Genel Bakış: Bugünkü Yunanistan’ın Kavala Kenti’ne yakın olan Filipi, ilk yüzyılda Makedonya’nın en önemli kentlerinden biriydi. Pavlus burada bir inanlılar topluluğu oluşturmuştu. Bu mektubu, büyük olasılıkla İ.S. 61 yılında Roma’da tutukluyken yazıyor. O sırada Pavlus evde göz hapsindeydi. Durumu öğrenen Filipili inanlılar, bağışlarını Epafroditus’un eliyle ona gönderirler. Pavlus ise ölüm derecesinde hastalanıp iyileşen Epafroditus’u övgülerle ve kendisine ulaştırılan bağışlar için sunduğu candan teşekkürlerle Filipi’ye geri gönderir. Bu arada Pavlus yargılanmayı beklemektedir. Cesaretini yitirmeyeceğini ummakta, sonunda da görevini sürdürmek üzere hayatta kalacağına inanmaktadır. Durumu belli olur olmaz, Timoteos’u kendisiyle ilgili haberlerle Filipi’ye göndermeyi tasarlıyor. Daha sonra onları bizzat ziyaret edebileceğini umuyor.

Mektubun İçeriği: Pavlus’un imanı ve sevinci, çektiği acılara rağmen, mektup boyunca göze çarpıyor. Gerçekte “sevinç” ve “sevinmek” sözcükleri on yedi kez tekrarlanır. Pavlus, Mesih uğruna tutuklandığının saray muhafızlarınca bilinmesinden, ayrıca birçok inanlının, çektiği sıkıntılardan cesaret alıp Tanrı sözünü yüreklilikle yaymalarından büyük sevinç duyuyor. Hiçbir şeyin, Mesih’i tanımakla karşılaştırılamayacağını söylüyor. Hedefe ulaşmak umuduyla koşmaya devam ettiğini yazıyor.

Bunun yanısıra Filipili dostları için dua etmekte ve onları yüreklendirmeye çalışmaktadır. Sevinmeleri; birlik içinde olmaları; yalnız kendilerini değil, başkalarını da düşünmeleri gerektiğini yazıyor. Filipililer’i, mektubun ünlü 2:5-11 ayetlerinde, Mesih’in olağanüstü alçakgönüllülük örneğiyle cesaretlendirmeye çalışır. Yanlış öğreti yayanlar tarafından saptırılmamaları, kendilerine karşı olanlardan yılmadan Rab’be bağlı kalmaları gerektiğini hatırlatır. Onlara da, kendisi gibi Mesih uğruna acı çekmek ayrıcalığı verilmiştir. Pavlus onlara, “Beni örnek alın” diyor.