38:41

សេចក្ដីជំនឿយូរអង្វែង

អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

ជំនួបជាមួយនឹងអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន

សុន្ទរកថាទៅកាន់គ្រូបង្រៀនសាសនា ស៊ី.អ៊ី.អេស•ថ្ងៃទី ២៦ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៨•រោងឧបោសថទីក្រុងសលត៍ លេក

ខ្ញុំអរគុណចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ខ្ញុំចំពោះឯកសិទ្ធិដើម្បី នៅជាមួយនឹងបងប្អូននាយប់នេះ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះអែលឌើរ គីម ប៊ី ក្លាក និងបងប្រុស ឆាដ អេច វិប ។ ខ្ញុំសូមកោតសរសើរចំពោះអស់អ្នកដែលបានលើកឡើងនាពេលល្ងាចនេះ ឬត្រូវបានសរសេរក្នុងកម្មវិធី ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រ សម្រាប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ ខ្ញុំសូមកោតសរសើរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអស់អ្នកដែលបម្រើ—សហការី អ្នកស្ម័គ្រចិត្ត និងមនុស្សទាំងអស់ដែលបានបរិច្ចាគ ។ ខ្ញុំជឿថា ការបម្រើដែលបងប្អូនបានផ្ដល់ឲ្យ គឺអស្ចារ្យ និងមានតម្លៃចំពោះសមាជិកសាសនាចក្រ ជាពិសេសចំពោះជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យម្នាក់ៗ ហើយខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះប្អូនៗ ។

ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់បងប្អូននាល្ងាចនេះអំពីសេចក្ដីពិត ។ ប្រពន្ធ័អប់រំសាសនាចក្រត្រូវបានឧទ្ទិសចំពោះបង្រៀន និងការបណ្ដុះសេចក្ដីពិត ជាពិសេស សេចក្ដីពិតដែលជាគ្រឹះ និងសំខាន់បំផុត ដែលកំពុងពង្រឹងដល់ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ វាតែងតែសំខាន់ ពុំគ្រាន់តែបង្រៀនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីការពារសេចក្ដីពិតផងដែរ ហើយនៅ ក្នុងជំនាន់របស់យើង តម្រូវការនោះ ហាក់ដូចជាកំពុងរីកចម្រើន ។

យើងទាំងអស់គ្នាចងចាំការសន្ទនានៅក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាននៅពេលព្រះយេស៊ូវត្រូវបាននាំទៅសួរចម្លើយនៅចំពោះមុខពីឡាត់ ហើយបានប្រកាសថា ទ្រង់បានមកលោកិយនេះដើម្បី « ធ្វើទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត » ។ អស់អ្នកណាដែលកើតពីសេចក្តីពិត » ព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលថា ៖ « នោះក៏ឮ សំឡេងខ្ញុំ » ។ ^១ ដោយស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជាមានការចំអកខ្លាំង នោះពីឡាត់ បានតបថា « តើយ៉ាងណាដែលហៅថាសេចក្តីពិតនោះ ? »^២ វាបង្ហាញជាសំណួរមួយគ្មានចម្លើយ ។ លោកអាចនឹងមិនជឿថាសេចក្ដីពិតមាននោះទេ ឬប្រហែលជាបន្ទាប់ពីរស់នៅខាងនយោបាយជ្រួតជ្រាប នោះលោកអស់សង្ឃឹមថានឹងទទួលបានសេចក្ដីពិតណាស់ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ សំណួររបស់គាត់គឺជាសំណួរល្អមួយដែលយើងគួរគិត ។

នៅក្នុងការអធិស្ឋានជំនួសដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់នៅយប់អាហារចុងក្រោយ ព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺជាការពិត ។^៣ ទ្រង់បានប្រកាសថា កំណត់ត្រា ឬសាក្សីរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាការពិត ហើយថា « សេចក្ដីពិតជាប់នៅរៀងដរាបតទៅ »។^៤ ទាំងព្រះបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ត្រូវបានប្រកាសថា « ពេញទៅដោយព្រះគុណ និងសេចក្ដីពិត » ។^៥ តាមរយៈវិវរណៈទៅកាន់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទាននិយមន័យអំពីសេចក្ដីពិតដ៏ច្បាស់លាស់បំផុត ៖ « សេចក្ដីពិតគឺជាចំណេះដឹងអំពីការណ៍ ទាំងឡាយដែលមាននៅពេលនេះ និងការណ៍ទាំងឡាយដែលនឹងមានខាងមុខ » ។^៦

ខណៈដែលនិយមន័យនោះប្រាប់ចំៗ តាមយោបល់គឺថាបើពុំមានជំនួយមកពីព្រះនោះទេ ការយល់ដឹងអំពីសេចក្ដីពិតរបស់មនុស្សជីវិតរមែងស្លាប់គឺពុំអាចមានទំហំទូលំទូលាយបានទេ ។ សាស្ត្រាចារ្យ ប៊ីវ៉ាយយូ ដែលបានលាលែងពីតំណែង ឈ្មោះ Chauncey C. Riddle ពន្យល់តាមរបៀបនេះថា ៖

« ពុំមានមនុស្សរមែងស្លាប់ណា អាចមានសេចក្ដីពិតពេញលេញទេ មានតែសេចក្ដីពិតមួយសសៃដ៏តូចមួយអំពីរឿងនានាជាយ៉ាងណាក្នុងពេលនេះ ពេលអតីតកាល និងពេលអនាគតប៉ុណ្ណោះ ។ ហើយដោយសារតែយើងយល់បានតាមការទំនាក់ទំនង នោះយើងក្នុងនាមជាជនមានជីវិតរមែងស្លាប់ពុំអាចយល់អំពីទំហំ [នៃសេចក្ដីពិត] នោះទេ យើងដឹងវាទាំងស្រុងដោយសារតែទំហំនោះ មានសារៈសំខាន់របស់វាពេញលេញ តែពេលដែលបានទាក់ទងទៅនឹងរឿងផ្សេងៗទៀត ហើយនឹងអតីតកាល [បច្ចុប្បន្នកាល] និងអនាគតកាលនៃរឿងផ្សេងៗប៉ុណ្ណោះ ។

« សេចក្ដីពិតគឺជារឿងមួយដែលមានតែព្រះប៉ុណ្ណោះដែលយល់ដឹងទាំងស្រុង ទ្រង់មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា ហើយទតមើលឃើញ និងដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាងកាលពីអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាល » ។^៧

សាស្ត្រាចារ្យ Riddle បានបន្ដកត់ចំណាំទៀតថា

« ដើម្បីស្រោចស្រង់ដល់មនុស្សលោកពីសមត្ថភាពមានកម្រិតនេះឲ្យដឹងអំពីសេចក្ដីពិត ព្រះវរបិតាយើងបានប្រទានព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់យើង ជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងប្រទានពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទដល់មនុស្សទាំងបុរស និងស្ត្រីដែលបានកើតមកក្នុងពិភពលោកនេះ ដែលពួកគេអាចដឹងសេចក្ដីល្អខុសពីសេចក្ដីអាក្រក់ ។… បើមនុស្សម្នាក់ទទួល និងស្រឡាញ់ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយរៀនប្រើវាដោយបង្កើតទៅជាទម្លាប់ដើម្បីញែកដឹងសេចក្ដីល្អពីសេចក្ដីអាក្រក់ នោះពួកគេនឹងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលសាក្សីពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។… មនុស្សម្នាក់ដែលមាន [ អំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ] មានសិទ្ធិទទួលភាពជាដៃគូដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ មនុស្សណាដែលមាននូវភាពជាដៃគូដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួននេះ មានលទ្ធភាពចូលទៅកាន់សេចក្ដីពិតគ្រប់យ៉ាង ។ « ហើយដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះអ្នករាល់គ្នាអាចស្គាល់សេចក្តីពិតនៃគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ » [មរ៉ូណៃ ១០:៥] » ។^៨

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបញ្ជាក់ពីរឿងនេះនៅក្នុងសេចក្ដីថ្លែងមួយនៅអាហារយប់ថ្ងៃចុងក្រោយថា ៖ « កាលណាព្រះអង្គនោះ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីពិតបានមកដល់ នោះទ្រង់នឹងនាំអ្នករាល់គ្នាចូលក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីពិត » ។^៩ ចំពោះយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ទ្រង់បានបន្ថែមទៀតថា « អ្នកណាដែលកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ [យើង] នោះបានទទួលសេចក្ដីពិត និងពន្លឺ រហូតដល់អ្នកនោះបានតម្កើងឡើងនៅក្នុងសេចក្ដីពិត ហើយស្គាល់ការណ៍គ្រប់យ៉ាង » ។^១០

