Przesłanie od Przywódców Obszaru

„Świat potrzebuje twojego światła”

Starszy Alan T. Phillips, Anglia

Siedemdziesiąty Obszaru

W czasach mroku, zamieszania i niepewności zwracamy się do jedynego prawdziwego źródła światła, nadziei i pokoju. Pan dał przykład miłości i służby względem bliźnich i wymaga od nas tego samego. Zawieramy przymierze, że będziemy pomagać potrzebującym i świadczyć o Chrystusie przez całe nasze życie. W ten sposób podążamy za Nim¹.

Wkrótce po wybuchu II wojny światowej Galeria Narodowa w Londynie ewakuowała tysiące ważnych dzieł malarskich i przeniosła je do Walii, by je tam bezpiecznie przechować². Jednak ludzie zmusili rząd, by niektóre z tych malowideł powróciły do Londynu. Podjęto decyzję, by publicznie udostępniać jedno dzieło miesięcznie, aby podnieść morale społeczeństwa. List opublikowany w ‘The Times’ w styczniu 1942 r. podaje: „Oblicze Londynu jest dziś zeszpecone i poranione. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy oglądać piękno”.

Jako pierwszy ‘obraz miesiąca’ obywatele wybrali Noli me Tangere („Nie dotykaj mnie”) włoskiego artysty Tycjana³. Malowidło przedstawia zmartwychwstałego Chrystusa, który ukazuje się Marii Magdalenie. Nie znalazłszy Pana w grobie po Jego śmierci, Maria myślała, że jest On ogrodnikiem i błagała, by powiedział, gdzie przeniósł ciało Chrystusa. Gdy Ten odezwał się do niej, rozpoznała Jego głos i zdała sobie sprawę, że to jej Zbawiciel i „Mistrz”⁴.

Doświadczamy w tym roku podobnego zamieszania. Jak Maria z obrazu Tycjana szukamy Zbawiciela. Prezydent Nelson przypomina nam, że „Jezus jest światłem świecącym w ciemności”⁵. Zbawiciel nauczał Swych naśladowców: „Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota”⁶.

Sposobem na naśladowanie Zbawcy jest dotrzymywanie przymierza, że będziemy pomagać potrzebującym. Gdy prorok Alma nauczał o przymierzu chrztu, mówił, że powinniśmy „dźwigać jedni drugich brzemiona, aby ulżyć jeden drugiemu” i „płakać z tymi, którzy płaczą, pocieszać tych, którzy potrzebują pocieszenia”⁷.

Zbawiciel stanowi dla nas najwspanialszy przykład służby. Bez względu na przeciwności, zagrożenie i prześladowania, którym stawiał czoła, On „chodził, czyniąc dobrze”. Poświęcił czas ziemskiej posługi na błogosławienie, służbę i pomoc bliźnim. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa było samo w sobie najwyższym wyrazem miłości, ofiarności i służby względem ludzkości. „Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich”⁸.

Niestety, nie tego uczy świat. Świat mówi nam, byśmy dbali tylko o siebie; że szczęście tkwi w nabywaniu rzeczy, konsumpcyjnym podejściu do życia i zdobywaniu poklasku⁹. Zbawiciel pokazał Swoim uczniom zupełnie inną drogę. Była to ścieżka nie tyle „posiadania”, co „bycia”. On nauczał nas zwłaszcza jak miłować, przebaczać, być uprzejmym, miłosiernym, cierpliwym, cichym, łagodnym, wytrwałym i pokornym. Jego wskazówki w mniejszym stopniu skupiały się na „ratowaniu własnego życia”. W większym stopniu prosił, by zatracić się w trosce i miłości względem bliźnich.

Jezus Chrystus wypełnił Swój czas, służąc i pomagając wszystkim, a Jego uczniowie mieli czynić to samo. Zbawiciel powiedział: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie”¹⁰.

Możliwości służby bliźnim są nieograniczone. Może nią być tak prosta rzecz jak uśmiech czy uprzejme słowo. Czas spędzony na wysłuchaniu kogoś. Gest troski, szczególnie w kierunku osób pomijanych, zapomnianych, wyizolowanych lub marginalizowanych w waszej społeczności.

Służba jest błogosławieństwem dla innych ludzi, ale jest też dobrodziejstwem dla nas w szczególny i znamienny sposób. Może pomóc nam czuć Bożą miłość względem nas samych, jak też odciągnąć nas od własnych zmartwień, lęków, niepokojów i wątpliwości¹¹. Proste, regularne akty służby są wyrazem naszej miłości do Boga i ludzi. Starszy Uchtdorf powiedział: „Kiedy naprawdę rozumiemy, co to znaczy kochać, tak jak Jezus Chrystus nas kocha, wtedy znika chaos, a nasze priorytety zestrajają się. Nasze życie jako uczniów Chrystusa staje się bardziej radosne. Nasze życie nabiera nowego znaczenia. Nasza więź z naszym Ojcem Niebieskim staje się głębsza”¹².

Zaproponuję trzy rzeczy, które wszyscy możemy wziąć sobie do serca.

Bądźmy spokojni. Jezus Chrystus jest światłem, które rozświetla mrok.
Bądźmy światłem. Możecie być światłem w waszych domach, rodzinie, społeczności, gdy pomagacie potrzebującym i świadczycie o Chrystusie przez całe życie.
Czyńmy dobro. Proste akty służby przyniosą radość, nadzieję i pokój wielu ludziom.

Jezus Chrystus jest światłem, którego szukamy w czasach mroku, zamieszania i niepewności. Prosi On każdego z nas, byśmy byli „światłem” dla świata. Istnieją osoby, o których wiemy, że potrzebują pomocy; osoby, które możemy podnosić na duchu i umacniać. To praca, do wykonania której zostaliśmy wezwani. To Jego dzieło. Jeśli będziemy w nie zaangażowani, odkryjemy naszą prawdziwą tożsamość jako dzieci kochającego Ojca w Niebie.