الگویی برای وحدت در عیسی مسیح

توسّط رئیس راسل ام. نلسون

رئیس کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان

همانطور که ما در عیسی مسیح مانند مردم در نیفای ۴ متحد می‌شویم، میل ما برای یکی بودن جایگزین تفاوت‌های‌مان می‌شود و به شادی می‌انجامد.

ما در عصری زندگی می‌کنیم که موج فزاینده‌ای از ناسازگاری و مناقشه در سراسر جهان در حال گسترش است. این نیروهای تفرقه‌انگیز با کمک فناوری و حمایت افرادی که قلب‌شان سرد شده است، قلب‌های ما را با تحقیر پر می‌کنند و ارتباطات ما را با مشاجره خراب می‌کند. روابط جمعی در حال شکستن است. جنگ‌ها بیداد می‌کنند.

در برابر این پردهٔ پشت صحنه، پیروان واقعی عیسی مسیح مشتاق صلح هستند و فعالانه در پی ساختن نوع متفاوتی از جامعه هستند — جامعه‌ای که بر اساس تعالیم عیسی مسیح بنا شده است. برای این منظور، سرور به ما فرمان داده است که «یکی باشید؛ و اگر شما یکی نباشید از آن من نیستید» (اصول و پیمان‌ها ۳۸: ۲۷). در واقع، وحدت نشانهٔ کلیسای واقعی عیسی مسیح است.

چگونه در برابر نیروهای تفرقه و مجادله کار کنیم؟ چگونه به وحدت برسیم؟

خوشبختانه، نیفای ۴ در کتاب مورمون به ما مثالی می‌دهد. این فصل به طور مختصر نحوهٔ زندگی مردم را پس از بازدید منجی از آنها، تعلیم آنها و تأسیس کلیسای خود در میان آنها، ثبت می‌کند. این داستان نشان می‌دهد که چگونه این افراد به یک وحدت سعادتمندانه و صلح‌آمیز دست یافته‌اند، و به ما الگویی می‌دهد که می‌توانیم از آن پیروی کنیم تا خودمان هم به همین وحدت برسیم.

گرویدن

در ۴ نیفای ۱: ۱ می‌خوانیم: «پیروان عیسی کلیسای مسیح را در همۀ سرزمین‌های دور و بر تشکیل داده بودند. و همۀ کسانی که [مردم] به سوی آنها آمدند و براستی از گناهانشان توبه کردند.»

ما حول سرور و منجی عیسی مسیح متحد می‌شویم. همانطور که هر شخص دربارهٔ عیسی مسیح، مژدهٔ او و کلیسای او می‌آموزد، روح‌القدس در قلب هر شخص شاهد حقیقت است. سپس هر یک از ما می‌توانیم دعوت منجی را بپذیریم تا به او ایمان داشته باشیم و با توبه از او پیروی کنیم.

بدین ترتیب سفر فرد به سمت گرویدن — به دور از امیال خودخواهانه و گناه‌آلود و به سوی منجی آغاز می‌شود. او پایهٔ ایمان ماست. و همانطور که هر یک از ما در هر فکری به او نگاه می‌کنیم (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۶: ۳۶)، او به نیروی متحدکننده در زندگی ما تبدیل می‌شود.

پیمان‌ها

نگاشته در ۴ نیفای در ادامه بیان می‌کند که کسانی که به کلیسا آمدند و از گناهان خود توبه کردند «بنام عیسی تعمید یافتند؛ و آنها نیز روح‌القدس را دریافت کردند» (۴ نیفای ۱: ۱). آنها با خدا — عهد بسته بودند — رابطه‌ای خاص و مستحکم.

هنگامی که پیمان می‌بندیم و آن را نگه می‌داریم، نام سَروَر را به طور فردی بر خود می‌گیریم. علاوه بر این، ما نام او را به عنوان یک قوم بر خود می‌گیریم. همهٔ کسانی که پیمان می‌بندند و برای حفظ آنها تلاش می‌کنند، قوم سَروَر و گنجِ ویژهٔ او می‌شوند (رجوع کنید به خروج ۱۹: ۵). بنابراین، ما مسیر پیمان را به صورت فردی و جمعی طی می‌کنیم. رابطهٔ پیمان ما با خدا به ما یک هدف مشترک و یک هویت مشترک می‌دهد. همانطور که خود را به سَروَر می‌بندیم، او به ما کمک می‌کند تا «دل‌ها[یمان] در یگانگی و در مهر به یکدیگر به هم بافته شوند» (موصایا ۱۸: ۲۱).

