1 Dhe tani ndodhi që në fillim të vitit të tridhjetë të mbretërimit të gjykatësve, ditën e dytë të muajit të parë, Moroni mori një letër nga Helamani, duke i treguar gjendjen e popullit në atë pjesë të vendit.

2 Dhe këto janë fjalët që i shkroi, duke thënë: Vëllai im i dashur Moroni, si në Zotin ashtu dhe në vuajtjet e luftërave tona; vër re, vëllai im i dashur, kam diçka për të të thënë në lidhje me luftërat tona në këtë pjesë të vendit.

3 Vër re, dy mijë nga bijtë e atyre burrave, të cilët Amoni i solli nga toka e Nefit—tani ti e dije, se ata ishin pasardhës të Lamanit që ishte djali i madh i atit tonë Lehit;

4 Tani, nuk është nevoja që unë të të kujtoj në lidhje me traditat e tyre, ose me mosbesimin e tyre, pasi ti i di tanimë këto gjëra—

5 Prandaj më mjafton të të them se dy mijë prej këtyre të rinjve kanë marrë armët e tyre të luftës dhe deshën që unë të jem kryetari i tyre; dhe kemi ardhur këtu për të mbrojtur vendin tonë.

6 Dhe tani ti di edhe në lidhje me besëlidhjen që bënë etërit e tyre, se ata nuk do të merrnin armët e luftës kundër vëllezërve të tyre për të derdhur gjak.

7 Por në vitin e njëzetegjashtë, kur panë mjerimet tona dhe shqetësimet tona për ta, ata qenë gati të prishnin besëlidhjen që kishin bërë dhe të rroknin armët e tyre të luftës për mbrojtjen tonë.

8 Por, unë nuk do të lejoja që ata ta prishnin këtë besëlidhje që kishin bërë, duke menduar se Perëndia do të na forconte, aq sa nuk do të vuanim më, për shkak të respektimit të betimit që ata kishin bërë.

9 Por vër re, këtu ka një gjë, për të cilën ne mund të gëzohemi shumë. Pasi vër re, në vitin e njëzetegjashtë, unë, Helamani, marshova në krye të këtyre dy mijë djemve të rinj për në qytetin e Judesë, për të ndihmuar Antipusin të cilin ti e kishe caktuar udhëheqës të popullit të asaj pjese të vendit.

10 Dhe unë i bashkova dy mijë bijtë e mi (pasi ata janë të denjë të quhen bijtë e mi), me ushtrinë e Antipusit; ndihmë për të cilën Antipusi u gëzua jashtëzakonisht shumë, pasi vër re, ushtria e tij ishte pakësuar nga Lamanitët, meqë forcat e tyre kishin vrarë një numër të madh të ushtarëve tanë, gjë për të cilën duhet të mbajmë zi.

11 Megjithatë, ne mund ta ngushëllojmë veten në këtë pikë, meqë ata vdiqën për çështjen e vendit të tyre dhe të Perëndisë së tyre; po, dhe janë të lumtur.

12 Dhe Lamanitët kishin zënë edhe shumë robër lufte, të gjithë kryekapitenë, pasi asnjë tjetri nuk iu kursye jeta. Dhe ne mendojmë se ata janë tani në tokën e Nefit; është kështu, në qoftë se nuk i kanë vrarë.

13 Dhe tani, këto janë qytetet të cilat Lamanitët i morën në zotërim, duke derdhur gjakun e kaq shumë ushtarëve tanë trima;

14 Tokën e Mantit, ose qytetin e Mantit dhe qytetin e Zizromit dhe qytetin e Kumenit, dhe qytetin Antiparah.

15 Dhe këto janë qytetet që ata kishin pushtuar kur unë arrita në qytetin e Judesë; dhe gjeta Antipusin dhe ushtarët e tij duke punuar rëndë, me tërë fuqinë e tyre për të fortifikuar qytetin.

16 Po, dhe ishin dobësuar në trup e në shpirt, pasi kishin luftuar trimërisht gjatë ditës dhe kishin punuar rëndë gjatë natës, për të mbajtur qytetet e tyre; dhe kështu kishin pësuar vuajtje të mëdha të çdo lloji.

17 Dhe tani, kishin vendosur të dilnin fitues në atë vend, ose të vdisnin; prandaj, mund të mendosh lirisht se këto forca të vogla që solla me vete, po, ata djemtë e mi u dhanë atyre shpresë të madhe dhe shumë gëzim.

18 Dhe tani ndodhi që kur Lamanitët panë se Antipusi kishte marrë forca më të mëdha për ushtrinë e tij, ata qenë të detyruar me urdhër të Amoronit, që të mos shkonin kundër qytetit të Judesë, ose kundër nesh për të luftuar.

19 Dhe kështu, u favorizuam nga Zoti; pasi, po të kishin ardhur mbi ne gjatë kësaj dobësisë sonë, ndoshta do të kishin mundur ta shkatërronin ushtrinë tonë të vogël; por kështu, ne shpëtuam.

