Przesłanie od Przywódców Obszaru
Prawdziwym znaczeniu sabatu
Drodzy Przyjaciele,
Cóż to za radość, kroczyć razem z wami i z Panem ścieżką bycia uczniem.
Kiedy Jezus odwiedził Nefitów, wygłosił przemowę podobną do Kazania na górze, podkreślając, że to, co było w dawnych czasach, określane, że jest „według prawa”, już się w Nim wypełniło1. Oświadczenie Pana wygłoszone ponad 2000 lat temu, że dawne rzeczy przeminęły i wszystko stało się nowe2, nadal rozbrzmiewa dzisiaj. Dano wyższe „prawo”, nauczano świętszego sposobu życia.
Kiedy Jezus żył na ziemi, nauczał, niosąc ulgę w brzemionach i pomagając osobom potrzebującym. Niektórzy mogą uważać, że nasze wierzenia ograniczają naszą wolną wolę i możliwości działania, a wszyscy przecież doświadczamy, że czysta prawda i doktryna, dane przez Pana, sprawiają, że jesteśmy wolni, a także zapewniają nam boskie przewodnictwo, przynoszą ulgę i poczucie bezpieczeństwa w burzliwym świecie.
Nauki Jezusa różniły się od nauk faryzeuszy, szczególnie w kwestii szanowania dnia sabatu. Faryzeusze stwarzali pozory prawości, a motywy ich działania były nieczyste. Jezus nauczał, że czynienie dobra i pomaganie ludziom jest ważniejsze od ścisłej interpretacji prawa. Cuda uzdrowienia posłużyły Mu jako okazje do nauczania o prawdziwym znaczeniu sabatu oraz o ważności okazywania współczucia i miłości.
Jezus powiedział: „Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu”3, a słowa te oznaczają, że dzień sabatu jest cennym darem od Boga, który zapewnia nam przerwę od wyzwań codziennego życia oraz daje szansę na fizyczną i duchową odnowę. Sabat nie jest dniem na regularne codzienne zajęcia. Daje jednak dodatkową możliwość odpoczynku i ukojenia, osobistego objawienia poprzez słuchanie i uczenie się Jego słowa oraz stanowi okazję do czynienia dobra i podnoszenia na duchu bliźnich.
Podkreślanie surowych i twardych przepisów opartych na tradycjach i strukturze, składających się na wieczne i prawdziwe wieczne zasady, nie uwzględnia Jego boskiego celu, dzięki któremu czynimy postępy. Kiedy w życiu koncentrujemy się na Panu, Jego jarzmo staje się miłe, a Jego brzemię lekkie4. Bóg daje nam przykazania, łącznie z tym, że mamy szanować dzień sabatu, nie po to, aby nas uciskać, ale błogosławić. Droga wiodąca do Ojca Niebieskiego jest ciasna i wąska, a Pan przyszedł, aby ogłosić, że nie musimy kroczyć nią samotnie. Zaprasza On wszystkich, którzy czują się „obciążeni”5, aby stanęli u Jego boku, związali się radośnie z Nim i pozwolili Mu dźwigać swoje brzemiona.
W języku hebrajskim słowo sabat oznacza „odpoczynek”. A Jego obietnica brzmi: „Znajdziecie odpoczynek dla dusz waszych”6.
Czy nadal przygotowujemy listy rzeczy, które możemy robić i których nie możemy robić w dzień sabatu? Czy też zmieniliśmy się w Chrystusie i z Nim, i z pomocą Ojca Niebieskiego sporządzamy nasz osobisty plan na czas poprzedzający dzień sabatu, na czas sabatu i po nim?
Możemy sprawić, że dzień sabatu będzie rozkoszą, gdy będziemy służyć bliźnim, szczególnie tym, którzy źle się czują, są samotni lub potrzebujący. Dodawanie im otuchy sprawi, że sami będziemy podbudowani7.
Komunikujmy się z Ojcem Niebieskim przez cały czas, ale szczególnie w dzień sabatu, zarówno w budynku kościelnym, jak i poza nim, w naszych domach i w domach naszych przyjaciół i rodzin.
Jestem wdzięczny za możliwość kroczenia razem z wami i z Panem ścieżką bycia uczniem. Czuję się błogosławiony tym, że Pan i wy, jako moi bracia, siostry i przyjaciele, jesteście u mego boku. Jestem wdzięczny za sabat w życiu moim i mojej rodziny. Dzień ten pozwala nam ponownie połączyć się duchowo i spędzać wspólnie czas na tym, co wzmacnia naszą miłość i więzy.
Chciałbym poprosić was, abyście zastanowili się nad tym, na jakie sposoby każdy z was indywidualnie może dowiedzieć się, jak uczynić dzień sabatu rozkoszą. Potrzebujemy waszej pomocnej dłoni i pełnego miłości uśmiechu podczas naszych niedzielnych spotkań odbywających się w kaplicach. Nie możemy kroczyć tą ścieżką samotnie. Obyśmy nadal uczyli się z Jego nauk i stosowali je w naszym życiu oraz starali się szanować dzień sabatu jako święty dar od Boga. Obyśmy dzielili się tym darem z bliźnimi!