1. I ukazał się wielki znak na niebie, na podobieństwo rzeczy na ziemi; kobieta odziana w słońce, i księżyc pod stopami jej, a na jej głowie korona z dwunastu gwiazd.

2. I kobieta ta była brzemienna, i w bólach porodowych, i w męce rodzenia krzyczała.

3. I porodziła dziecię, chłopca, który miał panować nad wszystkimi narodami prętem z żelaza; a jej dziecko zostało zabrane w górę do Boga i na Jego tron.

4. I ukazał się kolejny znak na niebie; a oto, ogromny czerwony smok mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem koron. A ogon jego zmiótł trzecią część gwiazd niebieskich i strącił je na ziemię. I stanął smok przed kobietą, która miała porodzić, gotów pożreć jej dziecię po tym, jak się urodzi.

5. I kobieta ta uciekła na pustkowie, gdzie miała miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat.

6. I nastała wojna w niebie; Michał i aniołowie jego walczyli przeciwko smokowi; i smok, i jego aniołowie walczyli przeciwko Michałowi;

7. I smok nie zwyciężył Michała ani dziecka, ani kobiety, która była kościołem Boga, która została uratowana ze swej boleści, i przywiodła królestwo naszego Boga i Jego Chrystusa.

8. I nie było tam miejsca w niebie dla wielkiego smoka, który został wypędzony; ten stary wąż, zwany diabłem, a także zwany Szatanem, który zwodzi cały świat; został on wypędzony na ziemię; a jego aniołowie zostali wypędzeni wraz z nim.

9. I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: Teraz nastało zbawienie i siła, i królestwo naszego Boga, i moc Jego Chrystusa;

10. Gdyż oskarżyciel braci naszych został zrzucony, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem.

11. Bowiem oni zwyciężyli go przez krew Baranka i przez słowo świadectwa swojego; bowiem nie miłowali życia swojego, ale zachowali świadectwo aż do śmierci. Dlatego radujcie się niebiosa i wy, którzy w nich mieszkacie.

12. I po tych sprawach usłyszałem kolejny głos, mówiący: Biada mieszkańcom ziemi, zaiste, i tym, którzy mieszkają na wyspach morza! Bowiem diabeł zstąpił do was w wielkim gniewie, bo wie, iż czasu ma niewiele.

13. Bowiem, gdy smok ujrzał, iż został zrzucony na ziemię, zaczął prześladować kobietę, która porodziła dziecię — chłopca.

14. Dlatego dano kobiecie dwa skrzydła wielkiego orła, aby uciekła na pustkowie, na miejsce swoje, gdzie ją żywią przez czas i czasy, i pół czasu, z dala od oblicza węża.

15. I wyrzucił wąż z paszczy wodę, jako potop za kobietą, aby sprawić, że zostanie ona poniesiona przez potop.

16. I ziemia pomogła kobiecie, i ziemia otworzyła swoją gardziel, i pochłonęła potop, który smok wyrzucił ze swojej paszczy.

17. Dlatego smok zawrzał gniewem na kobietę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które przestrzega przykazań Boga i ma świadectwo o Jezusie Chrystusie.