۳۷.

وَتَدها، بخش‌ها و شعبه‌های ویژه

۰.۳۷

پیشگفتار

یک رئیس وَتَد می‌تواند پیشنهاد ایجاد وَتَد، بخش‌، و شعبه‌های ویژه برای خدمت به اعضاء را، همانطور که در این فصل ذکر شده است، بدهد.

۱.۳۷

بخش‌ها و شعبه‌های زبان‌های دیگر

یک رئیس وَتَد می‌تواند ایجاد یک بخش یا شعبه به زبان دیگر را برای اعضای وَتَد (۱) که به زبان بومی محلی صحبت نمی‌کنند یا (۲) که از زبان اشاره استفاده می‌کنند، پیشنهاد دهد.

۷.۳۷

گروه‌ها در وَتَد، حوزه‌های تبشیر و ناحیه‌ها

گروه‌ها گردهمایی‌هایِ مجازِ کوچکی از اعضاء هستند که توسط اُسقُف، رئیس شعبه یا رئیس حوزۀ تبشیر نظارت می‌شوند. رئیس وَتَد یا حوزۀ تبشیر می‌تواند ایجاد گروهی را در شرایط زیر توصیه کند:

• سفر برای اعضای بالقوّه آن برای ملاقات با بخش یا شعبه دشوار است.

• تعداد کمی از اعضاء به زبانی صحبت می‌کنند که با زبانِ بخش یا شعبه متفاوت است.

• خدمت به اعضای ارتش با پیوستنِ آنها به یک گروه به بهترین وجه انجام می‌گیرد.

یک گروه باید حداقل دو عضو داشته باشد. یک عضو باید کشیشی شایسته در کشیشی هارونی یا یک دارندۀ شایستۀ کشیشی ملک صادق باشد.

در وَتَدها، رئیس وَتَد، یک اُسقُف یا رئیس شعبه را برای سازماندهی و نظارت بر گروه تعیین می‌کند. در حوزه‌های تبشیر، رئیس حوزۀ تبشیر، رئیس شعبه را برای سازماندهی و نظارت بر آن مأمور می‌کند.

رئیس وَتَد، رئیس حوزۀ تبشیر، اُسقُف یا رئیس شعبه، یک رهبر گروه را فرا می‌خواند و او را تعیین و مقرّر می‌نماید. رهبر گروه، جلسات گروهی را سازماندهی و اداره می‌کند که شامل اجرای عِشای مقدّس است.

یک رهبر گروه کلیدهای کشیشی را در دست ندارد، و او مجاز نیست:

• ده‌یک‌ها و پیشکش‌ها را دریافت کند.

• به اعضاء در مورد گناه جدّی مشاوره دهد.

• محدودیت‌های عضویت غیررسمی یا رسمی اِعمال کند.

• وظایف دیگری که به کلیدهای کشیشی نیاز دارند را انجام دهد.

به طور معمول، گروه‌ها از برنامۀ پایۀ واحد استفاده می‌کنند.

سوابق عضویت اعضای گروه در بخش یا شعبه‌ای که بر گروه نظارت دارد نگهداری می‌شود.

دفتر مرکزی کلیسا برای گروه‌ها شمارهٔ واحد تعیین نمی‌کند.