20 Ata u urdhëruan nga Amoroni, që të mbanin ato qytete që kishin pushtuar. Dhe kështu mbaroi viti i njëzetegjashtë. Dhe në fillim të vitit të njëzeteshtatë, ne e kishim përgatitur qytetin tonë dhe veten tonë për mbrojtje.

21 Tani, ne dëshironim që Lamanitët të na binin; pasi nuk dëshironim që ne t’i sulmonim në fortesat e tyre.

22 Dhe ndodhi që ne kishim vënë spiunë rreth e përqark, për të vëzhguar lëvizjet e Lamanitëve, që të mos na kalonin natën ose ditën për të bërë një sulm kundër qyteteve tona të tjera që gjendeshin nga veriu.

23 Pasi ne e dinim që në ato qytete ata nuk ishin mjaft të fortë, që t’i përballonin ata; prandaj ne donim që po të kalonin pranë nesh, t’u binim nga pas; dhe kështu t’i sulmonim nga prapa, në të njëjtën kohë që ata të sulmoheshin nga përpara. Ne mendonim se mund t’i mundnim ata; por vini re, ne u zhgënjyem në këtë shpresën tonë.

24 Ata nuk guxuan të na kalonin pranë me tërë ushtrinë e tyre, as nuk guxuan të kalonin me një pjesë, duke u frikësuar se nuk do të ishin mjaft të fortë dhe do të humbnin.

25 As nuk guxuan të marshonin kundër qytetit të Zarahemlës; as nuk guxuan të kalonin matanë burimit të Sidonit, për në qytetin e Nefihës.

26 Dhe kështu, me forcat e tyre, kishin vendosur të mbanin ato qytete që kishin marrë.

27 Dhe tani ndodhi që në muajin e dytë të këtij viti, etërit e atyre dy mijë djemve të mi na sollën shumë furnizime.

28 Dhe gjithashtu, na dërguan dy mijë veta nga vendi Zarahemla. Dhe kështu, ne qemë dhjetë mijë veta gati, me ushqime për ta dhe gjithashtu për bashkëshortet e tyre dhe fëmijët e tyre.

29 Dhe Lamanitët, duke parë në këtë mënyrë që forcat tona po shtoheshin çdo ditë dhe furnizime me ushqime arrinin për mbështetjen tonë, filluan të tremben dhe filluan të sulmonin për të ndaluar, po të ishte e mundur, që ne të merrnim furnizime dhe forca.

30 Tani, kur pamë se Lamanitët filluan të lëviznin për këtë gjë, ne vendosëm të vinim në veprim një taktikë ndaj tyre; prandaj Antipusi urdhëroi që unë të marshoja me djemtë e mi të vegjël për në një qytet fqinjë, sikur po i çonim furnizime këtij qyteti fqinj.

31 Dhe ne duhej të marshonim pranë qytetit Antiparah, sikur po shkonim në një qytet më tutje, në kufi pranë bregdetit.

32 Dhe ndodhi që ne shkuam sikur të kishim furnizime për atë qytet.

33 Dhe ndodhi që Antipusi u nis edhe ai me një pjesë të ushtrisë së tij, duke lënë tepricën të mbante qytetin. Por, ai nuk u nis para se të nisesha unë me ushtrinë time të vogël dhe të arrija afër qytetit Antiparah.

34 Dhe tani, në qytetin Antiparah ishte vendosur ushtria më e fortë e Lamanitëve; po, ushtria më e madhe në numër.

35 Dhe ndodhi që kur u njoftuan nga spiunët e tyre, ata erdhën me ushtrinë e tyre dhe marshuan kundër nesh.

36 Dhe ndodhi që ne ikëm nga ata në drejtim të veriut. Dhe kështu, ne tërhoqëm pas nesh ushtrinë më të fuqishme të Lamanitëve;

37 Po, madje mjaft larg, kaq sa, kur panë ushtrinë e Antipusit, që po i ndiqte nga pas me gjithë fuqinë e tyre, ata nuk u kthyen as djathtas as majtas, por vazhduan marshimin e tyre në vijë të drejtë pas nesh; dhe ne mendojmë se ishte qëllimi i tyre të na vrisnin para se Antipusi t’i arrinte ata dhe kështu që ata të mos mund të rrethoheshin nga njerëzit tanë.

38 Dhe tani Antipusi, duke parë rrezikun tonë, e shpejtoi marshimin e ushtrisë së tij. Por vër re, u bë natë; dhe ata nuk na arritën dot, as Antipusi nuk i arriti dot ata; prandaj ngritëm kampin për natën.

39 Dhe ndodhi që para agimit të mëngjesit, Lamanitët po na ndiqnin pas. Tani, ne nuk ishim mjaft të fortë që të luftonim kundër tyre; po, unë nuk do të lejoja që djemtë e mi të vegjël të binin në duart e tyre; prandaj ne vazhduam marshimin tonë dhe shkuam në vendin e shkretë.

40 Tani, ata nuk guxonin të ktheheshin as nga e djathta, as nga e majta, që të mos rrethoheshin; as unë nuk mund të kthehesha djathtas ose majtas, përndryshe, do të na arrinin dhe nuk ishim në gjendje t’u bënim ballë, por do të vriteshim dhe ata do të iknin; dhe kështu gjithë atë ditë ne ikëm nëpër vendin e shkretë, madje derisa ra nata.

