« ចូរកុំខ្លាច … នៅក្នុងយើង ទើបសេចក្ដីអំណររបស់អ្នកបានពោរពេញ » ( គ. និង ស. ១០១:៣៦ )

ដោយ អែលឌើរ ឃ្វីនធិន អិល. ឃុក

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

ល្ងាចមួយជាមួយនឹងអែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក

ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានទូទាំងពិភពលោកសម្រាប់ពួកយុវមជ្ឈិមវ័យ • ថ្ងៃទី ១១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦ • មជ្ឈមណ្ឌលស្តេកវ៉ាស៊ីងតោន ឌី.ស៊ី.

ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលមានវត្តមានជាមួយប្អូនៗជាយុវមជ្ឈិមវ័យ ដែលមើលការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាននេះពីទីតាំងជាច្រើនពាសពេញពិភពលោក ។ ដូចបានជូនដំណឹងថា ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាននេះផ្សាយចេញពីសាលាជំនុំដែលនៅប្រកៀកនឹងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ វ៉ាស៊ីនតោន ឌី.ស៊ី ។ ខ្ញុំមានចេតនាជ្រើសយកទីតាំងនេះ ព្រោះវាស្ថិតនៅជាប់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលយើងរស់នៅក្នុងជំនាន់មួយមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធពាសពេញពិភពលោក ។ យើងត្រូវការពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងជំនាន់ដ៏លំបាកនេះ ។

លោកិយហាក់ដូចជាភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ។¹ មានការទាស់ទែងគ្នាក្នុងកម្រិតមួយមិនដែលមានពីមុនមក ។ ភាពសុខសាន្តក្នុងចិត្ត និង អារម្មណ៍មានសុវត្ថិភាព អាចហាក់ដូចជាពិបាក ឬមិនអាចទទួលបាន ។ សារលិខិតខ្ញុំដល់ប្អូនៗនាល្ងាចនេះ គឺថាយើងមិនត្រូវខ្លាចទេ ទោះជារស់ក្នុងលោកិយដ៏គ្រោះថ្នាក់ ឬច្របូកច្របល់នេះក្ដី ។ បទគម្ពីរធានាថា យើងអាចមានអំណរដ៏ពោរពេញបានដោយសារព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។²

មានព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ប្រសើរលើសលុបនានាដែលប្អូនៗភាគច្រើនបានដិតដាមក្នុងចិត្ត និងគំនិតនៅតាមរបៀបដ៏វិជ្ជមាន ។ ប្អូនៗអាចចាំយ៉ាងច្បាស់អំពីព្រឹត្តិការណ៍នោះ ។ ឧទាហរណ៍អាចរួមបញ្ចូលទាំងការហែកស្រោមសំបុត្រនៃការហៅបេសកកម្ម ការផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងស្វាមី/ភរិយាក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ការស្គាល់ថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ព្រលឹងប្អូនអំពីភាពពោរពេញនៃសេចក្ដីពិតនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ ទាំងនេះគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏វិសេសវិសាល ដែលមិនគ្រាន់តែនាំឲ្យមានអំណរជាទីពេញចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងស្ថិតស្ថេរដរាបទៅផង ។ វាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ព្រឹត្តិការណ៍នីមួយៗដែលទាក់ទងទៅនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ តែងនាំមកនូវអំណរដ៏ច្រើនលើសលុប ។

ប៉ុន្តែមានព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងទៀតដែលគួរឲ្យស្លុតចិត្ត ឬឈឺចាប់ ហើយវាប៉ះពាល់ដល់យើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ។

ការដួលរលំជញ្ជាំងប៊ែរឡាំង ឃាតកម្មលើប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក ចន អេហ្វ ឃិននើឌី និងការវាយប្រហាររបស់ភាវរករនៅថ្ងៃទី ១១ ខែ កញ្ញា សុទ្ធតែជាឧទាហរណ៍នៃព្រឹត្តិការណ៍គួរឲ្យតក់ស្លុត ដែលមនុស្សអាចចងចាំយ៉ាងច្បាស់ថា ពេលនោះពួកគេនៅទីណា ហើយមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចកាលបានឮព័ត៌មានពីព្រឹត្តិការណ៍នោះ ។

ប្អូនៗភាគច្រើននៅក្មេងនៅឡើយ ពេលមានការវាយប្រហារមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មពិភពលោកនៅទីក្រុង នូវ យ៉ោក និង មន្ទីរបញ្ចកោណនៅតំបន់ វ៉ាស៊ីនតោន ឌី.ស៊ី នេះ ដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនេះ ថ្ងៃទី ១១ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០១ កាលពី ១៥ ឆ្នាំមុន ។ ខ្ញុំស្រមៃថា ប្អូនៗភាគច្រើន ( មិនថាប្អូនរស់នៅទីណានោះទេ ) អាចចងចាំពីទីកន្លែង និងអារម្មណ៍តក់ស្លុត ព្រមទាំងទុក្ខព្រួយដែលប្អូនៗបានមាន ។ នោះគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលបំផ្លាញអារម្មណ៍នៃភាពសុខសាន្ត ហើយបង្កើនឲ្យមានអារម្មណ៍ខ្លោចផ្សាដល់មនុស្សជាច្រើន ។ ដូចខ្ញុំបានលើកឡើងពីមុនថា ព្រឹត្តិការណ៍នោះវាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំ ម៉ារី ។

កូនប្រុសច្បងរបស់យើង និងភរិយាគាត់ដែលកំពុងពរពោះកូនដំបូង បានរស់នៅចម្ងាយបីផ្លូវពីមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មពិភពលោកនៅទីក្រុង នូវ យ៉ោក កាលយន្តហោះទីមួយដែលភាវរករប្លន់បាន បើកទៅបុកចំអគារខាងជើង ។ ពួកគេបានឡើងទៅលើដំបូលផ្ទះ ហើយដោយភ័យរន្ធត់កាលបានឃើញអ្វីដែលពួកគេបានគិតថាជាគ្រោះថ្នាក់មួយដ៏អាក្រក់ ។ ពេលពួកគេបានឃើញយន្តហោះទីពីរហោះបុកអគារខាងត្បូង ពួកគេបានដឹងថា នោះមិនមែនជាគ្រោះថ្នាក់ទេ ហើយជឿថា តំបន់កោះម៉ាន់ហាថាន កំពុងស្ថិតក្រោមការវាយប្រហារ ។ កាលអគារខាងត្បូងបានបាក់ស្រុតចុះ ផ្ទះរបស់ពួកគេបានគ្រប់ដណ្ដប់ទៅដោយកំទេចកំទីដែលធ្លាក់ពាសពេញតំបន់កោះម៉ាន់ហាថាន ។

ដោយច្របូកច្របល់ និងរន្ធត់ចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានឃើញ ហើយបារម្ភថាមានការវាយប្រហារបន្ថែមទៀត នោះពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅកាន់តំបន់សុវត្ថិភាពមួយ ហើយទៅដល់អគារស្តេកម៉ាន់ហាថាននៅមជ្ឈមណ្ឌលលីនខូន ។ កាលពួកគេបានទៅដល់ ពួកគេបានឃើញសមាជិកមួយចំនួននៅតំបន់កោះម៉ាន់ហាថានបានសម្រេចចិត្តដូចគ្នា ដើម្បីទៅប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅមជ្ឈមណ្ឌលស្តេក ។ ពួកយើងបានធូរចិត្តកាលពួកគេទូរសព្ទប្រាប់យើងពីទីតាំងដែលពួកគេនៅ ហើយថាពួកគេមានសុវត្ថិភាព ។ ពួកយើងមិនភ្ញាក់ផ្អើលពីទីតាំងដែលពួកគេនៅទេ ព្រោះវិវរណៈសម័យទំនើបបង្រៀនថា ស្ដេកនៃស៊ីយ៉ូនគឺជា « ទីការពារ និង … ទីជ្រកកោនពីព្យុះសង្ឃរា និងពីសេចក្ដីក្រោធដែលឥតលាយក្នុងកាលបានចាក់មកលើផែនដីទាំងមូល » ។³ ពួកគេមិនអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញអស់រយៈពេលជាងមួយសប្ដាហ៍ ហើយបានរន្ធត់នឹងការបាត់បង់ជីវិតរបស់មនុស្សស្លូតត្រង់ច្រើននាក់ ប៉ុន្តែពួកគេផ្ទាល់គ្មានគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរលើរាងកាយឡើយ ។

យន្តហោះដែលបានហោះបុកមន្ទីរបញ្ចកោណក្បែរទីតាំងដែលយើងប្រជុំល្ងាចនេះគឺទីក្រុង វ៉ាស៊ីនតោន ឌី.ស៊ី ក៏ជាបេសកកម្មរបស់ភាវរករអត្តឃាតដែលធ្វើឲ្យមានការហិនហោចស្រដៀងនេះដែរ ។

គោលបំណងខ្ញុំនាល្ងាចនេះមិនមែនឲ្យប្អូនៗផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រឹត្តិការណ៍ដ៏រន្ធត់កាលពីអតីតកាលនោះទេ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យប្អូនៗផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រឹត្តិការណ៍ពោរពេញដោយអំណរ ដែលខ្ញុំបានលើកឡើងនៅខាងដើម ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ចង់ជួយប្អូនៗសញ្ជឹងគិតពីការសាកល្បង ទុក្ខវេទនា និងគ្រោះថ្នាក់ទាំងឡាយដែលប្អូនអាចនឹងជួបប្រទះ ហើយមានការភ័យខ្លាចក្នុងជីវិតផងដែរ ។ ព្រឹត្តិការណ៍ខ្លះអាចមានឥទ្ធិពលលើមនុស្សជាច្រើននាក់ ខ្លះទៀតមានតែលើប្អូនម្នាក់ៗប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថ្លែងអំពីព្រឹត្តិការណ៍ចំនួនបីគឺ ៖ ព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានគ្រោះថ្នាក់ខាងសាច់ឈាម ព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានឧបសគ្គធំៗដែលឧបសគ្គខ្លះកើតមានច្រើនក្នុងជំនាន់ដែលប្អូនរស់នៅ និងចុងក្រោយគឺព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានគ្រោះថ្នាក់ និង ឧបសគ្គខាងវិញ្ញាណ ។

គ្រោះថ្នាក់ ឬ ឧបសគ្គខាងសាច់ឈាម

គ្រោះថ្នាក់ខាងសាច់ឈាមគឺងាយស្រួលបំផុតក្នុងការកត់ចំណាំ និងមើលឃើញ ។ ទោះជាប្អូនមើលព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃតាមរយៈអ្វីក៏ដោយ គ្រោះថ្នាក់ខាងសាច់ឈាម ហិង្សា ឬសោកនាដកម្មគឺជាព័ត៌មានដំបូងគេ—ជាពិសេសតាមទូរទស្សន៍ និងលើអ៊ិនធើរណែត ។ មូលហេតុមួយគឺថា ហិង្សា និង មរណភាពគឺជាវិនាដកម្មពើតផ្សាក្រៃលែង ហើយជាធម្មតាងាយនឹងបង្ហាញឲ្យឃើញផ្ទាល់ភ្នែក និងរាយការណ៍ប្រាប់ ។ ទោះជាឆ្ងាយ ឬជិតយ៉ាងណា ហិង្សា និង មរណភាពចាប់យកការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់យើង ហើយអាចបំផ្លាញភាពសុខសាន្ត និងភាពស្ងប់អារម្មណ៍យើង ។ ពេលយើងគ្មានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាពខាងសាច់ឈាមទេ នោះយើងមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់ ។

កាលពីថ្ងៃទី ២២ ខែ មីនា ភាវរករម្នាក់បានបោកគ្រាប់បែកធ្វើអត្តឃាតនៅអាកាសយានដ្ឋានទីក្រុង ព្រុចសែល ប្រទេស បែលហ្ស៊ិក ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាយើងបួននាក់បាននៅឯបញ្ជរចុះឈ្មោះចូលអាកាសយានដ្ឋាន ដែលតា ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នារងរបួសជាទម្ងន់ អ្នកខ្លះទៀតធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងខ្លាំង ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាចំណាស់ម្នាក់គឺ អែលឌើរ រីឆាដ ន័តប៊ី បានរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរ ។ ថ្មីៗនេះ គាត់បានប្រាប់ថា ទោះជាជីវិតគាត់មិនដូចពីមុនក៏ដោយ « គាត់បានជ្រើសរើសពឹងផ្អែកទៅលើព្រះអម្ចាស់ ហើយមិនខ្លាចឡើយ » ។ គាត់បានថ្លែងបន្តថា « ខ្ញុំនឹងរស់នៅក្នុងជិវិតបែបនេះ ហើយខ្ញុំនឹងបង្រៀនកូនចៅខ្ញុំថា យើង [ ត្រូវតែ ] ទុកចិត្តលើព្រះ » ។⁴

ព្រះអម្ចាស់បានគូសបញ្ជាក់ថា អស់អ្នកដែលបាត់ជីវិតខ្លួនដោយមានចិត្តស្មោះត្រង់នឹងសេចក្ដីសញ្ញា « នឹងបានវិញ គឺជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ។⁵

ខ្ញុំរំជួលចិត្តនឹងសម្តីរបស់ស៊ិស្ទើរ ហ្វានី ខ្លេន ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងបួននាក់ដែលរងរបួសក្នុងការបោកគ្រាប់បែកនៅអាកាសយានដ្ឋានទីក្រុង ព្រុចសែល ។ នាងសរសេរថា « ដោយបានឆ្លងកាត់ហេតុការណ៍នេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់អំពីមនុស្សកាន់តែច្បាស់ ព្រោះពួកគេពិតជាមានការលំបាកក្នុងជីវិត ឥឡូវនេះខ្ញុំក៏មានការលំបាកដែរ ដូច្នេះខ្ញុំអាចយល់កាន់តែច្បាស់ » ។ កាលកំពុងព្យាបាលរបួស នាងនិយាយថា « ពេលយើងជ្រើសយកការទុកចិត្តលើព្រះ យើងអាចឃើញរបៀបដែលទ្រង់ជួយយើង ហើយជំនួយមកពីទ្រង់គឺអស្ចារ្យណាស់ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំទុកចិត្តលើទ្រង់កាន់តែខ្លាំងឡើង » ។ នាងមានអំណរគុណជាខ្លាំង ដែលអាចបន្តបេសកកម្មរបស់នាងបាន ។⁶

ក្នុងជីវិតមុនផែនដី យើងបានដឹងថា សិទ្ធិជ្រើសរើស និង ការផ្ទុយគឺចាំបាច់ដើម្បីរីកចម្រើន អភិវឌ្ឍ ហើយទីបំផុតទទួលបានភាពតម្កើងឡើង ។

ក្នុងក្រុមប្រឹក្សាជីវិតមុនផែនដីនៅស្ថានសួគ៌ ផែនការរបស់ព្រះវរបិតាបានដាក់បញ្ចូលសិទ្ធិជ្រើសរើសជាធាតុមួយដ៏សំខាន់ ។ លូស៊ីហ្វើរ បានបះបោរ « ហើយបានខំរកបំផ្លាញសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់មនុស្ស » ។⁷ ហេតុនោះហើយ ទើបសាតាំង ព្រមទាំងអ្នកដើរតាមវាផងនោះ គ្មានឯកសិទ្ធិក្នុងការមានរូបកាយក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ឡើយ ។

