ในวิสุทธิสถาน

โดย อาร์. สเปนเซอร์ ฮ็อกเก็ตต์

ขณะที่ชายหนุ่มออกเสียงคำสวดอ้อนวอนศีลระลึกแต่ละคำอย่างช้าๆ เรารู้สึกได้ถึงพยานอันทรงพลังถึงความรักของพระผู้เป็นเจ้า

เยาวชนชายซึ่งเป็นดาวน์ซินโดรมกำลังก้มศีรษะ

ภาพประกอบโดย ดิลลีน มาร์ช

เราเพิ่งย้ายมาใหม่ในวอร์ดดันวูดีเมื่อเราพบบิลลีเป็นครั้งแรก เมื่อการประชุมศีลระลึกเริ่มต้นขึ้น ผมสังเกตเห็นว่าเขานั่งอยู่ที่โต๊ะศีลระลึก

หลังจากบิลลีรับส่วนขนมปังแล้ว บิลลีเริ่มเอ่ยคำสวดอ้อนวอนศีลระลึกให้กับน้ำ แต่เขาพูดติดอ่างและลำบากที่จะออกเสียงแต่ละคำ เสียงรบกวนและเสียงจากเด็กเล็กตามปกติเริ่มเงียบลง ดูเหมือนทุกคนจะหยุดรอบิลลี

ถ้อยคำของคำสวดอ้อนวอนศีลระลึกที่มักลื่นไหลและสั้นกลับออกมาอย่างช้าๆ โดยที่แต่ละคำออกเสียงได้อย่างทุลักทุเล ตอนแรกผมรู้สึกอับอายแทนเยาวชนชายคนนั้น หัวใจผมเต็มไปด้วยความสงสาร

แต่แล้ว ทุกอย่าง ก็เปลี่ยนไป

เมื่อเขาเสร็จสิ้นท่อนแรกของคำสวดอ้อนวอน ซึ่งเป็นคำสวดอ้อนวอนที่ผมเคยได้ยินมานับพันครั้ง ความรู้สึกใหม่ก็ปกคลุมไปทั่วห้อง ความเงียบสงัดครอบคลุมเรา และเรารู้ว่าเราอยู่ในวิสุทธิสถาน บิลลีไม่เพียงอ่านคำสวดอ้อนวอน แต่เป็นการสวดอ้อนวอนด้วยความจริงใจต่อพระบิดาบนสวรรค์ของเขา ผู้ทรงตอบกลับด้วยพระวิญญาณที่หลั่งเทลงมาอย่างท่วมท้น

ความรู้สึกถึงความรักของพระผู้เป็นเจ้าที่มีต่อเยาวชนชายคนนี้ปรากฏอย่างชัดแจ้ง และเรารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของศาสนพิธีทางวิญญาณที่พิเศษเช่นนี้

บิลลีกล่าวต่อและในที่สุดจึงเสร็จสิ้นการสวดอ้อนวอน ผมไม่อยากให้เขาสวดอ้อนวอนให้เสร็จ เพราะผมอยากให้ความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์นั้นดำเนินต่อไป แต่ของประทานแห่งพระวิญญาณที่แรงกล้ายังคงดำเนินต่อไปขณะที่ส่งผ่านศีลระลึกสู่ที่ประชุม นี่เป็นการต่อพันธสัญญาอย่างแท้จริงเพื่อกลับใจ เป็นคนดีขึ้น และรับใช้พระเจ้าได้อย่างสมบูรณ์ยิ่งขึ้น

ในตอนท้ายของการประชุม ผมเดินขึ้นไปที่โต๊ะศีลระลึกเพื่อขอบคุณเยาวชนชายคนนั้น ผมเห็นว่าเขาเป็นดาวน์ซินโดรม เขาพูดตะกุกตะกัก “ด้วยความยินดี” ด้วยรอยยิ้มที่เบิกกว้าง

หลายปีต่อมา ผมยังจำบิลลีได้แม้อยู่ในวอร์ดอื่น การประชุมศีลระลึกมีความหมายมากขึ้นเมื่อผมมุ่งมั่นเช่นเดียวกับบิลลี ที่จะติดต่อพระบิดาบนสวรรค์ด้วยศรัทธาและคำสวดอ้อนวอนที่เรียบง่ายและแรงกล้า

ผู้เขียนอาศัยอยู่ในฟลอริดา สหรัฐอเมริกา