हामीले कसरी चर्चमा समाबेशीताको परम्परा बनाउन सक्छौं ?

जब हामी हाम्रो वार्डहरु र साखाहरु वोरिपरी हेर्छौं, हामीले मानिसहरु देख्छौं जो सजिलै मिल्न सक्छ । हामी के महसुस गर्दैनौँ भने ति मध्ये जो मिल्न सक्छ, त्यहाँ धेरै छन् जो बेवास्ता गरिएको महसुस गर्छन् । एक अध्ययनले, उदाहरणको लागि, हालै पत्ता लाग्यो कि संयुक्त अमेरिकामा आधा बयेस्कहरुले एक्लोपन महसुस गरेको, बेवास्ता अथवा अरुबाट छुट्याइएको प्रतिवेदन दिए ।^१

समाबेश गरिएको महसुस गर्न जरुरी छ । यो मौलिक मानब आवश्यकता हो, र जब हामीलाई अलग्याईएको महसुस हुन्छ, यस्ले चित्त दुख्छ । बेवास्ता गरिनाले दुख र रिसको भावना उत्पन्न गर्न सक्छ ।^२ जब हामी सम्बन्धित छौँ भन्ने महसुस गर्दैनौँ, हामी जहाँ बढी सहज हुन्छौं त्यो ठाउँको खोजि गर्छौं । हामी सबैलाई उहाँहरु चर्चमा सम्बन्धित हुनुहुन्छ भनेर महसुस गराउन मदत गर्नु पर्छ ।

मुक्तिदाताले जस्तै समाबेश गराउने ।

मुक्तिदाता अरुलाई महत्वो दिने र समाबेश गराउने पूर्ण उदाहरण हुनुहुन्थ्यो । जब उहाँले उहाँका प्रेरितहरुको छनौट गर्नुभयो, उहाँले प्रतिष्ठा, धन अथवा उच्च पेशाको वास्ता गर्नु भएन । उहाँले इनारमा समारियन महिलाको कदर गर्नुभयो, येहुदीहरुले समारियनहरुलाई तल्लो नजरले हेरे तापनि उनीलाई उहाँको इश्वोरत्वको गवाही दिदै । (हेर्नुहोस् यूहन्ना ४ । उहाँले हृदयलाई हेर्नुहुन्छ र पक्षपात गर्नुहुन्न (हेर्नुहोस् १ शमूएल १६:७; सिद्धान्त र करार ३८:१६, २६ ।

मुक्तिदाताले भन्नुभयो:

“नयाँ करार म तिमीहरुलाई दिन्छु, कि तिमीहरु एक अर्कालाई माया गर; मैले तिमीहरुलाई माया गरे जस्तै, तिमीहरुले पनि एक अर्कालाई माया गर।

“यस्तो गर्नाले मानिसहरुले थाहा पाउन् कि तिमीहरु मेरा चेलाहरु हौ, यदि तिमीहरुमा एक अर्का प्रति माया छ भने” (यूहन्ना १३:३४-३५)।

हामी के गर्न सक्छौं ?

कहिलेकाँही भन्न गाह्रो हुन्छ कि कसैले उनीहरु बाहिर भएको महसुस गर्छन्। धेरै मानिसले यो भन्दैन-कमसेकम स्पस्ट रुपमा हैन । तर मायालु हृदयले, पवित्र आत्माको निर्देशनले र सतर्क हुने प्रयासले, जब कसैले चर्चका बैठकहरुमा र क्रियाकलापहरुमा समाबेश भएको महसुस गर्दैनन् हामीले चिन्न सक्छौं ।

कसैले बेवास्ता गरिएको महसुस गर्ने सम्भावित चिन्हहरु:

खुम्चिएको हाउभाउ, जस्तै कि कस्सिएर हात बाँधेको अथवा आखाँ झुकेको ।
कोठाको पछाडी बसेको अथवा एक्लै बसेको ।
चर्चमा उपस्थित नहनु अथवा अनियमित उपस्थिति।
बैठकहरु अथवा कार्यक्रमहरु चाँडै छोडेर जाने।
बार्तालापहरु र पाठहरूमा सहभागी नहुनु ।

