๑ คนโง่กล่าวในใจ, ไม่มีมนุษย์คนใดเห็นพระผู้เป็นเจ้า. เพราะพระองค์หาได้ทรงแสดงพระองค์เองต่อเราไม่, ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีพระผู้เป็นเจ้า. ดูเถิด, พวกเขาเสื่อมทราม; พวกเขาทำงานอันน่าชิงชังไว้, และไม่มีใครในพวกเขาทำสิ่งดี.

๒ เพราะพระเจ้าทอดพระเนตรจากสวรรค์ลงมายังลูกหลานมนุษย์, และโดยสุรเสียงของพระองค์รับสั่งแก่ผู้รับใช้ของพระองค์, เจ้าจงค้นหาในบรรดาลูกหลานมนุษย์, เพื่อดูว่ามีใครบ้างหรือไม่ที่เข้าใจพระผู้เป็นเจ้า. และเขาอ้าปากทูลพระเจ้า, และกล่าว, ดูเถิด, คนทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้ที่กล่าวว่าพวกเขาเป็นของพระองค์.

๓ พระเจ้าทรงตอบและรับสั่งว่า, คนเหล่านั้นล้วนหลงทางไป, พวกเขาล้วนพากันเป็นคนสกปรก, เจ้าไม่สามารถมองเห็นใครในบรรดาคนเหล่านั้นที่ทำความดี, ไม่เลย, ไม่มีแม้สักคน.

๔ ทั้งหมดที่พวกเขามีเพื่อเป็นครูให้แก่พวกเขาคือบรรดาคนทำงานชั่วช้าสามานย์, และไม่มีความรู้ในเขาเหล่านั้น. คนเหล่านั้นคือพวกที่ล้างผลาญผู้คนของเรา. พวกเขากินอาหารและไม่เรียกหาพระเจ้า.

๕ พวกเขาอยู่ในความกลัวอันใหญ่หลวง, เพราะพระผู้เป็นเจ้าทรงพำนักในรุ่นของคนชอบธรรม. พระองค์ทรงเป็นผู้ให้คำปรึกษาแก่คนจน, เพราะพวกเขาอับอายเนื่องจากคนชั่วร้าย, และหลบหนีไปหาพระเจ้า, เพื่อเป็นที่คุ้มภัยของพวกเขา.

๖ คนเหล่านั้นอับอายในคำปรึกษาของคนจนเพราะพระเจ้าทรงเป็นที่คุ้มภัยของเขา.

๗ โอ้ เพื่อไซอันจะได้รับการสถาปนาจากสวรรค์, ความรอดของอิสราเอล. ข้าแต่พระเจ้า, เมื่อใดเล่าที่พระองค์จะทรงสถาปนาไซอัน ? เมื่อพระเจ้านำการเป็นเชลยของผู้คนของพระองค์กลับไป, ยาโคบจะปลื้มปีติ, อิสราเอลจะยินดี.