روان خود را تغذیه کنید با دعای مکّرر

توسط ارشد یولیسیز سوارز

از مجمع دوازده رسول

ما به تغذیهٔ معنوی ارتباط با پدر آسمانی خود نیاز داریم، برکتی که در همه جا و همیشه در دسترس ماست.

همهٔ ما قبلاً احساس گرسنگی کرده‌ایم. گرسنگی شدید نحوه‌ای است که بدن به ما می‌گوید که نیاز به غذا دارد. و هنگامی که گرسنه هستیم، می‌دانیم که باید چه کاری انجام دهیم — غذا بخوریم.

روح ما همچنین روش‌هایی دارد که به ما می‌گوید که چه زمانی به تغذیه معنوی نیاز داریم. امّا به نظر می‌رسد که نادیده گرفتن گرسنگی معنوی برای ما آسان‌تر از گرسنگی جسمی است.

همانطور که غذاهای متنوعی وجود دارد که می‌توانیم هنگام گرسنگی بخوریم، کارهای مختلفی نیز وجود دارد که می‌توانیم برای رفعِ گرسنگی روحی خود انجام دهیم. به عنوان مثال، ما می‌توانیم «از سخنان مسیح سیراب شویم» (۲ نیفای ۳۲: ۳) از طریق خواندن کتب مقدّس و از سخنان پیامبران. ما می‌توانیم به طور منظم به کلیسا برویم و از عِشای مقدّس برگیریم (به اصول و پیمان‌ها ۵۹: ۹ مراجعه کنید). ما می‌توانیم به خدا و فرزندانش خدمت کنیم (به موصایا ۲: ۱۷ مراجعه کنید).

اما منبع تغذیهٔ روحانی دیگری در همه زمان، در هر لحظه از زندگیمان، بدون توجه به شرایط‌ِمان، در دسترس ماست. ما همیشه می‌توانیم از طریق دعا با پدر آسمانی ارتباط برقرار کنیم.

«روانم تشنه شد»

هنگامی که اَنوش نبی جانوران را در جنگل شکار می‌کرد، در مورد «سخنانی که [او] بارها شنیده بود که پدر[ش] درباره زندگی جاودان، و [شادی] مقدّسین می‌گفت،» فکر کرد. این سخنان «در اعماق دل [او] نشست.» (انوش ۱: ۳).

از آنجایی که انوش در این وضعیت روحی قرار داشت، نیاز شدیدی احساس کرد: او گفت: «روانم تشنه شد» (انوش ۱: ۴؛ تأکید شده است).

انوش وقتی این گرسنگی روحی، این نیاز به تغذیه روحانی را احساس کرد، چه کرد؟ او گفت: «من در برابر پروردگارم زانو زدم،» و «در نیایش و دعای توانمندی برای روح خود بسوی او زاری کردم» (انوش ۱:‌ ۴).

گرسنگی روحی انوش آنقدر زیاد بود که او دعا کرد «تمام روز … و چون هنگامی که شب فرا رسید [او] هنوز هم صدای[خود] را بلند کرد که به آسمان‌ها رسید» (انوش ۱: ۴). سرانجام خدا دعای او را پاسخ داد و گناهان او را بخشید. انوش احساس کرد که احساسِ گناهش از بین رفته بود. امّا تغذیهٔ روحی او به همین جا خاتمه نیافت.

او قدرت ایمان به عیسی مسیح را شناخت، و با تمام وجود برای قومش، حتی دشمنانش—روح خود را فرو ریخت. او با خدا پیمان بست و از او پیمان گرفت. و پس از دعای توانمندش، انوش به میان قوم خود رفت و درباره چیزهایی که شنیده و دیده بود، نبوت کرد و گواهی داد. (رجوع کنید به انوش ۱: ۵–۱۹.)