عدالت، برابری و کمک به فقرا

روایت در ۴ نیفای ادامه می‌دهد: «هیچ درگیری و جَر و بحثی در میان آنها نبود، و هر آدمی با دادگری با دیگری رفتار می‌کرد.

«و آنها همۀ چیزها را در میان خود به اشتراک داشتند؛ بنابراین ثروتمند و بینوا، دربند و آزاد، وجود نداشت، بلکه آنها همه آزاد بودند، و بهره‌مندان هدیۀ آسمانی بودند.» (۴ نیفای ۱: ۲–۳).

در برخوردهای زمانی خود، سَروَر از ما می‌خواهد که نسبت به یکدیگر منصف و عادل باشیم و از یکدیگر کلاهبرداری نکنیم یا از یکدیگر سوءاستفاده نکنیم (رجوع کنید به ۱ تسالونیکیان ۴: ۶). همانطور که به سَروَر نزدیکتر می‌شویم، ما «ذهن آسیب زدن به یکدیگر را [نخواهیم] داشت، بلکه ذهن با آرامش زندگی کردن را [خواهیم] داشت، و به هر آدمی بر پایهٔ آنچه فراخور او است، [خواهیم] داد» (موصایا ۴: ۱۳).

سرور همچنین به ما دستور داده است که از فقرا و نیازمندان مراقبت کنیم. ما باید با توجه به توانایی خود، بدون قضاوت در مورد آنها، «از دارایی [مان] به آنها کمک کنیم (رجوع کنید به موصایا ۴: ۲۱–۲۷).

هر یک از ما باید «برادرش را همچون خود ارج نهد» (اصول و پیمان‌ها ۳۸: ۲۴). اگر می‌خواهیم قوم سرور باشیم و متحد باشیم، نه تنها باید با یکدیگر به عنوان یکسان رفتار کنیم، بلکه باید واقعاً همدیگر را برابر بدانیم و در قلب خود احساس کنیم که در برابر خدا برابر و با ارزش و یکسان هستیم با پتانسیلی برابر.

فرمانبرداری

درس بعدی از ۴ نیفای با این عبارت ساده می‌آید: «آنها از پس فرمان‌هایی که از سَروَر خدایشان دریافت کرده بودند، گام برمی‌داشتند» (۴ نیفای ۱: ۱۲).

سَروَر تعالیم خود را به این مردم آموخته بود، به آنها فرمان‌هایی داده بود، و خدمتگذارانی را فراخوانده بود تا آنها را اداره کنند. یکی از اهداف او از انجام این کار اطمینان از این بود که هیچ اختلافی بین آنها وجود نخواهد داشت (رجوع کنید به ۳ نیفای ۱۱: ۲۸–۲۹؛ ۱۸: ۳۴).

اطاعت ما از تعالیم سَروَر و خدمتگذارانش برای متحد شدن ما ضروری است. این شامل تعهد ما به اطاعت از فرمان توبه کردن در هر زمانی که ما در زندگی کم می‌آوریم می‌شود و همچنین زمانی که به یکدیگر کمک می‌کنیم در تلاش برای هر روز بهتر و بهتر شدن.

ملاقات با هم

در مرحلهٔ بعد، ما می‌آموزیم که مردم در ۴ نیفای «در روزه و نیایش، و در دیدار با یکدیگر برای نیایش و نیز شنیدن سخن سَروَر، گام برمی‌داشتند» (۴ نیفای ۱: ۱۲).

ما باید با هم ملاقات کنیم. جلسات عبادی هفتگی ما فرصت مهمی برای قدرت یافتن ما است، چه فردی و چه جمعی. ما در مراسم مقدس شرکت می‌کنیم، یاد می‌گیریم، دعا می‌کنیم، با هم سرود می‌خوانیم و از یکدیگر حمایت می‌کنیم. سایر گردهمایی‌ها نیز به تقویت حس تعلق، دوستی و هدف مشترک کمک می‌کنند.