ដំបូងយើងគួរយល់អំពីសេចក្ដីពិត រួចហើយគឺថាចំណេះដឹងអំពីសេចក្ដីពិតនៅក្នុងរង្វាល់ដ៏សំខាន់ តម្រូវឲ្យមានជំនួយពីព្រះ ទាំងតាមរយៈពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ឬតាមជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ដោយសារយើងត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវសមត្ថភាពនៃជីវិតរមែងស្លាប់ និងធនធាន បើយើងពុំមានជំនួយមកពីវិវរណៈទេ នោះយើងនឹងមិនអាចទទួលបានចំណេះដឹងច្រើនអំពីរឿងជាច្រើនជានៃអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាល ព្រមទាំងថាតើរឿងណាមួយទាក់ទងនឹងរឿងផ្សេងៗជាច្រើនទៀតយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើង កំពុងកើតឡើង ឬ ដែលនឹងកើតឡើងឡើយ ។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអម្ចាស់បានទូន្មានដល់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធឲ្យ « ចូរសិក្សា និងរៀន ហើយស្គាល់ជិតស្និទ្ធនូវអស់ទាំងសៀវភៅល្អៗ ហើយនិងភាសាទាំងឡាយ និងអណ្ដាតទាំងឡាយ និងប្រជាជន » ។^១១ ហើយទ្រង់បានពង្រីកវិសាលភាពនៃដំបូន្មាននោះដល់យើងទាំងអស់គ្នាថា « ចូរអ្នករាល់គ្នាស្វែងរកពាក្យសម្ដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ចេញពីសៀវភៅដ៏ល្អៗបំផុត [ ឬយើងអាចនិយាយថា « សេចក្ដីពិត » ] ចូរស្វែងរកការរៀនសូត្រ គឺ ដោយសារការសិក្សា និង ដោយសារសេចក្តីជំនឿផង » ។^១២ ទ្រង់បានមានបន្ទូល ហើយរឿងនេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ « ដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម » ។^១៣ យើងត្រូវតែផ្ដល់ការខិតខំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ហើយការខិតខំដ៏ល្អបំផុតនោះគឺរួមមានទាំង ការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ—សួរ ស្រាវជ្រាវ ហើយគោះដោយសកម្មដើម្បីឲ្យបានបើកមកកាន់យើងនូវសេចក្ដីពិត និងពន្លឺដែលមកពីព្រះ ។^១៤ នេះគឺជា « ការរៀនសូត្រឲ្យបានជ្រៅជ្រះ » ដូចអែលឌើរគីម ក្លាក បានពិពណ៌នាអំពីវានាយប់នេះ ។

ខ្ញុំជឿថា បើមិនទាំងអស់ សេចក្ដីពិតភាគច្រើនបំផុត យើងអាចរកឃើញតាមរយៈជំនួយពីព្រះ ទោះជាយើងទទួលស្គាល់ ឬអត់ក្ដី ។ ការសរសេរអំពីពន្លឺ ឬព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ ប្រធាន ប៊យដ៏ ឃេ ផាកកឺ បានកត់សម្គាល់ថា

« ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ អាចបំភ្លឺដល់អ្នកឆ្នៃប្រឌិត អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ ជាងគំនូរ ជាងឆ្លាក់ កវីនិពន្ធ តួសម្ដែង វិស្វករ អ្នកនិពន្ធដើម្បីផលិតរឿងបំផុសគំនិតអស្ចារ្យៗសម្រាប់ជាពរជ័យ និងសេចក្ដីល្អដល់មនុស្សលោកទាំងអស់គ្នា ។

« ព្រះវិញ្ញាណនេះអាចបំផុសគំនិតកសិករនៅចម្ការ និងអ្នកនេសាទនៅលើទូក ។ ព្រះវិញ្ញាណអាចបំផុសគំនិតគ្រូបង្រៀនក្នុងថ្នាក់រៀន អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាកំពុងបង្រៀនមេរៀនរបស់គាត់ ។ ព្រះវិញ្ញាណអាចបំផុសគំនិតសិស្សដែលស្ដាប់ ។ ហើយនឹងរឿងសំខាន់ៗជាច្រើន ព្រះវិញ្ញាណអាចបំផុសគំនិតស្វាមី និងភរិយា ព្រមទាំងឪពុក និងម្ដាយផង » ។^១៥

មនុស្សទាំងអស់ យើងគួរតែរាបសារ និងមានភាពប្រាកដនិយមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលស្គាល់ថា ពុំមែនមានតែសេចក្ដីសង្គ្រោះកើតឡើងដោយព្រះគុណ « បន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើ » នោះទេ ប៉ុន្តែការចាប់យកសេចក្ដីពិត ក៏កើតឡើងដោយព្រះគុណ « បន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើ » ដូចគ្នានោះផងដែរ ។^១៦ « ព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់គឺជាសេចក្ដីពិត ហើយអ្វីៗក៏ដោយដែលជាសេចក្ដីពិតគឺជាពន្លឺ និងអ្វីៗក៏ដោយដែលជាពន្លឺគឺជាព្រះវិញ្ញាណ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។^១៧

ឥឡូវខ្ញុំងាកទៅរកការប្រកាសរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « សេចក្ដីពិតជាប់នៅរៀងដរាបតទៅ » ។^១៨ នៅក្នុងកណ្ឌ^៩៣ក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ព្រះអម្ចាស់ប្រកាសថា « គ្រប់សេចក្ដីពិតទាំងអស់គឺមានសេរីនៅក្នុងវិស័យដែលព្រះទ្រង់បានដាក់វាទុក ដើម្បីឲ្យប្រព្រឹត្តដោយខ្លួនឯង ដូចជាគ្រប់បញ្ញាទាំងអស់ដែរ បើពុំនោះសោតទេ គ្មានការរស់នៅឡើយ » ។^១៩ ខ្ញុំលើរឿងនេះចង់មានន័យថា សេចក្ដីពិតទាំងអស់ រួមទាំងសេចក្ដីពិតដែលគ្រប់គ្រងបរិយាកាសបច្ចុប្បន្នរបស់យើង មានវត្តមានឯករាជ្យ និងដាច់ដោយឡែក ។ វាពុំផ្លាស់ប្ដូរតាមចំណូលចិត្ត ឬគំនិតរបស់ខ្ញុំនោះទេ ។ វាឈរឯករាជ្យពីការខំប្រឹងគ្រប់គ្រង ឬផ្លាស់ប្ដូរវានោះ ។ វាពុំអាចត្រូវបានបញ្ចុះបញ្ចូល ឬមានឥទ្ធិពលមកពីមធ្យោបាយណាមួយឡើយ ។ វាគឺជាភាពពិតដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបន្ទូលថា បើគ្មានភាពពិតខ្ជាប់ខ្ជួននៃសេចក្ដីពិតទេ « គ្មានការរស់នៅឡើយ » ។^២០ ខ្ញុំជឿថា នេះជាអ្វីដែលលីហៃបានគិតក្នុងគំនិត នៅពេលលោកបានបង្រៀនថា