កូនវិញ្ញាណនៅជីវិតមុនផែនដីឯទៀតៗ បានប្រើប្រាស់សិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ខ្លួនដើម្បីដើរតាមផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ កូនវិញ្ញាណដែលមានពរឲ្យកើតក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ នៅតែបន្តមានសិទ្ធិជ្រើសរើស ។ ពួកយើងមានសេរីភាពជ្រើសរើស ហើយប្រព្រឹត្ត ប៉ុន្តែគ្មានសេរីភាពរើសយកលទ្ធផលមកពីជម្រើសរបស់យើងទេ ។ ដូច្នេះ ជម្រើសរបស់យើងកំណត់ពីសុភមង្គល ឬការរងទុក្ខក្នុងជីវិតនេះ និងជីវិតបន្ទាប់ ។ « ជម្រើសធ្វើឡើងស្របតាម [ សេចក្ដី ] ល្អ និងសុចរិតភាព នាំទៅរកសុភមង្គល ភាពសុខសាន្ត និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ទន្ទឹមនឹងពេលដែលជម្រើសធ្វើឡើងស្របតាមអំពើបាប និងសេចក្ដីអាក្រក់នាំទៅរកទុក្ខព្រួយ និង ភាពសោកសៅ » ។⁸

យើងមិនអាចបន្ទោសកាលៈទេសៈ ឬមនុស្សដទៃចំពោះការសម្រេចចិត្តដើម្បីប្រព្រឹត្តផ្ទុយនឹងព្រះបញ្ញត្តិបានឡើយ ។ យើងមានទំនួលខុសត្រូវ ហើយត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ អំពីរបៀបដែលយើងអភិវឌ្ឍលក្ខណៈ ទេពកោសល្យ និងសមត្ថភាពដូចព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងទទួលខុសត្រូវអំពីរបៀបដែលយើងប្រើពេលវេលាយើងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។

គោលលទ្ធិអំពីការផ្ទុយទាក់ទងយ៉ាងស្អិតរមួត ហើយជួនកាលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាផ្នែកមួយនៃគោលលទ្ធិនៃសិទ្ធិជ្រើសរើស ។ ប៉ុន្តែដោយសារការផ្ទុយជាញឹកញាប់ចេញមកពីប្រភពខាងក្រៅ ឬភាគីទីបី នោះវាជាការចាំបាច់ត្រូវគិតពីវាដាច់ដោយឡែក ។ គោលលទ្ធិនេះត្រូវបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ដោយព្យាការីលីហៃនៅក្នុង នីហ្វៃទី២ ២:១១2៖ « ដ្បិតជាការចាំបាច់ ត្រូវតែមានការផ្ទុយចំពោះរឿងសព្វសារពើរ ។ បើពុំនោះសោតទេ … សេចក្ដីសុចរិតពុំអាចកើតឡើងបានទេ ឯសេចក្ដីទុច្ចរិតក៏ដូច្នោះដែរ ទាំងសេចក្ដីបរិសុទ្ធ និងសេចក្ដីទុក្ខវេទនា ទាំងសេចក្ដីល្អ ឬក៏សេចក្ដីអាក្រក់ក៏គ្មានដែរ »

លីហៃបន្តពន្យល់ថា គោលលទ្ធិនេះចាំបាច់ព្រោះបើគ្មានវាទេ « នឹងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីនៅក្នុង … ការបង្កើតវត្ថុនោះឡើយ » រីឯ « ប្រាជ្ញានៃព្រះ និងគោលបំណងទាំងឡាយដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់ ហើយព្រមទាំងព្រះចេស្ដា និងសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីយុត្តិធម៌របស់ព្រះ » ច្បាស់ជាត្រូវបំផ្លាញ ។⁹

លីហៃបន្ដថា « ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់ប្រទានដល់មនុស្សថា គេត្រូវប្រព្រឹត្តអ្វីៗដោយខ្លួនឯង » ។¹⁰

យើងបានដឹងក្នុងជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះថា ការប្រើសិទ្ធិជ្រើសរើសបណ្តាលឲ្យមានការផ្ទុយ និងវិវាទ—សង្គ្រាមនៅស្ថានសួគ៌គឺជាភស្ដុតាងអំពីសេចក្ដីពិតនេះ ។ យើងបានដឹងថា ក្រៅពីសង្គ្រាម និងហិង្សា ក៏មានទង្វើប្រកបដោយអំពើបាបយ៉ាងសន្ធឹកពាសពេញពិភពលោកដែរ ។ យើងក៏បានដឹងដែរថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទសព្វព្រះទ័យបង់ថ្លៃសម្រាប់អំពើបាបទាំងនេះ ។ ការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ដែលយើងមិនអាចយល់បាននោះ បានបណ្តាលឲ្យមានជ័យជម្នះលើអំពើបាប និង សេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ។ ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ បានឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម ។ យើងមានទំនុកចិត្តថា បន្ទាប់ពីជីវិតរមែងស្លាប់នេះទៅ យើ់ងទាំងអស់គ្នានឹងរស់ឡើងវិញ ។ យើងអាននៅក្នុង ប្រកាសដំណឹងល្អរបស់យើង ដូចនេះ ៖

« ចំពោះការឈ្នះរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ដោយការទទួលរងទុក្ខ ហើយឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម ដោយការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់គឺត្រូវបានហៅថា ដង្វាយធួន ។ …

« នៅពេលដែលយើងពឹងលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់អាចជួយយើងស៊ូទ្រាំចំពោះការសាកល្បងរបស់យើង ជំងឺ និងការឈឺចាប់ ។ យើងអាចពោរពេញដោយសេចក្ដីអំណរ សន្តិភាព និងការលួងលោមចិត្ត ។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលអយុត្តិធម៌នៅក្នុងជីវិតនេះ អាចត្រូវបានធ្វើឲ្យយុត្តិធម៌តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ‍» ។¹¹

មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីសាសនាចក្រត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅរដ្ឋ មិសសួរី សមាជិកយើងបានមានបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់ ដែលនាំឲ្យពួកគេយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីគោលការណ៍នៃដង្វាយធួន ។ តម្លៃខាងគោលលទ្ធិរបស់យើងពុំមានភាពចុះសម្រុងជាមួយអ្នកតាំងលំនៅដទៃទៀតនៅរដ្ឋ មិសសួរី ដែលមានជំនឿខុសពីយើងឡើយ ។ ម្ចាស់ស្រុក មិសសួរី ជាច្រើននាក់បានចាត់ទុកពួកអាមេរិកាំងស្បែកក្រហមថាជាសត្រូវសួពូជ ហើយចង់ឲ្យពួកគេចេញពីដែនដីនោះ ។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកតាំងលំនៅនៅរដ្ឋ មិសសួរី ជាច្រើននាក់គឺជាចៅហ្វាយពួកទាសករ ហើយគិតថាពួកគេត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងទាសភាព ។ មនុស្សជាច្រើនបានស្វែងរកដីធ្លី ទ្រព្យសម្បត្តិ និងអំណាច ។

ផ្ទុយទៅវិញ គោលលទ្ធិរបស់យើងគោរពស្រឡាញ់ពួកអាមេរិកាំងស្បែកក្រហម ហើយមានបំណងបង្រៀនដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដល់ពួកគេ ។ ចំពោះទាសភាពវិញ បទគម្ពីរយើងប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា មិនត្រូវឲ្យមនុស្សណាមួយ ត្រូវជាប់ជាបាវបម្រើដល់អ្នកណាមួយឡើយ ។ ច្បាស់ណាស់ថា កាលពីដើមសមាជិកស្បែកខ្មៅរបស់យើងមួយចំនួនបានថ្វាយបង្គំរួមគ្នានឹងសមាជិកស្បែកស ដូចសព្វថ្ងៃនេះដែរ ។ ទីបំផុត គោលបំណងយើងមិនមែនដើម្បីបានទ្រព្យសម្បត្តិទេ ប៉ុន្តែដើម្បីស្ថាបនាសហគមន៍នៃបងប្អូនប្រុសស្រី ដែលស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយរស់នៅតាមគោលការណ៍ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនវិញ ។ អ្នកតាំងលំនៅនៅរដ្ឋ មិសសួរី ដទៃទៀតបានមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនត្រូវបានគំរាមកំហែងនៅពេលពួកបរិសុទ្ធជាច្រើននាក់ បានធ្វើតាមវិវរណៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយផ្លាស់លំនៅទៅរដ្ឋ មិសសួរី ។¹²

