Genel Bakış: Grek asıllı olan Titus, uzun süre Pavlus’la çok yakın bir işbirliği yapmıştır (1:4, 2Kor. 8:23). Pavlus, yaymakta olduğu öğretiyi ileri gelen inanlılarla gözden geçirmek için Yeruşalim’e gittiğinde Titus’u birlikte götürür (Gal. 2:1-3). Titus, bir kez de Korint’te (2Kor. 7:6–8:24), Pavlus’un temsilcisi olarak karşımıza çıkar. Bu mektubun yazıldığı tarihlerde ise Girit’teydi. Bu yöredeki kiliselerin ortaya çıkışında Pavlus’la yakın işbirliği içinde olduğu anlaşılıyor. Titus, Pavlus’un ayrılmasından sonra geri kalan işleri düzene sokma ve her kentte oluşan topluluğa ihtiyarlar atama görevini yüklenir (1:5). Yerini alacak birileri gelir gelmez, Pavlus’a katılması istenir (3:12). Daha sonra Pavlus’un onu Dalmaçya’ya (Arnavutluk ve eski Yugoslavya toprakları) gönderdiğini okuruz (2Tim. 4:10).

Pavlus’un gerek Girit’e yaptığı ziyaret, gerekse bunu izleyen öbür yolculukları Elçilerin İşleri Kitabı’nda yer almadığı için, Titus’a yazdığı bu mektubun tarihini ve olayların gelişimini tam olarak belirleyemiyoruz. En yaygın kanı Pavlus’un, Elç. 28. bölümde açıklanan olaylardan sonra salıverildiği yönündedir. Tekrar tutuklanıp Roma’da öldürülmeden önce Girit’i ve başka birçok yeri ziyaret ettiği sanılıyor (bkz. 1. ve 2. Timoteos’a Giriş).

Mektubun İçeriği: Pavlus’un Titus’a verdiği görevi gözönüne alırsak, inanlılar topluluğunu güdecek önderlerde bulunması gereken özellikleri burada tekrarlaması pek şaşırtıcı olmamalıdır (1:6-9). Pavlus sağlam öğretiye ve tutarlı davranışlara duyulan ihtiyacı açıkça vurguluyor. Öğreti ve davranışlarında önemli sapmalar gösteren Giritli birçok din öğretmeni, bu konuların tekrar tekrar gündeme gelmesine neden olmuş olabilir (1:10-16; 3:9-11).