« ហើយបើសិនជាកូនរាល់គ្នានឹងនិយាយថា គ្មានក្រឹត្យវិន័យទេ [ ក្រឹត្យវិន័យដែលបានប្រើនៅទីនេះ គឺជាន័យដូចនៃសេចក្ដីពិត —ជាសេចក្ដីពិតដែល ‹ ឯករាជ្យពីដែនដែលព្រះបានរៀបចំវាឡើង ›] មែនហើយបើកូនរាល់គ្នានឹងនិយាយថា គ្មានបាបទេ [ អំពើបាប គឺជាការមិនគោរពប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យ ] ។ បើសិនជាកូនរាល់គ្នានឹងនិយាយថា គ្មានបាបទេ កូនរាល់គ្នាក៏ត្រូវនិយាយថា គ្មានសេចក្ដីសុចរិតដែរ [ សេចក្តីសុចរិត ជាការគោរពប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យ ឬជាពាក្យម្យ៉ាងទៀតថា បើគ្មានក្រិត្យវិន័យទេ នឹងគ្មានការគោរព ឬមិនគោរពដែរ ] ។ ហើយបើសិនជាគ្មានសេចក្ដីសុចរិតទេ នោះក៏គ្មានសុភមង្គលដែរ [ សុភមង្គលគឺជាលទ្ធផលនៃសេចក្ដីសុចរិត ] ។ ហើយបើសិនជាគ្មានសេចក្ដីសុចរិត ឬសុភមង្គលទេ នោះក៏គ្មានទោស និងសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដែរ [ ការដាក់ទណ្ឌកម្ម និងភាពទុក្ខព្រួយ គឺជាលទ្ធផលនៃអំពើបាប ] ។ ហើយបើសិនជាគ្មានអ្វីទាំងនេះទេ នោះក៏គ្មានព្រះដែរ ។ ហើយបើសិនជាគ្មានព្រះទេ ក៏គ្មានពួកយើង ឬផែនដីដែរ ដ្បិតពុំអាចមាននូវការបង្កើតអ្វីទាំងឡាយ ដែលនឹងធ្វើសកម្មភាព ឬទទួលសកម្មភាពដែរ ហេតុដូច្នោះហើយ អ្វីៗសព្វសារពើ ត្រូវតែសាបសូន្យបាត់អស់ » ។ ^២១

តាមរយៈរឿងទាំងនេះ យើងដឹងថា សេចក្តីពិតមានវត្តមាន ដែលវាតំណាងឲ្យភាពពិតខ្ជាប់ខ្ជួន និងទាំងស្រុង ដែលឈរតែឯង ឯចំនួននៃសេចក្ដីពិតដែលមនុស្សរមែងស្លាប់ អាចដឹងគឺមានទំហំតូចមួយ ដែលយើងត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើជំនួយពីវិវរណៈរបស់ព្រះ ដើម្បីរៀន « សេចក្តីពិតនៃរឿងគ្រប់យ៉ាង »^២២ហើយថាយើង និងព្រះពឹងផ្អែកទៅលើសេចក្ដីពិតដើម្បីធ្វើសកម្មភាព និងបង្កបង្កើត « បើពុំនោះសោតទេ គ្មានការរស់នៅឡើយ » ។^២៣ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏រៀនផងដែរថា សេចក្តីពិតពុំជំទាស់នឹងសេចក្ដីពិតទេ ប៉ុន្តែសេចក្ដីពិតទាំងអស់ អាចត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធបញ្ចូលទៅជារឿងទាំងមូលមួយដ៏អស្ចារ្យ ។

ឥឡូវ តើយើងរកឃើញខ្លួនយើងឈរនៅត្រង់ណា នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ នៅពេលយើងព្យាយាមបង្រៀន និងបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីពិត ជាពិសេស សេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណ ?

នៅក្នុងលោកិយភាគច្រើន ទស្សនៈរបស់អ្នកសាបេក្ខនិយម (អ្នកដែលគំនិតដែលថាពុំមានត្រូវ ឬខុសជាទូទៅទាំងអស់នោះទេ) បានក្លាយទៅជាទស្សនៈពេញនិយមមួយ ។ តាមរយៈសាបេក្ខនិយម ខ្ញុំចង់មានន័យថា ទស្សនៈដែលថាសេចក្ដីពិតត្រឹមត្រូវ ឬមានសីលធម៌ គឺទាក់ទងគ្នា ដែលវាពឹងផ្អែកទៅលើអាកប្បកិរិយា និងអារម្មណ៍នៃអស់អ្នកដែលមានវា ហើយថាគ្មាននរណាម្នាក់អាចវិនិច្ឆ័យលើសុពលភាពនៃសេចក្ដីពិតរបស់មនុស្សណាម្នាក់ទៀតបានទេ ។ បងប្អូនបានស្ដាប់ឮយ៉ាងច្រើនអំពីការនិយាយក្នុងជំនាន់នេះថា « សេចក្ដីពិតរបស់ខ្ញុំ » និង « សេចក្តីពិតរបស់គាត់ » ឬ « សេចក្តីពិតរបស់នាង » ។ ការគិតប្រភេទនេះ ត្រូវបានពិពណ៌នាដោយអ្នកកាសែត ដាវីត ប្រ៊ូក រំឭកឡើងវិញអំពីសៀវភៅឈ្មោះ Lost in Transition ដោយ ណតធើរ ដាម អ្នកសង្គមវិជ្ជាគ្រីស្ទាន ស្ម៊ីធ និងអ្នកដទៃទៀត ។ ប៊្រូក បានរាយការណ៍ថា

« ការឆ្លើយតបតាមធម្មតា ដែល [ អ្នកទទួលការសម្ភាសរបស់ ស្ម៊ីធ ] ភាគច្រើនបានតបមកដដែលជាដែលគឺថាជម្រើសខាងសីលធម៌ គឺសំខាន់តាមរសនិយមរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ។ តាមធម្មតា អ្នកឆ្លើយបានតបថា ‹ វាគឺជារឿងផ្ទាល់ខ្លួន › ។‹ វាស្រេចតែលើបុគ្គលម្នាក់ៗ ។ តើខ្ញុំជានរណាដែលត្រូវនិយាយបែបនោះ ? ›

« ការបដិសេធគឺចុះចូលទៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចដោយងងឹតងងល់ ដែលមនុស្សវ័យក្មេងជាច្រើនបានផ្អែកទៅលើអ្នកដទៃយ៉ាងខ្លាំងថា ‹ ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំគិតថាធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយ ឬធ្វើតាមអារម្មណ៍ ។ ខ្ញុំគ្មានវិធីណាទៀតដើម្បីដឹងនូវអ្វីដែលត្រូវធ្វើទេ ប៉ុន្តែធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ក្នុងខ្លួនជាយ៉ាងណាវិញ ។

« មានមនុស្សជាច្រើនឆាប់និយាយអំពីអារម្មណ៍ខាងសីលធម៌របស់ពួកគេ ប៉ុន្តែគេស្ទាក់ស្ទើរនឹងតភ្ជាប់អារម្មណ៍ទាំងនេះទៅនឹងការគិតឲ្យបានទូលំទូលាយអំពីមូលដ្ឋាន ឬកាតព្វកិច្ចខាងសីលធម៌ដែលទាក់ទង ។ ដូចមនុស្សម្នាក់បាននិយាយថា ‹ ខ្ញុំចង់មានន័យថា ខ្ញុំស្មានថាអ្វីដែលធ្វើឲ្យអ្វីមួយបានល្អត្រឹមត្រូវ គឺជារបៀបដែលខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍អំពីវា ។ ប៉ុន្តែមនុស្សផ្សេងគ្នាទទួលអារម្មណ៍ខុសៗគ្នា ។ ដូច្នេះខ្ញុំមិនអាចនិយាយជំនួសនរណាម្នាក់ទៀតថាអ្វីត្រូវ និងអ្វីខុសនោះទេ ›» ។^២៤

ខ្ញុំគិតថាអ្នកនឹងយល់ស្របថា ទស្សនវិជ្ជាខាងសាបេក្ខនិយមខាងសីលធម៌ បានទទួលការគាំទ្រយ៉ាងច្រើននៅក្នុងជំនាន់របស់យើង ។ « ការមិនវិនិច្ឆ័យ » បានក្លាយទៅជាបទដ្ឋានស្ទើរតែពុំអាចផ្លាស់ប្ដូរបានសម្រាប់ការសន្ទនា និងឥរិយាបទ ។ ប៉ុន្តែភាពពិត យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើការវិនិច្ឆ័យអំពីអ្វីត្រូវ និងអ្វីខុស ហើយពុំគ្រាន់តែចំពោះខ្លួនយើងទេ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដទៃ និងសង្គមនៅជុំវិញយើង ។ ច្បាប់ និងប្រព័ន្ធច្បាប់ សូម្បីតែប្រព័ន្ធនយោបាយ គឺជាតំណាងឲ្យគុណតម្លៃសីលធម៌ និងសេចក្ដីពិតដែលបានយល់ដឹង ។ នៅក្នុងសង្គមចម្រុះ យើងអាចជជែកវែកញែកអំពីគុណតម្លៃអ្វីដែលគួរតែការពារនៅក្នុងច្បាប់ ឬនិយ័តកម្ម និងអ្វីត្រូវ អ្វីខុស ឬអ្វីពិត ប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់ ទស្សនរបស់មនុស្សម្នាក់ ឬក្រុមមួយចំនួនអំពីសេចក្ដីពិត មានជ័យជំនះ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវធ្វើតាម ។