ហេតុការណ៍នេះបានបង្ករឲ្យមានជម្លោះយ៉ាងធំ និងសេចក្ដីបៀតបៀនដល់សមាជិកសាសនាចក្រ ។ ជនប្រឆាំងនឹងពួកបរិសុទ្ធបានបំផ្លាញដំណាំ និងអគារមួយចំនួនរបស់ពួកគេ លួចសត្វចិញ្ចឹម និងទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ព្រមទាំងបណ្ដេញពួកគេចេញពីផ្ទះសម្បែង ។ ពួកបរិសុទ្ធខ្លះត្រូវគេចាក់ជ័រកៅស៊ូ និងរោមសត្វលើខ្លួន វាយនឹងរំពាត់ ឬវាយដំ ។ វិលលាម ដ័បបុលយូ ហ្វែប្ស បានសរសេរសំបុត្រទៅ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅទីក្រុង ខឺតឡង់ ថានេះគឺជាគ្រាដ៏សែនវេទនាបំផុត បុរស ស្ត្រី និងកុមារកំពុងត្រៀមខ្លួន ឬភៀសខ្លួនទៅកាន់ស្ទើរតែគ្រប់កន្លែង » ។¹³ ក្នុងភាពវឹកវរនៃការបណ្ដេញចេញនេះ ពេលខ្លះគ្រួសារត្រូវបែកខ្ញែកគ្នា ហើយពួកបរិសុទ្ធជាច្រើននាក់ខ្វះអាហារ និងខ្លះទៀតគ្មានប្រាក់កាសឡើយ ។ សមាជិកសាសនាចក្របានខិតខំយល់ពីមូលហេតុដែលពួកគេត្រូវបណ្ដេញចេញ បន្ទាប់ពីព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់ឲ្យគេប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងនេះហើយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានអធិស្ឋានឲ្យបានដឹង ។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលឆ្លើយជាសារលិខិតលួងលោមចិត្ត ដែលឥឡូវនេះមានក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:៣៥–៣៦៖

« ហើយអស់អ្នកណាដែលស៊ូទ្រាំសេចក្ដីបៀតបៀនដោយព្រោះព្រះនាមរបស់យើង ហើយកាន់ខ្ជាប់ក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ទោះជាពួកគេត្រូវបានហៅឲ្យប្ដូរជីវិតរបស់ខ្លួនដោយព្រោះយើងក្ដី គង់តែពួកគេនឹងបានទទួលនៅអស់ទាំងសិរីល្អទាំងនេះដែរ ។

« ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរកុំខ្លាចទោះជាដល់ការស្លាប់ក៏ដោយ ដ្បិតនៅក្នុងពិភពលោកនេះ សេចក្ដីអំណររបស់អ្នកពុំបានពោរពេញទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងយើង ទើបសេចក្ដីអំណររបស់អ្នកបានពោរពេញ » ។

ព្រះអម្ចាស់ក៏បានសន្យានឹងយើងដែរថា រង្វាន់នៃសេចក្ដីសុចរិតគឺ « សេចក្ដីសុខសាន្តនៅនា[ជីវិត]នេះ និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៅបរលោក » ។¹⁴

ដូច្នេះ ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានភាពសុខសាន្ត និងភាពស្ងប់អារម្មណ៍ ទោះជាយើងមានគ្រោះថ្នាក់ខាងសាច់ឈាមក្ដី ។

ឧបសគ្គធំៗមួយចំនួនដែលកើតមានច្រើនក្នុងជំនាន់ដែលប្អូនរស់នៅ

បន្ថែមលើគ្រោះថ្នាក់ខាងសាច់ឈាម ក្នុងនាមជាយុវមជ្ឈិមវ័យ ប្អូនមានឧបសគ្គធំៗមួយចំនួនដែលកើតមានច្រើនក្នុងជំនាន់ដែលប្អូនរស់នៅ ។ ប្អូនៗខ្វាយខ្វល់អំពីការសម្រេចចិត្តទាក់ទងនឹងការអប់រំ ការងារ អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គ្រួសារ ។ គោលការណ៍ខាងគោលលទ្ធិទាក់ទងនឹងការសម្រេចចិត្តនេះ ត្រូវបានថ្លែងច្រើនដង ហើយប្អូនយល់យ៉ាងច្បាស់ ។ នៅក្នុងការបង់ថ្លៃចំពោះទណ្ឌកម្មសម្រាប់អំពើបាបយើង ព្រះអង្គសង្គ្រោះពុំបានដកយកទំនួលខុសត្រូវយើងពីការប្រព្រឹត្តក្នុងជីវិតយើងនេះចេញទេ ។ តម្លៃការងារ ភាពឧស្សាហ៍ ការធ្វើការឲ្យអស់ពីកម្លាំង ការបង្កើនទេពកោសល្យ និងការផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ត្រូវបានប្រកាសដល់ពិភពលោកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរតាំងពីដំបូងមកម្ល៉េះ ។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលក្នុងគម្ពីរលោកុប្បត្តិថា « ឯងនឹងបានអាហារស៊ីដោយការបែកញើស ដរាបដល់ឯងត្រឡប់ទៅជាដីវិញ » ។¹⁵

ខ្ញុំជឿថា ផ្នត់គំនិតខាងគោលលទ្ធិនេះត្រូវបានទទួលស្គាល់ជាទូទៅដោយសមាជិក ។ ប៉ុន្តែក្នុងលោកិយដ៏ច្របូកច្របល់នេះ ពួកគេច្រឡំអំពីរបៀបអនុវត្តតាមគោលការណ៍ទាំងនេះ ។

ខ្ញុំបានចែកចាយរឿងផ្ទាល់ខ្លួនបែបកំប្លែងមួយដែលទាក់ទងចំនឹងបញ្ហាទាំងនេះ នៅក្នុងសុន្ទរកថាដំបូងរបស់ខ្ញុំក្នុងសន្និសីទទូទៅកាលពី ២០ ឆ្នាំមុន ។¹⁶

ពេលកូនៗយើងនៅតូច ភរិយាខ្ញុំ ម៉ារី និងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តធ្វើតាមទម្លាប់ដែលឪពុកខ្ញុំបានបង្រៀនកាលខ្ញុំនៅក្មេង ។ គាត់បានជួបជាមួយខ្ញុំ និងបងប្អូនបង្កើតខ្ញុំម្ដងម្នាក់ៗ ដើម្បីជួយយើងដាក់គោលដៅក្នុងទស្សនវិស័យផ្សេងៗគ្នាក្នុងជិវិតយើង ហើយបង្រៀនយើងពីរបៀបដែលសាសនាចក្រ សាលារៀន និងសកម្មភាពក្រៅកម្មវិធីសិក្សានានាអាចជួយយើងសម្រេចបានគោលដៅទាំងនេះ ។ គាត់ដាក់ច្បាប់ចំនួនបី ៖

យើងត្រូវដាក់គោលដៅដ៏មានប្រយោជន៍ ។
យើងអាចកែប្រែគោលដៅយើងគ្រប់ពេល ។
យើងត្រូវខិតខំដោយឧស្សាហ៍ដើម្បីសម្រេចគោលដៅដែលយើងដាក់ ។

