Dat ieder hart ontvank’lijk zij
De kerstverlichting op Temple Square is een dikke week geleden ontstoken. Deze traditie duurt al 53 jaar en luidt voor velen de kersttijd in. Met Kerstmis vieren we de geboorte, het leven en het licht van Jezus Christus, de letterlijke Zoon van God en de Heiland van de wereld. We putten hoop uit de woorden van de engelen die zijn geboorte aankondigden:‘Eer zij aan God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in mensen een welbehagen.’1 Muziek, opgewonden kinderen, cadeautjes om te geven en te krijgen, kerstbomen, versieringen en lichtjes horen allemaal bij de vreugdevolle viering.
Welke dierbare herinneringen komen bij u naar boven als u aan Kerstmis denkt? Zelf denk ik in deze tijd van het jaar altijd terug aan de kerstvieringen in mijn jeugd.
Ik kan me nog veel cadeautjes herinneren die ik heb gekregen, zoals een voetbal en een basketbal, speelgoed en kleren. De meeste cadeaus zijn er niet meer, en de kleren zijn versleten of te klein geworden. Maar wat mij van de kerstfeesten van vroeger vooral is bijgebleven – wat de meeste indruk heeft gemaakt en wat ik het fijnste vond – is niet wat ik kreeg maar wat ik gaf.
Ik zal uitleggen waarom. De jeugd uit onze wijk kwam elk jaar op de zaterdag vóór kerst in de kerk bij elkaar. We vulden dan manden met sinaasappels, bananen, en zelfgebakken koekjes en cake. Die brachten we vervolgens bij weduwen in de buurt langs. We zongen kerstliederen bij hen thuis en overhandigden de kerstmanden. Ik zie hun dankbare glimlach nog voor me. Sommigen waren eerste- of tweedegeneratie-immigranten die hun dankbaarheid met een zwaar accent kenbaar maakten: de zusters Swartz, Zbinden, Groll en Kackler. Ik zal de warme gevoelens verankerd in mijn hart nooit vergeten.
Toen Lesa en ik zelf kinderen kregen, begonnen we onze eigen traditie: we gaven kerstcadeautjes aan een behoeftig gezin, zoals velen van u ook doen. We kregen vaak de naam van een gezin door via een plaatselijke liefdadigheidsorganisatie, met de leeftijden van de kinderen erbij. We staken er veel tijd en moeite in om de juiste cadeautjes voor hen te vinden. Onze zoontjes leken daar net zo van te genieten als het krijgen van hun eigen cadeautjes met kerst! Door deze gezinstraditie van dienstbetoon is de ware geest van Kerstmis nog meer in ons hart gegrift.
Ik had in mijn beroep te maken met de ontwikkeling, productie en marketing van fitnessapparatuur over de hele wereld. Apparatuur zoals loopbanden, hometrainers en stepmachines is voornamelijk ontworpen om het hart sterker te maken. In ons bedrijf deden we er dan ook alles aan zodat gebruikers van de apparatuur met behulp van hartslagmonitoren de conditie en activiteitsniveaus van hun hart accuraat konden meten. Tegenwoordig dragen velen van ons technologie om onze pols die ons hart in de gaten houdt en activiteiten stimuleert die ons hart sterker maken.
Wat als u de conditie van uw hart vanuit een geestelijke perspectief kon meten – met een geestelijke hartmonitor als het ware? Wat zou uw hartmonitor dan aangeven? Hoe geestelijk gezond is uw hart? De kersttijd lijkt ideaal om de toestand van ons hart eens grondig onder de loep te nemen.
U kunt zich bijvoorbeeld afvragen: is mijn hart ontvankelijk voor de Heiland? In de kersttijd zingen we vaak: ‘Dat ieder hart ontvank’lijk zij!’2 Hoe kunt u in uw hart ontvankelijk voor Christus zijn, in het bijzonder in deze drukke maar heerlijke kersttijd?
De Schriften staan vol beschrijvingen waaraan we de toestand van ons hart kunnen afmeten. In sommige verzen staan woorden zoals ‘rein’,3 ‘zachtmoedig’,4 ‘nederig’,5 ‘gebroken’6 en ‘verslagen’.7 Deze en vele andere woorden in de Schriften geven ons inzicht in het hart van de Heiland. Willen we Hem in ons hart ontvangen, dan moet ons hart zeker rein en nederig als dat van Hem zijn.
We kunnen er volgens Paulus naar streven om de woorden en eigenschappen van Jezus Christus te behandelen als een ‘brief, geschreven in onze harten, gekend en gelezen door alle mensen. […] een brief van Christus […] geschreven niet met inkt, maar door de Geest van de levende God, niet op stenen tafelen, maar op tafelen van vlees, van de harten.’8 Daar komt meer bij kijken dan een vrolijke kerstgroet met onze lippen alleen. De Heer waarschuwde ons voor mensen voor wie geldt: ‘Zij [scharen zich rond] Mij met hun lippen, maar hun hart is ver van Mij.’9 In deze kersttijd en het hele jaar door zijn onze vriendelijke daden en goede werken de beste indicatie dat onze liefde voor de Heiland in ons hart is geschreven.
