4.

Przywództwo i rady w Kościele Jezusa Chrystusa

4.0

Wstęp

Jako przywódca w Kościele zostałeś powołany przez natchnienie poprzez upoważnione sługi Pana. Masz przywilej asystowania w dziele Ojca Niebieskiego, aby „przynieść nieśmiertelność i życie wieczne człowiekowi” (Ks. Mojżesza 1:39). Czynisz to poprzez zachęcanie członków do zaangażowania się w dzieło zbawienia i wywyższenia dla nich samych, ich rodzin i bliźnich (zob. rozdział 1.). Znajdziesz radość, służąc dzieciom Boga.

Podążając za przykładem Jezusa Chrystusa, często będziesz służyć bliźnim, każdemu z osobna. Będziesz mieć również okazję, aby przewodzić podczas kościelnych spotkań i zajęć. Dodatkowo możesz wykonywać ważną służbę poprzez rady. Mogą to być spotkania prezydium, spotkania rady okręgu i inne. Sekcje 4.3 i 4.4 zawierają wytyczne dotyczące działania skutecznych rad. Szczegóły dotyczące konkretnych spotkań rad są wymienione w rozdziale 29.

Twoja oddana służba wymaga poświęcenia czasu, ale nie zaniedbuj swoich własnych potrzeb ani potrzeb swojej rodziny. Zabiegaj o przewodnictwo Ducha Świętego, aby pomógł ci zachować równowagę i wypełnić twoje obowiązki (zob. Ks. Mosjasza 4:27).

4.1

Cel przywództwa w Kościele

Przywódcy zachęcają członków do zaangażowania się w dzieło Boga poprzez stawanie się „[prawdziwymi naśladowcami] […] Jezusa Chrystusa” (Ks. Moroniego 7:48). Aby tego dokonać, przywódcy najpierw dążą do tego, aby stać się wiernymi uczniami Zbawiciela poprzez postępowanie według Jego nauk i branie z Niego przykładu (zob. Ew. Łukasza 18:22). Następnie mogą pomagać bliźnim zbliżać się do Ojca Niebieskiego, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. W tym procesie niesienia pomocy bliźnim sami stają się lepszymi uczniami (zob. Ks. Mosjasza 18:26; Doktryna i Przymierza 31:5).

Bycie wiernym uczniem, aby pomagać bliźnim stać się wiernymi uczniami, to cel wszystkich powołań w Kościele. W każdym powołaniu są okazje do służenia bliźnim, przewodzenia im oraz wzmacniania ich.

4.2

Zasady przywództwa w Kościele

Podczas Swej doczesnej posługi Zbawiciel dał Swojemu Kościołowi przykład przywództwa. Jego głównym celem było wypełnianie woli Jego Ojca Niebieskiego oraz pomaganie bliźnim w zrozumieniu Jego ewangelii i życiu według niej (zob. Ew. Jana 5:30; Ks. Mosjasza 15:7). Kochał tych, którym przewodził, i okazywał tę miłość poprzez świadczoną im służbę (zob. Ew. Jana 13:3–5).

Zbawiciel zwiększał możliwości bliźnich, dając im obowiązki i okazje do wzrostu (zob. Ew. Mateusza 10:5–8; Ew. Jana 14:12). W jasny sposób i z miłością dodawał otuchy i napominał (zob. Ew. Jana 21:15–17).

Pan powiedział: „Przeto niech każdy nauczy się teraz swojego obowiązku, i działa w urzędzie, do którego został wyznaczony, z całą pilnością” (Doktryna i Przymierza 107:99). Słowa te dotyczą każdej osoby, która przyjmuje obowiązek, aby służyć i przewodzić w Kościele Zbawiciela.

Zabiegaj o przewodnictwo Pana, abyś nauczył się swoich obowiązków w powołaniu i je wypełniał. Podczas studiowania pism świętych szukaj zasad dotyczących przywództwa prezentowanych i nauczanych przez Zbawiciela. Stosowanie zasad zawartych w tym rozdziale dodatkowo sprawi, że będziesz przewodzić w Kościele Pana w bardziej skuteczny sposób.

