„Wzór jedności w Jezusie Chrystusie”, Liahona, październik 2024.
Comiesięczne przesłanie, Liahona, październik 2024
Wzór jedności w Jezusie Chrystusie
Kiedy jednoczymy się w Jezusie Chrystusie, jak ludzie opisani w księdze IV Nefi, nasze pragnienie bycia jednością, wypiera różnice i prowadzi do szczęścia.
Żyjemy w czasach, gdy na całym świecie narasta fala niezgody i sporów. Wspomagane przez zdobycze techniki i podżegane przez ludzi, których serca oziębły, te dzielące siły grożą wypełnieniem naszych serc pogardą i zepsuciem naszej komunikacji poprzez spory. Zrywają się więzi społeczne. Wojny szaleją.
W tym kontekście prawdziwi naśladowcy Jezusa Chrystusa pragną pokoju i aktywnie dążą do zbudowania innego rodzaju społeczeństwa — społeczeństwa opartego na naukach Jezusa Chrystusa. Aby to osiągnąć, Zbawiciel przykazuje nam: „Bądźcie jako jeden; a jeżeli nie jesteście jednym, nie jesteście moi” [Doktryna i Przymierza 38:27]. Zaprawdę, jedność jest cechą charakterystyczną prawdziwego Kościoła Jezusa Chrystusa.
W jaki sposób przeciwstawiamy się siłom podziałów i sporów? Jak osiągnąć jedność?
Na szczęście księga IV Nefi w Księdze Mormona daje nam tego przykład. Ten rozdział pokrótce opisuje, jak żyli ludzie po tym, jak Zbawiciel ich odwiedził, nauczał i ustanowił pośród nich Swój Kościół. Historia ta ukazuje, w jaki sposób ci ludzie osiągnęli błogą i pełną pokoju jedność oraz podaje nam wzorzec, który możemy wdrożyć, aby osiągnąć tę samą jedność.
Nawrócenie
W księdze IV Nefi 1:1 czytamy: „Uczniowie Jezusa założyli Kościół Chrystusa we wszystkich krajach naokoło. I tylu [ludzi] […] przyszło do nich i prawdziwie odpokutowało za swe grzechy”.
Jednoczymy się wokół Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Kiedy każda osoba uczy się o Jezusie Chrystusie, Jego ewangelii i Jego Kościele, Duch Święty świadczy w ich sercach o prawdzie. Każdy z nas może wtedy przyjąć zaproszenie Zbawiciela, aby uwierzyć w Niego i podążać za Nim poprzez pokutę.
Tak rozpoczyna się podróż nawrócenia człowieka — odstąpienie od egoistycznych i grzesznych pragnień i podążanie w kierunku Zbawiciela. On jest podstawą naszej wiary. A kiedy każdy z nas zwraca się do Niego w każdej myśli (zob. Doktryna i Przymierza 6:36), On staje się siłą jednoczącą nasze życie.
Przymierza
Zapis w księdze IV Nefi podaje, że ci, którzy przyszli do Kościoła i odpokutowali za swoje grzechy, „[zostali ochrzczeni] w imię Jezusa; i [otrzymali] również Ducha Świętego” (IV Nefi 1:1). Zawarli przymierze — szczególną, wiążącą relację — z Bogiem.
Kiedy zawieramy i dotrzymujemy przymierzy, bierzemy na siebie imię Pana indywidualnie. Dodatkowo bierzemy na siebie Jego imię również jako lud. Wszyscy, którzy zawierają przymierza i starają się ich dotrzymywać, stają się ludem Pana, Jego szczególnym skarbem (zob. II Ks. Mojżeszowa 19:5). A zatem kroczymy ścieżką przymierza zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo. Nasza relacja z Bogiem oparta na przymierzu łączy nas ze wspólną sprawą i wspólną tożsamością. Kiedy wiążemy się z Panem, On pomaga nam mieć „serca spojone w jedności i miłości jeden do drugiego” (Ks. Mosjasza 18:21).
Sprawiedliwość, równość i pomoc biednym
W IV Nefim czytamy dalej: „Zaprzestali sporów i dysput między sobą, i każdy człowiek postępował sprawiedliwie wobec innych.
I mieli wszystko wspólne; przeto nie było ani biednych, ani bogatych, niewolników ani wolnych, gdyż wszyscy byli wolni, i wszystkim był dany dar niebiański” (IV Nefi 1:2–3).
W naszych doczesnych relacjach Pan chce, abyśmy byli uczciwi i sprawiedliwi wobec siebie nawzajem, a nie oszukiwali lub wykorzystywali jeden drugiego (zob. I List do Tesaloniczan 4:6). Kiedy zbliżamy się do Pana, „nie [będziemy] chcieli krzywdzić jeden drugiego, lecz żyć spokojnie, oddając każdemu, co mu się należy” (Ks. Mosjasza 4:13).
Pan nakazał nam, abyśmy troszczyli się o biednych i potrzebujących. Powinniśmy „[darować z naszych] majętności”, aby im pomóc, wedle naszych możliwości, bez osądzania ich (zob. Ks. Mosjasza 4:21–27).
Każdy z nas ma „[cenić] swego brata jak siebie samego” (Doktryna i Przymierza 38:24). Jeśli mamy być ludem Pana i być zjednoczeni, nie tylko musimy traktować siebie nawzajem jako równych sobie, ale musimy też naprawdę postrzegać siebie nawzajem jako równych i czuć w sercu, że jesteśmy równi — równi przed Bogiem, o równej wartości i z równym potencjałem.