ដោយសារយើងបានទទួលប្រយោជន៍ពីទម្លាប់នេះ ម៉ារី និងខ្ញុំ បានសម្រេចចិត្តអនុវត្តវាជាមួយកូនៗយើង ។ ពេលកូនប្រុសយើង ឡារី មានអាយុប្រាំឆ្នាំ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថាគាត់ចង់ធ្វើ់ការអ្វីពេលធំឡើង ។ គាត់ថាគាត់ចង់ក្លាយជាពេទ្យដូចឪពុកមារបស់គាត់ឈ្មោះ ចូ ។¹⁷ឡារីបានទទួលការវះកាត់ដ៏ចាំបាច់មួយ ហើយមានការគោរពខ្ពស់ចំពោះពេទ្យ ជាពិសេសឪពុកមាគាត់គឺ ចូ ។ ខ្ញុំបានបន្តប្រាប់ឡារីអំពីរបៀបដែលកិច្ចការដ៏មានប្រយោជន៍ ដែលគាត់កំពុងធ្វើនោះ ដែលនឹងជួយគាត់ឲ្យធ្វើការងាររបស់វេជ្ជបណ្ឌិតបាន ។

ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំបានសួរគាត់ម្ដងទៀតថាតើគាត់ចង់ធ្វើការងារអ្វីពេលធំឡើង ។ លើកនេះគាត់បានថាគាត់ចង់ធ្វើជាអ្នកបើកយន្តហោះ ។ ការកែប្រែគោលដៅមិនមែនជាបញ្ហាទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានបន្តពន្យល់គាត់អំពីរបៀបដែលសកម្មភាពជាច្រើនដែលនឹងជួយគាត់សម្រេចបានគោលដៅនោះ ។ ពេលបញ្ចប់ការពិភាក្សានោះ ខ្ញុំបានសួរថា « ឡារី លើកមុនយើងបានពិភាក្សាគ្នា កូនប្រាប់ថាចង់ធ្វើជាវេជ្ជបណ្ឌិត ។ តើអ្វីបានផ្លាស់ប្ដូរគំនិតកូន ? » គាត់ឆ្លើយថា « កូនគិតថាធ្វើជាវេជ្ជបណ្ឌិតគឺជារឿងល្អ ប៉ុន្តែកូនបានឃើញថា ពូចូធ្វើការនៅព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ហើយកូនអត់ចង់ខកមើលរឿងគំនូរជីវចលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ឡើយ » ។

ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គ្រួសារយើងបានចាត់ទុកការរំខានដែលមិនឲ្យយើងសម្រេចបានគោលដៅសំខាន់នោះថាមកពីរឿងគំនូរជីវចលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ។

មានគោលការណ៍ចំនួនពីរដែលខ្ញុំចង់គូសបញ្ជាក់ចេញពីរឿងពិតនេះ ។ ទីមួយគឺរបៀបដែលប្អូនៗដាក់គោលដៅ ហើយត្រៀមខ្លួនសម្រេចគោលដៅដ៏មានប្រយោជន៍នានាក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ទីពីរគឺជាឥទ្ធិពលនៃអ៊ិនធើរណែត និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមទៅលើគោលដៅសុចរិតរបស់យើង ។ អ្វីទាំងនេះអាចជារឿងគំនូរជីវចលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ដែលរំខានយើងពីអំណរដែលយើងចង់បាន ។

ខ្ញុំបារម្ភអំពីរបៀបដែលយុវមជ្ឈិមវ័យជាច្រើនពុំដាក់គោលដៅសុចរិត ឬមានផែនការដែលត្រូវសម្រេច ។ ខ្ញុំក៏បារម្ភថា ពួកគេជាច្រើនមើលស្រាល ហើយមិនផ្ដល់តម្លៃឲ្យទេពកោសល្យ និងសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន ។ ការដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះនឹងនាំអំណរដ៏ខ្លាំងក្លាមកក្នុងជីវិតប្អូនៗ ។

សៀវភៅមួយក្បាលទើបចេញសរសេរដោយ សាស្ត្រាចារ្យ អិនជែឡា ដឹកវ៉ស្ស មានចំណងជើងថា Grit, បង្ហាញអំពីករណីគួរឲ្យទាក់ទាញអារម្មណ៍មួយថាមនុស្សជាច្រើន ទោះជាមិនច្រើនខ្លាំង ពួកគេផ្ដល់តម្លៃហួសហេតុទៅលើអ្វីដែលយើងហៅថាសមត្ថភាពពីធម្មជាតិ ហើយមិនផ្ដល់តម្លៃទៅលើការប្រឹងប្រែង និង ការប្ដេជ្ញាចិត្តឡើយ ។ គាត់ពន្យល់ថា ជោគជ័យលើគ្រប់អ្វីទាំងអស់ត្រូវបានកត់សម្គាល់ច្រើនតាមរយៈឥរិយាបថល្អចំពោះតម្លៃការងារ ខ្លាំងជាងបញ្ញា ឬសមត្ថភាពតែម្យ៉ាងទៅទៀត ។ គាត់ចង្អុលបង្ហាញថា មនុស្សដែលមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត និងទិសដៅ ( គាត់ក៏ហៅវាថាភាពរំជើបរំជួល និង ស្មារតីលះបង់ ) តែងបង្កើតស្នាដៃបានល្អជាងមនុស្សដែលមានសមត្ថភាពពីធម្មជាតិតែគ្មានការប្ដេជ្ញាចិត្តទៅទៀត ។¹⁸

កាលពីក្មេង ខ្ញុំស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍លើពិន្ទុប្រឡងសមត្ថភាពផ្លូវចិត្តរបស់សិស្សម្នាក់ ដែលទាបជាងមធ្យមភាគតិចតួចប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំបានតាមដានគាត់នៅឯសាលាដោយមិនបានប្រាប់នរណាម្នាក់ទេ ។ គាត់រៀនមុខវិជ្ជាពិបាកៗ ហើយសិក្សាដោយព្យាយាម ។ នៅសាកលវិទ្យាល័យ ពេលខ្លះគាត់ចូលក្រុមសិក្សាពីរ ឬបីសម្រាប់មុខវិជ្ជាតែមួយ ។ ទីបំផុត គាត់ឡើងទៅដល់កម្រិតខ្ពស់មួយក្នុងផ្នែកការសិក្សា ហើយសម្រេចបានការងារមួយដ៏ល្អនៅក្នុងជំនាញរបស់គាត់ ។

ឥឡូវ ខ្ញុំមិនមែនណែនាំថា មនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែសិក្សាឲ្យចប់នោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំណែនាំថា ប្អូនៗអាចសម្រេចបានគោលដៅសុចរិតដ៏មានប្រយោជន៍ជាមួយនឹងការដាក់គោលដៅ ការប្ដេជ្ញាចិត្ត និង ការតាំងចិត្ត ជាពិសេសបើប្អូនៗកាត់បន្ថយពេលវេលាមើលរឿងគំនូរជីវចលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍នោះ ។ ប្អូនៗក៏អាចរកឃើញអំណរ និង សុភមង្គលកាន់តែច្រើនក្នុងជីវិត ។

ខ្ញុំធានាដល់ប្អូនៗថា ប្អូនអាចធ្វើកិច្ចការលំបាកៗបាន ។ អែលឌើរ ចន ប៊ី ឌីកសុន ជាពួកចិតសិបនាក់ដ៏អស្ចារ្យដែលបានបម្រើដោយកិត្តិយសពាសពេញពិភពលោក តែលោកត្រូវបានដោះលែងហើយ បានចង្អុលបង្ហាញអំពីការណ៍នេះតាមរបៀបមួយដ៏សាមញ្ញ ហើយរីករាយ ។ អែលឌើរ ឌីកសុន ត្រូវបានហៅបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា អិល.ឌី.អេស នៅប្រទេសម៉ិកស៊ិកក្នុងឆ្នាំ ១៩៦២ ។ ពីមុនលោកចេញទៅបម្រើ លោកមានជំងឺមហារីកឆ្អឹងនៅដៃស្ដាំរបស់លោក ។ លោកមិនរំពឹងថាអាចរស់នៅបានយូរជាងមួយខែទៀតឡើយ ។ ប៉ុន្តែ ១០ ខែក្រោយមក លោកបានចេញទៅបម្រើបេសកកម្ម ដោយបានវះកាត់ដៃនោះ ។ ¹⁹ ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយពីអ្វីដែលលោកបានបង្រៀនពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅ អិម.ធី.ស៊ី ថាពួកគេអាចធ្វើកិច្ចការលំបាកៗបាន ។ លោកបានអញ្ជើញអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបួននាក់ឡើងលើវេទិកា ហើយប្រកួតចងក្រវ៉ាត់កជាមួយលោក ។ សូមគិតពីការចងក្រវ៉ាត់កដោយប្រើដៃម្ខាង ! ថ្មីៗនេះខ្ញុំបានសូមឲ្យអែលឌើរ ឌីកសុន បង្ហាញ ។ ចូរមើលទាំងអស់គ្នា ។

