μία πέτρα και έβαλα φωτιά στο ξηραμένο γρασίδι του Ιουνίου. Άναψε σαν να είχε ποτιστεί με βενζίνη. Στην αρχή, εγώ και ο Ντάνυ ήμαστε κατενθουσιασμένοι καθώς παρατηρούσαμε να εξαφανίζονται τα ζιζάνια, αλλά σύντομα φάνηκε ότι η φωτιά δεν επρόκειτο να σβήσει από μόνη της. Πανικοβληθήκαμε καθώς συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε τίποτε που μπορούσαμε να κάνουμε για να την σταματήσουμε. Οι απειλητικές φλόγες άρχισαν να ακολουθούν το άγριο γρασίδι στη βουνοπλαγιά, θέτοντας σε κίνδυνο τα πεύκα και τα πάντα στο διάβα τους.
Τελικώς, δεν είχαμε καμία επιλογή παρά να τρέξουμε για βοήθεια. Σύντομα όλοι οι διαθέσιμοι άνδρες και γυναίκες στο Βίβιαν Παρκ έτρεχαν πέρα-δώθε με βρεγμένες τσάντες από λινάτσα, κτυπώντας τις φλόγες σε μια προσπάθεια να τις σβήσουν. Ύστερα από αρκετές ώρες οι τελευταίες απομείνασες ανθρακιές έσβησαν. Τα πεύκα που ήταν ζωντανά για χρόνια είχαν σωθεί, όπως και τα σπίτια, στα οποία τελικώς θα είχαν φθάσει οι φλόγες.
Ο Ντάνυ και εγώ πήραμε μερικά δύσκολα αλλά σημαντικά μαθήματα εκείνη την ημέρα—μέγα μέρος εκ των οποίων ήταν η σημασία της υπακοής.
Υπάρχουν κανόνες και νόμοι για να διασφαλίζουν τη σωματική μας ασφάλεια. Ομοίως, ο Κύριος έχει παράσχει κατευθυντήριες οδηγίες και εντολές, για να διασφαλίσει την πνευματική μας ασφάλεια, ούτως ώστε να μπορέσουμε με επιτυχία να πλοηγηθούμε σε αυτήν τη συχνά δόλια ηθική ύπαρξη και να επιστρέψουμε τελικώς στον Επουράνιο Πατέρα μας.
Πριν από αιώνες, ο Σαμουήλ δήλωσε με θάρρος σε μία γενεά ανθρώπων που είχαν βαθιά ριζωμένη στην παράδοσή τους τη θυσία των ζώων: «Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία‧ η υπακοή, παρά το πάχος των κριαριών»3.
Σε αυτήν τη θεϊκή νομή, ο Κύριος απεκάλυψε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ ότι απαιτεί: «την καρδιά και πρόθυμο νου. Και οι πρόθυμοι και οι υπάκουοι θα φάνε από τα αγαθά τής γης τής Σιών σε τούτες τις τελευταίες ημέρες»4.
Όλοι οι προφήτες, αρχαίοι και σύγχρονοι, γνωρίζουν ότι η υπακοή είναι ουσιώδης για τη σωτηρία μας. Ο Νεφί δήλωσε: «Θα πάω και θα κάνω αυτά που ο Κύριος πρόσταξε»5. Αν και άλλοι κλονίσθηκαν στην πίστη τους και την υπακοή τους, ούτε μια φορά δεν απέτυχε ο Νεφί να κάνει αυτά που του ζήτησε ο Κύριος. Πολλές γενεές έχουν ευλογηθεί ως αποτέλεσμα.
Η ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ είναι μια πολύ εμπνευσμένη ιστορία υπακοής. Πόσο εξαιρετικά δύσκολο θα έπρεπε να ήταν για τον Αβραάμ, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, να πάει τον αγαπημένο γιο του Ισαάκ στη γη του Μοριά, για να τον προσφέρει ως θυσία. Μπορούμε να φαντασθούμε το βάρος στην καρδιά του Αβραάμ καθώς ταξίδευε προς το καθορισμένο μέρος; Ασφαλώς η αγωνία πρέπει να είχε κάνει τόσο το σώμα όσο και τον νου του να υποφέρουν πολύ καθώς έδεσε τον Ισαάκ, τον τοποθέτησε επάνω στον βωμό και πήρε το μαχαίρι για να τον φονεύσει. Με ακλόνητη πίστη και ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στον Κύριο, ανταποκρίθηκε στην εντολή του Κυρίου. Η προκήρυξη ήταν πολύ υπέροχη και ο Αβραάμ πρέπει να ήταν υπερβολικά ευτυχής όταν ήλθε αυτή: «Μην επιβάλεις το χέρι σου επάνω στο παιδάκι, και μη του κάνεις τίποτε∙ επειδή, τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, επειδή δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα»6.
Ο Αβραάμ είχε δοκιμασθεί και, οπότε για την πίστη του και την υπακοή του ο Κύριος τού έδωσε αυτήν την ένδοξη υπόσχεση: «Και διαμέσου του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη τής γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου»7.
