Przesłanie od przywódców Obszaru
Ludzie istnieją, aby mogli mieć radość
Parafrazując oświadczenie, że „ludzie istnieją, aby mogli mieć radość”1, można by powiedzieć, że „sensem egzystencji jest możliwość dostąpienia radości”.
Czy tak jest naprawdę? Czułem radość, gdy moja drużyna piłkarska strzeliła zwycięską bramkę! Wiem, że czułem radość, gdy dowiedziałem się o pomyślnym rozpatrzeniu mojego podania o przyjęcie do pracy lub gdy mieliśmy święto rodzinne. Czy te uczucia są sensem naszej egzystencji?
Niezupełnie. Te uczucia radości są prawdziwe i ważne, ale są one jedynie odbiciem głębszej i trwałej radości ofiarowanej nam przez naszego Ojca w Niebie. Nie każdy kibicuje drużynie, która strzeli zwycięską bramkę. Nie każdy kandydat może dostać pracę. Są tacy, dla których nie ma rodzinnego święta. A jednak, każdy może odczuwać prawdziwą radość!
Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „Radość, którą czujemy, ma niewiele wspólnego z tym, w jakich okolicznościach się znaleźliśmy, ale całkowicie jest związana z tym, na czym się skupiamy”2.
Kelly Ogden i Andrew Skinner, profesorowie BYU, napisali: „Werset z II Ks. Nefiego 2:25 nie powinien być nigdy cytowany bez wersetu 26. Oba te wersety są nierozerwalnie złączone jak dwa filary w wielkim planie zbawienia. Owszem, Adam upadł, aby ludzie mogli istnieć, ale ‘Mesjasz przyjdzie w pełni czasów, aby odkupić dzieci ludzkie z upadku’”3. Innymi słowy, żyjemy na ziemi z powodu upadku Adama i Ewy. Zostało to celowo zaplanowane, byśmy mogli mieć radość, a radość ta przychodzi dzięki kochającemu Ojcu w Niebie i Jego Umiłowanemu Synowi, Jezusowi Chrystusowi.
Ojciec stale wskazuje nam Swego Syna — a ta radość, która wynika z uczynienia z Osoby Jezusa Chrystusa centrum naszego życia, jest prawdziwa, głęboka i trwała. To pełnia radości.
Poniższe przykłady dotyczą życia ludzi, którzy nawet pośród trudności czuli pełnię radości, gdy umieścili Osobę Zbawcy w centrum swej uwagi.
Lehi i Saria spostrzegli, że „radość ich była pełna”4, nie tylko z powodu bezpiecznego powrotu synów, ale z powodu pewności, że Pan ich prowadzi przez Swego proroka.
Ammon powiedział: „moja radość jest pełna, zaiste, moje serce przepełnione jest radością”5, gdyż widział, jak wiele dusz przystąpiło do Jezusa Chrystusa i stało się ludem Pana. Alma odczuwał tę samą pełnię radości z tych samych powodów co Ammon6.
Nefi i Lehi, mimo uwięzienia, „byli przepełnieni radością, która była niewymowna i pełna chwały”7, gdy słyszeli głos Ojca pochwalającego ich wiarę w Jego Umiłowanego Syna.
Wreszcie Jakub mówi o wszystkich wiernych naśladowcach Jezusa Chrystusa, o Jego ludzie przymierza i o radości, która czeka na nich, o ile żyją w zgodzie z ewangelią mimo ciężkich doświadczeń, komplikacji, przeciwieństw i prób. Nauczał on: „Oto bowiem prawi, święci Świętego Izraela, ci, którzy uwierzyli w Świętego Boga Izraela i wytrwali, znosząc krzyże i pogardę świata, ci odziedziczą królestwo Boże, przygotowane dla nich od założenia świata, a ich radość będzie pełna na zawsze”8.
Świadczę o tym, że możemy zdać sobie sprawę z prawdziwego celu naszego życia i że każdy z nas może dostąpić pełni radości, „gdy postanowimy, że Ojciec Niebieski będzie naszym Bogiem”9, uczynimy z Osoby Jezusa Chrystusa centrum naszego życia, zaprosimy bliźnich, by uczyli się o Nim, gdy sami będziemy słuchali Jego głosu, pokutowali za nasze grzechy i nadal podążali naprzód ścieżką przymierza.