លទ្ធិពុំពេញលេញខាងសីលធម៌ ពុំដំណើរការទេ បើត្រូវមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ និងយុត្តិធម៌នៅក្នុងសង្គមនោះ ។ តើឃាតកម្មអាចជាអំពើខុសសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន ប៉ុន្តែត្រូវសម្រាប់មនុស្សមួយចំនួនឬទេ ? តើចោរមានសិទ្ធិដើម្បីទុកអ្វីៗដែលគាត់លួច ហើយបន្ដលួច ដោយសារតែគាត់ជឿថាការលួចប្លន់ជារឿងត្រឹមត្រូវសម្រាប់គាត់ ជាពិសេសដោយសារតែគាត់បានធំឡើងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលក្រលំបាកឬទេ ? ឬសម្គាល់មើលអ្វីដែលមានក្នុងសារព័ត៌មាននៅថ្ងៃនេះ តើបុរសម្នាក់មានសិទ្ធិទៅរុកគួនទៅលើនារីម្នាក់ខាងផ្លូវភេទ ដោយសារតែគាត់ឃើញថាវាត្រូវតាមអារម្មណ៍ខុស និងត្រូវដែលគាត់មានឬទេ ?

« មែនហើយ » មនុស្សម្នាក់អាចនិយាយថា « អ្នកកំពុងនិយាយអំពីរឿងដែលមនុស្សទូទៅបានទទួលយកថាជារឿងខុសឆ្គង ។ មានគុណតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនមួយចំនួន ដែលមាននៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សលោក ដែលគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ច្បាប់ប្រឆាំងនឹងឃាតកម្ម ការរំលោភ ចោរ និងសកម្មភាពដទៃទៀត ដែលធ្វើឲ្យអ្នកដទៃរងគ្រោះ ឬបង្អាក់ការចង់បានសុភមង្គលរបស់ពួកគេដោយត្រឹមត្រូវបានច្បាប់ ។ សិទ្ធិមនុស្សដ៏សំខាន់ និងជាសាកលទាំងនេះ ប្រឆាំងជំទាស់នឹងសិទ្ធិរបស់បុគ្គលមិនឲ្យធ្វើផ្ទុយ ។ បុគ្គលម្នាក់ៗអាចកំណត់សម្រាប់ខ្លួនគាត់ ឬនាងថាត្រូវ ឬខុស នៅ ពេលដែលសាបេក្ខនិយមខាងសីលធម៌បានអនុវត្តហួសពីការទទួលស្គាល់នៃសិទ្ធិមនុស្សទាំងនេះប៉ុណ្ណោះ ។ ប៉ុន្តែបន្ទាត់នៃហេតុផលនេះ បង្ហាញថា តាមពិតគឺមានសីលធម៌ទាំងស្រុង មិនថាអ្នកហៅវាថាជាសិទ្ធិមនុស្សជាសាកល ឬអ្វីផ្សេងនោះទេ ។ យ៉ាងហោចណាស់ គោលគំនិតអំពីសេចក្តីពិត និងសីលធម៌មួយចំនួន មានផ្សេងពីការប្រាថ្នា ឬការចូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ។ ការជជែកវែកញែកដ៏ពិតមួយ គឺជាអ្វីដែលពួកគេជានរណា ហើយវាមានដល់កម្រិតណា ។ អ្វីដែលយើងសំដៅថាជាសាបេក្ខនិយមខាងសីលធម៌ តាមពិតវាគឺជាការបន្ដជជែកវែកញែកអំពីការទទួលយក ៖ តើសកម្មភាព និងភាពខុសគ្នាអ្វីខ្លះដែលគួរតែទទួលយកនៅក្នុងសង្គម និងនៅក្នុងទំនាក់ទំនងមនុស្សលោក ?

ការហៅរបស់យើង ហើយវាកាន់តែមានភាពបន្ទាន់នៅក្នុងបរិដ្ឋាននេះ គឺហៅឲ្យបង្រៀនសេចក្ដីពិតអំពីគោលគំនិតខាងសីលធម៌ ៖ តើវាជាអ្វី ហើយវាមានដល់កម្រិតណា ។ ពួកយើងឲ្យតម្លៃសេចក្ដីពិតគ្រប់ប្រធានបទមកពីប្រភពនានា ប៉ុន្តែសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ជាពិសេស ពេលវាជះឥទ្ធិពលលើអត្ថន័យ និងគោលបំណង និងការដឹកនាំនៃជីវិត នោះយើងត្រូវតែទទួលមកពីព្រះ ។ អ្នកសាបេក្ខនិយមខាងសិលធម៌ ជាទូទៅ ពុំមើលឃើញតួនាទី ឬពុំមានពិភាក្សាអំពីព្រះនោះទេ ហើយតែងតែសង្ស័យថា ទ្រង់មានវត្តមាន ឬអត់ ។ វានឹងពិបាកខ្លាំងណាស់សម្រាប់ពួកគេ បើទ្រង់មានវត្តមាន ហើយវាកាន់តែពិបាកចំពោះពួកគេ បើទ្រង់មានបន្ទូលមកកាន់មនុស្ស ។ មនុស្សម្នាក់អាចគិតអំពីសេចក្ដីពិតថាមានជាប់ទាក់ទង តែបើសិនជាពុំមានព្រះប៉ុណ្ណោះ ។

ការស្រាវជ្រាវរបស់ភីវថ្មីៗនេះ បានរាយការណ៍ថា នៅលើកតំបូង ជនជាតិអាមេរិកភាគច្រើន (៥៦ ភាគរយ) បាននិយាយថាវាពុំសំខាន់ដើម្បីមានជំនឿសាសនាដើម្បីធ្វើជាមនុស្សល្អនោះទេ ។ «‹ ព្រះពុំតម្រូវឲ្យមានជាមុននូវគុណតម្លៃល្អ និងមានសីលធម៌នោះទេ › ហ្គ្រេកស្ម៊ីធ នាយកស្រាវជ្រាវសហការីរបស់ ភីវ បាននិយាយនៅក្នុងការបង្ហោះមួយ អំពីការស្វែងរក » ។^២៥

ខ្ញុំប្រាកដថាពួកយើងនឹងយល់ស្របថា មនុស្សដែលជាមនុស្សគ្មានជំនឿ ឬដែលពុំមានជំនឿសាសនា ហើយជាញឹកញាប់បំផុត គឺជាមនុស្សល្អ និងទៀងត្រង់ ។ ប៉ុន្តែយើងនឹងពុំយល់ស្របថារឿងនេះកើតឡើងដោយគ្មានព្រះនោះឡើយ ។ ដូចបានកត់សម្គាល់ពីខាងដើម ទោះជាមាននរណាចូលចិត្ត ឬមិនចូលចិត្ត ជឿ ឬមិនជឿ ឬបានដឹងពីវា ឬមិនដឹងក្ដី ពួកគេត្រូវបានធ្វើឲ្យយល់ដោយពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេមានការញាណដឹងរួមមួយអំពីអ្វីត្រូវ និងខុស ដែលពេលខ្លះយើងហៅថាមនសិការ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ មានបន្ទូលថា « ហើយថាយើងជាពន្លឺពិត ដែលបំភ្លឺដល់មនុស្សទាំងអស់ ដែលកើតមកក្នុងលោកិយ » ។^២៦ យើងក៏អានផងដែរ ៖ « ហើយព្រះវិញ្ញាណប្រទានពន្លឺដល់មនុស្សគ្រប់រូបណាដែលមកក្នុងលោកិយ ហើយព្រះវិញ្ញាណបំភ្លឺគ្រប់មនុស្សពាសពេញលោកិយ ដែលប្រុងស្ដាប់តាមសំឡេងនៃព្រះវិញ្ញាណ » ។^២៧

