Przesłanie od Rady Prezydenta Kościoła na czerwiec 2015 r.
Razem na zawsze wieczna rodzina
Jednym z największych darów Bożych jest moc kapłaństwa łącząca rodziny na wieczność. Każda osoba, która rozumie plan zbawienia, pragnie tego wiecznego błogosławieństwa. Bóg obiecuje, że jedynie podczas uroczystości zapieczętowania, które odbywają się w świątyniach Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, rodziny mogą być połączone razem na wieczność.
Klucze kapłańskie, dzięki którym jest to możliwe, zostały przywrócone na ziemi poprzez proroka Eliasza i przekazane Józefowi Smithowi w Świątyni Kirtland. Są one po dziś dzień nieprzerwanie przekazywane przez żyjących proroków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.
Zbawiciel podczas Swej ziemskiej posługi mówił o mocy pieczętowania rodzin w tych słowach skierowanych do Piotra, Swego głównego Apostoła: „Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie związane i w niebie; i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie” (Ew. Mateusza 18:18).
Życie wieczne w związkach rodzinnych jest możliwe jedynie w królestwie celestialnym. Tylko tam możemy jako rodziny cieszyć się obecnością naszego Ojca Niebieskiego i Zbawiciela. Prorok Józef Smith opisał ten wspaniały stan w Naukach i Przymierzach:
„Kiedy ukaże się Zbawiciel, zobaczymy Go, jako jest. Ujrzymy, że jest człowiekiem jako i my.
I ta sama społeczność, jaka istnieje tutaj między nami, będzie istnieć i tam między nami, tylko będzie ona połączona z wieczną chwałą, którą to chwałą nie cieszymy się teraz” (NiP 130:1–2).
Ten fragment wskazuje, że możemy z przekonaniem starać się, by nasze relacje rodzinne przypomniały niebo. Możemy dbać o członków naszych rodzin, zarówno tych żyjących, jak i zmarłych, i zrobić wszystko, co w naszej mocy, by umożliwić im obrzędy kapłańskie, które będą łączyły nas w niebie.
Wielu z was, młodych i starszych, już to robi. Odszukaliście dane swoich przodków, którzy nie otrzymali jeszcze obrzędów niezbędnych do zapieczętowania na wieczność.
Prawie każdy ma żyjących krewnych, którzy nie zostali jeszcze zapieczętowani mocą kapłaństwa. Wielu z was ma żyjących krewnych, którzy otrzymali wprawdzie obrzędy kapłańskie, ale nie dotrzymują zawartych z Bogiem przymierzy. Bóg pobłogosławi was siłą i będziecie w stanie z wiarą dotrzeć do tych wszystkich krewnych. Pan złożył Swoim uczniom, którzy przyprowadzają do Niego innych ludzi, pewną obietnice, która dotyczy także was. Brzmi ona:
„A ktokolwiek was przyjmie, tam ja też będę, bowiem pójdę przed waszym obliczem. Będę po waszej prawicy i po lewicy, i Duch mój będzie w waszych sercach, i aniołowie moi wokół was, aby was podtrzymać” (NiP 84:88).
Z okna mojego gabinetu każdego dnia widzę młode pary, robiące sobie zdjęcia pośród pięknych kwiatów i tryskających fontann. Panowie w czasie ślubnej sesji często noszą na rękach swoje wybranki, robiąc dla lepszego efektu choćby kilka kroków. Za każdym razem, kiedy to widzę, myślę o znanych mi parach, które — bywało, że wkrótce po ślubie — musiały dźwigać siebie nawzajem w nieco inny sposób. Do ich życia wtargnęły trudności. Utrata pracy. Dzieci z wyzwaniami rozwojowymi. Choroby. I wtedy nawyk postępowania tak, jak sami chcielibyśmy, aby z nami postępowano — nawyk z czasów, kiedy było to jeszcze łatwe — uczyni z nas bohaterów i bohaterki w trudnych czasach, kiedy wydaje nam się to ponad nasze siły.
Naszym rodzinom należą się takie relacje, które moglibyśmy przenieść przed oblicze Boga. Musimy starać się nie urażać nikogo, ani nie obrażać się. Postanówmy szybko i całkowicie wybaczać. Możemy starać się stawiać szczęście innych ponad własne. Nasze słowa mogą być uprzejme. Kiedy będziemy tak postępować, Duch Święty chętniej zagości w naszych rodzinach i w naszym życiu.
Zapewniam was, że z pomocą Pana i skorym do pokuty sercem możemy dostrzec w życiu przebłysk tego rodzaju egzystencji, którego pragniemy w wieczności. Ojciec Niebieski nas kocha. On pragnie, abyśmy do Niego wrócili. Zbawiciel, dzięki mocy Swojego Zadośćuczynienia, umożliwia nam przemianę serc, której musimy dokonać, by wejść do świątyń i zawrzeć przymierza. Potem możemy dochowywać tych przymierzy i pewnego dnia zamieszkać z naszymi rodzinami na wieczność w chwale celestialnej — powrócić do domu.
© 2015 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Printed in Germany. Zatwierdzenie wersji angielskiej: 6/14. Zatwierdzenie do tłumaczenia: 6/14. Tłumaczenie z: First Presidency Message, June 2015. Polish. 12586 166
Nauczanie na podstawie tego przesłania
Kiedy będziesz mówić o doktrynie wiecznych rodzin, uwzględnij następujące słowa Starszego Richarda G. Scotta z Kworum Dwunastu Apostołów: „Zawsze starajcie się wzmacniać rodziny. Nauczajcie, mając wizję tego, jak ważne jest zapieczętowanie rodzin w świątyni. […] Jeśli macie przed oczami wizję pieczętujących obrzędów świątyni, przyczynicie się do budowania królestwa Boga na ziemi” („Dałem wam przykład”, Liahona, maj 2014, str. 34). W jaki sposób pomożesz osobom, które nauczasz, rozbudzić w sobie pragnienie, by być zapieczętowanym w świątyni? Zachęć tych, którzy jeszcze nie zostali zapieczętowani, aby poczynili kroki w tym kierunku. Poproś tych, którzy zostali zapieczętowani, aby zastanowili się, w jaki sposób mogą pielęgnować wizję swojej wiecznej rodziny i popracować nad ulepszeniem wzajemnych relacji.