អែលឌើរ ចន ប៊ី ឌីកសុន៖[ ការចង់ក្រវ៉ាត់ក ] ។ ប្អូនៗដឹងទេថា យើងទាំងអស់គ្នាមានឧបសគ្គក្នុងជីវិត ។ ពេលខ្លះវាជាការលំបាកខាងសាច់ឈាម ឬផ្លូវចិត្ត ឬសេដ្ឋកិច្ច ឬវិស័យផ្សេងទៀត តែបើយើងបន្តមានភាពវិជ្ជមាន ហើយគោរពច្បាប់ មានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះ និងលើខ្លួនឯង នោះយើងអាចទ្រាំទ្របានគ្រប់ឧបសគ្គទាំងអស់ ។ ខ្ញុំគិតថាយើងក៏អាចចងក្រវ៉ាត់កបានដែរ ។ តើនរណាចង់ប្រណាំង ឬប្រកួតប្រជែងទេ ?

អរគុណ ចន ។

នៅ អិម.ធី.ស៊ី អែលឌើរ ឌីកសុន បានឈ្នះអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងបួននាក់នោះដោយប្រើ ធ្មេញ ស្មា និងទ្រូងរបស់លោកតាមរបៀបដ៏ប៉ិនប្រសប់ ។ សូមដឹងថា ប្អូនៗអាចឈ្នះលើទុក្ខលំបាក ហើយធ្វើកិច្ចការលំបាកៗបាន ។

សាស្ត្រាចារ្យ ដឹកវ៉ស្ស កត់ត្រាថា « មនុស្សគ្រប់គ្នាមានក្ដីសោមនស្សដើម្បីសម្រេចគោលដៅ ។ ប៉ុន្តែពួកគេកម្រមានការតស៊ូដើម្បីសម្រេចគោលដៅណាស់ » ។²⁰

ការសិក្សាមួយដែលគាត់លើកឡើង គូសបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការត្រៀមខ្លួនយ៉ាងសកម្មក្នុងជីវិតរួមមាន ស្មារតីលះបង់ ភាពខ្ជាប់ខ្ជួន ភាពមុតមាំ ព្រមទាំងនិន្នាការមិនបោះបង់ចោលកិច្ចការពេលជួបឧបសគ្គ ។²¹

គាត់ក៏ថ្លែងថា បុគ្គលម្នាក់គួរតែមានគោលបំណងខ្ពស់ដែលគិតដល់សុខុមាលភាពមនុស្សដទៃ ។²² គាត់ថ្លែងថា ៖

« មនុស្សដែលមានជោគវាសនាល្អ គឺជាអ្នកដែលមានគោលដៅមុតមាំ ដែលចាំបាច់សម្រាប់ពិភពលោក ព្រោះវាបន្ថែមអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅទៅក្នុងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ ទោះជាកិច្ចការនោះតូចតាច ឬគួរឲ្យធុញទ្រាន់ក៏ដោយ ។ សូមគិតពីរឿងប្រដូចនៃជាងរៀបឥដ្ឋ ៖

« គេសួរជាងរៀបឥដ្ឋបីនាក់ថា ‹ តើអ្នកកំពុងធ្វើអ្វី ? ›

« ជាងទីមួយឆ្លើយថា ‹ ខ្ញុំកំពុងរៀបឥដ្ឋ › ។

« ជាងទីពីរឆ្លើយថា ‹ ខ្ញុំកំពុងសាងសង់ព្រះវិហារ › ។

« ឯជាងទីបីឆ្លើយថា ‹ ខ្ញុំកំពុងសាងសង់ដំណាក់ព្រះអម្ចាស់ › ។

« ជាងរៀបឥដ្ឋទីមួយមានការងារ ។ ជាងទីពីរមានមុខរបរ ។ ជាងទីបីមានការហៅបម្រើ » ។²³

ខ្ញុំសូមអញ្ជើញប្អូនៗនាល្ងាចនេះឲ្យពិនិត្យពិច័យលើគោលដៅរបស់ប្អូន ហើយសម្រេចថាគោលដៅមួយណាដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យប្អូនបំពេញកាតព្វកិច្ចគ្រួសារ ហើយបន្តដើរនៅលើមាគ៌ានៃសេចក្ដីសញ្ញា ហើយផ្តល់អំណរដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យប្រទានដល់ប្អូនៗ ។ សូមចាំថា ការដាក់គោលដៅអនុញ្ញាតឲ្យប្អូនៗសន្សំពេលវេលា និងកិច្ចខិតខំតាមរយៈការគ្រោងទុកជាមុន ហើយមិនឲ្យលើសលក្ខខណ្ឌ និងថ្ងៃកំណត់ឡើយ ។

ឥឡូវខ្ញុំចង់និយាយអំពីផលប៉ះពាល់របស់អ៊ិនធើរណែត និង ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមទៅលើការសម្រេចចិត្ត ។

អ៊ិនធើរណែត និង ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម រួមចំណែកយ៉ាងច្រើននៅក្នុងសង្គមស៊ីវីល័យយើងនេះ ។ វាមានគុណតម្លៃខ្លាំង ! វាក៏អាចជារឿងគំនូរជីវចលពេលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ដែលរំខានយើងពីការសម្រេចគោលដៅពិតក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់យើងនេះដែរ ។

ពាក្យអង្វរដ៏អស់ពីចិត្តខ្ញុំគឺសូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាវាយតម្លៃលើរបៀប និងពេលវេលាដែលយើងប្រើអ៊ិនធើរណែត និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ។ ការសាកល្បងដ៏ច្បាស់លាស់គួរតែមានដូចជា ៖ តើវាជួយដល់គោលដៅដ៏សក្ដិសម និង សំខាន់ ឬមួយវាបង្អាក់ភាពរីកចម្រើនរបស់យើង ? តើយើងជាប់រវល់នឹងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមដោយខ្លាចថាយើងខកខាននឹងមើលព័ត៌មានណាមួយដែរឬទេ ? តើពាក្យសរសើរលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមធ្វើឲ្យយើងសង្ស័យលើខ្លួនឯង ហើយមានអារម្មណ៍ខ្វះចន្លោះដែរឬទេ ? ជាងនេះទៅទៀតនោះ តើអ៊ិនធើរណែតដឹកនាំយើងទៅរករូបភាព និងការកម្សាន្តមិនបរិសុទ្ធ មិនសមរម្យ ឬមានក្ដីពិតបន្តិចបន្តួចដែលបំផ្លាញក្ដីជំនឿយើងដែរឬទេ ? តើយើងធ្លាប់លាក់អត្តសញ្ញាណយើង ហើយផ្ដល់មតិមិនល្អដល់មនុស្សដទៃដែរឬទេ ? តើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមរំខានពេលវេលាដែលយើងតែងចំណាយដើម្បីគោរពសាសនានៅក្នុងផ្ទះ ឬពេលវេលាដ៏មានតម្លៃជាមួយគ្រូសារដែរឬទេ ? តើពេលវេលាដែលចំណាយលេងហ្គេម និង លើរឿងកំប៉ិចកំប៉ុកលើអ៊ិនធើរណែត រារាំងយើងពីការតស៊ូសម្រេចបានគោលដៅយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពដែរឬទេ ? ទាំងនេះជាការសម្រេចចិត្តដែលខ្ញុំអញ្ជើញយើងម្នាក់ៗឲ្យគិត ផ្លាស់ប្ដូរ ប្រែចិត្ត នៅត្រង់ចំណុចណាដែលចាំបាច់ដើម្បីផ្ដល់ពរដល់ជីវិតយើង ។

