Νέοι
Κατόρθωσα να αφήσω τη θλίψη μου
Ο συγγραφέας είναι από την Ταϊβάν.
Όταν οι φίλοι μου, ο αδελφός Τσεν και η σύζυγός του βαπτίσθηκαν στον τομέα μας, ήμουν περιχαρής. Έναν χρόνο μετά το βάπτισμά τους, επισφραγίσθηκαν στον ναό και ο γυιός τους, που είχε πεθάνει πριν προσχωρήσουν στην Εκκλησία, επισφραγίσθηκε με αυτούς. Ήταν θαυμάσιο να βλέπεις τους Τσεν να μεγαλώνουν στο Ευαγγέλιο.
Κατόπιν ο αδελφός Τσεν σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το επόμενο έτος. Μετά το δυστύχημα, ο θάνατός του φαινόταν να είναι πάντα στον νου μου και συχνά στοίχειωνε τα όνειρά μου. Ξυπνούσα με δάκρυα και αναρωτιόμουν ξανά και ξανά: «Γιατί; Γιατί ο Κύριος επιτρέπει να συμβεί αυτού του είδους η τραγωδία; Γιατί ένα τέτοιο πράγμα πρέπει να συμβεί σε αυτήν την όμορφη οικογένεια;» Μία ημέρα, ενώ πάλευα με αυτές τις ερωτήσεις, πήρα ένα εγχειρίδιο μαθημάτων και διάβασα αυτά τα λόγια από τον Πρόεδρο Σπένσερ Κίμπαλ (1895–1985):
«Αν κοιτούσαμε την θνητότητα ως το σύνολο της ύπαρξης, τότε ο πόνος, η θλίψη, η αποτυχία και η μικρή ζωή θα ήταν μια καταστροφή. Όμως, εάν θεωρήσουμε ότι η ζωή είναι κάτι το αιώνιο που εκτείνεται μακριά στο προγήινο παρελθόν και στο αιώνιο μεταθανάτιο μέλλον, τότε όλα τα γεγονότα μπορούν να τεθούν στη κατάλληλη προοπτική…
»Δεν εκτιθέμεθα σε πειρασμούς για να δοκιμάσουμε τη δύναμή μας, στην ασθένεια ώστε να μπορέσουμε να μάθουμε υπομονή, στον θάνατο ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε αθάνατοι και να δοξασθούμε;»1
Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να αφήσω τη θλίψη μου και να εξετάσω το υπεσχημένο και πιθανό μέλλον. Είδα με τις σκέψεις μου τον αδελφό Τσεν με ευτυχία να ενώνεται εκ νέου με την οικογένειά του. Αυτό το θέμα μού έφερε ειρήνη. Γνωρίζω ότι ο Επουράνιος Πατέρας θα μας δώσει τη σοφία και το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε αντιξοότητες.