Parathënia

Le t’u bëhet e njohur të gjitha kombeve, fiseve, gjuhëve dhe popujve te të cilët do të vijë kjo vepër: Se ne, nëpërmjet hirit të Perëndisë, Atit dhe Zotit tonë Jezu Krishtit, kemi parë fletët të cilat përmbajnë këtë anal që është një anal i popullit të Nefit dhe gjithashtu i Lamanitëve, vëllezërve të tyre, si dhe i njerëzve të Jaredit që erdhën nga kulla, për të cilën është folur. Dhe ne e dimë gjithashtu se ato u përkthyen nëpërmjet dhuratës dhe fuqisë së Perëndisë, pasi zëri i tij na e deklaroi këtë; prandaj, ne e dimë me siguri se vepra është e vërtetë. Dhe ne gjithashtu dëshmojmë se kemi parë gdhendjet që janë mbi fletët; dhe ato na u treguan nëpërmjet fuqisë së Perëndisë dhe jo të njeriut. Dhe ne deklarojmë me fjalë solemne, se një engjëll i Perëndisë zbriti nga qielli dhe ai solli dhe vuri para syve tanë, që ne vështruam dhe pamë fletët dhe gdhendjet në to; dhe ne e dimë se është nëpërmjet hirit të Perëndisë, Atit dhe të Zotit tonë Jezu Krisht, që ne pamë dhe dëshmojmë se këto gjëra janë të vërteta. Dhe është e mrekullueshme në sytë tanë. Megjithatë, zëri i Zotit na urdhëroi që ne duhet të dëshmojmë për të, prandaj, që të jemi të bindur ndaj urdhërimeve të Perëndisë, ne dëshmojmë për këto gjëra. Dhe ne e dimë se po të jemi besnikë te Krishti, ne do të pastrojmë rrobat tona nga gjaku i të gjithë njerëzve dhe do të gjendemi pa njolla para fronit të gjykimit të Krishtit dhe do të jetojmë me të përjetësisht në qiej. Dhe nderimi qoftë i Atit dhe i Birit dhe i Frymës së Shenjtë, që është një Perëndi. Amen.

Le t’u bëhet e njohur të gjitha kombeve, fiseve, gjuhëve dhe popujve te të cilët do të vijë kjo vepër: Se Joseph Smith i Riu, përkthyesi i kësaj vepre, na i tregoi fletët për të cilat është folur, të cilat kanë pamjen e arit; dhe të gjitha ato fletë, të cilat vetë Smithi përktheu, ne i mbajtëm me duart tona; dhe ne pamë gjithashtu gdhendjet në to, që kanë pamjen e një pune të lashtë dhe të një mjeshtërie të çuditshme. Dhe këtë ne e dëshmojmë me fjalë solemne se vetë Smithi na i tregoi ato; pasi ne i pamë dhe i ngritëm dhe e dimë me siguri se vetë Smithi i kishte fletët për të cilat kemi folur. Dhe ne ia japim emrat tanë botës, që t’i dëshmojmë botës atë që kemi parë. Dhe ne nuk gënjejmë, Perëndia dëshmon për të.

Fjalët e vetë Profetit Joseph Smith mbi daljen në dritë të Librit të Mormonit, janë:

“Mbrëmjen … e njëzet e një shtatorit [1823]… pasi isha shtrirë në shtrat për të fjetur, unë u përfshiva në lutje dhe përgjërim ndaj Perëndisë së Plotfuqishëm.…

“Ndërsa isha duke i thirrur Perëndisë, zbulova një dritë që u shfaq në dhomën time, e cila vazhdoi të rritej derisa dhoma ishte më e shndritshme se në mesditë, kur papritur një personazh u shfaq pranë shtratit tim, duke qëndruar në ajër, sepse këmbët e tij nuk e preknin dyshemenë.

