1. Dzisiaj w domu Józefa Smitha jun., dzięki objawieniu, zebrała się rada generalna dwudziestu czterech wyższych kapłanów i przystąpiła do zorganizowania wyższej rady Kościoła Chrystusa, która ma się składać z dwunastu wyższych kapłanów i jednego lub trzech prezydentów, w zależności od sprawy.

2. Wyższa rada została wyznaczona drogą objawienia w celu rozstrzygania ważnych problemów, jakie mogą zaistnieć w Kościele, a których Kościół czy też rada biskupia nie mogą rozstrzygnąć ku zadowoleniu obu stron.

3. Józef Smith jun., Sidney Rigdon i Frederick G. Williams zostali głosem rady zatwierdzeni jako prezydenci; a wyżsi kapłani w osobach Josepha Smitha sen., Johna Smitha, Josepha Coego, Johna Johnsona, Martina Harrisa, Johna S. Cartera, Jareda Cartera, Olivera Cowdery’ego, Samuela H. Smitha, Orsona Hyde’a, Sylvestra Smitha i Luke’a Johnsona zostali wybrani do stałej rady Kościoła drogą jednomyślnego głosowania rady.

4. Następnie zapytano wyżej wymienionych członków rady, czy przyjmują swoje wyznaczone funkcje i czy będą postępować w tym urzędzie według prawa niebiańskiego, na co wszyscy odparli, że przyjmują swoje wyznaczone funkcje i będą wypełniać swój urząd zgodnie z zesłaną im Bożą łaską.

5. W głosowaniu — w imieniu i na rzecz Kościoła — dla wyboru wyżej wymienionych członków rady brała udział rada składająca się z czterdziestu trzech osób, w skład których wchodziło: dziewięciu wyższych kapłanów, siedemnastu starszych, czterech kapłanów i trzynastu członków.

6. Uchwalono, że wyższa rada nie może działać, chyba że siedmiu z wyżej wymienionych członków rady lub ich normalnie wyznaczonych następców jest obecnych.

7. Tych siedmiu ma moc wyznaczać innych wyższych kapłanów, których uznają za godnych i zdolnych do działania w miejsce nieobecnych członków rady.

8. Uchwalono, że kiedykolwiek zaistnieje wolne stanowisko wskutek zgonu, usunięcia z urzędu za wykroczenie czy usunięcia z zarządu tego Kościoła któregokolwiek z wyżej wymienionych członków rady, ma ono być zajęte drogą nominacji przez prezydenta lub prezydentów, i zatwierdzone głosem rady generalnej wyższych kapłanów, zwołanej w tym celu, aby działać w imieniu Kościoła.

9. Prezydent Kościoła, który jest równocześnie prezydentem rady, wyznaczony jest drogą objawienia i zatwierdzony w swej służbie głosem Kościoła.

10. I jest to stosowne do powagi jego urzędu, że ma przewodniczyć radzie Kościoła; a jego przywilejem jest korzystanie z pomocy dwóch innych prezydentów wyznaczonych w ten sam sposób, w jaki on sam był wyznaczony.

11. A w przypadku nieobecności jednej lub obu wyznaczonych mu do pomocy osób ma on prawo przewodniczyć radzie bez pomocnika; a w przypadku, gdy on sam jest nieobecny, pozostali prezydenci mają prawo przewodniczyć w jego imieniu, obydwaj lub jeden z nich.

12. Tam, gdzie ustawowo zorganizowano wyższą radę Kościoła Chrystusa według następującego wzoru, obowiązkiem dwunastu członków rady będzie ciągnąć losy z numerami, i w ten sposób zadecydować o tym, który z dwunastu będzie przemawiać pierwszy, poczynając od numeru pierwszego i tak dalej w kolejności, aż do numeru dwunastego.

13. W każdym przypadku zwołania rady, aby rozstrzygnąć sprawę, dwunastu członków rady musi rozważyć, czy jest to trudna sprawa czy nie; jeżeli nie, przemawiać będzie w tej sprawie tylko dwóch członków rady według formuły zapisanej powyżej.

14. Jednak jeżeli sprawa jest uznana za trudną, należy wyznaczyć czterech; a gdy jeszcze trudniejsza — sześciu; lecz w żadnym wypadku więcej niż sześciu nie będzie wyznaczonych, by przemawiać.

15. We wszystkich przypadkach oskarżony ma prawo do połowy rady, by zapobiec obrazie lub niesprawiedliwości.

16. A członkowie rady wyznaczeni do przemawiania przed radą winni przedstawić przed nią sprawę po zbadaniu dowodów w jej prawdziwym świetle; i każdy winien przemawiać według słuszności i sprawiedliwości.

