1 Και συνέβη ώστε εκείνον τον ίδιο χρόνο άρχισε πάλι πόλεμος μεταξύ Νεφιτών και Λαμανιτών. Και παρ’ όλο που εγώ ήμουν νέος, ήμουν μεγάλος στο ανάστημα. Γι’ αυτό ο λαός του Νεφί με διόρισε να είμαι ο αρχηγός τους, δηλαδή ο αρχηγός των στρατευμάτων τους.

2 Επομένως συνέβη ώστε κατά τον δέκατο έκτο χρόνο μου προήλασα επικεφαλής ενός στρατού των Νεφιτών, εναντίον των Λαμανιτών. Λοιπόν τριακόσια είκοσι έξι χρόνια είχαν περάσει.

3 Και συνέβη ώστε κατά τον τριακοσιοστό εικοστό έβδομο χρόνο, οι Λαμανίτες ήλθαν κατεπάνω μας με υπερβολικά μεγάλη δύναμη, τόσο πολύ ώστε φόβισαν τα στρατεύματά μου, οπότε δεν ήθελαν να πολεμήσουν, και άρχισαν να οπισθοχωρούν προς τις βόρειες χώρες.

4 Και συνέβη ώστε ήλθαμε στην πόλη του Αγκόλα και καταλάβαμε την πόλη, και κάναμε προετοιμασίες για να αμυνθούμε εναντίον των Λαμανιτών. Και συνέβη ώστε οχυρώσαμε την πόλη με όλη μας τη δύναμη. Όμως παρ’ όλες τις οχυρώσεις μας, οι Λαμανίτες ήλθαν κατεπάνω μας και μας εξεδίωξαν από την πόλη.

5 Και μας εξεδίωξαν επίσης έξω από τη γη του Δαβίδ.

6 Και προελάσαμε και ήλθαμε στη χώρα του Ιησού, η οποία ήταν στα όρια δυτικά, δίπλα στην ακτή.

7 Και συνέβη ώστε συγκεντρώσαμε τους ανθρώπους μας όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ώστε να τους μαζέψουμε σε ένα σώμα.

8 Όμως ιδού, η χώρα ήταν γεμάτη ληστές και Λαμανίτες. Και παρά τη μεγάλη καταστροφή που κρεμόταν επάνω από τους ανθρώπους μου, δεν μετανοούσαν για τις πονηρές τους πράξεις. Επομένως αίμα και σφαγή απλωνόταν σε όλο το πρόσωπο της χώρας, και στο τμήμα των Νεφιτών και στο τμήμα των Λαμανιτών, και ήταν μία απόλυτη επανάσταση σε όλο το πρόσωπο της χώρας.

9 Και τώρα, οι Λαμανίτες είχαν έναν βασιλιά, και το όνομά του ήταν Ααρών. Και ήλθε εναντίον μας με ένα στρατό από σαράντα τέσσερεις χιλιάδες. Και ιδού, του αντιστάθηκα με σαράντα δύο χιλιάδες. Και συνέβη ώστε τον νίκησα με τον στρατό μου ώστε τράπηκε σε φυγή από εμπρός μου. Και ιδού, όλα αυτά έγιναν και τριακόσια τριάντα χρόνια είχαν περάσει.

10 Και συνέβη ώστε οι Νεφίτες άρχισαν να μετανοούν για την ανομία τους, και άρχισαν να κραυγάζουν ακριβώς όπως είχε προφητευθεί από τον Σαμουήλ τον προφήτη· διότι ιδού, κανείς δεν μπορούσε να κρατήσει αυτό που ήταν δικό του, εξαιτίας των κλεφτών, και των ληστών, και των δολοφόνων, και της τέχνης της μαγείας και των μαγικών που υπήρχαν στη χώρα.

11 Έτσι άρχισε να υπάρχει οδυρμός και θρήνος σε όλη τη χώρα εξαιτίας αυτών, και ειδικά ανάμεσα στον λαό του Νεφί.

12 Και συνέβη ώστε όταν εγώ, ο Μόρμον, είδα τον θρήνο τους και τον οδυρμό τους και τη λύπη τους ενώπιον του Κυρίου, η καρδιά μου άρχισε να αγαλλιά μέσα μου, γνωρίζοντας τα ελέη και τη μακροθυμία του Κυρίου, υποθέτοντας, επομένως, ότι θα ήταν ελεήμων προς αυτούς ώστε να ξαναγίνουν δίκαιος λαός.

13 Όμως ιδού, αυτή η χαρά μου ήταν μάταιη, επειδή η λύπη τους δεν ήταν προς μετάνοια, λόγω της καλοσύνης του Θεού, αλλά ήταν μάλλον η λύπη των καταραμένων, επειδή ο Κύριος δεν τους αφήνει πάντα να έχουν ευτυχία εν αμαρτία.

14 Και δεν έρχονταν προς τον Ιησού με καρδιά συντετριμμένη και πνεύμα μεταμελημένο, αλλά καταρώντο τον Θεό, και εύχονταν να πεθάνουν. Παρά ταύτα, αγωνίζονταν με το σπαθί για τη ζωή τους.

15 Και συνέβη ώστε η λύπη μου επέστρεψε πάλι σε εμένα, και είδα ότι η ημέρα της χάρης είχε περάσει με αυτούς, και υλικώς και πνευματικώς· διότι είδα χιλιάδες από αυτούς ριγμένους κάτω σε ανοικτή ανταρσία εναντίον του Θεού τους, και συσσωρευμένους σαν κοπριά επάνω στο πρόσωπο της χώρας. Και έτσι, τριακόσια σαράντα τέσσερα χρόνια είχαν περάσει.

16 Και συνέβη ώστε κατά τον τριακοσιοστό τεσσαρακοστό πέμπτο έτος, οι Νεφίτες άρχισαν να τρέπονται σε φυγή εμπρός στους Λαμανίτες. Και εκείνοι τους κυνηγούσαν μέχρι που έφθασαν στη γη του Ιασόν, προτού γίνει δυνατό να τους σταματήσουν στην οπισθοχώρησή τους.

17 Και τώρα, η πόλη του Ιασόν ήταν κοντά στη χώρα όπου ο Αμμαρών είχε εναποθέσει τα χρονικά προς τον Κύριο, ώστε να μην καταστραφούν. Και ιδού, εγώ είχα πάει σύμφωνα με τα λόγια του Αμμαρών, και είχα πάρει τις πλάκες του Νεφί, και έκανα ένα χρονικό σύμφωνα με τα λόγια του Αμμαρών.

18 Και επάνω στις πλάκες του Νεφί έκανα μία πλήρη αφήγηση όλης της κακίας και των βδελυγμάτων, αλλά επάνω σε αυτές τις πλάκες απέφυγα να κάνω πλήρη αφήγηση των ανομιών τους και των βδελυγμάτων τους, επειδή ιδού, μία διαρκής σκηνή ανομίας και βδελυγμάτων υπάρχει εμπρός στα μάτια μου από τότε που έγινα ικανός να δω τους τρόπους συμπεριφοράς των ανθρώπων.

19 Και αλί μου για την κακία τους, διότι η καρδιά μου γεμίζει με λύπη για την κακία τους, όλες τις ημέρες μου. Παρά ταύτα, ξέρω ότι θα υψωθώ κατά την τελευταία ημέρα.

20 Και συνέβη ώστε αυτό το έτος ο λαός του Νεφί πάλι κυνηγήθηκε και εξεδιώχθη. Και συνέβη ώστε μας εξεδίωξαν μέχρι που φθάσαμε προς τα βόρεια στη γη που ονομαζόταν Σημ.

21 Και συνέβη ώστε οχυρώσαμε την πόλη του Σημ και συγκεντρώσαμε τους ανθρώπους μας όσο ήταν δυνατόν, ώστε ίσως και μπορέσουμε να τους σώσουμε από την καταστροφή.

22 Και συνέβη ώστε κατά τον τριακοσιοστό τεσσαρακοστό έκτο έτος, άρχισαν πάλι να πέφτουν κατεπάνω μας.

23 Και συνέβη ώστε εγώ μίλησα στον λαό μου και τους παρότρυνα με μεγάλο σθένος, ώστε να σταθούν τολμηρά εμπρός στους Λαμανίτες και να πολεμήσουν για τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα σπίτια τους και τα σπιτικά τους.

24 Και τα λόγια μου τους διέγειραν κάπως το σφρίγος τους, τόσο ώστε δεν τράπηκαν σε φυγή εμπρός στους Λαμανίτες, αλλά στάθηκαν με τόλμη εναντίον τους.

25 Και συνέβη ώστε αναγωνιστήκαμε με στρατό τριάντα χιλιάδων ενάντια σε στρατό πενήντα χιλιάδων. Και συνέβη ώστε σταθήκαμε εμπρός τους με τόση σταθερότητα, που τράπηκαν σε φυγή από εμπρός μας.

26 Και συνέβη ώστε όταν τράπηκαν σε φυγή, εμείς τους κυνηγήσαμε με τα στρατεύματά μας, και τους ξανασυναντήσαμε και τους νικήσαμε. Παρά ταύτα, η δύναμη του Κυρίου δεν ήταν μαζί μας. Μάλιστα, είχαμε αφεθεί στους εαυτούς μας, ώστε το Πνεύμα του Κυρίου δεν κατοικούσε μέσα μας, επομένως είχαμε γίνει αδύναμοι σαν τους αδελφούς μας.

27 Και η καρδιά μου λυπόταν γι’ αυτήν τη μεγάλη συμφορά του λαού μου, εξαιτίας της κακίας τους και των βδελυγμάτων τους. Όμως ιδού, πήγαμε εναντίον των Λαμανιτών και των ληστών του Γαδιάντον, μέχρι που ανακτήσαμε τα εδάφη της κληρονομιάς μας.

28 Και πέρασε το τριακοσιοστό και τεσσαρακοστό και ένατο έτος. Και κατά το τριακοσιοστό και πεντηκοστό έτος κάναμε συνθηκολόγηση με τους Λαμανίτες και τους ληστές του Γαδιάντον, με την οποία διαμοιράσαμε τα εδάφη της κληρονομιάς μας.

29 Και μας έδωσαν οι Λαμανίτες τη γη προς τα βόρεια, μάλιστα, μέχρι το στενό πέρασμα το οποίο οδηγούσε στη γη προς τα νότια. Και δώσαμε στους Λαμανίτες όλη τη γη προς τα νότια.