41 Dhe ndodhi përsëri, që kur zbardhi drita, pamë Lamanitët pas nesh dhe ne ikëm me vrap para tyre.

42 Por, ndodhi që ata nuk na ndoqën pas për shumë kohë para se të ndalonin; dhe ishte në mëngjesin e ditës së tretë të muajit të shtatë.

43 Dhe tani, ne nuk e dimë në qoftë se u arritën nga Antipusi, por unë u thashë ushtarëve të mi: Vini re, ne nuk e dimë a kanë ndaluar me qëllim që ne t’u biem, kështu që të na kapin në kurth;

44 Prandaj, ç’thoni djemtë e mi, a do të shkoni për të luftuar kundër tyre?

45 Dhe tani unë të them, vëllai im i dashur Moroni, se unë nuk kam parë kurrë guxim kaq të madh, jo, jo mes të gjithë Nefitëve.

46 Pasi i kisha thirrur gjithmonë bijtë e mi, (meqë të gjithë ishin shumë të rinj), prandaj ata më thanë: Atë, vër re, Perëndia ynë është me ne dhe ai nuk do të lejojë që ne të biem; prandaj, le të shkojmë; ne nuk do të vrisnim vëllezërit tanë, në qoftë se do të na linin në paqe; prandaj të shkojmë, që ata të mos mposhtin ushtrinë e Antipusit.

47 Tani, ata nuk kishin luftuar kurrë, megjithatë nuk kishin frikë nga vdekja; dhe mendonin më shumë për lirinë e etërve të tyre, sesa për jetën e tyre; po, nënat u kishin mësuar se, në qoftë se nuk do të dyshonin, Perëndia do t’i shpëtonte.

48 Dhe më përsëritën fjalët e nënave të tyre, duke thënë: Ne nuk dyshojmë që nënat tona e dinin atë.

49 Dhe ndodhi që unë u ktheva me të dymijët e mi kundër atyre Lamanitëve që na kishin ndjekur pas. Dhe tani vër re, ushtritë e Antipusit i kishin arritur dhe kishte filluar një betejë e tmerrshme.

50 Ushtria e Antipusit, duke qenë e lodhur, për shkak të marshmit të tyre të gjatë brenda një hapësire kohe kaq të shkurtër, ishte gati të binte në duart e Lamanitëve; dhe po të mos isha kthyer me të dymijtë e mi, ata do t’ia kishin arritur qëllimit të tyre.

51 Pasi Antipusi dhe shumë prej udhëheqësve të tij kishin rënë nga shpata, për shkak të lodhjes së shkaktuar nga shpejtësia e marshimit të tyre—prandaj, ushtarët e Antipusit, duke qenë të hutuar nga rënia e udhëheqësve të tyre, filluan të humbnin para Lamanitëve.

52 Dhe ndodhi që Lamanitët morën zemër dhe filluan t’i ndiqnin nga pas; dhe kështu ishin Lamanitët duke i ndjekur me fuqi të madhe, kur Helamani u ra prapa krahëve me të dymijët e tij dhe filloi t’i vriste kaq shumë, sa e gjithë ushtria e Lamanitëve u ndal dhe u kthye kundër Helamanit.

53 Tani, kur njerëzit e Antipusit panë se Lamanitët u kthyen pas, mblodhën së bashku ushtarët e tyre dhe u kthyen e u ranë përsëri Lamanitëve nga prapa.

54 Dhe tani ndodhi që ne, populli Nefit, njerëzit e Antipusit dhe unë me të dymijët e mi, i rrethuam Lamanitët dhe i vramë; po, kaq shumë, sa u detyruan të dorëzonin armët e tyre të luftës dhe gjithashtu veten e tyre si robër lufte.

55 Dhe tani ndodhi që pasi na u dorëzuan neve, vër re, unë numërova ata djemtë e rinj që kishin luftuar me mua, duke pasur frikë se mos ishin vrarë shumë prej tyre.

56 Por, vër re, për gëzimim tim të madh, asnjë shpirt prej tyre nuk kishte rënë përdhe; po, dhe kishin luftuar si me fuqinë e Perëndisë, po, dhe nuk ishin parë kurrë më parë njerëz që të kishin luftuar me fuqi kaq të mrekullueshme; dhe me fuqi kaq të madhe ranë ata mbi Lamanitët, saqë i trembën dhe për këtë shkak Lamanitët u dorëzuan si robër lufte.

57 Dhe meqë nuk kishim vend për robërit, që të mund t’i ruanim dhe t’i mbanim larg nga ushtritë e Lamanitëve, kështu që i dërguam në tokën e Zarahemlës dhe me ta një pjesë të atyre ushtarëve të Antipusit që nuk ishin vrarë; dhe të mbeturit i mora dhe i bashkova me të rinjtë e mi Amonitë; dhe morëm udhën për t’u kthyer në qytetin e Judesë.