ព្រះអម្ចាស់នឹងជួយយើងស្ថាបនានគររបស់ទ្រង់
ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានទូទាំងពិភពលោកសម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យ
ថ្ងៃទី ១២ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២០
អរគុណក្រុមចម្រៀងចំពោះតន្ត្រីដ៏ពិរោះ ។ នោះជាចម្រៀងដែលយើងពេញចិត្ត ។ អរគុណចំពោះសំនៀងដ៏ពិរោះរណ្ដំ ។ បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំរីករាយខ្លាំងណាស់ដែលអាចនិយាយនឹងប្អូនៗនាល្ងាចនេះ ។ ខ្ញុំបានពិចារណាយ៉ាងច្រើនថ្មីៗនេះអំពីរឿងទាំងឡាយដែលបានពង្រឹងដល់ជំនឿរបស់ខ្ញុំពេញមួយជីវិតខ្ញុំ ។ រឿងមួយដែលខ្ញុំបានដឹងគឺថាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងពិតជាជួយយើង ជាពិសេសនៅពេលយើងព្យាយាមធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបានដើម្បីរក្សាបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ហើយស្ថាបនានគររបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ ។
ព្យាការីនីហ្វៃ បានបង្ហាញជំនឿនេះនៅពេញមួយជីវិតរបស់គាត់ ។ ទោះជាលោករងទុក្ខសេចក្ដីវេទនា និងការផ្ទុយជាច្រើនក្ដី ក៏លោកតែងតែបន្ដនៅខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយតែងតែមានអំណរគុណចំពោះព្រះសម្រាប់ពរជ័យនានារបស់ទ្រង់ ។ លោកបានថ្លែងការណ៍នេះបន្ទាប់ពីរយៈពេលប្រាំបីឆ្នាំដើរនៅវាលខ្សាច់ដ៏ស្ងាត់ស្រងំ ៖
« …បើសិនជាកូនចៅមនុស្សកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះ នោះទ្រង់នឹងចិញ្ចឹមគេ ហើយផ្ដល់កម្លាំងដល់គេ ព្រមទាំងផ្ដល់ផ្លូវឲ្យ ដើម្បីគេអាចសម្រេចនូវអ្វីៗដែលទ្រង់បានបញ្ជាពួកគេ ហេតុដូច្នោះហើយ ទ្រង់បានផ្ដល់ផ្លូវសម្រាប់ពួកយើង នៅពេលដែលយើងឈប់សម្រាកក្នុងទីរហោស្ថាន » ។ ១
ខ្ញុំដឹងថាគោលការណ៍នេះគឺជាការពិត ។ ខ្ញុំសូមចែកចាយរឿងមួយចេញមកពីប្រវត្តិសាសនាចក្រ ។ នៅចុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៨៣០ សមាជិកនៃសាសនាចក្រភាគច្រើនបានប្រមូលផ្ដុំគ្នាទៅកាន់រដ្ឋមីសួរី ដែលពួកគេសង្ឃឹមចង់ស្ថាបនាទីក្រុងស៊ីយ៉ូន ។ ប៉ុន្ដែនៅឆ្នាំ ១៨៣៩ ពួកមនុស្សកំណាចបានបង្ខំពួកគេឲ្យចាកចេញពីរដ្ឋនេះ ។ ដោយសារផ្ទះសម្បែងរបស់ពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយសត្វពាហនៈ និងរបស់របររបស់ពួកគេត្រូវបានគេលួចឆក់ប្លន់ នោះពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅប៉ែកឥសាន្ដទៅកាន់រដ្ឋអិលលីណោយ ជាកន្លែងដែលពួកគេបានបោះទីតាំងនៅលើវាលភក់តាមមាត់ច្រាំងទន្លេមិស៊ីស៊ិបពី ។ ពួកគេបានបង្ហូរទឹកភក់ល្បាប់ចេញ ហើយបានបង្កើតជាទីក្រុងដ៏ស្អាតមួយ ដែលពួកគេហៅថាទីក្រុងណៅវូ ។ ប៉ុន្តែទស្សនៈអវិជ្ជមានប្រឆាំងនឹងសាសនាចក្រនៅបន្ដមាន ហើយព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ត្រូវបានគេសម្លាប់ព្រមជាមួយនឹងបងប្រុសរបស់លោក ហៃរ៉ុម នៅរយៈពេលប្រាំឆ្នាំក្រោយមកនោះ ។ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ពួកគេសង់ជិតចប់ហើយ តែពួកគេត្រូវបានបង្ខំឲ្យចាកចេញជាថ្មីម្ដងទៀតនៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ ឆ្លងកាត់ទន្លេមិស៊ីស៊ិបពីនៅក្នុងរដូវរងារដ៏ត្រជាក់ខ្លាំង ។ នៅក្នុងចំណោមពួកគេមានបុរសម្នាក់ឈ្មោះ បេនយ៉ាមីន អែហ្វ ចនសុន ត្រូវជាជីតាទួតរបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសាររបស់លោកដែលមានកូនតូចៗ ។ លោកបានពិពណ៌នាអំពីគ្រានោះនៅក្នុងស្វ័យជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ ៖
« ឥឡូវយើងនៅទីនេះ ចាប់ផ្ដើមនៅពាក់កណ្ដាលរដូវរងារដោយគ្មានប្រាក់មួយសេនឡើយ បានធ្វើដំណើរដោយគ្មានដឹងថាមានចម្ងាយប៉ុន្មាន ឬពេលណានឹងទៅដល់ … ដោយមានស្បៀងអាហារតែសម្រាប់ពីរបីសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ ហើយដោយមានសុខភាពមិនល្អតាំងពីឆ្នាំមុនៗមកផង នោះវាកាន់តែគ្មានភាពជាក់លាក់ទៅទៀត ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានរងទុក្ខដោយការឈឺចាប់យ៉ាងដំណំ ជាការឈឺចុកចាប់ក្នុងពោះ ដែលពេលនោះបណ្ដាលឲ្យមានញើសចេញពីគ្រប់រន្ធញើស ។… ដោយមានបញ្ហានេះ ព្រមជាមួយនឹងបញ្ហាពោះវៀនដទៃផ្សេងទៀត វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចធ្វើកិច្ចការធ្ងន់បានទេ ។ កាតព្វកិច្ចនៃការមើលថែដល់ក្រុម និងការបោះជំរុំដទៃទៀតមើលទៅវាអស្ចារ្យណាស់ចំពោះខ្ញុំ ។…
« បន្ទាប់ពីនៅក្នុងជំរុំបានពីរបីថ្ងៃ មនុស្សមួយចំនួនចាប់ផ្ដើមត្អូញត្អែរអំពីការលំបាក និងថ្លៃឈ្នួលតិច ប៉ុន្តែប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានស្ដីបន្ទោសពួកគេដូចជាសត្វសឹង្ហ ហើយបានប្រាប់ពួកគេថា អស់អ្នកណាដែលពុំអាចចាប់ផ្ដើមរស់នៅដោយសារសណ្ដែក និងពោត គួរតែទុកចិត្តទៅលើព្រះ ហើយមានអំណរគុណចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានទទួល ឬពួកគេគួរត្រឡប់ក្រោយទៅ ព្រោះជំរុំពួកបរិសុទ្ធនឹងជាកន្លែងក្រីក្រសម្រាប់ពួកគេ ។ រឿងនេះបានកើតមានចំពោះខ្ញុំដូចជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ? ជាយូរមកហើយ ខ្ញុំពុំអាចទទួលទាននំពោត ឬសណ្ដែកបានទេ ព្រោះវាធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺពោះខ្លាំងណាស់ ។ តើខ្ញុំអាចទៅយ៉ាងម៉េចបានទៅ ត្បិតអ្វីភាគច្រើនដែលយើងមានជាអាហារគឺជាពោត និងសណ្ដែក ? ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាគឺជារឿងស្លាប់រស់ចំពោះខ្ញុំ »