Αν και δεν μας ζητείται να αποδείξουμε την υπακοή μας με έναν τέτοιο δραματικό και συναισθηματικώς επίπονο τρόπο, η υπακοή απαιτείται από εμάς εξίσου.
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ δήλωσε τον Οκτώβριο του 1873: «Η υπακοή είναι ο πρώτος νόμος των ουρανών»8.
Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι είπε: «Η ευτυχία των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, η ειρήνη των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, η πρόοδος των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, η ευημερία των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και η αιώνια σωτηρία και υπερύψωση αυτού του λαού εναπόκειται στο να βαδίζουν με υπακοή προς συμβουλές του… Θεού»9.
Η υπακοή είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των προφητών. Έχει παράσχει δύναμη και γνώση σε αυτούς διαμέσου των αιώνων. Είναι ουσιώδες να συνειδητοποιήσουμε ότι κι εμείς δικαιούμαστε αυτήν την πηγή δυνάμεως και γνώσεως. Είναι άμεσα διαθέσιμη στον καθέναν από εμάς σήμερα καθώς υπακούμε στις εντολές του Θεού.
Καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών, έχω γνωρίσει αμέτρητα άτομα τα οποία ήταν ιδιαιτέρως πιστά και υπάκουα. Έχω ευλογηθεί και εμπνευσθεί από αυτά. Επιτρέψατέ μου να μοιρασθώ μαζί σας μία αφήγηση για δύο τέτοια άτομα.
Ο Βάλτερ Κράουζε ήταν ένα σταθερό μέλος της Εκκλησίας, το οποίο μαζί με την οικογένειά του ζούσε σε αυτό που έγινε γνωστό ως Ανατολική Γερμανία, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετώπιζε λόγω έλλειψης ελευθερίας σε εκείνη την περιοχή του κόσμου τότε, ο αδελφός Κράουζε ήταν ένας άνδρας ο οποίος αγαπούσε και υπηρετούσε τον Κύριο. Πιστώς και ευσυνειδήτως εκπλήρωνε κάθε ανάθεση που του διδόταν.
Ο άλλος άνδρας, ο Γιόχαν Ντεντόρφερ, ένας γηγενής από την Ουγγαρία, μεταστράφηκε στην Εκκλησία στη Γερμανία και βαπτίσθηκε εκεί το 1911 σε ηλικία 17 ετών. Λίγο αργότερα επέστρεψε στην Ουγγαρία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βρέθηκε κυριολεκτικώς φυλακισμένος στην πατρίδα του, στην πόλη Ντέμπρετσεν. Η ελευθερία είχε επίσης αφαιρεθεί από τον λαό της Ουγγαρίας.
Ο αδελφός Βάλτερ Κράουζε, ο οποίος δεν ήξερε τον αδελφό Ντεντόρφερ, έλαβε την ανάθεση να είναι οικογενειακός του διδάσκαλος και να τον επισκέπτεται επί τακτικής βάσεως. Ο αδελφός Κράουζε κάλεσε τον συνάδελφό του οικογενειακό διδάσκαλο και του είπε: «Έχουμε λάβει την ανάθεση να επισκεφθούμε τον αδελφό Γιόχαν Ντέντορφερ. Θα ήσουν διαθέσιμος να έλθεις μαζί μου αυτήν την εβδομάδα για να τον δούμε και να του δώσουμε ένα ευαγγελικό μήνυμα;» Και μετά προσέθεσε: «Ο αδελφός Ντεντόρφερ ζει στην Ουγγαρία».
Ο σαστισμένος συνάδελφός του ρώτησε: «Πότε θα φύγουμε;»
«Αύριο», ήλθε η απάντηση από τον αδελφό Κράουζε.
«Πότε θα επιστρέψουμε σπίτι», ρώτησε ο συνάδελφος.
Ο αδελφός Κράουζε απήντησε: «Ω, σε καμιά εβδομάδα—αν επιστρέψουμε».
Οι δύο οικογενειακοί διδάσκαλοι έφυγαν για να επισκεφθούν τον αδελφό Ντεντόρφερ, ταξιδεύοντας με τρένο και λεωφορείο από τη βορειοανατολική περιοχή της Γερμανίας στο Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας—ένα μακρινό ταξίδι. Ο αδελφός Ντεντόρφερ δεν είχε οικογενειακούς δασκάλους από πριν τον πόλεμο. Τώρα, όταν είδε αυτούς τους υπηρέτες του Κυρίου, ευγνωμοσύνη τον κατακυρίευσε που είχαν έλθει. Στην αρχή, ηρνήθη να τους χαιρετίσει διά χειραψίας. Αντιθέτως, πήγε στο υπνοδωμάτιό του και πήρε από ένα μικρό ερμάριο ένα κουτί που περιείχε τα δέκατά του, που είχε φυλάξει για χρόνια. Παρουσίασε τα δέκατα στους οικογενειακούς διδασκάλους του και είπε: «Τώρα έχω εκπληρώσει τις υποχρεώσεις των δεκάτων μου με τον Κύριο. Τώρα αισθάνομαι άξιος να χαιρετίσω διά χειραψίας τους υπηρέτες του Κυρίου!» Ο αδελφός Κράουζε μού είπε αργότερα ότι τα λόγια δεν μπορούσαν να περιγράψουν πόσο είχε συγκινηθεί που ο πιστός αυτός αδελφός, ο οποίος δεν είχε καμία επαφή με την Εκκλησία για πολλά χρόνια, είχε κρατήσει με υπακοή και συνέπεια από τα πενιχρά του εισοδήματα το 10 τοις εκατό, για να πληρώσει με αυτό τα δέκατά του. Τα είχε φυλάξει χωρίς να ξέρει πότε ή αν θα είχε το προνόμιο να τα πληρώσει.
