Μήνυμα Ηγεσίας Περιοχής
Η ευγνωμοσύνη ανοίγει τον δρόμο για τον «Θρόνο τής χάρης»
Προτού κληθώ ως Μέλος Περιοχής-Μέλος των Εβδομήκοντα, αντιμετώπιζα μία από τις πιο δύσκολες φάσεις του ταξιδιού της πίστεώς μου. Οι οικονομικές δυσκολίες μάς στέρησαν τη δυνατότητα να αγοράσουμε τρόφιμα, με αποτέλεσμα να πωλήσουμε όλα μας τα υπάρχοντα. Το γεγονός ότι έβλεπα τη γυναίκα μου να αποχωρίζεται πολύτιμα αναμνηστικά από τη γιαγιά και τη μητέρα της ήταν ιδιαίτερα οδυνηρό. Καθώς το αυτοκίνητό μας είχε μείνει από βενζίνη, περπατούσα στην πόλη μας αναζητώντας ένα ενεχυροδανειστήριο.
Καθώς περπατούσα, θυμήθηκα μια συζήτηση με έναν πολύ καλό φίλο που αντιμετώπιζε τις δικές του έντονες δυσκολίες. Στην προσπάθειά μου να βοηθήσω, τον συμβούλευσα να καλλιεργήσει το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Η απάντησή του άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή: «Για να είμαι ευγνώμων, πρέπει να σκεφθώ κάποιον που περνά χειρότερες δυσκολίες από εμένα! Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον σαν κι αυτόν». Συμμετείχα βαθιά στο συναίσθημά του, νιώθοντας παγιδευμένος ανάμεσα στον πόνο της γυναίκας μου και τη λύπη των παιδιών μου. Παρά το γεγονός ότι εμπιστευόμουν τον Σωτήρα. Μου είχε πει: «Δικός μoυ είσαι»1. Με είχε επιλέξει με τις υποσχέσεις Του να με κάνει «σ’ αυτόν εκλεκτό λαό»2 και «και να [με] καταστήσει εξαίρετον επάνω από όλα τα έθνη που έκανε»3. Είχα ακολουθήσει πιστά τις πρακτικές της δεκάτης, της νηστείας, της προσευχής και της λατρείας στον Ναό, οι υπεσχημένοι «καταρράκτες τού ουρανού»4 παρέμεναν κλειστοί και ένιωθα εγκαταλελειμμένος.
Σε στιγμές έντονης θλίψεως, υιοθέτησα την πρακτική να θέτω δύο θεμελιώδη ερωτήματα στο θείο: «Κύριε, ποια είναι η επιθυμία σου να κάνω; Ποια είναι η επιθυμία σου να μάθω;» Σχεδόν αμέσως, μια σκέψη ήλθε στην επιφάνεια: «Και συνέβη ώστε έχτισε έναν βωμό από πέτρες, και έκανε προσφορά προς τον Κύριο, και προσέφερε ευχαριστίες προς τον Κύριο τον Θεό μας»5. Αυτό παρακίνησε τον στοχασμό της δοκιμασίας του Λεχί, ο οποίος, χωρίς να φταίει ο ίδιος, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, αφήνοντας πίσω τα υπάρχοντά του, μεταξύ άλλων «το σπίτι του και τη γη της κληρονομιάς του και το χρυσάφι του και το ασήμι του και τα πολύτιμα αντικείμενά του, και δεν πήρε τίποτα μαζί του»6. Έχοντας περάσει ολόκληρη τη ζωή του στην Ιερουσαλήμ, αφήνοντας πίσω τα όνειρα μιας ζωής και τους καρπούς της εργασίας του, ο Λεχί αντιμετώπισε μια φαινομενικά ανυπέρβλητη δυσκολία. Ωστόσο, η ευγνωμοσύνη ήταν η αρχή με την οποία ζούσε και επιζητούσε τη σωτηρία. «Μεγάλα και θαυμαστά είναι τα έργα Σου, Κύριε, Θεέ Παντοκράτορα!»7
Για τον Λεχί, η ευγνωμοσύνη δεν εξηρτάτο από τις περιστάσεις. Ήταν μια απόφαση με συγκεκριμένη εστίαση: τον Ιησού Χριστό. Κι έτσι ευγνωμόνως ανακάλυψα: «Aν ανέβω στoν oυρανό, είσαι εκεί, αν πλαγιάσω στoν άδη, να σoυ εσύ»8. Εν μέσω των δικών μου δοκιμασιών, εμπέδωσα την πρακτική της οικοδόμησης βωμών ευγνωμοσύνης καθημερινά μέσω της προσευχής. Στόχος μου ήταν να είμαι ευγνώμων άνευ συγκρίσεως, προσδοκιών ή εξαρτήσεως από εξωτερικές συνθήκες – μια βαθιά αλλαγή προοπτικής.
Στην αρχή κάθε προσευχής, έστρεφα σκόπιμα τις σκέψεις μου προς τη ζωή και την αποστολή του Σωτήρος μου. Η διαδικασία ήταν μεταμορφωτική. Όσο πιο ενθέρμως εξέφραζα την ευγνωμοσύνη μου, τόσο περισσότερο το Πνεύμα μαρτυρούσε τις αλήθειες της φιλευσπλαχνίας και της χάριτος. Μέσω αυτής της πρακτικής, απέκτησα μαρτυρία για την «πρόθεση της τελευταίας αυτής θυσίας»9 του Σωτήρος μου και ότι «τα σπλάχνα [τ]ου είναι γεμάτα συμπόνια προς (εμάς)»10.
Με γνώριζε τέλεια μέσα στα σπλάχνα του ελέους Του. Καθώς η ευγνωμοσύνη μου έβρισκε έκφραση, η πίστη μου εβάθυνε και η ψυχή μου αγαλλιούσε. Κατάλαβα ότι αυτοί οι καθημερινοί βωμοί ευγνωμοσύνης άνοιγαν το δρόμο προς τον «θρόνο τής χάρης»11. Ευλογηθήκαμε τόσο υλικά όσο και πνευματικά τις ημέρες που ακολούθησαν. Όμως, για όλα όσα έχω περάσει, δεν θα ήθελα να πάρω τη θέση κανενός βασιλέα. Οι δοκιμασίες μου με οδήγησαν στο να πλησιάσω και να γνωρίσω τον Σωτήρα μου Ιησού Χριστό. Ζει!