यी अरु भावनाका चिन्हहरु पनि हुन सक्छन्, जस्तै कि लाज अथवा अप्ठ्यारो हुनु । सदस्यहरुले “भिन्न” महसुस गर्न सक्छन् जब उनीहरु चर्चका नयाँ सदस्यहरु हुन्छन्, उनीहरु अर्को देशको र संस्कृतिको अथवा हालै दुखद जीवन परिवर्तनको अनुभब भएको जस्तै कि पारपाचुके, परिवारका सदस्य को मृत्यु अथवा सुसमाचार प्रचार सेवाबाट छिटो फर्किएको ।

कारण जे भएतापनि, हामी मायाले अघि बढ्न हिच्किचाउनु हुदैन । हामीले जे गर्छौं र जे गर्न सक्छौंले सबैलाई स्वागत गरिएको र सबैको आवश्यकता भएको महसुस गराउन सक्छ ।

समावेशी बन्ने र स्वागत गर्ने केहि तरिकाहरु:

चर्चमा सँधै त्यहि मानिसहरुसँग नबस्नुस् ।
बास्तबिक मानिसलाई हेर्न मानिसहरुको बाहिरी आचरण भन्दा बाहेक हेर्नुहोस् । (यो बिषयमा अझै जान्नको लागि, हेर्नुहोस् “सेवा गर्नु भनेको अरुलाई मुक्तिदाताले जस्तै हेर्नु हो,” लियाहोना, जुन २०१९ ८-११)
अरुलाई कुराकानीहरुमा समाबेश गर्नु ।
अरुलाई तपाइको जीवनको भाग बन्न आमन्त्रण गर्नुहोस् । तपाईले उनीहरुलाई आफुले योजना गरिसकेको क्रियाकलापहरुमा समाबेश गर्न सक्नुहुन्छ ।
समान रुचिका कुराहरु खोज्नु र निर्माण गर्नु ।
केवल तपाइको सोच अनुसार नभएको कारणले मित्रता नछोड्नुस् ।
जब तपाई मानिसको बारेमा केहि बिशिस्ट देख्नुहुन्छ, त्यसलाई मूल्यांकन गर्ने अथवा बेवास्ता गर्नु भन्दा त्यसमा रुची देखाउनुहोस् ।
माया व्यक्त गर्नुहोस् र इमान्दारी पूर्वक प्रशंसा गर्नुहोस् ।
जब हामी भन्छौं चर्च सबैको लागि हो, उनीहरुमा भिन्नता भएतापनि, यस्को बास्तबिक अर्थ के हो भनेर समय निकालेर सोच्नुस् । हामीले यसलाई वास्तविक कसरी बनाउन सक्छौं ?

सधैँ हामी भन्दा फरक मानिसहरु वरिपरी सहज महसुस गर्न सजिलो छैन । तर अभ्यास बाट, भिन्नताहरुमा महत्व खोजेर र हरेक व्यक्तिले ल्याउने बिशिस्ट योगदानहरुको कदर गरेर हामी राम्रो बन्न सक्छौं । बाह्र प्रेरित गणका एल्डर डीटर एफ उक्दोर्फले सिकाउनु भएको जस्तै, हाम्रो भिन्नता हरुले हामीलाई अझ राम्रो, अझ खुशी मानिसहरु बन्न मद्दत गर्न सक्छ: “आऊ, सबै परमेश्वरका सन्तान तर्फ चंगाईको, दयाको र कृपाको संस्कृति बनाउन र दरिलो पार्न हाम्रो मद्दत गर ।”^३

समाबेशद्वारा अशिषित

आफ्नो मातृभूमिलाई युद्दले नष्ट गरे पछि क्रिस्टल फेचर अर्को देशमा गयो । उसले भाषा राम्रो बोल्दैन थियो र आफ्नो छिमेकमा कसैलाई चिन्दैन थियो, त्यसैले उ सुरुमा अलग्याईएको र एक्लो मसुस गर्थ्यो ।

