Een geschenk van Vader: aanvaard of afgewezen
Wat een prachtige muziek en wat een geweldige boodschap van zuster Eubank. Hoe heerlijk is Gods belofte vervuld! Wel, het is december. De lucht is koud en het heeft een beetje gesneeuwd. Meestal betekent dit dat kerst voor de deur staat. Maar dat is niet hoe Kerstmis voor mij voelt.
Mijn hele leven al wordt Kerstmis aangekondigd door lange, hete dagen en milde nachten. Want in Australië is het in december zomer. En in West-Afrika, waar mijn vrouw en ik de afgelopen 5 jaar hebben gewoond, is het altijd heet.
Dus in december gaan we naar het strand, surfen en barbecueën. Met Kerstmis ruikt het bij ons thuis naar mango’s en hoor je gelach. Maar de geest van Kerstmis is overal hetzelfde. Of je nu in Sydney, Salt Lake of Sierra Leone bent; in Nuku’alofa, Newfoundland of Nigeria, de geboorte van onze Heiland inspireert mensen om goed te doen.
Op de meeste plaatsen geven mensen elkaar cadeaus, bezoeken ze anderen en doen ze iets attents om de geest van Kerstmis te vieren. Vrienden van ons in Samoa hebben een traditie dat ze op de dag na Kerstmis eten en andere lekkernijen in dozen doen en die aan de meest behoeftige gezinnen geven, niet alleen in hun wijk, maar ook anderen in hun buurt. Ze hebben ook een groentetuin van bijna 1 hectare. De opbrengst gaat grotendeels naar mensen die het nodig hebben.
Een hele goede vriend van ons uit Senegal in West-Afrika vertelde me dat de bewoners van zijn thuisdorp in Ivoorkust op kerstavond geen cadeaus geven maar hun onopgeloste conflicten aan hun leiders voorleggen. Die leiders proberen de rest van de dag dan gezinnen te helpen om conflicten op te lossen. Voor de dorpsbewoners moet er in elk huis in dat dorp met kerst vrede en harmonie heersen, omdat ze de geboorte van Christus vieren – Hij die juist geboren is om vrede in de wereld te brengen.
Eerder dit jaar ontmoetten we een jonge zendeling, zuster Jeanne Ingabire uit Rwanda, die in Liberia op zending is. Ze vertelde me het hartverscheurende verhaal hoe ze heeft geleden onder de genocide in Rwanda in 1994. Haar vader was lid van de Hutu-stam, die een diepe haat tegen de Tutsi-stam koesterde. Maar haar moeder was lid van die Tutsi-stam. Om het leven van zijn vrouw en hun vier dochters te redden, verborg deze moedige man zijn gezin ver weg en keerde alleen naar zijn dorp terug. Zijn vrouw en dochters hebben hem nooit meer gezien en konden nauwelijks het hoofd boven water houden. Uiteindelijk, 9 jaar later, keerden ze terug om een door de overheid georganiseerde verzoeningsbijeenkomst bij te wonen. Daar hoorden ze dat hun man en vader bij terugkomst in zijn dorp gedood was. Maar ongelooflijk genoeg vergaven zuster Ingabires moeder en haar kinderen degenen die hun man en vader hadden omgebracht.
In een tijd dat Joseph Smith door woede verteerd had kunnen worden toen hij met de kerst van 1838 al maanden lang onschuldig in de gevangenis in Liberty opgesloten was, openbaarde de Heer afdeling 121 van de Leer en Verbonden. In deze openbaring helpt de Heer Joseph om de aan het begin van deze afdeling overduidelijke frustratie los te laten en leert Hij de profeet dat vriendelijkheid, lankmoedigheid, zachtmoedigheid en ongeveinsde liefde christelijke eigenschappen zijn die noodzakelijk voor het discipelschap zijn.
Ik heb dierbare gezinsherinneringen aan Kerstmis. Maar niet alle herinneringen zijn goede. Ik weet nog dat ik als kleine jongen een felbegeerde groene Matchbox racewagen van mijn vader kreeg. Ons gezin had het niet breed en ik was dolblij met dat cadeau. Maar op een dag gooide ik in een vlaag van jeugdige woede om iets onbenulligs het autootje in de dikke wisteriastruik die over onze schutting groeide. Ik had er direct spijt van, niet alleen omdat ik het autootje nu kwijt was, maar omdat het ook overkwam als een afwijzing van de liefde die mijn vader mij had getoond. Ik zocht en zocht ernaar, maar tevergeefs. Toen het winter werd en de bladeren van de struik afvielen, zocht ik weer, zonder succes. Het doet nog steeds zeer dat ik mijn vader zo gekwetst heb. De pijn is er nog.