នៅពេលលើកចំណុចខាងលើឡើង ខ្ញុំដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីគុណប្រយោជន៍នៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមដែលអាចមាននៅពេលយើងប្រើដោយត្រឹមត្រូវ ។ បើគ្រាន់តែនិយាយអំពីពង្សប្រវត្តិ វាច្បាស់ណាស់ថាព្រះអម្ចាស់បានបំផុសឲ្យមានបច្ចេកវិទ្យានេះឡើង ។

បន្ទាប់ពីការឡើងនិយាយនេះទៅ ខ្ញុំនឹងចុះផ្សាយចំណុចនេះនៅលើគេហទំព័រ Facebook របស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យប្អូនៗចែកចាយជាមួយខ្ញុំនូវក្ដីបារម្ភរបស់ប្អូនអំពីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម និងរបៀបដែលវាផ្ដល់ពរដល់ជីវិតប្អូនផងដែរ ។

ខ្ញុំក៏ចង់បន្សល់ទុកជាមួយប្អូនៗនូវគំនិតបន្ថែមមួយទៀតទៅលើប្រធានបទនេះដែរ ។ យើងឮពីការដែលធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ចំពោះប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ។ ការធ្វើឲ្យដូចព្រះគ្រីស្ទគឺជាគោលដៅកាន់តែសំខាន់ជាងការដែលស្មោះត្រង់ទៅទៀត ។ ខ្ញុំសូមនិយាយឃ្លានេះម្ដងទៀត ៖ ការធ្វើជាមនុស្សដូចព្រះគ្រីស្ទគឺជាគោលដៅកាន់តែសំខាន់ជាងការដែលស្មោះត្រង់ទៅទៀត ។

ឧបសគ្គខាងវិញ្ញាណ

ឥឡូវដល់ពេលខ្ញុំនិយាយអំពីឧបសគ្គខាងវិញ្ញាណ ។

ការទទួលខុសត្រូវដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិតនេះ គឺត្រូវធ្វើ ហើយរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាពិសិដ្ឋៗជាមួយព្រះ ។ ការធ្វើដូចនេះតម្រូវឲ្យយើងត្រួតពិនិត្យលើបំណងប្រាថ្នាដ៏មិនសក្ដិសម ហើយដកខ្លួនយើងចេញពីវា ។ យើងក៏ត្រួតពិនិត្យការរំពឹងទុកមិនសមរម្យនានាដែលយើងចង់បានពីព្រះដោយចេតនា និងដោយអចេតនាដែរ ។ យើងព្យាយាមស្គាល់ព្រះទ័យរបស់ព្រះដែលមានចំពោះយើងជានិច្ច ។ យើងបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍លើសេចក្ដីជំនឿ ការប្រែចិត្ត និងពិធីបរិសុទ្ធនៃការសង្គ្រោះ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះជាអង្គដែលបានបង់ថ្លៃឲ្យយើងលើសពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបានទៅទៀតនោះ ពុំបានសម្រេចដង្វាយធួនដើម្បីឲ្យយើងគ្រាន់តែអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅខាងលោកិយដ៏ឥតប្រយោជន៍ ឬការកម្សាន្ត និងល្បែងដ៏ខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាប៉ុណ្ណោះទេ ។ សូមគិតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះកាលទ្រង់មានបន្ទូលថា « ត្បិតមើលចុះ នេះហើយជាកិច្ចការរបស់យើង និង សិរីល្អរបស់យើង—គឺដើម្បីនាំឲ្យមានអមតភាព និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » ។²⁴

មនុស្សពោលពាក្យ ឬថ្លែងថា « តើព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌មិនស្កប់ព្រះទ័យទេឬ បើខ្ញុំធ្វើមិនបានគ្រប់ដប់នោះ ? តើទ្រង់មិនប្រទានពរជ័យដល់ខ្ញុំទេឬ ដោយសារតែខ្ញុំចូលចិត្តផឹកស្រា និងកាហ្វេនោះ ? » ជាអកុសល នោះគឺជាសំណួរខុសឆ្គង ហើយបង្ហាញពីកង្វះការយល់ដឹងអំពីផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ សំណួរត្រឹមត្រូវគឺ « តើខ្ញុំអាចធ្វើជាមនុស្សសុចរិត ជាមនុស្សគួរឲ្យស្រឡាញ់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះអង្គសង្គ្រោះសព្វព្រះទ័យបានតាមរបៀបណា ? » ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា « [ ទីណា ] ដែលត្រូវបានប្រទានឲ្យច្រើន នោះក៏មានតម្រូវការជាច្រើនវិញ » ។²⁵

នៅក្នុងពិភពលោកដែលមនុស្សទទួលបានរង្វាន់ និងជ័យភណ្ឌដោយគ្រាន់តែរួមចំណែកបន្តិចបន្តួច នោះបទដ្ឋាន និងការរំពឹងទុកអាចហាក់ដូចជាអយុត្តិធម៌ ឬឃោរឃៅ ។ ការណ៍នេះពិតជាពិសេសសម្រាប់មនុស្សដែលចចេសចង់ដើរតាមរបៀបរបស់ខ្លួនឯង ដោយពុំចាំបាច់ធ្វើតាមផែនការរបស់ព្រះវរបិតា ទោះជាមានលទ្ធផលដូចម្ដេចក្ដី ។

មនុស្សជាច្រើនរាប់ទង្វើប្រកបដោយអំពើបាបថាជាសុចរិត ហើយប្រើវាដើម្បីការពារខ្លួនថា « ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនយើងឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សគ្រប់រូបទេតើ » ។ ប្រាកដណាស់ សេចក្ដីបង្រៀននេះជាការពិត ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដែលលើកបន្ទូលនេះឡើងហាក់ដូចជាបដិសេធការក្រើនរំឭករបស់ទ្រង់ថា « បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តរបស់ខ្ញុំចុះ » ។²⁶

វាពុំសមរម្យទេដែលយើងចរចាលក្ខខណ្ឌនៃទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយក្រុមព្រះនោះ ។ ការមាន « ចិត្តសង្រេង និង វិញ្ញាណទន់ទាប » គឺជាតម្រូវការទីមួយដើម្បីចូលទៅក្នុងមាគ៌ានៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលចាប់ផ្ដើមដោយពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានដោយទន់ទាបទៅកាន់ព្រះ ។ ដូចស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានបង្រៀនយើងដូចនេះ ៖ « ដ្បិតមើលចុះ តើយើងទាំងអស់គ្នានេះ ពុំមែនជាអ្នកសុំទានទេឬ ? តើយើងទាំងអស់គ្នានេះ ពុំពឹងផ្អែកទៅលើតួអង្គតែមួយគឺព្រះ ចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងមាន … សព្វសារពើទេឬ ? »²⁷