Posłuszeństwo
Następna lekcja z księgi IV Nefi zawiera się w tym prostym wyrażeniu: „Postępowali według przykazań, które otrzymali od ich Pana i ich Boga” (IV Nefi 1:12).
Pan nauczał tych ludzi Swojej doktryny, dał im przykazania i powołał sługi, aby im służyli. Jednym z Jego celów, kiedy to czynił, było dopilnowanie, żeby nie było między nimi żadnych sporów (zob. III Nefi 11:28–29; 18:34).
Nasze posłuszeństwo naukom Pana i Jego sługom jest niezbędne, abyśmy stawali się jednością. Obejmuje to nasze zobowiązanie do przestrzegania przykazania, aby pokutować, kiedy popełniamy błędy i pomagać sobie nawzajem, kiedy staramy się lepiej postępować i być lepsi każdego dnia.
Wspólne spotkania
Następnie dowiadujemy się, że ludzie opisani w księdze IV Nefi „[trwali] w poście i modlitwie, i zbierając się często, aby zarówno modlić się, jak i słuchać słowa Pana” (IV Nefi 1:12).
Musimy się spotykać. Nasze cotygodniowe spotkania skupione na oddawaniu czci są dla nas ważną okazją do odnajdowania siły, zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo. Przyjmujemy sakrament, uczymy się, modlimy, śpiewamy razem i wspieramy się nawzajem. Inne spotkania również pomagają rozwijać poczucie przynależności, przyjaźni i wspólnego celu.
Kochaj
Zapis z księgi IV Nefi podaje nam prawdopodobnie wielki klucz do tego wszystkiego — rzecz, bez której prawdziwa jedność nie jest osiągalna: „nie było żadnych sporów na całej ziemi, ze względu na miłość Boga, która zamieszkała w sercach ludzi” (IV Nefi 1:15).
Osobisty spokój osiągamy wtedy, gdy w pokornej uległości prawdziwie kochamy Boga. To jest największe i pierwsze przykazanie. Miłowanie Boga bardziej niż kogokolwiek lub cokolwiek innego jest warunkiem, który przynosi prawdziwy spokój, pocieszenie, pewność siebie i radość. Gdy rozwijamy w sobie miłość do Boga i Jezusa Chrystusa, w naturalny sposób pojawia się miłość do rodziny i bliźnich.
Największa radość, jakiej kiedykolwiek doświadczymy, będzie naszym udziałem kiedy zostaniemy pochłonięci miłością do Boga i do wszystkich Jego dzieci.
Prawdziwa miłość, nieskalana miłość Chrystusa, jest antidotum na spory. Jest główną cechą prawdziwego naśladowcy Jezusa Chrystusa. Kiedy korzymy się przed Bogiem i modlimy się z całego serca, Bóg obdarza nas prawdziwą miłością (Ks. Moroniego 7:48).
Kiedy wszyscy będziemy dążyć do tego, aby miłość Boża zamieszkała w naszych sercach, cud jedności będzie wydawał się nam całkowicie naturalny.
Boska tożsamość
W końcu, lud opisany w księdze IV Nefi okazał znak jedności, który zasługuje na naszą uwagę: „I nie było żadnych złoczyńców ani morderców, ani Lamanitów, ani żadnych innych „-itów”, gdyż stanowili jedność jako dzieci Chrystusa i dziedzice królestwa Bożego” (IV Nefi 1:17).
Etykiety, które dzieliły ludzi przez setki lat, ustąpiły miejsca bardziej trwałej i uszlachetniającej tożsamości. Postrzegali siebie — i wszystkich innych ludzi — według swojej relacji z Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem.
Różnorodność i różnice mogą być dla nas dobre i znaczące. Jednak nasza najważniejsza tożsamość to ta związana z naszym boskim pochodzeniem i celem.
Po pierwsze i najważniejsze: każdy z nas jest dzieckiem Boga. Po drugie, jako członkowie Kościoła jesteśmy dziećmi przymierza. I po trzecie, każdy z nas jest uczniem Jezusa Chrystusa. Wzywam nas wszystkich, abyśmy nie pozwolili, żeby jakikolwiek inny identyfikator „ zastąpił lub miał pierwszeństwo przed tymi trzema trwałymi określeniami”.
Bądźcie jako jeden
Bóg zaprasza wszystkich, aby przyszli do Niego. Jest miejsce dla każdego. Możemy różnić się kulturą, poglądami politycznymi, pochodzeniem etnicznym, gustami i na wiele innych sposobów. Kiedy jednak jednoczymy się w Jezusie Chrystusie, takie różnice tracą na znaczeniu i są zastępowane przez nasze nadrzędne pragnienie bycia jednością — abyśmy mogli należeć do Niego.
Weźcie sobie do serca lekcje zawarte w księdze IV Nefi. Kiedy każdy z nas dąży do wprowadzenia tych niezbędnych elementów jedności do swojego życia, można o nas powiedzieć tak, jak powiedziano o nich: „nie mogło być szczęśliwszego ludu pośród wszystkich ludzi stworzonych ręką Boga” (IV Nefi 1:16).
© 2024 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Wydrukowano w USA. Zatwierdzenie wersji angielskiej: 6/19. Zatwierdzenie do tłumaczenia: 6/19. Tłumaczenie z: Monthly Liahona Message, October 2024. Polish. 19359 166