“Ai kishte një rrobë të çlirët të bardhësisë më të jashtëzakonshme. Ishte një bardhësi përtej gjithçkaje tokësore që kisha parë ndonjëherë; as nuk e besoj që ndonjë gjë tokësore mund të bëhet që të shfaqet kaq jashtëzakonisht e bardhë dhe e shndritshme. Duart e tij ishin të zhveshura dhe krahët e tij gjithashtu, pak mbi kyç; kështu, edhe shputat e këmbëve të tij ishin të zbathura, po ashtu edhe këmbët deri pak mbi kyçe. Edhe koka dhe qafa e tij ishin të zbuluara. Munda të zbuloj se ai nuk kishte asnjë veshje tjetër përveç kësaj rrobe, ngaqë ishte e hapur, kështu që unë mund ta shihja kraharorin e tij.

Jo vetëm rroba e tij ishte jashtëzakonisht e bardhë, por e tërë qenia e tij ishte e lavdishme përtej çdo përshkrimi dhe pamja e fytyrës së tij me të vërtetë si një vetëtimë. Dhoma ishte tepër e ndriçuar, por jo aq e shndritshme sa menjëherë përreth qenies së tij. Kur për herë të parë hodha vështrimin mbi të, pata frikë; por frika shpejt m’u largua.

“Ai më thirri me emër dhe më tha se ishte një lajmëtar i dërguar nga prania e Perëndisë për mua dhe se emri i tij ishte Moroni, se Perëndia kishte një punë për mua për ta bërë dhe se emri im do të mbahej për mirë e për keq mes të gjitha kombeve, fiseve dhe gjuhëve, ose që do të flitej si për mirë, edhe për keq mes gjithë popujve.

“Ai tha se një libër ishte fshehur, i shkruar mbi fletë të arta, që jepte një rrëfim të banorëve të mëparshëm të këtij kontinenti dhe burimin nga dolën ata. Ai gjithashtu tha se plotësia e Ungjillit të përjetshëm përmbahej në të, sikurse iu dha nga Shpëtimtari banorëve të lashtë;

“Gjithashtu, që kishte dy gurë të vendosur në harqe të argjendta—dhe këta gurë, të lidhur te një parzmore, përbënin atë që quhet Urimi dhe Thumimi—të depozituara me fletët; dhe zotërimi dhe përdorimi i këtyre gurëve ishin ato që përbënin “shikuesit” në kohët e lashta ose të mëparshme; dhe se Perëndia i kishte përgatitur ata për qëllimin e përkthimit të librit.

· · · · · · ·

“Përsëri, ai më tha se, kur t’i merrja ato fletë për të cilat ai kishte folur—sepse koha që do të merreshin, nuk ishte përmbushur ende—nuk do t’ia tregoja ato askujt, as parzmoren me Urimin dhe Thumimin, vetëm atyre të cilëve do të urdhërohesha t’ua tregoja; në qoftë se e bëja, do të shkatërrohesha. Ndërsa po bisedonte me mua rreth fletëve, vegimi u hap në mendjen time, kështu që unë mund të shihja vendin ku u depozituan fletët dhe kaq qartë e dallueshëm, sa e njoha vendin përsëri, kur e vizitova atë.

“Pas këtij komunikimi, unë pashë dritën në dhomë të fillonte të mblidhej menjëherë përreth këtij personi i cili më kishte folur mua, dhe ajo vazhdoi ta bënte atë derisa dhoma u la përsëri e errët, përveçse vetëm përreth tij; kur, për një çast pashë, siç u duk, një shtyllë të hapej drejt qiellit dhe ai u ngjit, derisa u zhduk tërësisht dhe dhoma u la sikurse kishte qenë përpara se kjo dritë qiellore të ishte shfaqur.

“Unë mbeta i shtangur nga skena e pazakonshme dhe i habitur shumë me atë çka më ishte thënë nga ky lajmëtar i jashtëzakonshëm; kur, në mes të meditimit tim, papritur zbulova se dhoma ime përsëri filloi të merrte dritë dhe për një çast, siç u duk, i njëjti lajmëtar qiellor ishte përsëri pranë shtratit tim.