4.2.1

Przygotowanie pod względem duchowym

Jezus przygotował się duchowo do Swojej ziemskiej misji (zob. Ew. Łukasza 4:1–2). Ty również w podobny sposób przygotuj się duchowo, zbliżając się do Ojca Niebieskiego poprzez modlitwę, studiowanie pism świętych i posłuszeństwo Jego przykazaniom. Podążanie za Jego prorokami również jest częścią duchowego przygotowania (zob. Doktryna i Przymierza 21:4–6).

Zabiegaj o objawienie, aby zrozumieć potrzeby osób, którym przewodzisz, i dowiedzieć się, jak wypełniać dzieło, do którego wykonywania powołał cię Bóg. Poprzez twoje wysiłki, aby zbliżać się do Pana, możesz otrzymać przewodnictwo w życiu osobistym, w obowiązkach rodzinnych i powołaniu kościelnym.

Pan obiecał również nadać duchowe dary osobom, które o nie zabiegają (zob. Doktryna i Przymierza 46:8). Jeśli będziesz z pokorą wzywać Ojca Niebieskiego, prosząc o te dary, zwiększy On twoje zdolności, aby przewodzić i dodawać otuchy osobom, którym służysz.

4.2.2

Posługa wszystkim dzieciom Boga

Jezus osobiście czynił ludziom posługę, wyciągając Swą dłoń, aby podnosić i nauczać tych, którzy czuli się samotni, pozbawieni nadziei czy zagubieni. Swoimi słowami i czynami pokazywał ludziom, że ich kocha. Uznawał boską naturę i wieczną wartość każdej osoby.

Miłuj ludzi, którym służysz, tak jak czynił to Jezus. Módl się „z całego serca”, abyś został napełniony Jego miłością (Ks. Moroniego 7:48). Nawiązuj szczere przyjaźnie. Docieraj do osób, które mogą być samotne, potrzebują pocieszenia lub mają inne potrzeby. Twoja miłość pobłogosławi ich życie i pomoże rozwinąć u nich pragnienie, by przyjść do Chrystusa.

Pomagaj osobom pogłębiać ich nawrócenie i wzmacniać wiarę w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa. Pomagaj im przygotować się do zawarcia przymierzy, gdy przyjmą swój następny obrzęd. Zachęcaj ich, aby dotrzymywali zawartych przymierzy i korzystali z błogosławieństw pokuty. Pomagaj im dowiedzieć się, że mogą czynić postępy, wypełniając swój boski potencjał niezależnie od wyzwań, jakim stawiają czoła.

4.2.3

Nauczanie ewangelii Jezusa Chrystusa

Wszyscy przywódcy są nauczycielami. Jako nauczyciel staraj się podążać za przykładem Zbawiciela (zob. rozdział 17.; Nauczanie na sposób Zbawiciela). Poprzez swoje słowa i czyny nauczaj doktryny Jezusa Chrystusa i zasad Jego ewangelii (zob. III Nefi 11:32–33; Doktryna i Przymierza 42:12–14). Skuteczne nauczanie inspiruje bliźnich, aby wzmacniali swą więź z Bogiem i żyli według ewangelii, czyniąc postępy ku życiu wiecznemu.

Nauczanie na sposób Zbawiciela to coś więcej niż tylko mówienie; oznacza też słuchanie i zadawanie pytań tak, jak robił to On (zob. Ew. Mateusza 16:13–17).

Skuteczni nauczyciele są również pilnymi uczniami. Nadaj studiowaniu słowa Bożego wysoki priorytet w twoim życiu. Miej świadomość, że uczenie się to proces trwający całe życie. Staraj się uczyć od innych osób, również od tych, których nauczasz. (Zob. Doktryna i Przymierza 88:122).

Nauczaj w oparciu o pisma święte i słowa proroków świętych w dniach ostatnich (zob. Doktryna i Przymierza 52:9). Pamiętaj, że „głoszenie słowa [ma] o wiele potężniejszy wpływ na umysły ludzi niż […] cokolwiek innego” (Ks. Almy 31:5).

Zabiegaj o wpływ Ducha Świętego podczas przygotowywania się do nauczania. Duch Święty wnosi prawdę do serc i umysłów osób, które nauczasz (zob. II Ks. Nefiego 33:1).

Nauczaj członków, aby z oddaniem, w duchu modlitwy studiowali ewangelię i czynili to zarówno osobiście, jak i z rodziną.