Weet u, op diezelfde manier wijzen wij soms de liefde van onze hemelse Vader en zijn geschenken aan ons af. De grootste daarvan is dat Hij zijn Zoon heeft gezonden om voor ons te lijden en verzoening te doen. Wat is het tragisch als wij zijn zoenoffer of de verbonden en verordeningen van zijn evangelie afwijzen!
Ach, konden we maar altijd meer lijken op hen die hun best doen anderen liefde te tonen. Onlangs hebben veel mensen hard gewerkt om de inwoners van Florida en North en South Carolina te helpen na verwoestende stormen, en de slachtoffers van de branden in Californië, of zijn ze anderen die elders in de wereld iets soortgelijks hebben meegemaakt te hulp geschoten.
Op 25 december 1974 werd de hoofdstad van het Noordelijke Territorium van Australië verwoest. In de ochtenduren van die kerstdag trof cycloon Tracy de stad Darwin. Velen stierven en de meeste inwoners van Darwin raakten dakloos. De foto’s van de recente verwoestingen in Florida doen denken aan die van Darwin. Maar de geest van Kerstmis overwon de wanhoop. Mensen uit heel Australië doneerden geld of lieten alles vallen om in Darwin met de wederopbouw te helpen.
Jaren geleden, toen onze oudste dochter nog maar 2 jaar was, brak ze vlak voor Kerstmis haar been en lag ze weken in het ziekenhuis met haar been in een rekverband. Dat was een hele moeilijke kerst. Een gezin uit onze wijk dat het niet breed had, kwam haar op kerstdag opzoeken. Elk van hun jonge kinderen had het lievelingscadeautje meegenomen dat ze die ochtend hadden gekregen. Ze wilden het aan onze dochter geven. Mijn vrouw Kay en ik waren tot tranen geroerd door de ongepolijste, oprechte goedheid van deze kinderen en hun ouders.
Dat is de echte geest van Kerstmis: mensen die elkaar helpen. Christus’ erfgoed gaat tenslotte in hoge mate om ‘die ene’ dienen. Dat is zeker een beginsel dat de leden van zijn kerk in Afrika ter harte nemen en toepassen, en wat Hij hier van ons vraagt.
President M. Russell Ballard heeft gezegd dat de Heiland juist met de verzoening laat zien dat Hij dit voor elk ‘één’ van ons heeft gedaan. President Ballard zei het zo:
‘Als wij de verzoening en eeuwige waarde van iedere ziel goed begrepen, zouden we op zoek gaan naar […] alle […] afgedwaalde kinderen van God. Dan zouden we hun iets van Christus’ liefde voor hen laten voelen. Dan zouden we ons uiterste best doen om ze op de verlossende verordeningen van het evangelie voor te bereiden.
‘Als de verzoening van Christus voorop stond in de gedachten van leidinggevenden in wijken en gemeenten, zouden er geen nieuwe of geheractiveerde leden over het hoofd worden gezien.
‘[…] De ironie van de verzoening is dat die oneindig en eeuwig is, maar dat de toepassing persoonlijk is, één persoon tegelijk. […]
Broeders en zusters, onderschat nooit, nooit hoe kostbaar die ene’ is.1
Zou het niet geweldig zijn als we allemaal deze raad en die van onze geliefde profeet, president Russell M. Nelson opvolgden: om de twee grote geboden op een hogere en heiligere manier na te leven. Als u zich afvraagt of u daarmee iets bereikt, denk dan aan dit Afrikaanse spreekwoord: ‘Als u denkt dat u te klein bent om een verschil te maken, heeft u nog nooit een nacht met een mug doorgebracht.’
We hoeven niet naar het heilige land te reizen om een verschil te maken of dichter tot onze Heiland te naderen. Kerstmis is een tijd dat we een persoonlijk geschenk aan de Heiland kunnen geven door continu anderen lief te hebben en te helpen. Dan komen we allemaal in de buurt van Bethlehem. Wij bepalen zelf of we Christus in ons leven sluiten: de geschenken aannemen die Hij ons aanbiedt en Hem het geschenk van ons hart geven. Ik hou van Hem en getuig van zijn eeuwige liefde voor ieder van ons. In de naam van Jezus Christus. Amen.