عشق

داستانی در ۴ نیفای سپس آنچه را که شاید کلید بزرگ همهٔ اینها باشد به ما می‌دهد — چیزی که بدون آن وحدت واقعی امکان‌پذیر نیست: «و چنین گذشت که، به سبب مِهر خدا که در دل‌های مردم جای گرفته بود، هیچ درگیری در آن سرزمین نبود» (۴ نیفای ۱: ۱۵).

آرامش شخصی زمانی حاصل می‌شود که ما در تسلیم فروتنانه، واقعاً خدا را دوست داشته باشیم. این فرمان اول و اعظم است. دوست داشتن خدا بیش از هر کس یا هر چیز دیگری، شرطی است که آرامش، آسایش، اطمینان و شادی واقعی را به ارمغان می‌آورد. همانطور که ما عشق به خدا و عیسی مسیح را در خود پرورش می‌دهیم، عشق به خانواده و همسایه به طور طبیعی به وجود خواهد آمد.

بزرگترین لذتی که تا به حال تجربه خواهیم کرد زمانی رخ می‌دهد که ما در عشق به خدا و همهٔ فرزندانش غرق شویم.

محبت، عشق خالص به مسیح، پادزهر درگیری است. این ویژگی اصلی یک پیرو واقعی عیسی مسیح است. هنگامی که خود را در برابر خدا فروتن می‌کنیم و با تمام انرژی قلبمان دعا می‌کنیم، او به ما محبت خواهد داد (رجوع کنید به مورونی ۷: ۴۸).

از آنجایی که همهٔ ما به دنبال این هستیم که عشق به خدا در قلب ما ساکن باشد، معجزهٔ وحدت برای ما کاملاً طبیعی به نظر می‌رسد.

هویت الهی

سرانجام، مردم در ۴ نیفای نشانه‌ای از وحدت را به نمایش گذاشتند که شایستهٔ توجه ماست: «نه هیچ راهزنی بود، نه آدمکشی، نه لامانیانی بودند، نه هیچ‌گونه جمعیّت‌بندی؛ بلکه آنها یکی بودند، فرزندان مسیح، و وارثان ملکوتِ خدا.» (۴ نیفای ۱: ۱۷).

برچسب‌هایی که صدها سال بین مردم تفرقه انداخته بود، در مقابل هویتی ماندگارتر و اصیل‌تر، فروکش کردند. آنها به خود — و هر کس دیگری — بر اساس رابطهٔ خود با پدر آسمانی و عیسی مسیح می‌نگریستند.

تنوع و تفاوت می‌تواند برای ما خوب و قابل توجه باشد. اما مهم‌ترین هویت‌های ما، هویت‌هایی است که به منشأ و هدف الهی ما مربوط می‌شود.

اول از همه، هر یک از ما فرزند خدا هستیم. دوم، به عنوان عضوی از کلیسا، هر یک از ما فرزند پیمان هستیم. و سوم، هر یک از ما پیرو عیسی مسیح هستیم. من از همهٔ شما می‌خواهم که اجازه ندهیم هیچ هویت دیگری «جایگزین، جانشین یا بر این سه نامِ ماندگار، اولویت داشته باشد».

یکی بودن

خدا همه را دعوت کرده است که نزد او بیایند. برای همه، جا هست. ما ممکن است در فرهنگ، سیاست، قومیت، سلیقه و بسیاری راه‌های دیگر متفاوت باشیم. اما وقتی ما در عیسی مسیح متحد می‌شویم، چنین تفاوت‌هایی از اهمیت خود می‌کاهند و با اشتیاق فراگیر ما برای یکی بودن جایگزین می‌شوند — تا بتوانیم متعلق به او باشیم.

درس‌های آموزش داده شده در ۴ نیفای را به دل بسپارید. همان‌طور که هر یک از ما تلاش می‌کنیم تا این عناصر اساسی وحدت را در زندگی خود بگنجانیم، می‌توان در مورد ما همان‌طور که در مورد آنها گفته شده، گفت: «بدرستی نمی‌توانست مردمی خوشبخت‌تر در میان همۀ مردمی که بدست خدا آفریده شده بودند باشند.» (۴ نیفای ۱: ۱۶).