ឧបសគ្គរបស់យើងអាចលំបាក ហើយពេលខ្លះអាចអយុត្តិធម៌ ។ វាធ្វើឲ្យចិត្តយើងសោកសៅ ហើយអាណិតអាសូរដល់មនុស្សដទៃ ។ នេះពិតជាពិការភាព និងជំងឺផ្សេងៗដែលប៉ះពាល់ដល់រូបកាយយើង ។ វារួមបញ្ចូលទាំងមនុស្សដែលឥតទោសដែលត្រូវបានរំលោភបំពាន ។ វារួមបញ្ចូលទាំងភាពក្រីក្រ និង ហិង្សាដែលជ្រួតជ្រាបទៅក្នុងបរិយាកាសដែលយើងបានកើតមក ។ វារួមបញ្ចុលទាំងចំណង់ និង និន្នាការពីធម្មជាតិ ដែលប្រហែលជាយើងមិនបានជ្រើសរើសដើម្បីមានផង ។ យើងព្រួយចិត្តដោយសារតែការញៀនដែលជាលទ្ធផលមកពីជម្រើសមិនត្រឹមត្រូវមួយ ដ្បិតមានរឿងច្រើនដែលអយុត្តិធម៌ ឬមិនត្រឹមត្រូវនៅក្នុងលោកនេះ ។

តើយើងឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្ដេច ? យើងត្រូវតែមានចិត្តល្អ និង ការអាណិតអាសូរ ហើយប្រព្រឹត្តជាមួយមនុស្សដទៃដោយការគោរព ទោះជាយើងដឹងថាពួកគេជ្រើសរើសផ្លូវដែលប្រាសចាកពីផែនការរបស់ព្រះវរបិតា និងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏ដោយ ។ ប៉ុន្តែបើយើងពិតជាចង់មានចិត្តល្អ យើងក៏ត្រូវតែបង្រៀនអំពីការប្រែចិត្តដែរ ។ នៅពេលយើងមិនជំរុញចិត្តមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ឲ្យផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ហើយទទួលយកដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ វាពុំមែនជាសណ្ដានចិត្តល្អទេ ហើយយើងក៏ពុំបានធ្វើការល្អដល់នរណាម្នាក់ដែរ ។ មានពរជ័យអស្ចារ្យ និងអស់កល្បជានិច្ចរង់ចាំទទួលអស់អ្នកណាដែលប្រែចិត្ត ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់បានបកស្រាយអំពីការណ៍នេះយ៉ាងច្បាស់ កាលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់សាសន៍នីហ្វៃអំពីអស់អ្នកដែលប្រែចិត្តថា « យើងនឹងចាត់អ្នកនោះទុកថាជាឥតទោសនៅចំពោះព្រះវរបិតាយើងនៅក្នុងថ្ងៃដែលយើងនឹងឈរជំនុំជំរះមនុស្សលោក » ។²⁸ទ្រង់បានបន្តថា « គ្មានអ្វីដែលពុំស្អាតណាអាចចូលទៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់បានឡើយ ដូច្នេះគ្មានអ្នកណាអាចចូលទៅក្នុងទីសម្រាករបស់ទ្រង់បានទេ លើកលែងតែអ្នកនោះ បានលាងសំលៀកបំពាក់របស់ខ្លួនដោយនូវលោហិតរបស់យើង ពីព្រោះមកពីសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ និងការប្រែចិត្តពីគ្រប់ទាំងអំពើបាបរបស់គេ និងការស្មោះត្រង់របស់គេរហូតដល់ទីបំផុត » ។²⁹

សូមដឹងថា ប្អូនៗអាចបានស្អាតស្អំ ។ ប្អូនៗអាចរកឃើញអំណរ ដែលប្អូនចង់បានក្នុងជីវិតនេះ ។ គ្មាននរណាម្នាក់ចេញពីការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាននេះទៅ ហើយសន្មតថាមិនអាចបានប្រោសលោះនោះទេ ។ ប្អូនអាចបានប្រោសលោះ ។ សំខាន់បំផុតនោះ ប្អូនៗគឺជាកូនរបស់ព្រះ ។ ប្អូនអាចមានក្ដីសង្ឃឹម និង អំណរ ។ ប្អូនអាចកែប្រែដួងចិត្ត ហើយប្រែចិត្តបាន ។ ប្អូនអាចអភ័យទោសឲ្យគេ ហើយទទួលការអភ័យទោស ។

ការប្រែចិត្តមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតា ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន យើងស្គាល់ទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្ដីមេត្តាករុណា និង សេចក្ដីយុត្តិធម៌ ។ ព្រះគ្រីស្ទស្ថាបនាទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្ដីមេត្តាករុណា និង សេចក្ដីយុត្តិធម៌ ។³⁰

ខ្ញុំចូលចិត្តពាក្យពេចន៍ដ៏សុទិដ្ឋិនិយមដោយ អ៊ីឡៃស្សា អរ ស្នូ ដូចនេះ ៖

ឱ​ផែនការ​ប្រោសលោះ​ដ៏​អស្ចា្យ
នោះ​រុងរឿង​សព្វ​ហើយ​ណា
មាន​ទាំង​យុត្តិធម៌​មេត្តាធម៌
ក្នុង​កិច្ចព្រមព្រៀង​សួគ៌ា !31

ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏រុងរឿងមានភាពយុត្តិធម៌ និង ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា ។ យើងដឹងថា យើងបានមកពីណា មូលហេតុដែលយើងមកទីនេះក្នុងជីវិតនេះ និងទីកន្លែងដែលយើងនឹងទៅបន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ ។

ប្អូនៗគឺជាមនុស្សជំនាន់ដ៏អស្ចារ្យ ។ បទគម្ពីរប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់នឹងមាន « សេចក្ដីទុច្ចរិត និង សេចក្ដីគួរខ្ពើមឆ្អើម » ។³²ប៉ុន្តែពួកបរិសុទ្ធដែលជាក្រុមតូចនៅពាសពេញផ្ទៃផែនដី នឹង « ប្រដាប់អាវុធដោយសេចក្ដីសុចរិត និងដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះ ដោយសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យ » ។³³ ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹង « ទំនុកបម្រុងពួកសុចរិត » ហើយយើង « មិនត្រូវខ្លាចឡើយ » ។³⁴

ប្អូនៗមិនត្រូវខ្លាចឡើយ ទោះជាមានគ្រោះថ្នាក់ និងឧបសគ្គយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ ប្អូនៗនឹងត្រូវបានប្រទានពរ ហើយការពារនៅពេលប្អូនៗស្វែងរកសេចក្ដីសុចរិត ដែលជាគោលដៅដ៏មានប្រយោជន៍ ។ ចូរដាក់ផែនការដោយមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត និង ការតាំងចិត្ត ចូរចៀសវាងពីការប្រើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម និង អ៊ិនធើរណែតឥតសមរម្យ ហើយត្រូវពឹងផ្អែក និងផ្ដោតសំខាន់ទៅលើសេចក្ដីជំនឿ ការប្រែចិត្ត ពិធីបរិសុទ្ធនៃការសង្គ្រោះ និងពលិកម្មធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អំឡុងពេលប្អូនកាន់ខ្ជាប់ដល់ចុងបំផុត ។ ការផ្ដោតសំខាន់ទៅលើព្រះវិហារបរិសុទ្ធនឹងជួយប្អូនឲ្យសម្រេចបានគោលដៅទាំងនេះ ។

ខ្ញុំសូមលើកឡើងក្នុងគម្ពីរ រ៉ូម ១២:១២ « ចូរអរសប្បាយ ដោយមានសង្ឃឹម ចូរអត់ធន់ក្នុងសេចក្តីទុក្ខលំបាក ចូរឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន » ។ ប្អូនៗអាចចៀសវាងពីរឿងគំនូរជីវចលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ក្នុងជីវិតនេះបាន ហើយសម្រេចបានអំណរដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសន្យាថានឹងប្រទានឲ្យ ។

ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ អំពីទេវភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដោយសារទ្រង់ យើងមិនត្រូវខ្លាចឡើយ ដ្បិតនៅក្នុងទ្រង់ ទើបអំណររបស់យើងបានពោរពេញ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។

© 2016 by Intellectual Reserve, Inc. All rights reserved. អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ ៦/១៦ ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ ៦/១៦ ។ ការបកប្រែនៃ « ‹ Fear Not … in Me Your Joy Is Full › (D&C 101:36) » ។ Cambodian PD60002153 258