ប្រធាន ប៊យដ៏ ឃេ ផាកកឺ នៅក្នុងអត្ថបទដែលខ្ញុំបានដកស្រង់ពីខាងដើម បានបង្រៀនថា

« បុរស ស្ត្រី និង កុមារគ្រប់រូប គ្រប់ជាតិសាសន៍ គ្រប់សាសនា ឬគ្រប់ពណ៌សម្បុរ—គ្រប់ៗគ្នាមិនថាពួកគេរស់នៅទីណា ឬ ជឿអ្វី ឬ ធ្វើអ្វីនោះទេ—គឺពួកគេមាននូវពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទនៅឋិតថេរក្នុងខ្លួនរបស់ពួកគេ ។ នៅក្នុងន័យនេះគឺថាមនុស្សទាំងអស់ ត្រូវបានបង្កើតមកឲ្យមានភាពស្មើៗគ្នា ។ ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងមនុស្សគ្រប់រូប គឺជាទីបន្ទាល់មួយថា ព្រះពុំរើសមុខមនុស្សណាឡើយ ( សូមមើលគ. និង ស. ១:៣៥) ។ ទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សគ្រប់រូបស្ម៊ើគ្នានៅក្នុងការប្រទានឲ្យពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ » ។^២៨

ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ មានវត្តមាននៅក្នុងគ្រប់ជីវិតមនុស្សរមែងស្លាប់ គឺជាអ្វីដែលលីហៃមានក្នុងគំនិត ពេលលោកប្រកាស ៖ « ហើយមនុស្សលោកបានប្រៀនប្រដៅគ្រប់គ្រាន់ ឲ្យដឹងខុស និងត្រូវ ។ … ហើយពីព្រោះពួកគេត្រូវបានប្រោសលោះឲ្យរួចពីការធ្លាក់ ទើបពួកគេមានឥស្សរភាពរហូតតទៅ ដោយដឹងខុស និងត្រូវ ដើម្បីធ្វើសកម្មភាពដោយខ្លួនឯង » ។^២៩ មរមន បានលើកទឹកចិត្តថា « ត្រូវព្យាយាមស្វែងរកនៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចដឹងខុស និងត្រូវ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាក្ដាប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ ហើយមិនកាត់ទោសរបស់ទាំងនោះទេ នោះអ្នកប្រាកដជាកូននៃព្រះគ្រីស្ទមែន ។^៦

សាបេក្ខនិយមខាងសីលធម៌ ពិតជាមានគ្រោះថ្នាក់នៅពេលវាធ្វើសកម្មភាពដើម្បីកាត់បន្ថយមនសិកា ។ បើទទួលស្គាល់ ហើយធ្វើតាម មនសិការ នឹងដឹកនាំទៅរកពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ។ ប៉ុន្តែការបដិសេធ ឬការទប់ស្កាត់មនសិការ ជាក់ស្ដែងនឹងដឹកនាំមនុស្សម្នាក់ឲ្យចេញពីពន្លឺ និងសេចក្ដីពិត ហើយទៅចូលក្នុងការបដិសេធ មានកំហុសឆ្គង និងសោកស្ដាយ ។ ការធ្វើពុតថាគ្មានសេចក្ដីពិតដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន មិនលំអៀង គឺពុំមានអ្វីខុសប្លែកពីការប៉ុនប៉ងដើម្បីគេចពីការទទួលខុសត្រូវ និងភារកិច្ចនោះទេ ។ នេះពុំមែនជាអ្វីដែលនាំទៅរកសុភមង្គលនោះទេ ។

កាលពី ២០ ឆ្នាំកន្លងទៅ J. Budziszewski ជាសាស្ត្រាចារ្យខាងរដ្ឋាភិបាល និងទស្សវិជ្ជានៅសាកលវិទ្យាល័យតិចសាស អូស្ដិន បានសរសេរអ្វីមួយដ៏គួរចាប់អារម្មណ៍នៅក្នុងកំណត់ហេតុកាតូលិក First Things ដែលមានចំណងជើងថា « ការសងសឹកនៃមនសិការ » ។ គាត់ថ្លែងអំពីមនសិការជាផ្នែកនៃច្បាប់ធម្មជាតិ « ជាច្បាប់មួយដែលបានសរសេរនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សលោកគ្រប់រូប » ។ ប្រាកដណាស់ យើងនឹងពិពណ៌នាវាថាជាពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ ក៏ដូចជាករណីផ្សេងៗដែរ ការសង្កេតឃើញរបស់គាត់អំពីការប៉ុនប៉ងដើម្បីកាត់បន្ថយមនសិការ គឺជាគំនិតដែលមានការយល់ច្បាស់ ។

គាត់បានសរសេរថា « ចំណេះដឹងរបស់យើងអំពីគោលការណ៍ស្នូល [ ដូចជា គោលការណ៍ដែលមានដូចជាក្រិត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការ ] គឺពុំអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។ ទាំងនេះគឺជាច្បាប់ យើងពុំអាចថាមិនដឹងបានឡើយ » ។^៣១ អ្នកសាបេក្ខនិយមខាងសីលធម៌ បដិសេធថា គោលការណ៍ស្នូលទាំងនេះមានវត្តមាន ឬបើវាមានវត្តមាន គឺវាត្រូវបានបដិសេធថាវាមិនត្រឹមត្រូវសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូបទេ ។ អ្នកប្រាកដនិយមខាងសីលធម៌ ប្រកែកថា យើងពុំបានដឹងច្បាស់អំពីសេចក្ដីពិតទេ ប៉ុន្តែយើងស្រាវជ្រាវរកវាដោយស្មោះ ហើយខំដោយអស់ពីសមត្ថភាព ព្យាយាមមើលនៅក្នុងយប់ចុះអ័ព្វ ថាវាជាអ្វីពិត ។ Budziszewski ប្រកាសថា « យើងពុំដឹងបានល្អប្រសើរទេ បើយើងពុំខំអស់ពីសមត្ថភាពយើងនោះ ។ … ជាទូទៅ យើងដឹងខុសនឹងត្រូវ ប៉ុន្តែយើងប្រាថ្នាចង់ធ្វើជាមិនដឹងអញ្ចឹង ។ យើងគ្រាន់តែជឿថា យើងកំពុងស្វែងរកសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ—ដើម្បីយើងអាចធ្វើខុស មើលរំលងកំហុស ឬទប់ស្កាត់ការសោកស្ដាយរបស់យើងចំពោះការធ្វើខុសកាលពីអតីតកាល ។… ឱនភាព [របស់យើង] មិនត្រឹមតែជំពាក់ដល់ភាពល្ងង់ខ្លៅខាងសីលធម៌ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងសង្កត់សង្កិនលើសីលធម៌ផងដែរ ។ យើងពុំមែនមិនបានដឹងនោះទេ ប៉ុន្តែ ‹ បដិសេធ › ។ យើងពុំមែនខ្វះចំណេះដឹងខាងសីលធម៌ទេ ប៉ុន្តែយើងបង្អាក់សីលធម៌វិញ » ។^៣២

អ្វីដែលអាលម៉ាបានពិពណ៌នាទៅកូនប្រុសរបស់គាត់ កូរីអាន់តុន ថាជា « ការសោកស្ដាយនៅក្នុងស្មារតីមនុស្ស »^៣៣គឺជាការពិត ហើយ Budziszewski ចង្អុលបង្ហាញថា ការប៉ុនប៉ងបង្ក្រាបមនសិការ ឬសម្រាលការសោកស្ដាយ ពុំប្រែចិត្ត ពុំទទួលបានជោគជ័យនៅទីបញ្ចប់ឡើយ ។ យើងមើលឃើញការធ្វើបែបនោះនៅក្នុងមនុស្សដែលធ្វើពុតថាទង្វើខុស គឺជារឿងមិនខុស ។ ពួកគេអាចនឹងធ្វើអំពើបាបមួយម្ដងហើយម្ដងទៀតដោយចេតនា នៅក្នុងការប៉ុនប៉ងដើម្បីលុបបំបាត់សំឡេងនៃមនសិការ ។ មនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងប្រដេញតាមការរំខានជាប់ជានិច្ច ដោយការដាក់ខ្លួនចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ល្បែងវីដេអូ ឬតន្ត្រីជាប្រចាំនៅក្នុងត្រចៀករបស់ពួកគេ ដើម្បីកុំឲ្យមានពេលស្ងាត់ស្ងៀម ជាពេលដែលមនសិការអាចនឹងនិយាយមកកាន់ពួកគេនោះ ។ យើងមើលឃើញវាមាននៅក្នុងសនិទានកម្មដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់ ទាំងនៅក្នុងចំនួន ឬការឆ្នៃប្រឌិត ។ ប៊ូហ្សីហ្សូស្គី បានថ្លែងដូចនេះថា « ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ការរួមភេទ [ ក្រៅចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ] គឺមិនអីទេ ដោយសារខ្ញុំនឹងរៀបការជាមួយនឹងដៃគូរបស់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំចង់ឲ្យដៃគូខ្ញុំរៀបការនឹងខ្ញុំ ឬដោយសារខ្ញុំត្រូវតែដឹងថាបើយើងអាចមានអាពាហ៍ពិពាហ៍រីករាយ … [ឬមួយនេះ] ‹ យើងមិនចាំបាច់សន្យាអ្វីទេ ដោយសារយើងស្រឡាញ់គ្នា › ។ ប្រាកដណាស់ ការអនុវត្តគឺថាអស់អ្នកដែល [ ចង់ ឬ] ត្រូវការការសន្យាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់មិនបរិសុទ្ធ » ។^៣៤

