คนหนุ่มสาว

อุปมาเรื่องเงินตะลันต์ ส่งผลต่อการเรียกเป็นผู้เล่นเปียโนปฐมวัยของดิฉันอย่างไร

โดย อลิสัน วูด

นิตยสารศาสนจักร

พระเจ้าทรงรู้วิธีใช้พรสวรรค์ของเราให้เป็นพรแก่เราและผู้คนที่เรารับใช้

“ฉันจะถอดเครื่องช่วยฟังแล้วเดินไปตามทางโถงจนกว่าจะไม่ได้ยินพวกเธอ ดูซิว่าฉันจะเดินไปได้ไกลแค่ไหน!” ประธานปฐมวัยพูดเสียงดัง แล้วส่งสัญญาณให้ดิฉันเริ่ม ดิฉันเล่นคอร์ดแรกของเพลง “ศาสนาจักรของพระเยซูคริสต์” (หนังสือเพลงสำหรับเด็ก, 48) บนเปียโน แล้วการร้องประสานเสียงอันอ่อนเยาว์ก็เริ่มขึ้น

เมื่อเราไม่ได้วัดว่าเด็กปฐมวัยสามารถร้องเพลงได้ดังเพียงใด เราจะร้องเพลงที่ความเร็วและท่าทางประกอบที่หลากหลาย นี่เป็นครั้งแรกที่กลับมาอยู่ในการประชุมปฐมวัยหลังจากอายุครบ 12 ปี และแทบไม่น่าเชื่อว่าที่นี่เต็มไปด้วยปีติเพียงใด

สองสามปีก่อน ดิฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเล่นเพลงปฐมวัยทุกสัปดาห์จะเป็นวิธีหลักที่ดิฉันจะใช้ความสามารถด้านดนตรี ดิฉันฝึกเล่นเปียโนและไวโอลินเพื่อการแข่งขันมาเกือบตลอดชีวิตและเชื่อมานานว่าตนเองจะผูกพันอย่างแน่นแฟ้นกับดนตรีตลอดไป

แต่ขณะอยู่มหาวิทยาลัยปีท้ายๆ ความเป็นจริงที่จะได้ปริญญาและทำงานเต็มเวลาก็เข้ามาแทรก การซ้อมกับวงออร์เคสตราหลายๆ ชั่วโมงต่อสัปดาห์และการฝึกซ้อมอย่างพากเพียรด้วยตนเองตกไปอยู่ลำดับท้ายๆ ของการจัดลำดับความสำคัญของดิฉัน ดิฉันยังคงรักดนตรีและพยายามนั่งลงตรงขาตั้งโน้ตเพลงให้บ่อยพอที่จะรักษาความสามารถส่วนใหญ่ไว้ได้ แต่ส่วนใหญ่ดิฉันไม่ได้ร่วมแสดงดนตรี

กระนั้น ล่าสุด ดิฉันรู้สึกดีกับเรื่องนี้ การใช้พรสวรรค์เพื่อปฐมวัยแตกต่างจากการแข่งขันและการแสดงที่มีความเครียดที่ดิฉันเคยทำมาอย่างหนัก แต่บางทีอย่างนี้น่าจะดีกว่าสำหรับฉัน นี่คือเวลาเดียวที่ดิฉันรู้สึกอย่างแท้จริงว่าสามารถใช้พรสวรรค์ของตนเพื่อประโยชน์ของคนอื่น

การแบ่งปันพรสวรรค์ของดิฉัน

ในอุปมาเรื่องเงินตะลันต์ นายคาดหวังให้ผู้รับใช้ของเขาทำสิ่งสำคัญด้วยเงินตะลันต์ที่มอบให้ ขณะที่เขามอบเงินจำนวนแตกต่างกันตามความสามารถของผู้รับใช้ เขายังคาดหวังว่าในที่สุดผู้รับใช้แต่ละคนจะใช้เงินตะลันต์ด้วยวิธีที่ทำให้ได้เงินเพิ่มจากที่เคยมี (ดู มัทธิว 25:15, 21)

ดิฉันจำอุปมาเรื่องนี้จนเจนใจตั้งแต่เด็ก แม้เงินตะลันต์ในอุปมาจะเป็นจำนวนเงิน แต่เราเปรียบเงินนั้นได้กับทักษะและความสามารถส่วนตัวของเรา และดิฉันต้องการทำงานหนักเพื่อพัฒนาตนเองและขยายพรสวรรค์ที่มี ดังนั้นเมื่อชีวิตและหน้าที่รับผิดชอบบีบคั้นดิฉันขณะเรียนมหาวิทยาลัย ดิฉันจึงรู้สึกไม่ดีที่ไม่ได้ฝึกทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับดนตรีให้มากกว่านี้ ดิฉันสงสัยว่าตนเองเป็นเหมือนคนรับใช้ที่ขลาดกลัวซึ่ง “เอาเงินตะลันต์ของ [นาย] ไปซ่อนไว้ใต้ดิน” ฝังดินไว้เพราะกลัวเงินหาย (มัทธิว 25:25)