“Ai filloi të flasë dhe përsëri tregoi po të njëjtat gjëra që kishte bërë në vizitën e tij të parë, pa ndryshimin më të vogël; të cilën pasi e bëri, më informoi për gjykimet e mëdha që po i vinin tokës, me shkretimet e mëdha nga uria, shpata e murtaja, dhe se këto gjykime të ashpra do t’i vinin tokës në këtë brez. Pasi i kishte treguar këto gjëra, ai përsëri u ngjit, sikurse kishte bërë më parë.

“Deri në këtë kohë, kaq të mëdha ishin përshtypjet e lëna në mendjen time, sa gjumi më ishte larguar nga sytë dhe unë u shtriva i pushtuar nga habia e asaj që kisha parë e dëgjuar. Por sa e madhe ishte habia ime kur përsëri pashë të njëjtin lajmëtar pranë shtratit tim dhe e dëgjova atë të më ritregojë ose të më përsërisë prapë të njëjtat gjëra sikurse më parë; dhe të shtonte një paralajmërim për mua, duke më thënë se Satani do të përpiqej të më tundonte mua (si pasojë e rrethanave të varfra të familjes së atit tim), t’i merrja fletët për qëllim pasurimi. Këtë ai ma ndaloi, duke thënë se nuk duhej të kisha asnjë qëllim tjetër në mendje në marrjen e fletëve, përveçse të përlëvdoja Perëndinë dhe nuk duhej të ndikohesha nga ndonjë motiv tjetër përveç atij të ndërtimit të mbretërisë së tij; përndryshe nuk mund t’i merrja ato.

“Pas kësaj vizite të tretë, ai përsëri u ngjit në qiell sikurse më parë dhe unë përsëri u lashë të përsiatja të pazakontën e asaj që sapo kisha përjetuar; kur pothuajse menjëherë pasi lajmëtari qiellor ishte larguar prej meje për herën e tretë, gjeli këndoi dhe unë mësova se dita po afrohej, kështu që bashkëbisedimet tona duhej të kishin zënë të gjithë atë natë.

“Pas pak u ngrita nga shtrati dhe, si zakonisht, shkova të kryeja punët e nevojshme të ditës; por, në përpjekje për të punuar sikurse herët e tjera, e pashë se isha kaq shumë i rraskapitur sa u bëra tërësisht i paaftë për të punuar. Ati im, që po punonte së bashku me mua, zbuloi se diçka nuk shkonte me mua dhe më tha të shkoja në shtëpi. Unë fillova të eci me qëllim që të shkoja në shtëpi, por, në përpjekje për të kapërcyer gardhin e fushës ku ishim, fuqia më la tërësisht dhe unë rashë i pafuqishëm përtokë e për njëfarë kohe isha krejtësisht i pandërgjegjshëm për gjithçka.

“E para gjë që më kujtohet, ishte një zë duke më folur, duke më thirrur në emër. Ngrita sytë dhe pashë të njëjtin lajmëtar duke qëndruar mbi kokën time, i rrethuar nga drita si më parë. Atëherë ai më tregoi përsëri gjithçka që më kishte treguar natën e mëparshme dhe më urdhëroi të shkoja tek ati im dhe t’i tregoja atij për vegimin dhe urdhërimet që kisha marrë.

“Unë u binda; u ktheva tek ati im në fushë dhe ia tregova të gjithë çështjen atij. Ai m’u përgjigj se ishte nga Perëndia dhe më tregoi të shkoja e të bëja ashtu siç më kishte urdhëruar lajmëtari. E lashë fushën dhe shkova tek vendi ku lajmëtari më kishte treguar se ishin depozituar fletët; dhe për shkak të dallueshmërisë së vegimit që kisha patur lidhur me të, unë e njoha vendin menjëherë sapo arrita atje.

“Pranë fshatit të Manchester-it, konteja e Ontario-s, New York, ndodhet një kodër e një madhësie të konsiderueshme dhe më e lartë se ndonjë tjetër në ato rrethina. Në anën perëndimore të kësaj kodre, jo shumë larg nga maja, nën një gur me madhësi të konsiderueshme, ndodheshin fletët, të depozituara në një kuti guri. Ky gur ishte i trashë dhe i rrumbullakosur në mes në pjesën e sipërme e më i hollë drejt anëve, kështu që pjesa e mesit të tij ishte e dukshme mbi tokë, por të gjitha anët e tij ishin të mbuluara me dhe.