ហួសពីការធ្វើពុត ការរំខាន និងសនិទានកម្ម មនុស្សអាចនឹងព្យាយាមដើម្បីនាំឲ្យអ្នកដទៃទៀតមកចូលរួមនៅក្នុងទង្វើស្មោគគ្រោគតាមរបៀបមួយដែលធ្វើឲ្យខ្លួនគេមើលទៅថាត្រឹមត្រូវ ។ ពួកគេ « ពុំចង់ធ្វើបាបដោយលាក់លាមទេ ពួកគេបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សឲ្យមកបន្ថែមទៀត » ។^៣៥ យើងអាចនិយាយថា សាតាំងគឺជាចៅហ្វាយនៃការបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សឲ្យមកបន្ថែម « ដ្បិតវាព្យាយាមធ្វើឲ្យមនុស្សលោកទាំងអស់មានទុក្ខវេទនាដូចវាដែរ » ។^៣៦ បញ្ហាដ៏មានវិបត្តិបំផុត គឺអស់អ្នកដែលទទូចថា « សង្គមត្រូវតែផ្លាស់ប្ដូរ ដើម្បីបញ្ឈប់មិនឲ្យវាស្ថិតក្នុងការវិនិច្ឆ័យដ៏អាក្រក់ទៀត ។ ដូច្នេះពួកគេផ្លាស់ប្ដូរច្បាប់ ជ្រៀតចូលក្នុងសាលារៀន ហើយបង្កើតជាការិយាល័យធិបតេយ្យសុខុមាលភាពសង្គមដែលរំលោភបំពាន ។ លោកអេសាយបានព្រមានយ៉ាងល្អថា « វេទនាដល់ពួកអ្នកដែលរាប់សេចក្តីអាក្រក់ថាជាល្អ ហើយសេចក្តីល្អថា ជាអាក្រក់វិញ ជាពួកអ្នកដែលយកសេចក្តីងងឹតជាពន្លឺ ហើយយកពន្លឺជាងងឹត ក៏យកសេចក្តីជូរចត់ជាផ្អែម ហើយយកផ្អែមជាជូរចត់វិញ ! »^៣៨

ដូច្នេះ Budziszewski បានបញ្ចប់ថា វាគឺជាការខិតខំរបស់យើងដើម្បីបង្អាក់កម្លាំងដ៏មានអានុភាពរបស់មនសិការ ហើយធ្វើសនិទានកម្មកំហុសដែលជម្រុញឲ្យសង្គមចូលទៅកាន់តែជ្រៅនៅក្នុងអន្លង់សីលធម៌ ។^៣៩ ខ្ញុំនឹងបន្ថែមដំណើររឿងវាផងដែរចំពោះកំហឹងដែលផ្ទុះឡើងយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងការពិភាក្សាណាមួយដែលទាក់ទងនឹងបទដ្ឋាន និងទំនៀមទម្លាប់សង្គម ។

ពេលមានបន្ទូលនឹង នីកូដេម ព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលថា

« ហើយទោសនេះគឺថា ពន្លឺបានមកក្នុងលោកិយ តែមនុស្សលោកចូលចិត្តនឹងសេចក្ដីងងឹតជាជាងពន្លឺ ពីព្រោះអំពើដែលគេធ្វើទាំងប៉ុន្មានសុទ្ធតែអាក្រក់ ។

« ដ្បិតអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ នោះតែងស្អប់ដល់ពន្លឺ ហើយមិនមកឯពន្លឺទេ ក្រែងអំពើដែលខ្លួនប្រព្រឹត្តទាំងប៉ុន្មានបានបើកឲ្យឃើញ ។

« តែអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីពិតវិញ នោះតែងមកឯពន្លឺដើម្បីឲ្យអំពើដែលខ្លួនប្រព្រឹត្តបានសម្ដែងមកឲ្យដឹងថាបានធ្វើដោយនូវព្រះ » ។^៤០

ការប៉ុនប៉ងដើម្បីបង្ក្រាបមនសិការ គឺពុំគ្រាន់តែអសារឥតការប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែបើមនុស្សយល់អំពីរឿងទាំងឡាយនៅក្នុងពន្លឺពិតរបស់វា នោះគ្មាននរណាម្នាក់នឹងចង់សាកល្បងនោះទេ ។ ខ្ញុំបានលើកឡើងនៅជិតផ្នែកខាងដើមអំពីអ្វីដែលលីហៃបានបង្រៀនអំពីការព្យាយាមគេចចេញពីការដាក់ទណ្ឌកម្ម និងសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដោយការបដិសេធភាពពិតនៃអំពើបាប—« ហើយបើសិនជាកូនរាល់គ្នានឹងនិយាយថា គ្មានក្រឹត្យវិន័យទេ » ។^៤១ បើយើងអាចលុបច្បាប់ ឬសេចក្ដីពិតចោល ដូចជាពួកអ្នកដែលកំពុងតស៊ូប្រឆាំងនឹងមនសិការកំពុងព្យាយាម ធ្វើ នោះយើងអាចពិតជាអាចលុបលាងកំហុស ឬទណ្ឌកម្ម ឬសេចក្ដីទុក្ខវេទនាបាន ។ ប៉ុន្តែចូរចាំ ដូចលីហៃបានព្រមាន បើគ្មានក្រិតវិន័យទេ នោះនឹងគ្មានប្រយោជន៍ដែលយើងត្រូវមានជីវិតផងដែរ ។ យើងនឹងលុបចោលលទ្ធភាពនៃសេចក្ដីសុចរិត និងសុភមង្គល ។ យើងនឹងលុបចោលការបង្កបង្កើត និងការមានជីវិត ។ ជាក់ស្ដែង គំនិតនៃការលុបចោល ឬលុបបំបាត់សេចក្ដីពិត គឺគ្មានន័យសោះ ប៉ុន្តែមានវិធីមួយដើម្បីលុបបំបាត់សេចក្ដីទុក្ខវេទនា ខណៈដែលរក្សាទុកនូវឱកាសសម្រាប់សុភមង្គល ។ វាត្រូវបានហៅថា គោលលទ្ធិ ឬដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ—ជាសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ការប្រែចិត្ត និងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ទាំងដោយទឹក និងដោយព្រះវិញ្ញាណ ។^៤២

យើងត្រូវតែជួយសិស្សរបស់យើង ដូចព្រះយេស៊ូវបានសម្ដែង « ប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត » ^៤៣—នេះគឺជាការឱបក្រសោបយកពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទពេញក្នុងដួងចិត្ត ហើយស្វាគមន៍ពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតបន្ថែម ដែលកើតមានតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ការរឹងរូស ការធ្វើសនិទានកម្ម និងការធ្វើពុតនឹងមិនបានអ្វីទេ ។ មានតែការប្រែចិត្ត និងការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ អាចរំដោះ « ភាពពិតជាក់ស្តែង » ដែលចង់បានជាច្រើនមកវិញ ។ មានតែការប្រែចិត្ត និងការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ អាចរក្សាទុក និងពង្រីកសុភមង្គល និងសេរីភាពរបស់យើង ។