Jeśli jesteś powołany lub wyznaczony do przewodniczenia na spotkaniu lub zajęciach kościelnych, upewnij się, że nauczanie jest budujące i poprawne doktrynalnie (zob. Doktryna i Przymierza 50:21–23).

4.2.4

Przewodniczenie w prawości

Pan objawił, że „z konieczności są też prezydenci, to jest przewodniczący urzędnicy” w Jego Kościele (zob. Doktryna i Przymierza 107:21). Osoby, które dzierżą klucze kapłańskie, przewodniczą w swoich obszarach obowiązków, takich jak kworum lub okręg.

Inne organizacje w Kościele, w tym Stowarzyszenie Pomocy, Organizacja Młodych Kobiet, Organizacja Podstawowa i Szkoła Niedzielna, są również prowadzone przez przewodniczącego urzędnika. Przywódcy ci są powoływani, wyświęcani i otrzymują upoważnienie delegowane przez osobę, która dzierży klucze kapłańskie, lub osobę, która została przez nią upoważniona (zob. 3.4.3).

Każdy przewodniczący urzędnik służy pod kierownictwem osoby dzierżącej klucze kapłańskie (zob. 3.4.1). Taka struktura zapewnia porządek i jasną hierarchię obowiązków i odpowiedzialności w wykonywaniu dzieła Pana.

Przewodniczący urzędnik może delegować innej osobie tymczasowe zadanie przewodniczenia. Na przykład, jeśli prezydent Stowarzyszenia Pomocy będzie nieobecna na niedzielnym spotkaniu Stowarzyszenia Pomocy, wyznacza pierwszą doradczynię, która będzie przewodniczyć spotkaniu. Jeśli pierwsza doradczyni również będzie nieobecna, prezydent wyznacza do przewodniczenia drugą doradczynię.

Przywódca, który przewodniczy organizacji kościelnej, spotkaniu lub zajęciom, dokłada starań, aby cele Pana zostały osiągnięte. Czyniąc to, przywódca postępuje według zasad ewangelii, zasad Kościoła i wskazówek od Ducha Świętego.

Osoby, które przewodniczą, podążają za przykładem Jezusa Chrystusa, służąc z delikatnością, łagodnością i nieskalaną miłością (zob. Ew. Jana 13:13–15). Osoba powołana do przewodniczenia lub osoba, która otrzymała takie zadanie, nie jest ważniejsza ani bardziej wartościowa od innych (zob. Doktryna i Przymierza 84:109–10).

Jeśli zostałeś powołany do przewodniczenia lub otrzymałeś takie zadanie, postępuj według następującej nauki Zbawiciela: „Ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy, niech będzie sługą waszym” (Ew. Mateusza 20:27; zob. wersety 26–28). Naradzaj się z innymi osobami i dąż do jedności w zrozumieniu woli Pana i wykonywaniu Jego dzieła (zob. Doktryna i Przymierza 41:2; zob. także 4.4 w tym podręczniku).

Nie jest mądre ubieganie się o przewodniczenie w jakiejkolwiek organizacji w Kościele Pana (zob. Doktryna i Przymierza 121:37). Staraj się pokornie i wiernie służyć na stanowisku, do którego zostałeś powołany. Dąż do wykonywania dzieła Pana, mając wzrok skupiony jedynie na Jego chwale (zob. Doktryna i Przymierza 4:5). Ufaj, że Pan da ci możliwość rozwoju i błogosławienia dzieci Ojca Niebieskiego.

4.2.5

Delegowanie obowiązków i rozliczanie z ich wykonania

Zbawiciel dawał Swoim uczniom znaczące zadania i obowiązki (zob. Ew. Łukasza 10:1). Dał im również możliwość rozliczenia się z pracy, jaką otrzymali do wykonania (zob. Ew. Łukasza 9:10).

Jako przywódca możesz pomagać innym osobom wzrastać poprzez delegowanie im zadań. W ten sposób możesz pomóc im również otrzymać błogosławieństwa wynikające ze służby. Dąż do zaangażowania wszystkich członków w dzieło Boga.

Delegowanie sprawi, że twoja służba będzie bardziej skuteczna. Jeśli weźmiesz na siebie za dużo, z pewnością będziesz wyczerpany (zob. II Ks. Mojżeszowa 18:18). Zabiegaj o przewodnictwo Ducha w kwestii delegowania zadań, abyś mógł skupić się na swoich najwyższych priorytetach.