चर्चको सदस्य भएकोले, उसले आँट बटुल्यो र उसको नयाँ वार्डमा जान थाल्यो। उसलाई चिन्ता थियो कि उसको मोटो उच्चारणको कारणले गर्दा मानिसहरुलाई उसँग बोल्न मन लाग्दैन होला भनेर अथवा ऊ एकल महिला भएको कारणले गर्दा उसको आलोचना गर्छ भनेर ।

तर उस्ले अरुहरु भेटे जस्ले उस्को भिन्नताहरुको बेवास्ता गरे र उनीहरुको साथीहरुको समूदायमा स्वागत गरे । उनीहरु मायाले अघि बढे र उसले छिट्टै नै आफुलाई प्राइमरी कक्षाम पढाउन मद्दत गर्दै व्यस्त भएको पाईन् । बच्चाहरु अनुमोदनको ठुलो उदाहरणहरु थिए र माया गरिएको र आवश्यकताको महसुसले उसको आस्थालाई बलियो बनायो र परमेश्वर प्रतिको जीवन भरको भक्तिलाई पुनः जगायो ।

यसलाई अभ्यासमा ल्याउने

दिदी लिनडा के बरटन्, राहत समाजका साधारण अध्यकक्षले सिकाउनुभयो, “पहिला निरीक्षण गर्नु अनि सेवा गर्नु” (लेयाहोना, नोभ. २०१२, ७८) । यो परामर्षलाई अनुसरण गरेर हामीलाई वार्डहरु र शाखाहरुको निर्माण गर्न सहयोग हुन सक्छ जहाँ सबैको समाबेश गरिन्छ र आवोश्यक हुन्छ । यहाँ केहि थप बिचारहरु सोच्नकोलागि छन्:

जब हामी चर्च भवनमा जान्छौं, हामी वरिपरी हेर्न र निरीक्षण गर्न सक्छौं कि परमेश्वरले त्यो दिन हामीलाई हाम्रो मित्रताको घेरामा कसलाई ल्याउन चाहनुहुन्छ ।
कहिलेकाहीँ हामी तिनीहरुलाई बेवास्ता गर्छौं जो हामी भन्दा फरक छन् अथवा जो कठिन समयमा छन् किनकी हामी गलत कुरा बोल्न डराउँछौँ । यस्ले उनीहरुलाई अलग्याएको महसुस हुन सक्छ, कसैले तिनिहरुसँग किन बोल्दैनन् भनेर उनीहरुसँग बस्नुस्, माया देखाउनुहोस् र बास्तबिक प्रश्नहरु सोध्नुस् । उनीहरुलाई उनीहरुको चुनौतीहरुको अनुभबहरुको बारेमा सोध्नुहोस् र तपाईले कसरी मद्दत गर्न सक्नुहुन्छ ।
हाम्रो बोल्ने बिषयहरुमा र आइतबारको पाठहरुमा, हामीले छनौट गर्न सक्छौं उदाहरणहरुको प्रयोग गरेर कि व्यक्तिहरु र परिवारहरु धेरै थरिका परिस्थितिमा सुसमाचारलाई जिउन सक्छन् र आशिषहरुको आनन्द लिन सक्छन्।
कक्षाका सदस्यहरुले ठुलो आशिष प्राप्त गर्न सक्छन् जब सिक्षकहरुले सदयास्यहरुलाई हरेक उमेरबाट, राष्ट्रियताबाट र पारिवारिक अबस्थाहरु बाट समाबेश गर्छन् । हामीले चर्चका धेरै आस्थावान सदस्यहरुबाट सिक्नु छ जोसँग हामीभन्दा भिन्न अनुभबहरु छन् ।
सिक्षकहरुले सुसमाचारमा जिउन आफ्ना अनुभवहरु बाड्नको लागि सबैको लागि सुरक्षित ठाउँको निर्माण गर्न सक्छन् । जब टिप्पणी गरिन्छ, सिक्षकले राखिएको कुरालाई सकारात्मक तरिकाले प्रतिक्रिया दिन सकिन्छ । अनि कक्षाका सदस्यहरुले आफ्ना बिचारहरु बाड्न निर्धक्क र सजिलो महसुस गर्न सक्छन्।