Ik neem ook regelmatig de conditie van mijn eigen hart onder de loep. Daarbij vind ik inspiratie en grote voorbeelden om na te volgen in de harten en opofferingen van wie de kerk in de begintijd van de herstelling mede hebben gevestigd. Ik wil graag een kerstverhaal vertellen over een vroege bekeerling van de kerk uit Immingham (Engeland): Mary Wood Littleton.
Mary en haar man, Paul, hadden er nooit aan gedacht om hun huis in Engeland achter te laten. Maar ze hoorden de boodschap van het herstelde evangelie en kregen er een getuigenis van. Ze lieten zich dopen en twee maanden later voeren Mary en Paul met hun kinderen al naar Amerika om zich bij de heiligen te voegen. Ze kwamen op 20 december 1844 in New York aan. Vijf dagen later reisden ze per postkoets naar Nauvoo (Illinois). Stel u eens voor – onderweg in het koude weer over oneffen, moeilijke wegen vierden ze hun eerste Kerstmis in Amerika.
Ondanks al die veranderingen behield Mary in haar hart de hoop dat haar gezin eens kerst zou vieren zoals ze dat in Engeland hadden gedaan: met kransen, de Kerstman en kerstliedjes zingen in de buurt. Helaas was hun tweede Kerstmis in Amerika, in 1845, niet veel beter – ze brachten die dag door in de bak van een huifkar waarvan Paul een geïmproviseerd onderkomen had gemaakt, terwijl het gezin alle moeite deed om zich in Nauvoo te vestigen. Wederom zei Mary met een hart vervuld van hoop: ‘Volgend jaar zal het anders zijn met kerst.’
Het volgende jaar, in 1846, bevonden Mary en de kinderen zich op hun derde Kerstmis in Amerika in Winter Quarters. Ze bereidden zich voor op wat in het voorjaar een lange trektocht naar het westen zou worden. Ze waren door bendes uit Nauvoo verdreven en Paul marcheerde naar het westen met het Mormoons Bataljon – honderden kilometers verderop. Er was wederom geen sprake van kerstliedjes zingen in de buurt en geen Kerstman. In plaats daarvan was er sprake van vasten en oprecht gebed ten behoeve van Mary’s achtjarige zoon, die ernstig ondervoed en de dood nabij was. Hij bleef in leven, maar 25 anderen in Winter Quarters stierven diezelfde kerstdag.
Pas op haar vierde Kerstmis in Amerika, nadat Mary en haar gezin kort daarvoor in de Salt Lake Valley waren aangekomen, vierden ze kerst samen in relatieve vrede. Zelfs toen was het kerstfeest niet zoals ze dat in Engeland gewend was. Toch was het in sommige opzichten ook beter. Op een zondagse kerstviering, de dag na Kerstmis in 1847, kwamen de heiligen bijeen om te bidden, woorden van dank te uiten en lofliederen te zingen voor God wegens hun verlossing in Zion. Een van die liederen was een vurige vertolking van ‘Komt, heil’gen, komt’. Deze lofzang was tijdens de trek van de pioniers geschreven en was voor die heiligen in de pionierstijd een loflied van geloof geworden. ‘Komt, heil’gen, komt’ is daarna een favoriete lofzang, zelfs een kerstlied, gebleven op kerstvieringen onder de pioniers.10
Ik denk dat Mary’s moeilijkheden door de jaren heen haar hart hebben veranderd. Ze leek Kerstmis scherper voor ogen te hebben, met nieuwe kersttradities en een nieuw lied in haar hart. Ze had werkelijk een hart van opoffering ontwikkeld, geworteld in haar hoop in en liefde voor Jezus Christus.
Kerst lijkt een heel geschikte tijd te zijn om stil te staan bij de geestelijke gezondheidstoestand van ons hart. Ik besluit dan ook met een eenvoudige suggestie om ons geestelijke hart in de gaten te houden en sterker te maken: ik nodig iedereen uit dit jaar een geschenk aan de Heiland te geven, door iets te doen wat uiting geeft aan onze innerlijke gevoelens die we voor Jezus Christus koesteren.
Wij zijn vanavond, net als Mary Littleton, als trouwe volgelingen van Jezus Christus bijeen om Hem te vereren. Laten we nu goed luisteren terwijl het koor samen met ‘eng’lenkoren’ een prachtig en uitnodigend lied zingt om ‘allen tezamen’ te komen en ‘het Kindje, ons tot heil geboren’ te aanschouwen. Waar we ook in de wereld wonen, we kunnen allen ‘verheugd van harte […] Bethlehems stal in de geest bezoeken’ om Hem te aanbidden en te eren.11
Ik getuig dat Jezus Christus de Heiland van de wereld is. Mogen wij de Geest van Christus in ons hart geschreven hebben, in deze kersttijd en in het nieuwe jaar, bid ik de naam van Jezus Christus. Amen.