Delegowanie to coś więcej niż wyznaczenie komuś zadania do wykonania. Wiąże się również z nauczaniem danej osoby i zaufaniem jej, że wypełni powierzone zadanie. Zazwyczaj elementami delegowania są:

• Spotkanie z daną osobą, aby zaprosić ją do służby Panu w danym zadaniu. Pomoc tej osobie w zrozumieniu powierzonego zadania i jego celów, łącznie z tym, w jaki sposób jej służba pobłogosławi innych ludzi.

• Wspólna narada na temat zadania i tego, kto jeszcze może się w nie zaangażować, oraz do kiedy należy je ukończyć. Upewnienie się, że dana osoba rozumie wyznaczone zadanie i chętnie je przyjmuje. Wyrażenie zapewnienia, że dana osoba posiada potrzebne umiejętności.

• Zachęcanie tej osoby, aby szukała natchnienia odnośnie do tego, jak wypełnić dane zadanie. Okazanie swojego zaufania i pomoc tej osobie w odniesieniu sukcesu. W razie potrzeby należy zapewnić wskazówki i wsparcie.

• Proszenie co jakiś czas, aby dana osoba złożyła sprawozdanie z powierzonego zadania. Akceptowanie najlepszych starań tej osoby i wyrażanie wdzięczności za to, co zrobiła.

4.2.6

Przygotowywanie innych osób do ról przywódców i nauczycieli

Zbawiciel przygotował Swoich Apostołów, aby stali się przywódcami w Jego Kościele. Ty podobnie pomagasz bliźnim przygotować się do ról przywódców i nauczycieli. Dzieło Pana skupia się na pomaganiu ludziom, a nie tylko na administrowaniu programami Kościoła. Te programy same w sobie nie są celem. Istnieją po to, aby pomagać ludziom wzrastać.

Rozważając, kto może służyć w powołaniach lub zadaniach w Kościele, bądź pełen modlitwy. Pamiętaj, że Pan przygotowuje tych, których powołuje. Najważniejsze jest to, że jeśli są chętni do służby, będą pokornie poszukiwać pomocy Pana i dążyć do bycia godnymi. Powołania i wyznaczone zadania mogą przyczynić się do ich wzrostu, zapewniając okazje do wykazywania się wiarą, ciężkiej pracy i odczucia, że Bóg pomnaża ich wysiłki. Zapewniaj przewodnictwo i asystę młodzieży, nowym członkom oraz osobom, które mogą potrzebować dodatkowego wsparcia w wypełnianiu swoich powołań.

Czasami te same osoby wielokrotnie są powoływane na stanowiska przywódcze. Może to stanowić dla nich i ich rodzin wielkie obciążenie oraz odbierać okazje do służby innym ludziom. Staraj się dawać wszystkim członkom okazje do służby i wzrostu.

Aby uzyskać więcej informacji na temat powołań kościelnych, zobacz rozdział 30.

4.2.7

Planowanie spotkań, lekcji i zajęć z jasno określonymi celami

Zabiegaj o przewodnictwo Ducha podczas planowania spotkań, lekcji i zajęć, które mają jasno określone cele. Cele te powinny wzmacniać poszczególne osoby i rodziny, zbliżać je do Chrystusa oraz pomagać w wykonywaniu Bożego dzieła zbawienia i wywyższenia (zob. rozdziały 1. i 2.). Podczas planowania należy postępować według zasad przedstawionych w rozdziałach 20. i 29.

Przygotuj długoterminowe cele dla swojej organizacji. Prowadź kalendarz roczny. Skup się na zachęcaniu członków do duchowego wzrostu.

4.2.8

Ocena twoich wysiłków

Regularnie analizuj swoje obowiązki i duchowy wzrost jako przywódcy. Rozważaj także proces wzrostu osób, którym przewodzisz. Przywódcy jednostki, kworum kapłaństwa i innych organizacji mogą przeglądać kluczowe wskaźniki, sprawozdania kwartalne i inne sprawozdania w Zasobach przywódcy i pisarza, aby zobaczyć, w jakich obszarach są postępy i gdzie jest potencjał wzrostu.

