Μήνυμα Ηγεσίας Περιοχής
Αφήνοντας πίσω την καθημερινή κουλτούρα για να βρούμε «[τον] νουν Χριστού»
Παρά τις ημέρες των θαυμάτων και της εξατομικευμένης διδασκαλίας, ο Ιησούς βρίσκει τους μαθητές Του να διαπληκτίζονται. Όχι πολύ καιρό πριν, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης δέχονται την πρόσκληση του Ιησού να πάνε μαζί Του σε ένα ψηλό βουνό όπου μαζί βλέπουν τον Μωυσή και τον Ηλία τον Θεσβίτη, ενώ ο Ιησούς μεταμορφώνεται εμπρός τους. Ο Ιησούς και αυτοί οι εκλεκτοί μαθητές κατεβαίνουν από το βουνό στο χάος, ανακαλύπτοντας ότι άλλοι μαθητές δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν την έκκληση ενός ανήσυχου πατέρα να θεραπευτεί ο γιος του που χάνεται. Αφού διαβεβαίωσε τον πατέρα, ο Ιησούς θεραπεύει το νεαρό αγόρι και κατόπιν, αργότερα, διαβεβαιώνει ιδιαιτέρως τους μαθητές Του ότι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο αν αφιερωθούν πληρέστερα στην «προσευχή και τη νηστεία»1.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, έχοντας ταξιδέψει μαζί στη Γαλιλαία και έχοντας φτάσει στην Καπερναούμ, ο Ιησούς ρωτά τους μαθητές του: «Τι συζητούσατε στον δρόμο μεταξύ σας;»2 Εξαντλημένοι από μικροκαβγάδες για να αντιμετωπίσουν τον θαυμαστό Υιό του Ανθρώπου, οι άφωνοι μαθητές δεν μπορούν ούτε καν να ψιθυρίσουν το θέμα της συζήτησης στην άκρη του δρόμου: δηλαδή, «ποιος είναι ο μεγαλύτερος»3.
Μολονότι είναι με τον Ιησού, αυτοί οι μαθητές αποτυγχάνουν να κάνουν κτήμα τις σκέψεις Του ή να αντικατοπτρίσουν τις πράξεις Του. Χωρίς επίπληξη, ο Ιησούς κάθεται ήρεμα, καλεί τους δώδεκα στο πλευρό Του και εξηγεί: «Όποιος θέλει να είναι πρώτος, θα είναι τελευταίος όλων, και υπηρέτης όλων»4. Έξω στο μονοπάτι, αυτό που πληρούσε τις προϋποθέσεις ως «μεγαλύτερος» φαινόταν ξεκάθαρο, ή τουλάχιστον αρκετά ξεκάθαρο για να παρασύρει τους πιστούς μαθητές που ακολούθησαν τον Ιησού στην ίδια συζήτηση για το δικαίωμα στην κυριαρχία που ταλαιπωρούσε τους αδελφούς του Ιωσήφ, Λάμαν και Λεμουήλ και πολλούς άλλους στις γραφές και στην καθημερινή ζωή5. Όμως καθώς ο Ιησούς επικεντρώνει το φως Του στον ανταγωνισμό τους, οι όροι αλλάζουν. Αυτό που φαινόταν σημαντικό δεν είχε πλέον σημασία και αυτό που ήταν αόρατο ξαφνικά λάμπει.
Μιλώντας στους Κορινθίους, ο Παύλος επιβεβαιώνει ότι «η πίστη σας να είναι όχι… σοφία… τούτου τού αιώνα, ούτε των αρχόντων τούτου τού αιώνα, που φθείρονται… αλλά διαμέσου τής δύναμης του Θεού»6. Ως οπαδοί του αποκατεστημένου Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, καταλαβαίνουμε ότι «ο κόσμος» δεν είναι αυτός καθ’ εαυτόν το πρόβλημα. Οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών ασπάζονται «κάθε αλήθεια που διαβιβάζει ο Θεός στα τέκνα Του, είτε μαθαίνεται σε ένα επιστημονικό εργαστήριο είτε λαμβάνεται με άμεσο αποκάλυψη από Εκείνον»7. Σύμφωνα με το 13ο Άρθρο της Πίστεως και τη νουθεσία του Παύλου, πιστεύουμε και ελπίζουμε «τα πάντα».
Ωστόσο, η αλληλεπίδραση του Ιησού με τους μαθητές Του δείχνει ότι πρέπει να αποσπώμεθα από φυσικές εικασίες για να Τον αφήσουμε να μας διδάξει νέους τρόπους ύπαρξης, μία νέα παιδεία. «Ο φυσικός άνθρωπος» εξηγεί ο Παύλος «δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι μωρία σ’ αυτόν, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο. …Επειδή: Ποιος γνώρισε τον νου τού Κυρίου, ώστε να τον διδάξει; Εμείς, όμως, έχουμε νουν Χριστού»8.
Σε κάθε γενεά έχουμε ζώντες προφήτες να μας καθοδηγούν και να μας διδάσκουν πώς να αποσπούμε τον νου μας από την καθημερινότητα και να «έχουμε νουν Χριστού». Ο ζων προφήτης μας σήμερα, ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον, κάνει ακριβώς αυτό. Εκείνοι που τον ακούν και εφαρμόζουν τη συμβουλή του, θα διαπιστώσουν ότι αποβάλλουν περιοριστικές συμπεριφορές και αναπτύσσουν τον νουν Χριστού καθώς ειρηνοποιούν9, διατηρούν πνευματική ορμή10, αφιερώνουν χρόνο για τον Κύριο11, παρευρίσκονται στον ναό12, αφήνουν τον Θεό να επικρατεί στη ζωή τους13, ακούν Αυτόν14, μετανοούν15, επιζητούν και λαμβάνουν αποκάλυψη16 και «σκέπτονται επουράνια» (το οποίο στην πραγματικότητα «σημαίνει να σκεφτόμαστε πνευματικά»)17. Βρίσκουμε νέο εαυτό και νου καθώς συμμετέχουμε στο έργο σωτηρίας και υπερύψωσης, γνωρίζοντας και αγαπώντας τον Ιησού Χριστό, φροντίζοντας για τις ανάγκες των άλλων, προτρέποντας όλους να λάβουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και κάνοντας το έργο ώστε να ενωθούν όλα τα τέκνα του Θεού για την αιωνιότητα.