Piękno starzenia się

Lora Kinder

Wolę mieć twarz, na której widać zmarszczki uśmiechu i łez.

Pamiętam, gdy jako dziecko patrzyłam na pomarszczone policzki mojej babci. Linie zmarszczek prowadziły od kącików jej oczu, a małe linie były widoczne nad jej górną wargą. Zapytałam ją, co mogę zrobić, aby nie mieć zmarszczek.

„Nie uśmiechaj się”, powiedziała. „I nie płacz”.

Posłuchałam jej rady — przez jeden dzień. Potem poddałam się. W jaki sposób można żyć bez uśmiechu i płaczu? Zdecydowałam, że wolę mieć twarz ze zmarszczkami od śmiechu i łez.

W Księdze Mormona Lehi nauczał swojego syna, Jakuba, że jesteśmy tutaj w życiu doczesnym, abyśmy mogli mieć radość (zob. II Ks. Nefiego 2:25). Nauczał też, że aby poznać radość, musimy doświadczyć smutku (zob. II Ks. Nefiego 2:22–23). Dostrzegam dowody zarówno radości, jak i smutku, gdyż są one wyryte na twarzach tych, którzy żyli. Ich twarze niosą ze sobą historie ich życia.

Zgadzam się z osobą, która powiedziała: „Piękni starsi wiekiem ludzie są dziełami sztuki”¹. Niektórzy ludzie rozwijają z czasem charakter, który czyni ich niezwykłymi. Na przykład, patrzyłam w oczy siwowłosych matron świątynnych ubranych na biało i uderzyło mnie niesamowite światło, które świeci w ich oczach i jaśnieje na ich uśmiechniętych twarzach.

Teraz, gdy sama staję się starszą kobietą, uczę się, że są pewne radości związane ze starzeniem się. Na przykład, czuję się bardziej komfortowo we własnym ciele. Jestem po prostu wdzięczna za to, że nadal działa! Mogę chodzić wolniej i mówić wolniej, niż kiedyś. Moje nogi mogą być trochę bardziej pulchne, a ramiona bardziej wrażliwe. Lubię jednak myśleć, że mój dotyk też jest łagodniejszy.

Wiem, że nadal mogę rozwijać się i uczyć, że „jakąkolwiek zasadę inteligencji osiągniemy w tym życiu, powstanie ona z nami podczas zmartwychwstania” (Doktryna i Przymierza 130:18). Tak więc z niecierpliwością czekam na lekcje, które mogę sobie jeszcze przyswoić. Co więcej, mogę pomóc bliźnim — na przykład moim wnukom — uczyć się z historii mojego życia, które mogę im opowiadać.

Mój mąż i ja jesteśmy w stanie w większym stopniu akceptować się nawzajem i wiedzieć, że my również możemy się uczyć i wzrastać razem. Nasze małżeństwo stało się bogatsze z powodu wspólnie przeżytych burz. Nasze dzieci dorosły, abyśmy byli z nich dumni lub martwili się o nie, w zależności od dnia. Wnuki przynoszą dosłowną radość i wesołość.

Z wiekiem przychodzi świadomość, że życie doczesne nie trwa wiecznie. Teraz nastał czas, aby czynić te rzeczy, które chciałam robić. Jeśli nie teraz, to kiedy? „Albowiem dzień tego życia jest dniem danym ludziom na wykonanie ich prac” (Ks. Almy 34:32). Mam nadzieję, że z wiekiem zdajemy sobie sprawę, że teraz jest czas, aby wypowiedzieć niewypowiedziane słowa, uzdrowić relacje i osiągnąć pozostałe cele.

Gdy jestem coraz starsza, myślę o dziedzictwie, które pozostawię moim potomkom. Mam nadzieję, że częścią tego procesu będzie to, że kiedy doświadczyłam radości i smutku, znalazłam mądrość. Dzięki temu znalazłam piękno w procesie starzenia się.

Autorka mieszka w Kalifornii w USA.