هر دعایی به این شکل چشمگیر مستجاب نمی‌شود، اما تجربیات ما با دعا هنوز می‌تواند معنادار و زندگی تغییر دهنده باشد. ما می‌توانیم از تجربه انوش با دعا درس‌های مهمی بیاموزیم. برای مثال:

تلاش برای زندگی کامل با مژده می‌تواند به ما کمک کند گرسنگی معنوی خود را احساس کنیم.
گرسنگی معنوی ما می‌تواند و باید ما را به زانو درآورد تا از پدر آسمانی کمک بگیریم.
دعا کردن به پدر آسمانی می‌تواند به رفع گرسنگی معنوی ما کمک کند—و حتی فراتر از آن.
ما می‌توانیم در هر جا و هر زمان دعا کنیم.
دعا می‌تواند به ما کمک کند تا توبه کنیم.
دعا می‌تواند ایمان ما را به عیسی مسیح تقویت کند.
ما می‌توانیم گواهی شخصی دریافت کنیم که پدر آسمانی ما را می‌شنود و از ما آگاه است.
گواهی و قدرتی که از طریق دعا دریافت می‌کنیم می‌تواند به ما کمک کند تا به دیگران خدمت کنیم و آنها را تقویت کنیم.

تجربهٔ من با قدرت دعا

همانند انوش، برخی از همان درس‌ها را از طریق تجربهٔ شخصی آموختم. پدر و مادر من زمانی که من یک پسر نوجوان بودم به کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان پیوستند، و من در هشت سالگی تعمید گرفتم. من همیشه یک احساس خوب و گرمی در مورد پدر آسمانی خود و عیسی مسیح، مژدهٔ احیا شدهٔ او و کلیسای او در قلبم داشتم. اما تقریبا در زمانی که تقریباً ۱۶ ساله شده بودم بود که در مورد حقیقت این موضوعات دعا کردم.

اسقفِ الهام گرفتهٔ من از من خواست که یکی از کلاس‌های مدرسهٔ یکشنبهٔ نوجوانان را درس دهم. قرار بود که من در مورد اینکه چگونه می‌توانیم از طریق دعا گواهی از مژده را بدست آوریم، درسی را بدهم. این مأموریت داده شده به من از اسقف باعث شد تا عمیق‌تر درباره گواهی خودم فکر کنم. من برای مطالعه کتاب مورمون وقت گذاشته بودم و همیشه احساس می‌کردم که کلیسا راستین است. من همیشه به منجی عیسی مسیح اعتقاد داشتم، اما هرگز قول مورونی که در مورونی ۱۰: ۴–۵ آمده است، به قلبم نفوذ نکرده بود. من هرگز درباره راستین بودنِ مژده دعا نکرده بودم.

یادم می‌آید در دلم احساس می‌کردم که اگر قرار است به این نوجوانان یاد بدهم که چگونه از طریق دعا گواهی دریافت کنند، باید خودم برای گواهی دعا کنم. روح من تشنه بود — شاید به نوعی متفاوت از انوش، اما با این وجود احساس نیاز معنوی می‌کردم.

همانطور که درس را آماده می‌کردم، زانو زدم و خواستهٔ قلبی خود را به پدر آسمانی خود مطرح کردم تا حقیقتی را که در درونم احساس می‌کردم تأیید کند. انتظار هیچ تجلی بزرگی را نداشتم. اما وقتی از سرور پرسیدم که آیا مژده حقیقت دارد یا خیر، احساس بسیار خوبی در قلبم ایجاد شد — آن صدای آرام و ظریف به من تأیید می‌کرد که این مژده حقیقت دارد و باید به انجام [همان] کاری که انجام می‌دادم ادامه دهم.

این احساس به قدری قوی بود که هرگز نمی‌توانستم آن پاسخ را نادیده بگیرم و بگویم نمی‌دانم. تمام آن روز را با احساس شادی سپری کردم. ذهنم در آسمان بود و به احساس زیبای قلبم فکر می‌کرد.

یکشنبه بعد، جلوی سه یا چهار هم‌ کلاسی‌هایم که همگی از من کوچکتر بودند، ایستادم. من به آنها گواهی دادم که اگر ایمان داشته باشند، پدر آسمانی به دعای آنها پاسخ خواهد داد.

جوابی که ارشد سوارز در نوجوانی دریافت کرد، به او اجازه داده است—به عنوان یک مبشر (در بالا)، پدر و شوهر، و یک رسول—گواهی دهد که پدر آسمانی به دعاهای همراه با ایمان پاسخ می‌دهد.

از آن به بعد این گواهی برای من ماندگار شد. این به من در تصمیم گیری کمک کرده است، به خصوص در لحظاتی که با چالش‌هایی مواجه شده‌ام. آن دعا در آن روز، همراه با شواهد دیگری که در طول سال‌ها دریافت کرده‌ام، به من این اجازه را داد که با اعتقاد به مردم گواهی دهم که اگر با ایمان دعا کنند، می‌توانند از پدر آسمانی پاسخ بگیرند. همانطور که من به عنوان یک مبشر، به عنوان یک رهبر کلیسا، به عنوان یک پدر و شوهر، و حتی امروز به عنوان یک رسول شهادت دادهٰ‌ام، این درست بوده است.

