เพื่อนทางจดหมายที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในเวสต์มิดแลนส์ อังกฤษ
เจนไม่ต้องการเป็นเพื่อนทางจดหมาย เธอเพียงต้องการให้คุณแม่กลับบ้าน
เจนเขียนว่า เรียนคุณแม่
เธอหยุดชั่วคราวแล้วเคาะปากกากับโต๊ะ เธอมองไปที่ตู้เย็น มีรูปภาพใหม่ล่าสุดของเธอกับคุณแม่ห้อยอยู่ ทั้งคู่มีคางทรงเดียวกัน ผมสีเข้มเหมือนกัน และมีรอยยิ้มกว้างเหมือนกัน
เธอจะพูดว่าอย่างไรดี? เจนต้องการเขียนให้เธอดูมีความสุขและเข้มแข็งสำหรับคุณแม่ แต่เธอนึกอะไรไม่ออกเลย ใจของเธอเจ็บปวดมากจนยากที่จะเขียนอะไรออกมา
เจน คุณพ่อ และพี่น้องของเธอกลับมาจากการไปเยี่ยมคุณแม่เมื่อสองสัปดาห์ก่อน คุณแม่ของเธออยู่ในเรือนจำและพวกเขาต้องใช้เวลาเกือบทั้งวันเพื่อขับรถไปหาคุณแม่ เนื่องจากการขับรถที่ยาวนาน พวกเขาจึงไม่สามารถไปเยี่ยมคุณแม่ได้บ่อยนัก คุณแม่ถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว และพวกเขาเพิ่งได้เจอคุณแม่เพียงสองครั้ง
ครั้งนี้เมื่อเจนไปเยี่ยม คุณแม่บอกว่าเจนกับคุณแม่ควรเป็นเพื่อนกันทางจดหมาย แต่เจนไม่ต้องการเป็นเพื่อนทางจดหมาย เธอเพียงต้องการให้คุณแม่กลับบ้าน
จดหมายฉบับแรกของคุณแม่ส่งมาถึงเจนเมื่อวานนี้และเขียนด้วยดินสออย่างเรียบร้อย ที่ด้านล่างของจดหมาย คุณแม่วาดภาพตัวเองกับเจนจัดงานเลี้ยงด้วยกันเมื่อคุณแม่กลับบ้าน
เจนลงมือเขียนไม่กี่บรรทัดแล้วขยำกระดาษทิ้ง เธอซบหน้าลงกับโต๊ะ หลับตาเพื่อพยายามกลั้นน้ำตาไว้
คุณพ่อถือของชำเข้ามา “เจน เป็นอย่างไรบ้างลูก?”
เจนยักไหล่
คุณพ่อนั่งลงข้างๆ และโอบกอดเธอ เจนโน้มตัวพิงหน้าอกของคุณพ่อ
“อีกนานไหมคะ?” เธอถาม
“จนกว่าจะถึงอะไร?”
“อีกนานไหมคะกว่าคุณแม่จะกลับมาบ้านได้?”
คุณพ่อเงียบเป็นเวลานาน จากนั้นจึงพูดว่า “อาจจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีกสามปีนะเจน”
เจนนึกว่าหัวใจของเธอจะระเบิด สามปี! ปีที่แล้วผ่านไปอย่างยาวนานและยากลำบาก เธอจะใช้ชีวิตอยู่อีกสามปีได้อย่างไรถ้าไม่มีคุณแม่?
“ทุกวันพ่อหวังว่าแม่ของลูกจะอยู่ที่นี่” คุณพ่อบอก “พอแม่ไม่อยู่แล้วทุกอย่างมันช่างยากเหลือเกินจริงไหม?”
เจนพยักหน้า
“ไม่เป็นไรที่เราจะรู้สึกเศร้า” คุณพ่อบอก “บางครั้งมันก็ช่วยเตือนให้พ่อนึกถึงสิ่งที่พ่อสำนึกคุณ”
เจนสะอื้นเล็กน้อย “เช่นอะไรคะ?”
คุณพ่อยิ้ม “อย่างเช่นที่เราได้โทรหาคุณแม่ทุกสัปดาห์ และเราสามารถส่งสิ่งของที่คุณแม่ต้องการไปให้คุณแม่ รวมถึงจดหมายด้วย” พ่อตบที่แผ่นกระดาษบนโต๊ะ “และ … ?”
“และ…” เจนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “หนูก็มีคุณครูและเพื่อนมากมายที่หนูสามารถคุยด้วยได้ และคุณแม่ของแอชลีย์ก็พาหนูไปกิจกรรมวันแม่ และหนูกำลังเรียนรู้ที่จะเป็นเพื่อนที่ดีขึ้นและช่วยเหลือคนอื่นๆ ด้วย”
“ใช่จ้ะ” คุณพ่อตอบ “เรามาสวดอ้อนวอนกันดีไหมเพื่อลูกจะได้นึกถึงสิ่งที่ลูกอยากจะเขียนได้?”
เจนกอดอก เธอขอบพระทัยพระบิดาบนสวรรค์ที่เธอสามารถเจอคุณแม่และพวกเขาขับรถกลับบ้านอย่างปลอดภัย จากนั้นเธอก็ขอให้พระองค์ทรงช่วยให้เธอทราบว่าจะเขียนอะไร
เธอนั่งที่โต๊ะ คิดแล้วคิดอีก จากนั้นเธอก็เริ่มเขียนบางสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิด เธอเขียนสิ่งที่เธอสำนึกคุณออกมาเป็นข้อๆ เธอจดทุกสิ่งที่เธอคุยกับคุณพ่อ รวมทั้งอีกสองสามสิ่ง เช่นพี่น้องและเพื่อนบ้านของเธอ
เมื่อเสร็จแล้ว เจนก็วาดภาพเธอกับคุณแม่กำลังเล่นเกมกระดานด้วยกัน ใจของเธอยังเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย แต่เธอมีสิ่งหนึ่งที่คาดหวัง ซึ่งก็คือเธอจะเป็นเพื่อนทางจดหมายที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมาตลอดสามปีข้างหน้า!
ภาพประกอบโดย อาลิสซา ทอลเลนท์