17. Ci członkowie rady, którzy wylosują numery parzyste, to jest 2, 4, 6, 8, 10 i 12, to osoby, które mają stanąć w obronie oskarżonego i zapobiec obrazie i niesprawiedliwości.

18. We wszystkich przypadkach, zarówno oskarżyciel, jak i oskarżony mają mieć prawo występowania przed radą we własnym imieniu, kiedy już wysłuchane będą dowody, a członkowie rady, wyznaczeni, by przemawiać w tej sprawie, zakończą swe uwagi.

19. Po wysłuchaniu dowodów, wypowiedziach członków rady, oskarżyciela i oskarżonego, prezydent ma wydać decyzję według własnego zrozumienia sprawy i wezwać dwunastu członków rady do zatwierdzenia tej decyzji drogą głosowania.

20. Lecz w wypadku, gdy pozostali członkowie rady, którzy się nie wypowiadali, lub ktokolwiek inny spośród nich, bezstronnie wysłuchawszy dowodów i mów, odkryje błąd w decyzji prezydenta, może to wykazać i sprawa będzie ponownie wysłuchana.

21. I jeżeli po ponownym uważnym wysłuchaniu dodatkowe światło będzie rzucone na sprawę, decyzja ulegnie odpowiedniej zmianie.

22. Jednak jeśli postępowanie nie rzuci dodatkowego światła na sprawę, pierwotna decyzja zachowa swą moc, a rada będzie miała prawo rozstrzygnąć kwestię poprzez większość głosów.

23. W przypadku trudności odnośnie do doktryny czy zasady — przy braku wystarczających instrukcji pisemnych dla objaśnienia rady w danej sprawie — prezydent może zapytać o stanowisko Pana i poznać je drogą objawienia.

24. Wyżsi kapłani, kiedy są w terenie, mają prawo zwoływania i organizowania rady w powyższy sposób dla rozstrzygnięcia problemów na wniosek obu stron lub jednej z nich.

25. I rzeczona rada wyższych kapłanów będzie miała prawo wyznaczenia spośród siebie osoby, która będzie tymczasowo przewodniczyć takiej radzie.

26. Obowiązkiem rzeczonej rady będzie natychmiastowe przekazanie protokołu jej postępowania — wraz z wyczerpującym oświadczeniem zawierającym argumenty, które wpłynęły na jej decyzję — wyższej radzie w siedzibie Pierwszego Prezydium Kościoła.

27. Jeśli strony lub jedna z nich są niezadowolone z wyroku rzeczonej rady, mają prawo apelacji do wyższej rady w siedzibie Pierwszego Prezydium Kościoła i mogą być ponownie wysłuchane; sprawa ta będzie tam rozpatrzona według zapisanego wzoru, tak jakby nie podjęto jeszcze żadnej decyzji.

28. Tę radę wyższych kapłanów w terenie należy zwoływać jedynie w najtrudniejszych sprawach Kościoła, i żadna zwyczajna czy przeciętna sprawa nie może się kwalifikować do zwołania takiej rady.

29. Wyżsi kapłani w podróży lub z siedzibą w terenie mają prawo decydowania, czy zwołanie rady jest konieczne czy nie.

30. Należy odróżnić wyższą radę czy wyższych kapłanów podróżujących w terenie od podróżującej rady wyższej składającej się z dwunastu apostołów, jeśli chodzi o ich decyzje.

31. Można wnieść apelację od decyzji pierwszej rady, natomiast nie można apelować od decyzji drugiej rady.

32. Decyzja tej drugiej rady może być zakwestionowana jedynie przez władze generalne Kościoła w przypadku wykroczenia.

33. Postanowiono, że prezydent czy prezydenci w siedzibie Pierwszego Prezydium Kościoła mają mieć moc ustalania, czy taka podlegająca apelacji sprawa rzeczywiście kwalifikuje się do ponownego rozpatrzenia — po zbadaniu wniosku i dowodów oraz towarzyszących mu oświadczeń.

34. Dwunastu członków rady przystąpiło następnie do losowania, aby ustalić, kto winien przemawiać pierwszy, i uzyskano następujący rezultat: 1. Oliver Cowdery. 2. Joseph Coe. 3. Samuel H. Smith. 4. Luke Johnson. 5. John S. Carter. 6. Sylvester Smith. 7. John Johnson. 8. Orson Hyde. 9. Jared Carter. 10. Joseph Smith sen. 11. John Smith. 12. Martin Harris.Konferencję zakończono modlitwą.