Przesłanie od Prezydium Obszaru
Błogosławieństwa świątyni
Mojżesz napisał o tym, jak Pan nauczał Adama o planie szczęścia: „Oto każda rzecz ma sobie podobną, a wszystko zostało stworzone i zrobione, aby dać świadectwo o mnie, zarówno rzeczy doczesne jak i duchowe; te w niebiosach i te na ziemi; i te, co są w ziemi i pod ziemią, tak na górze jak i na dole; wszystko daje świadectwo o mnie”1.
Najświętszym miejscem na ziemi są świątynie, które składają świadectwo o tym, że Zbawiciel znajduje się w samym centrum czci w nich oddawanej. Przy wejściu do świątyni znajdują się następujące słowa: „Świętość dla Pana” i „Dom Pana”.
Kiedy Zbawiciel Jezus Chrystus ukazał się Nefitom, poprosił, aby wszystkie dzieci przystąpiły do Niego, co zostało opisane w następujący sposób: „I gdy je przyprowadzili, rozsadzili je wokół Niego na ziemi. I Jezus stał pośród nich. I ludzie rozstąpili się, aż przyprowadzono do Niego wszystkie dzieci”2.
Jednym z błogosławieństw świątyni jest więc to, że jest się przyprowadzonym do Niego, by przebywać w Jego obecności oraz móc uczyć się od Niego i z Nim — aby stać się jak On.
W świątyni uczymy się o celu życia, o tym, kim jesteśmy, skąd przyszliśmy, dlaczego tu jesteśmy i gdzie udamy się po tym życiu.
Jako osoby uczęszczające do świątyni i stosujące te nauki przez całe nasze życie, każdy z nas składa Panu święte obietnice zwane przymierzami.
Przymierza takie obejmują posłuszeństwo Bogu, naśladowanie przykładu Jezusa Chrystusa, czystość moralną oraz poświęcanie czasu i talentów w służbie Pana.
Te zobowiązania stają się przewodnimi zasadami w naszym codziennym życiu. Szanowanie tych świętych przymierzy przynosi nam więcej pokoju, radości i błogosławieństw w tym życiu, w którym staramy się powrócić do życia z Bogiem na zawsze.
Jednym z błogosławieństw uczęszczania do świątyni jest poczucie spokoju, modlitwa i życzliwość — wszystkie one łączą nas z Niebem, gdzie możemy żyć na zawsze z naszymi rodzinami w obecności Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa.
Innym wspaniałym błogosławieństwem jest wypełnianie proroctwa Malachiasza: „Oto Ja poślę wam proroka Eliasza, zanim przyjdzie wielki i straszny dzień Pana,
I zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom, abym, gdy przyjdę, nie obłożył ziemi klątwą”3.
Kiedy Jezus Chrystus został ochrzczony, okazał Swoje zobowiązanie, by przestrzegać wszystkich przykazań Boga. Później Jezus nauczał, że chrzest jest konieczny, aby wejść do królestwa Boga. A co z ludźmi, którzy umarli bez chrztu?
W świątyni są dokonywane chrzty i inne niezbędne obrzędy w imieniu osób, które nie miały możliwości z nich skorzystać i zmarły. Takie obrzędy niosą wszystkim ludziom zbawienną łaskę Jezusa Chrystusa. Służba w imieniu innych osób jest wykonywana z miłością, a ponieważ święci w dniach ostatnich wierzą, że żyjemy po śmierci, wierzą również, że ludzie, którzy zmarli, są świadomi wykonanych za nich obrzędów i mogą zdecydować, czy je przyjmą, czy nie.
Badając historię rodziny, święci w dniach ostatnich szukają informacji o swoich przodkach i po ich znalezieniu zabierają ich dane do świątyni celem wykonania za nich obrzędów.
Kiedy powołano obecne Pierwsze Prezydium, Prezydent Russell M. Nelson powiedział: „Celem każdego z nas jest otrzymanie mocy w domu Pana, zapieczętowanie rodzin i wierność przymierzom zawartym w świątyni. To umożliwia nam otrzymanie najwspanialszego daru Boga — życia wiecznego. Oddawanie Bogu czci w świątyni […] pobłogosławi was większą miarą osobistego objawienia”4.
Zachęcam każdą osobę, aby radowała się błogosławieństwami i obietnicami związanymi z uczęszczaniem do świątyni.