แต่เมื่อเริ่มการเรียกใหม่ ดิฉันไม่รู้สึกเช่นนั้นอีกเลย แม้จะไม่ได้ผลักดันตนเองเหมือนเมื่อก่อน แต่ดิฉันยังรู้สึกถึงปีติทุกครั้งที่นั่งลงหน้าเปียโนที่มุมห้องปฐมวัยเพราะดิฉันรู้ว่ากำลังรับใช้เด็กๆ

เมื่อพระเยซูคริสต์ทรงเล่าวิธีที่ชายซึ่งมีเงินห้าตะลันต์เพิ่มเงินตะลันต์ของตน พระองค์ตรัสว่าชายคนนั้น “ไปค้าขาย” (มัทธิว 25:16) กล่าวอีกนัยหนึ่ง ชายคนนั้นต้องแบ่งปันสิ่งที่ตนมีกับคนอื่นๆ เพื่อพัฒนาและเพิ่มพูน

ดิฉันเริ่มตระหนักว่าการใช้เวลาเล่นเปียโนเพื่อเด็กหลายคนที่ไม่อยู่นิ่งทุกวันอาทิตย์ไม่ได้หมายความว่าดิฉันไมได้ทำสุดความสามารถ การเล่นเปียโนในปฐมวัยเป็นการค้าขาย ดิฉันให้การเล่นดนตรีประกอบเพลง และดิฉันได้รู้เห็นประจักษ์พยานที่ยอดเยี่ยมของเด็กๆ ในวอร์ดของดิฉันด้วยตาตนเอง ยิ่งใช้เวลาที่มุมห้องปฐมวัยมากเท่าใด ดิฉันยิ่งรู้สึกอย่างแท้จริงมากเท่านั้นว่าโอกาสนี้ให้ “การเพิ่มพูน” แก่ดิฉัน

ได้รับพรเพราะการเรียกของเรา

ดิฉันเชื่อว่าการเรียกมาจากการดลใจ ซึ่งมาถึงในช่วงเวลาของชีวิตที่ดิฉันต้องต่อสู้กับศรัทธาของตนเองและมักจะรู้สึกหนักใจกับชีวิต การเรียกนี้เตือนให้ดิฉันเสริมสร้างความเข้มแข็งให้รากฐานของตนเองในพระกิตติคุณและจดจ่ออยู่กับความเรียบง่ายและความงดงามของความจริงนิรันดร์ ดิฉันต้องเสริมสร้างความเข้มแข็งของประจักษ์พยานของตนเองเคียงข้างไปกับเด็กๆ ที่ดิฉันกำลังรับใช้ ซึ่งเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงอีกข้อหนึ่งของการเรียก

การเรียกอาจยาก บางครั้งเราได้รับเรียกให้ทำสิ่งที่เราไม่ได้รู้สึกว่ามีคุณสมบัติคู่ควรที่จะทำและการเรียกนั้นใช้เวลาของเรามากมาย บางครั้งตรงกันข้าม—เราอาจรู้สึกชอบการเรียกที่ไม่ต้องใช้ความสามารถอย่างเต็มที่และความพยายามของเราจะถูกชี้นำไปในทางอื่นๆ ได้ดีกว่า แต่พระเจ้าทรงรู้วิธีใช้พรสวรรค์ของเราในวิธีที่ไม่เพียงเป็นพรแก่ผู้คนที่เรารับใช้เท่านั้นแต่เป็นพรแก่ตัวเราเองด้วย

ดังที่ดิฉันเรียนรู้จากประสบการณ์ของตนเอง ความพยายามใดๆ ที่เราทำเพื่อรับใช้พระเจ้าย่อมนำการเพิ่มพูนมาสู่ชีวิตของเราเอง ถ้าเราอุทิศถวายเวลาและพรสวรรค์ของเราแด่พระเจ้า พระองค์จะทรงใช้สิ่งเหล่านั้นเพื่อความดีของเราเสมอ

อลิสัน วูด เป็นบรรณาธิการฝึกหัดของนิตยสารศาสนจักร เมื่อเธอไม่อ่านหรือเขียน เธอมักซ้อมไวโอลินหรือเล่นพิกเกิลบอลกับสามี เธอชอบเข้าพระวิหารมากและรับใช้เป็นผู้เล่นเปียโนปฐมวัยวอร์ด