Μήνυμα της Πρώτης Προεδρίας, Οκτώβριος 2015
Τελειώστε με τον πυρσό σας ακόμη αναμμένο
Από τον Πρόεδρο Ντίτερ Ούχτντορφ
Δεύτερο Σύμβουλο στην Πρώτη Προεδρία
Στην Αρχαία Ελλάδα, οι δρομείς συμμετείχαν σε μία σκυταλοδρομία που ονομαζόταν λαμπαδηδρομία1. Στον αγώνα, οι δρομείς κρατούσαν έναν πυρσό στο χέρι τους και τον περνούσαν στον επόμενο δρομέα μέχρις ότου ο τελευταίος δρομέας της ομάδας διέσχιζε τη γραμμή τερματισμού.
Το βραβείο δεν απενέμετο στην ομάδα η οποία έτρεχε ταχύτερα -- απενέμετο στην πρώτη ομάδα που έφτανε στην γραμμή τερματισμού με τον πυρσό της ακόμη αναμμένο.
Υπάρχει ένα βαθυστόχαστο μάθημα εδώ, κάποιο που διδάχθηκε από τους αρχαίους και τους σύγχρονους προφήτες: αν και είναι σημαντικό να ξεκινούμε τον αγώνα, είναι ακόμη πιο σημαντικό να τελειώνουμε με τον πυρσό μας ακόμη αναμμένο.
Ο Σολομών ξεκίνησε δυνατός
Ο μεγάλος Βασιλεύς Σολομών είναι παράδειγμα κάποιου που ξεκίνησε δυνατός. Όταν ήταν νέος, «αγάπησε τον Κύριο, περπατώντας στα προστάγματα τού Δαβίδ τού πατέρα του» (Α΄ Βασιλέων 3:3). Ο Θεός ευχαριστήθηκε με εκείνον και είπε: «Ζήτησέ μου τι να σου δώσω» (Α΄ Βασιλέων 3:5).
Αντί να ζητήσει πλούτη ή μακρά ζωή, ο Σολομών ζήτησε «νοήμονα καρδιά, για να κρίνω το λαό σου, για να διακρίνω ανάμεσα στο καλό και στο κακό» (Α΄ Βασιλέων 3:9).
Αυτό ευχαρίστησε τον Κύριο τόσο πολύ, ώστε ευλόγησε τον Σολομώντα όχι μόνο με σύνεση αλλά επίσης με πλούτη υπέρμετρα και μακρά ζωή.
Μολονότι ο Σολομών ήταν όντως πολύ συνετός και έκανε πολλά μεγάλα πράγματα, δεν τελείωσε δυνατός. Δυστυχώς αργότερα στη ζωή του «έπραξε πονηρά μπροστά στον Κύριο, και δεν πορεύτηκε ολοκληρωτικά πίσω από τον Κύριο» (Α΄ Βασιλέων 11:6).
Τελειώνοντας τον δικό μας αγώνα
Πόσες φορές έχουμε αρχίσει κάτι και δεν το τελειώσαμε; Δίαιτες; Προγράμματα άσκησης; Δεσμεύσεις να διαβάζουμε τις γραφές καθημερινώς; Αποφάσεις να είμαστε καλύτεροι μαθητές του Ιησού Χριστού;
Πόσο συχνά λαμβάνουμε αποφάσεις τον Ιανουάριο και τις ακολουθούμε με έντονη αποφασιστικότητα για μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες ή ακόμη και μερικούς μήνες μόνο για να διαπιστώσουμε ότι μέχρι τον Οκτώβριο η φλόγα της δέσμευσής μας γίνεται αδύνατη και άδεια;
Μια ημέρα είδα μία αστεία εικόνα ενός σκύλου ξαπλωμένου δίπλα σε ένα κομμάτι χαρτί που είχε κομματιάσει. Έγραφε: «Πιστοποιητικό εκπαιδεύσεως υπακοής σκύλου».
Είμαστε σαν αυτόν μερικές φορές.
Έχουμε καλές προθέσεις. Ξεκινούμε δυνατοί. Θέλουμε να είμαστε ο καλύτερος εαυτός μας. Αλλά στο τέλος αφήνουμε τις αποφάσεις μας κομματιασμένες, απορριμμένες και ξεχασμένες.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να σκοντάφτει, να αποτυγχάνει και μερικές φορές να θέλει εγκαταλείψει τον αγώνα. Όμως ως μαθητές του Ιησού Χριστού έχουμε δεσμευθεί όχι μόνον να αρχίσουμε τον αγώνα αλλά επίσης να τον τελειώσουμε -- και να τον τελειώσουμε με τον πυρσό μας να καίει ακόμη λαμπρά. Ο Σωτήρας υποσχέθηκε στους μαθητές Του: «Εκείνος, όμως, που θα έχει υπομείνει μέχρι τέλους θα σωθεί» (Κατά Ματθαίον 24:13).