Ο αδελφός Κράουζε απεβίωσε πριν από εννέα χρόνια, σε ηλικία 94 ετών. Υπηρέτησε πιστά και υπάκουα σε όλη του τη ζωή και αποτελούσε έμπνευση για εμένα και όλους όσους τον ήξεραν. Όταν του εζητείτο να εκπληρώσει αναθέσεις, ποτέ δεν αμφέβαλε, ποτέ δεν μουρμουρούσε και ποτέ δεν προέβαλλε δικαιολογίες.
Αδελφοί και αδελφές μου, η μεγάλη δοκιμασία αυτής της ζωής είναι η υπακοή. «Και να τους δοκιμάσουμε με αυτό», είπε ο Κύριος «για να δούμε αν θα κάνουν όλα όσα ο Κύριος ο Θεός τους τούς προστάξει»10.
Δήλωσε ο Σωτήρας: «Γιατί όλοι όσοι θέλουν να έχουν μια ευλογία από τα χέρια μου πρέπει να ακολουθήσουν το νόμο ο οποίος έχει οριστεί γι’ αυτήν την ευλογία, και τις συνθήκες του, όπως θεσπίστηκαν πριν τη θεμελίωση τού κόσμου>>11
Κανένα μεγαλύτερο παράδειγμα υπακοής δεν υπάρχει από εκείνο του Σωτήρος μας. Για Εκείνον παρατήρησε ο Παύλος:
«Παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε.
»Και αφού έγινε τέλειος, καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν»12.
Ο Σωτήρας επέδειξε γνήσια αγάπη του Θεού, ζώντας την τέλεια ζωή, τιμώντας την ιερά αποστολή Του. Ποτέ δεν ήταν υπερόπτης. Ποτέ δεν φούσκωνε από υπερηφάνεια. Ποτέ δεν ήταν άπιστος. Πάντοτε ήταν ταπεινός. Πάντοτε ήταν ειλικρινής. Πάντοτε ήταν υπάκουος.
Αν και μπήκε σε πειρασμό από εκείνον τον δάσκαλο της εξαπάτησης, δηλαδή τον διάβολο, αν και ήταν σωματικώς αποδυναμωμένος από την νηστεία 40 ημερών και 40 νυκτών και ήταν πεινασμένος, εντούτοις όταν ο πονηρός προσέφερε στον Ιησού τις πιο δελεαστικές και ελκυστικές προτάσεις, μας έδωσε ένα θείο παράδειγμα υπακοής, αρνούμενος να παρεκκλίνει από αυτό που γνώριζε ότι ήταν το σωστό13.
Όταν ήλθε αντιμέτωπος με την αγωνία της Γεθσημανή, όπου υπέμεινε τέτοιο πόνο, ώστε «ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος κατέβαιναν στη γη»14, απετέλεσε παράδειγμα του υπάκουου Υιού, λέγοντας: «Πατέρα, αν θέλεις, να απομακρύνεις από μένα τούτο το ποτήρι· όμως, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει»15.
Καθώς ο Σωτήρας έδωσε την εντολή στους πρώτους Του αποστόλους, έτσι δίδει την εντολή σε εσάς και σε εμένα: «Ακολούθα με»16. Είμαστε πρόθυμοι να υπακούσουμε;
Η γνώση που επιζητούμε, οι απαντήσεις που λαχταρούμε και η δύναμη που επιθυμούμε σήμερα, για να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες ενός περίπλοκου και μεταβαλλόμενου κόσμου, μπορούν να είναι δικά μας, όταν υπακούμε προθύμως στις εντολές του Κυρίου. Παραθέτω για άλλη μια φορά τα λόγια του Κυρίου: «Αυτός που τηρεί τις εντολές [του Θεού], λαβαίνει αλήθεια και φως μέχρι να δοξαστεί με την αλήθεια και να γνωρίζει τα πάντα»17.
Είναι η ταπεινή προσευχή μου, ώστε να ευλογηθούμε με τις πλούσιες ανταμοιβές υπεσχημένες στους υπάκουους. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Σωτήρος μας, αμήν.
© 2013 υπό Intellectual Reserve, Inc. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. Printed in Germany. Έγκριση αγγλικού κειμένου: 6/12. Έγκριση μετάφρασης: 6/12. Μετάφραση του First Presidency Message, May 2013. Greek. 10665 133