زمان و چگونگی دعا

البته، ما فقط تنها زمانی دعا نمی‌کنیم که نیاز روحی شدیدی را احساس می‌کنیم. پس، چه وقتی باید دعا کنیم؟ و برای چه چیزی باید دعا کنیم؟ پاسخ کوتاه این است در هر زمان و برای هر چیزی.

خدا پدر آسمانی ماست. دانستن این موضوع نحوهٔ دعا کردن ما را تغییر می‌دهد. پیامبر جوزف اسمیت تعلیم داد: «با داشتن شناختی از خدا، ما شروع می‌کنیم به دانستن اینکه چگونه به او نزدیک شویم، و چگونه بپرسیم تا پاسخی دریافت کنیم. … هنگامی که ما آماده هستیم که به سوی او بیاییم، او آماده است که به سوی ما بیاید.»^۱

پدر آسمانی ما همیشه آماده است تا به ما گوش دهد و از ما می‌خواهد که به طور منظم و مکرر به او دعا کنیم. ما باید «با سَروَر در همۀ کارها [یمان] مشورت کنیم،» (آلما ۳۷: ۳۷) و صبح، ظهر و شب نیایش کنیم. ما باید در خانه، در محل کار، در مدرسه دعا کنیم —در هر جایی که هستیم و برای هر یک از اهدافمان (به آلما ۳۴: ۱۷–۲۶ مراجعه کنید).

ما باید در خانواده‌هایمان [همواره] نیایش کنیم (به ۳ نیفای ۱۸: ۲۱ مراجعه کنید). ما باید «با زبان و در دل خود[مان]، در جمع و در خلوت،» دعا کنیم (اصول و پیمان‌ها ۸۱: ۳). و «هنگامی که بسوی سَروَر زاری [نمی‌کنیم]، [بگذاریم] در نیایش پیوسته به درگاه او دل های[مان] پُر شوند، برای بهروزی [مان]، و نیز برای بهروزی کسانی که دور و بر [ما] هستند، که به سوی او کشیده [شویم].» (آلما ۳۴: ۲۷). و ما باید همواره به نام عیسی مسیح به درگاه پدر نیایش کنیم (به ۳ نیفای ۱۸: ۱۹–۲۰ مراجعه کنید).

تصویر جوزف اسمیت توسط والتر رِین، کپی نشود

به پدر آسمانی‌مان نزدیک شدن

پدر آسمانی‌مان می‌خواهد ما را برکت دهد. و او ما را برکت خواهد داد — اگر بخواهیم. پیامبر جوزف اسمیت تعلیم داد: «به یاد داشته باشید که بدون درخواست نمی‌توانیم چیزی دریافت کنیم. پس با ایمان بخواهید و برکاتی را که خدا صلاح بداند به شما عطا کند، دریافت خواهید کرد.»^۲

دعاهای مرتب و مکّرر ما، بخش ضروری یک رژیم متعادل برای تغذیهٔ معنوی روح‌های گرسنهٔ ماست. گفتگو با پدر آسمانی از طریق دعا، همیشه و در هر کجا در دسترس و مورد استقبال است.

یکی از کتب مقدّس مورد علاقه من می‌آموزد که چگونه وقتی برای دعا زانو می‌زنیم باید به پدر آسمانی خود نزدیک شویم: «تو فروتن باش؛ و سَروَر خدای تو با دست، تو را هدایت خواهد کرد، و به تو پاسخ نیایش‌هایت را خواهد داد» (اصول و پیمان‌ها ۱۱۲: ۱۰). زمانی که ما فروتن و مُطیع باشیم، پدر آسمانی با ما خواهد بود. او با دست ما را هدایت خواهد کرد. او به ما الهام خواهد بخشید که کجا برویم و چه کار کنیم. او مطابق خواست، روش، زمان‌بندی و دانش مطلقش از آنچه برای ما خوب است، دعاهای ما را پاسخ خواهد داد.

ما باید این را به خاطر بسپاریم و فرصت‌های نزدیک شدن به عرش خدا و دریافت برکات از دست او را گرامی بداریم.