នៅក្នុងអាជីពផ្នែកច្បាប់របស់ខ្ញុំជាលើកដំបូង ខ្ញុំបានឃើញយ៉ាងច្បាស់អំពីផលដ៏សោកនាដកម្មនៃការបដិសេធមនសិការ ។ ខ្ញុំគឺជាការីច្បាប់របស់ចៅក្រមតុលាការមូលដ្ឋានរបស់អាមេរិក ឈ្មោះ ចន ជេ. ស៊ីរីកា នៅក្នុងរដ្ឋ វ៉ាស៊ីនតោន ឌីស៊ី ។ មានរឿងអាស្រូវដែលគេបានស្គាល់ពេញជាតិសាសន៍ ថាជា Watergate ដែលបានចាប់ផ្ដើមមិនយូរប៉ុន្មានពីមុនខ្ញុំធ្វើជាការី ហើយតុលាការបានទទួលបណ្ដឹងទាក់ទងនឹងរឿងក្ដី Watergate ដែលធ្វើឲ្យចៅក្រម ស៊ីរីកា មានភាពមមាញឹក និងខ្ញុំផងដែរ ដែលមានរយៈពេលស្ទើរតែពីរឆ្នាំកន្លះពេញ ។ ដោយពុំប្រាប់អំពីរឿងលម្អិត ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយថានៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៧២ មានប្រតិបត្តិការមកពីយុទ្ធនាការបោះឆ្នោតជាថ្មីរបស់ប្រធាន Richard Nixon នោះគណៈកម្មការដែលត្រូវបោះឆ្នោតជ្រើសរើសប្រធាន បានប្រើការលួចចូល ហើយស្ដាប់ការសន្ទនាដោយសម្ងាត់ ព្យាយាមលួចព័ត៌មានមកពីគណៈកម្មការជាតិប្រជាធិបតេយ្យ ។ មានការចាប់ខ្លួន ហើយការខិតខំលាក់កំបាំងទំនាក់ទំនងនៃសកម្មភាពខុសច្បាប់ទាំងនេះចាប់ផ្ដើមធ្វើឡើងភ្លាមៗចំពោះការយុទ្ធនាការរបស់ប្រធាន Nixon ឬមន្ត្រីសេតវិមាន White House នោះ ។ ការលាក់កំបាំងនេះ បានបង្កើតជាឧបសគ្គរារាំងក្នុងរឿងបទឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់តុលាការ ហើយវាបានរីករាលដាលទៅជាប់ទាក់ទងនឹងប្រធាន Nixon ។

ចំពោះខ្ញុំ វាមានពេលជាច្រើននៅក្នុងដំណើរការនោះនៅរយៈពេលពីរឆ្នាំក្រោយមក ពីមុនគាត់លាលែងពីតំណែង ដែល Nixon អាចបញ្ឈប់រឿងនេះ ដោយមនសិការភ្ញាក់រលឹក ដោយនិយាយថា « រឿងនេះពុំត្រឹមត្រូវទេ យើងនឹងមិនបន្ដធ្វើទេ ទុកឲ្យវាកើតតាមផលវាទៅ » ហើយគាត់អាចស៊ូទ្រាំនៅក្នុងភាពខ្មាសអៀនខាងនយោបាយ ហើយទទួលយកការរិះគន់ រួចហើយបញ្ចប់អាណត្តិគាត់ទៅ ។ ប៉ុន្តែគាត់ពុំបាននិយាយថាឈប់ទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ធ្លាក់ចូលកាន់តែជ្រៅនៅក្នុងការរួមគំនិតលាក់កំបាំងដោយខ្លួនឯង ។ ចំពោះខ្ញុំ ចំនុចអន់នោះ គឺនៅពេលចៅក្រម ស៊ីរីកា និងខ្ញុំបានស្ដាប់ការថតចម្លងការសន្ទនាមួយ ដែលកើតឡើងនៅថ្ងៃទី ២១ ខែមិនា ឆ្ណាំ ១៩៧៣ រវាងប្រធាន និងក្រុមប្រឹក្សាច្បាប់ក្នុងWhite House ឈ្មោះ ចន ឌីន នៅក្នុងការិយាល័យអូវ៉ល ។

ឌីន បានគ្រប់គ្រងនៅក្នុងការលាក់កំបាំងនៅក្នុងសេតវិមាន ហើយគាត់មានអារម្មណ៍ថាវាចាប់ផ្ដើមបង្ហាញ ។ ឥឡូវគាត់បានមកសួរ Nixon សុំការដឹកនាំ ។ នៅក្នុងការសន្ទនាដែលបានថតទុកនេះ ឌីន បានពន្យល់ប្រាប់អំពីអ្វីដែលបានធ្វើ អំឡុងពេលប៉ុន្មានខែខាងមុខ រួមទាំងការរៀបចំប្រាក់ដើម្បីប្រគល់ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកដែលបានសុំឲ្យសារភាពនៅក្នុងការទម្លាយចូល Watergate ។ ប្រាក់នោះត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យដើម្បីទិញពួកគេកុំឲ្យនិយាយអំពីអ្នកដែលមានតំណែងខ្ពស់ៗនៅក្នុងគណៈកម្មការដើម្បីជ្រើសរើសប្រធានឡើងវិញ ដែលបានដាក់ផែនការ ហើយបានបញ្ជាឲ្យលួចចូល ប៉ុន្តែឥឡូវពួកគេត្រូវបានគម្រាមឲ្យនិយាយដោយសារតែប្រាក់សម្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេពុំឃើញទៅដល់ ឬមិនបានច្រើនតាមដែលបានសន្យានឹងពួកគេនោះ ។

ចៅក្រម ស៊ីរីកា និងខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលយើងបានស្ដាប់ឮ Nixon សួរដោយស្ងាត់ៗថា « តើនឹងត្រូវការប្រាក់ប៉ុន្មាន ? » តាមសំឡេងរបស់គាត់ ឌីន ផ្ទាល់ហាក់ភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះចម្លើយនេះ ហើយវាហាក់ដូចជាចំនួនប្រាក់ធ្លាក់មកពីលើមេឃ ពេលគាត់ឆ្លើយថា « មួយលានដុល្លារ » ។ Nixon បានតបថា វាមិនជាបញ្ហាទេដើម្បីឲ្យដល់ចំនួននោះ ប៉ុន្តែគាត់បារម្ភអំពីរបៀបដែលប្រគល់ប្រាក់ដោយគ្មានការតាមដាន ។ ចៅក្រម និងខ្ញុំ ពុំអាចជឿទាល់តែសោះ—យើងមិនចង់ជឿ—នូវអ្វីដែលយើងកំពុងស្ដាប់ឮ ហើយចៅក្រមបានហុចក្រដាសកត់ត្រាមកខ្ញុំ ដោយឲ្យយោបល់ថាយើងសារកាសែតថយក្រោយ ហើយស្ដាប់ម្ដងទៀត ។ យើងបានស្ដាប់ការសន្ទនានោះចប់ ដោយពុំបាននិយាយច្រើននឹងគ្នាទេ រួចបានដាក់កាសែតទុក ហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះមុនម៉ោង ។ សូម្បីមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំចាំអំពីអារម្មណ៍ស្រងាកចិត្ត និងសោកសៅ ។ រឿងនេះគឺមានរយៈពេលប៉ុន្មានខែពីមុនការលាតំណែងរបស់ Nixon ប៉ុន្ដែយើងបានដឹងពេលនោះថា ប្រធាននឹងត្រូវប្ដឹង បើគាត់មិនចុះចេញពីតំណែងមុនទេនោះ ។

ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់នៅពេលនោះ និងតាំងពីពេលនោះមកថាតហេតុអ្វីក៏ Nixon អនុញ្ញាតឲ្យរឿងអាស្រូវនោះរីកកាន់តែធំ ហើយកាន់តែអាក្រក់ទៅដូច្នេះ ។ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើលដែលមនសិការរបស់គាត់យូរៗទៅ ក្លាយជាស្ពឹកទាំងចង់ប៉ុនប៉ងគម្រាមយកប្រយោជន៍ពីប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយកុំឲ្យពួកចោរលួចចូល Watergate ផ្ទុះកំហឹងមកលើគាត់ ។ មេរៀនជីវិតដែលខ្ញុំរៀនមកពីបទពិសោធន៍នេះ គឺថាខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងចៀសផុតពីលទ្ធភាពនៃមហន្ដរាយស្រដៀងគ្នានេះនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំផ្ទាល់ ដែលកើតមកពីការមិនមានករណីលើកលែងសោះនោះ —គឺតែងតែចុះចូលទៅតាមមនសិការដោយមិនលំអៀង ។ ការដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្លួនទុកមួយឡែក ទោះជាដោយទង្វើដែលហាក់ដូចជាតូចតាច ជារឿងមិនសូវសំខាន់ក្ដី គឺវាបានដាក់មនុស្សម្នាក់នោះទៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ដែលទីបំផុតបាត់បង់អត្ថប្រយោជន៍ រួមទាំងការការពាររបស់មនសិការទាំងអស់គ្នាឪ ។ ខ្ញុំជឿថា មានមនុស្សមួយចំនួនបាន « បានចៀសផុតពីលទ្ធផលអប្រីយ » នៅក្នុងន័យដែលថាពួកគេបានធ្វើទង្វើរដោយពុំស្មោះត្រង់ ឬពុំស្របច្បាប់នៅក្នុងអាជីវកម្ម ឬវិជ្ជាជីវៈ ឬជីវិតនយោបាយ ហើយពុំទទួលខុសត្រូវចំពោះទង្វើររបស់ពួកគេ ( យ៉ាងហោចណាស់ នៅក្នុងជីវិតនេះ ) ។ ប៉ុន្ដែមនសិការទន់ខ្សោយ និងមនសិការស្ពឹកជាក់លាក់មួយ បើកច្រកទ្វារចំហរឲ្យ « Watergates » ធំ ឬតូច ជាសាធារណៈ ឬដោយផ្ទាល់—ជាគ្រោះមហន្ដរាយធ្វើទុក្ខទោស និងបំផ្លេចបំផ្លាញ និងជនស្លូតត្រង់និងជនមានទោសផងដែរ ។