Twój sukces jako przywódcy można zmierzyć głównie poprzez twoje zobowiązanie do pomagania dzieciom Boga w staniu się wiernymi uczniami Jezusa Chrystusa. Ponieważ wszyscy ludzie mają wolną wolę, niektórzy mogą podjąć decyzję o zejściu ze ścieżki przymierza. Czasami może to być dla ciebie zniechęcające, ale kiedy zwrócisz się do Pana, On doda ci otuchy i cię pocieszy (zob. Ks. Almy 26:27). Możesz mieć pewność, że Pan jest zadowolony z podejmowanych przez ciebie wysiłków, kiedy czujesz, że Duch pracuje za twoim pośrednictwem.

4.3

Rady w Kościele

Ojciec Niebieski ustanowił rady jako ważną część otrzymywania natchnienia, podejmowania decyzji i wykonywania Jego dzieła. Rady istniały przed stworzeniem świata. Każdy z nas uczestniczył w tych radach przed przyjściem na ziemię. (Zob. Doktryna i Przymierza 121:32, Ks. Abrahama 3:22–28).

Zgodnie z tym wzorem Kościół Jezusa Chrystusa jest zarządzany przez rady na wszystkich szczeblach. Na przykład: Pierwsze Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów (zob. 5.1.1.1), Prezydia Obszarów (zob. 5.2.1), prezydia palików i rady biskupie stanowią rady. Poza radami palików i okręgów, każde prezydium organizacji kościelnej, kworum lub klasy jest także radą.

Pan polecił przywódcom Swojego Kościoła, aby wspólnie się naradzali, przy wykonywaniu Jego dzieła (zob. Doktryna i Przymierza 41:2–3). Rady dają członkom rad możliwość otrzymywania objawień, kiedy starają się zrozumieć potrzeby dzieci Bożych oraz planować, w jaki sposób mogą je zaspokoić.

4.4

Zasady działania skutecznych rad

W tej sekcji zostały omówione zasady działania skutecznych rad. Zasady te mogą pomóc przywódcom podczas rad kościelnych, jak również rodzicom podczas narad rodzinnych.

4.4.1

Cele rad

Głównym celem rad jest pomoc członkom we wspólnym poszukiwaniu boskiego przewodnictwa w odniesieniu do spraw, które pobłogosławią poszczególne osoby i rodziny (zob. Doktryna i Przymierza 43:8–9). Rady kładą szczególny nacisk na pomoc członkom w otrzymaniu obrzędów i dotrzymywaniu związanych z nimi przymierzy. Członkowie rad dążą również do uzyskania natchnienia w kwestii planowania i koordynacji pracy Pana w zakresie ich obowiązków.

Niektóre sprawy administracyjne, takie jak planowanie kalendarza, mogą nie wymagać dyskusji podczas spotkania rady. Wiele z tych spraw można omówić podczas komunikacji przed i po spotkaniach.

Członkowie rady troszczą się szczególnie o poszczególne osoby i rodziny, które mają pilne potrzeby. Rady pomagają koordynować pomoc. Aby uzyskać informacje na temat niektórych z tych potrzeb, a także uzyskać materiały pomagające zrozumieć i nieść pomoc, zob. Pomoc w życiu w Bibliotece ewangelii.

4.4.2

Przygotowanie do spotkań rady

Prezydia i rady powinny spotykać się regularnie. Każde prezydium i rada ma przywódcę, który został powołany i wyświęcony. Ci przywódcy zabiegają o przewodnictwo Pana podczas planowania spotkań rady. Zwracają się również do członków rady o pomoc w podjęciu decyzji dotyczących tego, co należy przedyskutować.

Przywódcy z wyprzedzeniem informują członków rady o sprawach, które będą omawiane. Członkowie rady przygotowują się do dzielenia się przemyśleniami w tych sprawach. W przypadku rad okręgów i palików znaczna część tego przygotowania ma miejsce podczas spotkań prezydium.

Członkowie rady przygotowują się duchowo do uczestnictwa w spotkaniach rady. Starają się być otwarci na podszepty Ducha.

4.4.3

Dyskusja i podejmowanie decyzji

Pan powiedział: „Niechaj każdy mówi z osobna, a wszyscy niech słuchają słów jego, aby — kiedy wszyscy przemówią — wszyscy mogli być podbudowani przez wszystkich i aby każdy miał równy przywilej” (Doktryna i Przymierza 88:122). Zasada ta ma zastosowanie do rad w Kościele.