“Pasi e hoqa dheun, mora një levë, të cilën e fiksova nën buzën e gurit dhe me pak mundim e ngrita atë lart. Pashë brenda dhe atje me të vërtetë pashë fletët, Urimin dhe Thumimin dhe parzmoren, sikurse të përmendura nga lajmëtari. Kutia në të cilën ato ndodheshin, formohej nga gurë të vendosur së bashku në njëfarë çimentoje. Në fund të kutisë shtriheshin dy gurë në mënyrë diagonale me kutinë dhe mbi këta dy gurë ndodheshin fletët dhe gjërat e tjera me to.

“Bëra përpjekje t’i nxirrja ato, por m’u ndalua nga lajmëtari dhe përsëri u njoftova se koha për t’i sjellë ato në dritë nuk kishte arritur ende dhe as nuk do të vinte deri katër vite më pas; por ai më tha se unë duhej të shkoja në atë vend pikërisht pas një viti nga ajo ditë dhe se ai do të takohej me mua e unë do të vazhdoja ta bëja këtë derisa koha të vinte për t’i marrë fletët.

“Në përputhje me atë që më ishte urdhëruar, unë shkova në fund të çdo viti dhe çdo herë e gjeta atje të njëjtin lajmëtar dhe mora udhëzime e dituri prej tij në secilën prej bashkëbisedimeve tona, lidhur me atë që Zoti do të bënte dhe se si e në çfarë mënyre mbretëria e tij do të udhëhiqej në ditët e fundit.

· · · · · · ·

“Më vonë erdhi koha për të marrë fletët, Urimin dhe Thumimin dhe parzmoren. Në ditën e njëzetedytë të shtatorit, një mijë e tetëqind e njëzet e shtatë, pasi kisha shkuar si zakonisht në fund të një viti tjetër në vendin ku ato ishin depozituar, i njëjti lajmëtar qiellor m’i dorëzoi ato me këtë urdhër, se unë do të isha përgjegjës për to; që, në qoftë se do t’i lija pa kujdes ose pas dore, unë do të flakesha; por, nëse do t’i përdorja të gjitha përpjekjet e mia për t’i ruajtur ato, derisa ai, lajmëtari, të vinte për t’i marrë, ato do të ishin të mbrojtura.

“Shpejt mësova arsyen përse kisha marrë urdhëra kaq të forta për t’i mbajtur ato të sigurta dhe përse ndodhi që lajmëtari kishte thënë se, kur të kisha bërë atë që kërkohej nga dora ime, ai do të vinte për t’i marrë ato. Sepse sapo u mësua se i kisha ato, menjëherë përpjekjet më të pazakonta u përdorën për të m’i marrë ato. Çdo lloj strategjie që mund të shpikej, u përdor për atë qëllim. Përndjekja u bë më e hidhur dhe më e ashpër se përpara dhe turmat ishin vigjilente vazhdimisht për të m’i marrë ato, nëse ishte e mundur. Por nëpërmjet urtësisë së Perëndisë, ato mbetën të sigurta në duart e mia, derisa unë të përfundoja me to atë që ishte kërkuar nga dora ime. Kur, në përputhje me marrëveshjet, lajmëtari erdhi për to, unë ia dorëzova atij; dhe ai i ka ato në ngarkim deri në këtë ditë, që është dita e dytë e majit, një mijë e tetëqind e tridhjetë e tetë.”

Për analin e plotë shih Joseph Smith—Historia, në Perla me Vlerë të Madhe, dhe History of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (Historia e Kishës së Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme), vëllimi 1, kapitujt 1–6.

Kështu, anali i lashtë i sjellë në dritë nga toka, si zëri i një populli që flet nga pluhuri dhe i përkthyer në gjuhën moderne nëpërmjet dhuratës dhe fuqisë së Perëndisë, sikurse u vërtetua nga konfirmimi Hyjnor, u botua për herë të parë në botë në anglisht në vitin 1830 si The Book of Mormon.