Η χρήση του πλήρους ονόματος της Εκκλησίας ήταν άβολη αλλά αξίζει τον κόπο
Φαινόταν απλό να ακολουθήσω τις οδηγίες του προφήτη, αλλά αποδείχθηκε ότι χρειάστηκε περισσότερη προσπάθεια από ό,τι περίμενα.
Όταν ο Πρόεδρος Nέλσον μίλησε για τη χρήση του σωστού ονόματος της Εκκλησίας στη γενική συνέλευση του Οκτωβρίου 2018, το μήνυμά του μού ήταν πολύ σαφές: «Είναι η εντολή του Κυρίου…
»…Η αφαίρεση του ονόματος του Κυρίου από την Εκκλησία του Κυρίου είναι μία μεγάλη νίκη του Σατανά» («Το σωστό όνομα της Εκκλησίας», Λιαχόνα, Noε 2018, 87, 88).
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ξανασκεφτώ τον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζα τους συνομιλητές γύρω μου, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων πελατών της δουλειάς μου, που είχαν συνηθίσει να με αποκαλούν «μορμόνα» και μέλος της «Εκκλησίας των μορμόνων».
Αφού δεσμεύτηκα να χρησιμοποιώ το πλήρες όνομα της Εκκλησίας, περίμενα την επόμενη ευκαιρία να διεκδικήσω την ιδιότητα του μέλους στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Σίγουρα, η ευκαιρία αυτή ήρθε, πάλι σε επιχειρηματικό πλαίσιο. «Εσείς οι μορμόνοι είστε τόσο καλοί άνθρωποι» μου είπε ένας υποψήφιος πελάτης. «Ω, σας ευχαριστώ» απάντησα. «Ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι αδέλφια». Κατόπιν συνεχίστηκε η συζήτηση μαζί του, ενώ όλοι οι άλλοι μιλούσαν για την καλοσύνη των «μορμόνων».
Αν και είχα κάνει το καθήκον μου λέγοντας το πλήρες όνομα της Εκκλησίας, εξακολουθούσα να νιώθω ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Οι φίλοι και οι συνεργάτες μου με θεωρούσαν ακόμα μέλος της «Εκκλησίας των μορμόνων» και όχι απαραίτητα ακόλουθο του Χριστού, πόσο μάλλον μέλος της αποκατεστημένης Εκκλησίας του Χριστού.
Άξιζε τον κόπο;
Κατά τη διάρκεια των επομένων διαφόρων συζητήσεων σχετικά με την πίστη μου, κατάλαβα ότι με ενοχλούσε να λέω το πλήρες, μακρύ όνομα της Εκκλησίας πολλές φορές στην ίδια συζήτηση, γιατί ήταν άβολο. Ο καθένας που το άκουγε φάνηκε να κάνει περίεργους μορφασμούς. Και η συζήτηση εξακολουθούσε να επικεντρώνεται πάντα στους «μορμόνους».
Προσπάθησα να κάνω τις συζητήσεις μου να μοιάζουν κάπως πιο φυσικές. Αλλά αυτό αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολο από όσο περίμενα, ειδικά με άτομα που δεν ήθελα να προσβάλω. Δεν ήθελα να είμαι συνεσταλμένη ή εφησυχασμένη όσον αφορά στην πίστη μου, αλλά επίσης δεν ήθελα να φανώ πολύ άκαμπτη, αφού πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους με είχαν αποκαλέσει στο παρελθόν «μορμόνα» κι εγώ το είχα δεχτεί. Άκουσα επίσης πολλά μέλη της Εκκλησίας να αποκαλούν τους εαυτούς τους και άλλα μέλη της Εκκλησίας «μορμόνους» σε διάφορες συναντήσεις και άλλες περιστάσεις.
Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν ήταν πραγματικά το πλήρες όνομα της Εκκλησίας τόσο σημαντικό, σε τελική ανάλυση. Η εικόνα του «μορμόνου», τελικά, είναι πολύ θετική στη σκέψη πολλών ανθρώπων – ότι ήμουν «μορμόνα» αποτελούσε συχνά πλεονέκτημα για εμένα. Αλλά ξαναδιαβάζοντας την ομιλία του Προέδρου Nέλσον, ένιωσα ότι αυτό είναι όντως πολύ σημαντικό, ακόμα κι αν είχε προκαλέσει κάποια αμηχανία στη συζήτηση. Γι’ αυτό δεσμεύθηκα εκ νέου.
Μία ευκαιρία να καταθέσω μαρτυρία για τον Χριστό
Η επόμενη φορά που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το πλήρες όνομα της Εκκλησίας, ήταν όταν επισκέφθηκα έναν φίλο σε μία εκκλησία άλλου δόγματος. Κάποιος ήρθε προς εμένα και με ένα πλατύ χαμόγελο ρώτησε αν ήμουν μορμόνα. «Είμαι μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών» είπα. Άρχισε να μου κάνει μερικές ερωτήσεις, που άρχιζαν κάθε φορά ως: «Πιστεύει η Εκκλησία των μορμόνων…;» Και κάθε φορά, άρχιζα την απάντησή μου με τη φράση: «Στην αποκατεστημένη Εκκλησία του Χριστού, πιστεύουμε…»
Αυτή η κουβέντα πήγε μπρος-πίσω τέσσερεις ή πέντε φορές. Όταν παρατήρησε ότι δεν δεχόμουν τον τίτλο «μορμόνος» με ρώτησε ευθέως: «Δεν είσαι μορμόνα;»
Τον ρώτησα λοιπόν αν ήξερε ποιος ήταν ο Μόρμον – δεν ήξερε. Του είπα ότι ο Μόρμον ήταν προφήτης, ιστορικός, στρατηγός και πολιτική προσωπικότητα στην αρχαία αμερικανική ήπειρο. Έχω την τιμή να συνδέομαι με έναν άνθρωπο που ήταν τόσο αφοσιωμένος στην υπηρεσία του Θεού και των άλλων.
«Αλλά» συνέχισα «ο Μόρμον δεν πέθανε για τις αμαρτίες μου. Ο Μόρμον δεν έχυσε το αίμα του για εμένα, ούτε υπέφερε στη Γεθσημανή ούτε πέθανε επάνω στον σταυρό. Ο Μόρμον δεν είναι ο Θεός μου. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός και Σωτήρας μου. Είναι ο Λυτρωτής μου. Και με το όνομά Του θέλω να είμαι γνωστή κατά την τελευταία ημέρα και με το όνομά Του ελπίζω να είμαι γνωστή και σήμερα».
Ένιωσα την επιβεβαίωση του Πνεύματος που με υποστήριζε σε αυτή τη σύντομη μαρτυρία προς τη νέα μου γνωριμία. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, είπε: «Άρα, είσαι χριστιανή;»
«Ναι, είμαι χριστιανή» απάντησα «και μέλος της αποκατεστημένης Εκκλησίας του Χριστού».
Φαινόταν απλό να επιζητήσω να ακολουθήσω τις οδηγίες του προφήτη, αλλά αποδείχθηκε ότι χρειάστηκε περισσότερη προσπάθεια από ό,τι περίμενα. Δεν είμαι ακόμα τέλεια σε όλα όσα μου ζητείται να ακολουθώ. Αλλά σε κάθε περίπτωση, πλέον βεβαιώνομαι ότι χρησιμοποιώ το πλήρες όνομα της Εκκλησίας.
Είμαι ευγνώμων για το Πνεύμα που αισθάνομαι, όταν μπορώ να καταθέσω μαρτυρία σε άλλους για τον Σωτήρα μου και τη συμμετοχή μου στην Εκκλησία Του. Και τώρα έχω έναν πολύ καλό τρόπο να καταθέτω μαρτυρία φυσικά για Αυτόν και την αποκατεστημένη Εκκλησία Του, κάθε φορά που με ρωτούν αν είμαι «μορμόνα».