ខ្ញុំសូមបញ្ឈប់រឿងត្រង់នេះ ដោយនិយាយថា ប៉ុន្មានឆ្នាំមុននោះ ប្អូនស្រីគាត់អាយុ ២២ ឆ្នាំ បានស្លាប់ដោយសារបញ្ហាក្រពះដូចគ្នា ដូច្នេះគាត់ប្រហែលជាមិនបំភ្លើសការភ័យខ្លាចរបស់គាត់ទេ ។ គាត់បន្តទៀតថា ៖
« ខ្ញុំបានពិភាក្សារឿងនេះជាមួយគ្រួសារខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថាខ្ញុំនៅទីនោះដើម្បីទុកចិត្តទៅលើព្រះអម្ចាស់ ហើយបើទ្រង់មិនគង់នៅ ជាមួយ យើងទេ ទ្រង់ច្បាស់ជាមិននៅ ពីក្រោយ យើងដែរ ហើយខ្ញុំមិនគួរត្រឡប់ក្រោយឡើយ ។ ខ្ញុំនឹងយល់ព្រមទទួលទានអាហារដូច្នោះ ដូចដែលយើងមាន ហើយមានអំណរគុណចំពោះវា ។ ហើយបើព្រះអម្ចាស់មិនមើលថែយើងឥឡូវនេះទេ នោះកាលណាយើងស្លាប់កាន់តែលឿន វាកាន់តែប្រសើរ ដោយសារយើងមិនអាចមើលថែខ្លួនឯង ឬការពារជីវិតរបស់យើងក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ » ។
មួយខែក្រោយមក គាត់បានសរសេររឿងនេះនៅក្នុងកំណត់ហេតុគាត់ ៖
« សណ្ដែក និងពោតដែលខ្ញុំពុំអាចទទួលទានកាលពីមុន ខ្ញុំអាចទទួលទានយ៉ាងមានរសជាតិ ហើយចាប់ពីពេលនោះមក ឥទ្ធិពលចាស់ៗមិនត្រឡប់មកខ្ញុំក្នុងពេលធ្វើដំណើរទេ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ព្រះអម្ចាស់នូវអ្វីដែលអ្នកបម្រើទ្រង់បានថ្លែងថា តាមរយៈជំនួយរបស់ទ្រង់ ខ្ញុំនឹងបំពេញគ្រប់តម្រូវការ ហើយបើវាគឺជាព្រះទ័យទ្រង់ នោះខ្ញុំនឹងរស់នៅធ្វើជាអ្នកបម្រើទ្រង់ ទ្រង់ត្រូវតែបណ្ដាលឲ្យអាហាររបស់ខ្ញុំអាចត្រូវនឹងស្ថានភាពក្រពះរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំដឹងថាទ្រង់បានធ្វើពិតមែន » ។
សេចក្ដីជំនឿនៃជីដូនជីតាខ្ញុំ និងគំរូរបស់ពួកព្យាការីបានពង្រឹងខ្ញុំនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ហើយបានជួយខ្ញុំឲ្យទុកចិត្តទៅលើព្រះអម្ចាស់ ទោះជាក្នុងគ្រាលំបាក ។ ខ្ញុំចងចាំគ្រាដំបូងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍យើង នៅពេលដែលហិរញ្ញវត្ថុរបស់យើងមានភាពតានតឹងជាពិសេស ។ យើងមានកូនតូចៗពីរនាក់ អំឡុងពេលបីឆ្នាំដែលអែលឌើរ គ្រីស្ដូហ្វឺសិននៅរៀន ។ យើងបានសម្រេចចិត្តថា បន្ទាប់ពីយើងចាប់ផ្ដើមគ្រួសារ ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើការនៅក្រៅផ្ទះទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាននៅផ្ទះដើម្បីរកចំណូលបន្ដិចបន្ដួចមកជួយផ្គត់ផ្គង់ពួកយើង ។ ស្វាមីខ្ញុំក៏មានការងារក្រៅម៉ោងពីរបី និងការងារនៅរដូវក្ដៅផងដែរ ដែលបានផ្ដល់ជាចំណែកដ៏សំខាន់សម្រាប់ចំណូលរបស់យើង ។ តែយើងនៅតែពុំមានច្រើនទេ ។ យើងមានពាក្យស្លោកមួយថា បើវាមិនមែនជាអាហារ ថ្លៃឈ្នួលផ្ទះ ឬសាំងចាក់ឡានចាស់របស់យើងទេ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវទិញវាទេ ។
នៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ប្រហែលជាពីរបីខែពីមុនអែលឌើរ គ្រីស្ដូហ្វឺសិន បញ្ចប់ការសិក្សា ប៊ីស្សពរបស់យើងបានបង្ហាញផែនការមូលនិធិអគារមួយដើម្បីជួសជុលសាលាជំនុំចាស់របស់យើង ។ វានឹងតម្រូវឲ្យគ្រួសារនីមួយៗបង់ថ្លៃតម្លៃប៉ាន់ស្មានមួយដើម្បីបង់ថ្លៃចំណាយ ។ យើងឈប់មានតម្លៃមូលនិធិសាងសង់ទៀតហើយ ប៉ុន្តែនៅជំនាន់នោះ វួដ និងស្ដេក បានជួយបង់ថ្លៃចំណាយនៃការសាងសង់ ឬការជួសជុលសាលាជំនុំខ្លះៗ លើសពីការបរិច្ចាគដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ដែលយើងក៏ត្រូវថ្វាយផងដែរ ។
ជាមួយនឹងសមាជិកវួដដទៃទៀត យើងបានអង្គុយចុះពិភាក្សានឹងប៊ីស្សពនូវអ្វីដែលយើងអាចបរិច្ចាគអាស្រ័យទៅលើចំណូលរបស់យើង ។ តម្លៃប៉ាន់ស្មានដែលបានផ្ដល់ជាយោបល់របស់យើងមិនខ្ពស់ទេ ប៉ុន្តែនោះជាប្រាក់បន្ដិចបន្ដួចដែលយើងមាន ។ សិស្សដែលបញ្ចប់ការសិក្សាខ្លះៗដែលស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពរបស់យើង ហើយចាកចេញក្នុងពេលឆាប់ៗ មិនគិតថាវាយុត្តិធម៌ទេ ដែលត្រូវបង់ថ្លៃមូលនិធិការសាងសង់ ពីព្រោះពួកគេនឹងមិននៅទីនោះឡើយពេលដែលការជួសជុលបញ្ចប់ ។ ប៉ុន្តែ យើងបានសម្រេចចិត្តធ្វើការបរិច្ចាគចំពោះមូលនិធិសាងសង់ ទោះជាយើងមិនដឹងថាយើងនឹងនៅរហូតដល់ចប់ឆ្នាំសិក្សា ឬអត់ក្ដី ។ ឥឡូវ ប្អូនៗអាចគិតថា យើងអាចយកកាតឥណទានចេញមក ហើយបង់ថ្លៃការចំណាយប្រចាំខែរបស់យើង ហើយបង់សងវាបន្តិចម្ដងៗ ប៉ុន្តែយើងមកពីជំនាន់ផ្សេងមួយ ។ នៅជំនាន់នោះ អ្នកមិនអាចមានកាតឥណទានទេ លុះត្រាតែអ្នកមានការងារពេញម៉ោង ហើយចំណូលរបស់អ្នកត្រូវតែស្ថិតនៅក្នុងកម្រិតជាក់លាក់មួយ ។ ដូច្នេះ យើងមិនអាចមានកាតឥណទានទេ ។ រឿងនោះហាក់ដូចជាធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែមានគោលការណ៍តឹងរឹងបន្ដិចចំពោះនរណាដែលអាចទទួលបានកាតឥណទាន អាចជួយមនុស្សជាច្រើនពីការធ្លាក់ក្នុងបំណុលដែលយើងជួបឥឡូវនេះ ។
ទោះយ៉ាងណា គ្រាន់តែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ពួកយើងបានជិះឡានតាមផ្លូវស្ងាត់មួយនៅពេលយប់ ហើយបានឈប់នៅភ្លើងស្ដុបមួយ ។ ពេលនោះ ពួកយើងបានឮសំឡេងចាប់ហ្វ្រាំងឡានពីខាងក្រោយយើង ហើយបានបុកឡានចាស់យើងពីខាងក្រោយ ។ អែលឌើរ គ្រីស្ដូហ្វឺសុនបានចេញទៅមើលខណៈដែលខ្ញុំអង្គុយនៅក្នុងឡាន ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក គាត់ត្រឡប់មកក្នុងឡានវិញ ហើយខ្ញុំបានសួរគាត់ថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង ។ គាត់បាននិយាយថាខូចខាតតែខាងក្រោយប៉ុណ្ណោះ ។ បុរសដែលបុកយើងនោះគឺជាអ្នកបើកបរលក់ឥវ៉ាន់ ហើយរស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយទៀត ។ គាត់បានដឹងថាហ្វ្រាំងមិនល្អ ហើយមិនដឹងថាវាធ្ងន់ធ្ងរដូច្នោះទេ ។ គាត់ត្រូវការឡានរបស់គាត់ទៅធ្វើការ ហើយសង្ឃឹមថាគាត់អាចដោះស្រាយនឹងយើងដោយស្ងាត់ៗ ដើម្បីកុំឲ្យការធានារ៉ាប់រងឡានរបស់គាត់កើនឡើង និងមិនទទួលបានសំបុត្រផាកពិន័យដែលគាត់ក៏ត្រូវបង់ថ្លៃផងដែរនោះ ។ លើសពីនោះ គ្មាននរណាម្នាក់មានការឈឺចាប់ទេ ។ ខ្ញុំគិតថាគាត់ក៏មានថវិកាមានកំណត់ផងដែរ ។ គាត់បាននិយាយថា បើយើងប៉ាន់ស្មានជាលាយលក្ខអក្សរអំពីចំណាយជួសជុល ហើយយកវាទៅបន្ទប់ស្នាក់នៅរបស់គាត់នៅជាយក្រុង នោះគាត់នឹងបង់ថ្លៃឲ្យយើងដោយផ្ទាល់ ។
ឥឡូវខ្ញុំពុំកើតកាលពីម្សិលមិញទេ ។ ខ្ញុំបានគិតអំពីស្វាមីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំបានទុកចិត្តទាំងស្រុង គឺពិតជាឆាប់ជឿគេណាស់ក្នុងករណីនេះ ។ តើគាត់ពិតជាគិតថាបុរសនេះនឹងធ្វើតាមការសន្យាគាត់ឬ ? តើឱកាសដែលបុរសម្នាក់នេះនឹងគេចពីក្រុងនេះមានជាយ៉ាងណា ? មែនហើយ អែលឌើរ គ្រីស្ដូហ្វឺសិន បានធ្វើការប៉ាន់ស្មានពីការជួសជុល ហើយគាត់បានទៅផ្ទះស្នាក់នៅជួបនឹងបុរសនោះ ។ បុរសនោះបានសរសេរសែកនូវចំនួនមួយ ហើយស្មានមើល ? សែកនោះពុំខូចទេ !
ឥឡូវនេះគឺជាដំណើររឿងទាំងប៉ុន្មាន ។ សែកនោះមានចំនួនស្ទើរតែដូចគ្នានឹងការប៉ាន់ស្មានមូលនិធិការសាងសង់ដែលយើងបានបង់ថ្លៃ ។ យើងអាចរង់ចាំយ៉ាងច្បាស់ រហូតដល់គាត់មានសែកបង់ថ្លៃចំពោះការជួសជុល ហើយគ្រានោះ យើងអាចបំពេញតម្រូវការដែលយើងសង្ស័យថាតើយើងអាចធ្វើបានឬអត់នោះ ។ នេះគឺជាសាក្សីមួយចំពោះយើង ដូចដែលនីហ្វៃបាននិយាយថា ព្រះអម្ចាស់ពិតជា បាននិយាយ « ផ្ដល់ផ្លូវឲ្យយើងអាចសម្រេចនូវអ្វីៗដែលទ្រង់បានបញ្ជាពួកគេ » ។២ ខ្ញុំបានដឹងថាសេចក្ដីជំនឿ ជាញឹកញាប់មានន័យថាជាការបោះជំហានចូលទៅក្នុងភាពងងឹត ប៉ុន្តែនៅពេលយើងធ្វើដូច្នោះ ខ្ញុំដឹងថាព្រះអម្ចាស់នឹងបំភ្លឺផ្លូវនៅពីខាងមុខយើង ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ដែលទតមើលយើង ហើយខ្វល់ខ្វាយអំពីយើង ។ ខ្ញុំដឹងថានេះគឺជាសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ហើយថាព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះជន្ម ។ ខ្ញុំអរគុណព្រះអម្ចាស់ចំពោះពរជ័យនានាដែលដំណឹងល្អបាននាំមកក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