Επιτρέψατέ μου να παραφράσω τι έχει υποσχεθεί ο Σωτήρας σήμερα: «Αν τηρ[ούμε] τις εντολές [Του] και ανθέξ[ουμε] μέχρι τέλους, θα έχ[ουμε] ζωή αιώνια, δώρο το οποίο είναι το ανώτερο από όλα τα δώρα του Θεού (βλέπε Δ&Δ 14:7. Βλέπε, επίσης, Νεφί Β΄ 31:20).
Το φως το οποίο ποτέ δεν σβήνει
Μερικές φορές αφού έχουμε σκοντάψει, αποτύχει ή ακόμη και εγκαταλείψει, αποθαρρυνόμαστε και πιστεύουμε ότι το φως μας έχει σβήσει και ο αγώνας μας έχει χαθεί. Όμως καταθέτω μαρτυρία ότι το Φως του Χριστού δεν μπορεί να σβήσει. Λάμπει στην πιο σκοτεινή νύκτα και θα φωτίσει ξανά την καρδιά μας εάν και μόνο προσκλίνουμε την καρδιά μας σε Εκείνον (βλέπε Α΄ Βασιλέων 8:58).
Άσχετα πόσο συχνά ή πόσο πολύ αποτυγχάνουμε, το Φως του Χριστού πάντοτε καίει λαμπρά. Και ακόμη και στην πιο βαθιά νύκτα αν προσπαθήσουμε απλώς να Τον ακολουθήσουμε, το φως Του θα απορροφήσει τις σκιές και θα αναζωπυρώσει την ψυχή μας.
Αυτός ο αγώνας της ιδιότητας του μαθητού δεν είναι αγώνισμα δρόμου ταχύτητας, είναι μαραθώνιος. Και δεν έχει καμία σημασία πόσο γρήγορα πηγαίνουμε. Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος που μπορούμε να χάσουμε τον αγώνα είναι με το να ενδώσουμε τελικώς ή να εγκαταλείψουμε.
Όσο συνεχίζουμε να ανερχόμαστε και να κινούμαστε προς τον Σωτήρα μας, κερδίζουμε τον αγώνα με τους πυρσούς μας να καίνε λαμπρά.
Επειδή ο πυρσός δεν είναι για εμάς ή για το τι κάνουμε.
Είναι για τον Σωτήρα του κόσμου.
Και είναι ένα Φως που δεν μπορεί ποτέ να εξασθενίσει. Και είναι ένα Φως το οποίο καταπίνει το σκότος, θεραπεύει τις πληγές μας και λάμπει ακόμη και στο μέσον της πιο βαθιάς θλίψης και του απύθμενου σκότους.
Είναι ένα Φως το οποίο ξεπερνά την κατανόηση.
Είθε καθένας από εμάς να τελειώσει το μονοπάτι που έχει ξεκινήσει. Και με τη βοήθεια του Σωτήρος και Λυτρωτή μας, Ιησού Χριστού, θα τελειώσουμε περιχαρώς και με τους πυρσούς μας ακόμη αναμμένους.
© 2015 υπό Intellectual Reserve, Inc. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. Printed in Germany. Έγκριση αγγλικού κειμένου: 6/15. Έγκριση μετάφρασης: 6/15. Μετάφραση του First Presidency Message, October 2015. Greek. 12590 133
Διδασκαλία από αυτό το μήνυμα
Σκεφτείτε να παροτρύνετε εκείνους που διδάσκετε να σκεφτούν πού βρίσκονται στον «αγώνα» τους για τη ζωή. Καίνε οι πυρσοί τους λαμπρά; Μπορείτε να διαβάσετε τη φράση που λέει ότι το Φως του Χριστού είναι «ένα Φως το οποίο καταπίνει το σκότος, θεραπεύει τις πληγές μας και λάμπει ακόμη και στο μέσον της πιο βαθιάς θλίψης και του απύθμενου σκότους». Μετά σκεφθείτε να συζητήσετε με εκείνους που διδάσκετε πώς το Φως του Χριστού έχει επηρεάσει τη ζωή τους στο παρελθόν και πώς επηρεάζει τη ζωή τους τώρα.