Podczas spotkania rady przywódca (lub osoba wyznaczona przez przywódcę) wyjaśnia sprawę, która jest rozważana. Następnie przywódca zachęca do dyskusji wszystkich członków rady, zadając pytania i szukając pomysłów.

Przywódca zachęca członków, aby zabierali głos otwarcie i szczerze. Różne pochodzenie, wiek, doświadczenia i punkt widzenia członków rady wzbogacają radę. Członkowie dzielą się swoimi sugestiami i z szacunkiem słuchają siebie nawzajem. Kiedy starają się poznać wolę Pana, może zapanować duch natchnienia i jedności.

Podczas rad, w których udział biorą kobiety i mężczyźni, przywódca wysłuchuje przemyśleń i pomysłów wszystkich obecnych osób. Kobiety i mężczyźni często mają różne perspektywy, które zapewniają potrzebną równowagę. Mężczyźni i kobiety podejmują lepsze decyzje i osiągają większe sukcesy w służbie dla Pana, gdy cenią wzajemny wkład i współpracują.

Przywódca prowadzi dyskusje rady. Jednakże powinien więcej słuchać niż mówić. Kiedy przywódca rady zbyt wcześnie przedstawia swoją perspektywę, może to powstrzymać wkład innych osób. W razie potrzeby przywódca rady delikatnie zmienia kierunek dyskusji.

Po dyskusji przywódca może podjąć decyzję o kierunku działania, albo odłożyć decyzję na później, szukając dodatkowych informacji i wskazówek. Decyzja powinna być poparta dyskusją i potwierdzona przez Ducha. Proces rady pomaga podejmować natchnione decyzje, które wykraczają poza najlepszy osąd przywódcy. Przywódca może również skierować sprawę do innej rady.

Czasami członkowie rady mogą odczuwać niepokój w związku z ważną decyzją. W takim przypadku przywódca może poczekać na kolejne spotkanie, aby rozważyć tę sprawę głębiej oraz dążyć do uzyskania duchowego potwierdzenia i jedności. W niektórych przypadkach członek rady może indywidualnie spotkać się z przywódcą, aby omówić swoje obawy.

4.4.4

Jedność

Pan pouczył Swoich uczniów, aby byli „jednością” (Doktryna i Przymierza 38:27). Członkowie rady starają się stać jednością w pragnieniu i celu z Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem. Dążą do jedności podczas dyskusji i podejmowania decyzji. Pracują wspólnie, starając się być „jednego serca i jednego umysłu” (Ks. Mojżesza 7:18).

Członkowie rady powinni unikać sporów, niesprawiedliwego osądu i plotek (zob. III Nefi 11:28–30). Kiedy będą działać w jedności, Ojciec Niebieski pobłogosławi ich wysiłki.

4.4.5

Działanie i odpowiedzialność

Członkowie rady wykonują większość swojej pracy przed spotkaniami rady i po nich. Podczas spotkań poszukują natchnienia do rozwijania planów w związku z wdrażaniem decyzji. Przywódca rady prosi członków, aby wypełniali zadania związane z tymi planami. Członkowie rady zazwyczaj proszą o pomoc inne osoby z ich organizacji. Osoby nie powinny być nadmiernie obciążone zadaniami.

Członkowie rady składają sprawozdania z przydzielonych zadań. Postęp zazwyczaj wymaga ciągłej uwagi i działań sprawdzających postęp.

4.4.6

Poufność

Wszystkie informacje osobiste muszą być traktowane z szacunkiem. Przywódcy zachowują dyskrecję, gdy dzielą się z radą informacjami osobistymi. Zazwyczaj zabiegają o zgodę członka na udostępnienie tych informacji.

Rada szanuje chęć osób do zachowania poufności. Członkowie rady nie powinni udostępniać informacji osobistych poza radą, chyba że jest to wymagane do wypełnienia zadania wyznaczonego przez przywódcę rady.

Niektóre sprawy są zbyt delikatne, aby omawiać je przed całą radą. W razie potrzeby przywódcy omawiają te kwestie z poszczególnymi członkami rady. Mogą też skierować niektóre sprawy do innej rady.