យ៉ូហានបានកត់ត្រាការសន្យាដ៏មានអានុភាពរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « ពួកសាសន៍យូដាដែលជឿដល់ទ្រង់ថា បើអ្នករាល់គ្នានៅជាប់ក្នុងពាក្យខ្ញុំ នោះអ្នករាល់គ្នាជាសិស្សខ្ញុំមែន អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្តីពិត ហើយសេចក្តីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច » ។^៤៤ ការដឹង និងការធ្វើតាមសេចក្ដីពិត ធ្វើឲ្យយើងមានសេរីភាពតាមពិត—ទីមួយ មានសេរីភាពចេញពីសេវកភាពនៃភាពល្ងង់ខ្លៅ និងអំពើបាប^៤៥បន្ទាប់មកយើងមានសេរីភាពដើម្បីតោងចាប់យករឿងល្អៗគ្រប់យ៉ាងរហូតដល់យើងទទួលបាននគររបស់ព្រះវរបិតា និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់អាចប្រទានឲ្យ ។^៤៦ ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ គឺជា « ផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត ហើយជាជីវិត »^៤៧ប្រហែលជាអត្ថន័យដ៏សំខាន់បំផុតនៃសេចក្ដីពិតដែលធ្វើឲ្យយើងមានសេរីភាព គឺតាមរយៈព្រះគុណរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់រំដោះយើងរួចពីសេចក្ដីស្លាប់ និងស្ថាននរក ។^៤៨

ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសថា « ពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតបោះបង់ចោលអាកំណាចនោះ [ បញ្ចប់សេវកភាពនៃអំពើបាប] ។… [ ប៉ុន្ដែ ] អាកំណាចនេះមក ហើយយកពន្លឺ និងសេចក្ដីពិត ដោយសារការមិនគោរពតាម ចេញពីកូនចៅមនុស្ស និងពីព្រោះតែសណ្ដាប់ធ្នាប់នៃពួកអយ្យកោរបស់ពួកគេ » ។^៤៩

យើងមានឧទាហរណ៍អំពីអាមេកំណាចដកយកពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតតាមរយៈសណ្ដាប់ធ្នាប់ខុសឆ្គង និងការមិនគោរពប្រតិបត្តិនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។ ប្រហែលជាមួយសតវត្សរ៍កន្លះពីមុនការយាងមករបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប្រជាជនសាសន៍លេមិន ត្រូវបានពិពណ៌នាថាជាបន្ទុកមកពីទំនៀមទម្លាប់ខុសឆ្គង ហើយពុំបានដឹង « អ្វីសោះអំពីព្រះអម្ចាស់ » ។^៥០ គឺនៅពេលដែលពួកបុត្រារបស់ម៉ូសាយទទួលយកបេសកកម្មដ៏អស្ចារ្យរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកសាសន៍លេមិនក្នុងចំនួនមួយដ៏ច្រើនបានរៀនសេចក្ដីពិត ។^៥១

ដ្បិតស្ដេចឡាម៉ូណៃ មានអំណរដែលបានចេញពីភាពខ្មៅងងឹតនៃភាពខុសឆ្គងចូលមកក្នុងពន្លឺនៃសេចក្ដីពិតដែលបានបំភ្លឺលើទ្រង់ ។ « ហើយពន្លឺដែលបានបំភ្លឺគំនិតទ្រង់ គឺជាពន្លឺដែលជាសិរីល្អនៃព្រះ … ពន្លឺនេះបានធ្វើឲ្យសេចក្ដីអំណរជ្រួលជ្រាបទៅក្នុងព្រលឹងរបស់ទ្រង់ ឯពពកនៃភាពងងឹត ក៏បានផាត់ចេញ ហើយពន្លឺដែលជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ត្រូវបានអុជឡើងនៅក្នុងព្រលឹងទ្រង់ មែនហើយ… ការណ៍នេះបានឈ្នះលើរូបរាងកាយធម្មជាតិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏បាននាំយកទៅដោយព្រះ » ។^៥២

តាមពិតគឺមានជម្រើសពីរ ។ ទីមួយ គឺប្រដេញតាមសេចក្ដីពិត ដោយការស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទ—« អ្នកណាដែលកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ [យើង] នោះបានទទួលសេចក្ដីពិត និងពន្លឺ រហូតដល់អ្នកនោះបានតម្កើងឡើងនៅក្នុងសេចក្ដីពិត ហើយស្គាល់ការណ៍គ្រប់យ៉ាង » ។^៥៣ មួយទៀត គឺត្រូវបានបញ្ឆោតដោយមារសត្រូវ ហើយប៉ុនប៉ងធ្វើរឿងដែលមិនអាចធ្វើទៅបាន—ដើម្បីស្វែងរកសុភមង្គលនៅក្នុងការកុហករបស់វា ។ មនុស្សម្នាក់ពុំអាចមានជោគជ័យក្នុងជីវិតនៅទីនេះ ឬបរលោកនាយ ដោយការបដិសេធភាពពិតនៃសេចក្ដីពិតនោះទេ ប៉ុន្តែមនុស្សមួយចំនួន តាមពិតមនុស្សជាច្រើនបានព្យាយាមធ្វើវា—ព្រោះវាមើលទៅងាយស្រួលជាងការប្រែចិត្ត ។ ប៉ុន្តែមានតែការប្រែចិត្ត និងការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះសេចក្ដពិតនៃព្រះប៉ុណ្ណោះ ទើបរំដោះយើងឲ្យមានសេរីពីពិភពមិនពិតមួយដែលនាំទៅរកភាពបរាជ័យ « ហើយក៏រលំខូចខាតជាធំ » ។ ^៥៤

សេចក្តីពិតដ៏សំខាន់ ភាពពិតដ៏សំខាន់នៃជីវិតរបស់យើង គឺថា យើងត្រូវតែបង្រៀនហើយបង្រៀនទៀតដោយការជឿស៊ប់ដ៏បរិសុទ្ធ ហើយដោយអស់ពីអំណាចដែលព្រះបានប្រទានដល់យើង គឺមានដូចនេះ ៖^៥៥

ព្រះជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង មានព្រះជន្មរស់នៅ ជាព្រះដ៏ពិត និងមានព្រះជន្មរស់តែមួយគត់ ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រាសំណប់តែមួយគត់របស់ព្រះ ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានមកកាន់ផែនដីដើម្បីប្រោសលោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានរងទុក្ខ និងសុគតដើម្បីធួននឹងអំពើបាបរបស់យើង ។
ទ្រង់បានរស់ឡើងវិញពីសុគត បាននាំមកនូវការរស់ឡើងវិញ ។
មនុស្សទាំងអស់នឹងឈរនៅចំពោះទ្រង់ដើម្បីទទួលការជំនុំជម្រះនៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ និងជាថ្ងៃចុងក្រោយ ស្របតាមកិច្ចការរបស់ពួកគេ ។

សូមឲ្យយើងស្រឡាញ់ ហើយរស់នៅតាមសេចក្ដីពិតទាំងនេះ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីដ៏ឧឡារិកថា ទាំងអស់នេះគឺជាសេចក្ដីពិត ។ សូមឲ្យយើងស្វែងរក បង្រៀន និងរស់នៅតាមសេចក្ដីពិតដោយក្លៀវក្លា និងសកម្ម ខ្ញុំអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។