Μήνυμα Ηγεσίας Περιοχής

Πίστη, ελπίδα και αγνή αγάπη = Ευδαιμονία

Πρεσβύτερος Ματιέ Μπεννασάρ, Γαλλία

Μέλος Περιοχής-Μέλος των Εβδομήκοντα

Τα τρία πόδια από το σκαμνί της ευτυχίας θα έπρεπε να είναι οι συνοδευτικές από τις γραφές αρετές της πίστεως, της ελπίδος και της αγνής αγάπης. Γιατί; Πιθανώς επειδή όλες επικεντρώνονται στον Ιησού Χριστό! Και επειδή επίσης «η χαρά που αισθανόμαστε έχει λίγο να κάνει με τις συνθήκες της ζωής μας και τα πάντα με το σημείο εστίασης της ζωής μας»¹. Όταν ο Ιησούς Χριστός είναι το επίκεντρο της ζωής μας, ό,τι και να συμβεί, υπάρχει ευδαιμονία και χαρά!

Ο κόσμος θεωρεί αυτές τις τρεις αρετές ως ονειρεμένες, άπιαστες και ανίσχυρες. Ο Κύριος τις βλέπει ως βέβαιες, επικουρικές και ισχυρές. Ασφαλώς, δεν υπάρχει τίποτε ασταθές, παροδικό ή εφήμερο σχετικώς με αυτές:

Η πίστη από τις γραφές δεν είναι μία χωρίς αντικειμενικό στόχο, επισφαλής πεποίθηση ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι εντάξει αυτήν τη φορά. Αντιθέτως, είναι πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό², η ειρηνική διαβεβαίωση ότι άσχετα από τις επικίνδυνες θάλασσες στις οποίες θα μπορούσαμε να αποπλεύσουμε, αν αποπλεύσουμε με Εκείνον, η χάρη Του θα είναι αρκετή κάθε φορά.
Ομοίως, η ελπίδα του Ευαγγελίου δεν είναι η εγκόσμια ελπίδα, η οποία επικεντρώνεται στο αβέβαιο επιθυμητό μέλλον. Δεν είναι το είδος της απελπισμένης επιθυμίας στην οποία καταφεύγουμε, όταν η αγαπημένη μας αθλητική ομάδα χάσει το τελευταίο παιχνίδι της και μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα μόνον αν ο άμεσος αντίπαλος χάσει το επόμενο! Όχι, η ελπίδα του Ευαγγελίου είναι «ελπίδα στον Χριστό»³ και επικεντρώνεται στις αιώνιες ληφθείσες υποσχέσεις και στη βεβαιότητα της μελλοντικής τους πραγματικότητας μέσω του Ιησού Χριστού: επομένως, η ελπίδα του Ευαγγελίου μάς προσκαλεί σε συνεχή, συνειδητή και αποτελεσματική δράση. Δεν σημαίνει ότι ελπίζουμε για καλή τύχη, όταν καμία άλλη ενέργεια από μέρους μας δεν μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα: σημαίνει να σταυρώσουμε τα χέρια μας για να προσευχηθούμε και να σηκώσουμε τα μανίκια μας για να ενεργήσουμε. Η ελπίδα στον Χριστό κάνει τους ανθρώπους «σίγουρους και σταθερούς, πάντα πλεονάζοντες σε καλά έργα»⁴.
Τέλος, η αγνή αγάπη δεν είναι η αφηρημένη ικανότητα να βιώνουμε κοσμική αποδοχή για οποιονδήποτε, αλλά είναι «αγάπη»⁵, δηλαδή «η αγνή αγάπη του Χριστού»⁶, το είδος της αγάπης που Εκείνος έχει για όλους. Είναι το μεταμορφωτικό δώρο που λαμβάνουμε, όταν τα «σπλάχνα [μας είναι] γεμάτα ευσπλαχνία προς όλους τους ανθρώπους»⁷, αντίθετα προς τον άνδρα που είπε: «Ω, αγαπώ την ανθρωπότητα! Είναι οι άνθρωποι με τους οποία έχω προβλήματα…»

Επειδή αυτές οι αρετές είναι όλες επικεντρωμένες στον Χριστό και προσανατολισμένες σε δράση, μας δίδουν δύναμη στη ζωή μας. Η αγάπη είναι η στέψη των τριών και το ορατό σημάδι της ιδιότητός μας του μαθητού⁸. Και οι τρεις μάς συνδέουν με τον Σωτήρα και, κατά συνέπεια, μαζί ως μαθητές Του. Εξάλλου, αυτό είναι το είδος του δεσμού της θρησκείας που προορίζεται να είναι⁹. Και αυτές οι αρετές είναι τόσο αλληλένδετες όσο ο σπόρος, το άνθος και ο καρπός του ίδιου φυτού, που αντιπροσωπεύουν διάφορα στάδια αναπτύξεως και δύναμη για ευλογία.

Από την άλλη, ο εναντίος θα μας έβαζε να καθόμαστε στο δικό του σκαμνί αθλιότητας, με πόδια από αμφιβολία, απόγνωση και περιφρόνηση¹⁰. Η αμφιβολία επισκιάζει το φως, η απόγνωση σκοτεινιάζει τους ορίζοντες και η περιφρόνηση φέρνει απομόνωση και μοναξιά.

Καθώς πλοηγούμαστε στους ταραγμένους καιρούς του κόσμου, ας επιλέξουμε προσεκτικά το σκαμνί στο οποίο καθόμαστε. Η σημερινή αβεβαιότητα θα μπορούσε να είναι ο τρόπος του Κυρίου να μας προσκαλέσει να γονατίσουμε σε Εκείνον, να ασκήσουμε πίστη σε Εκείνον, να Τον αφήσουμε να φωτίσει την ελπίδα μας και να επιζητήσουμε από Εκείνον την προσωπική μας ευόδωση καθώς λαμβάνουμε τη δωρεά της αγνής αγάπης για όλους. Κατόπιν, καθώς δείχνουμε περισσότερη εμπιστοσύνη και γινόμαστε λιγότερο ασταθείς, περισσότερο επιρρεπείς να ενεργούμε, πιο καλοσυνάτοι, πιο υπομονετικοί, πιο συμπονετικοί, λιγότερο επικριτικοί και με περισσότερη κατανόηση, ασφαλώς θα μάθουμε πώς είναι η ευδαιμονία.