Drużyny i talenty
Najlepsze zespoły pracują razem i pomagają sobie nawzajem osiągać coraz lepsze wyniki.
„Biegnij, Jillian, biegnij!”, krzyknął tata. Tata Jillian był trenerem drużyny piłki nożnej, do której należała dziewczynka. Bardzo ciężko ćwiczyli, aby przygotować się do meczu o mistrzostwo. Słońce prażyło, a Jillian biegła dalej.
W końcu tata dmuchnął w gwizdek. „Dobrze, zróbmy sobie przerwę”.
Jillian chwyciła butelkę z wodą i usiadła na ławce z chłopcami. Była jedyną dziewczynką w drużynie, ale nie przeszkadzało jej to. Wszyscy współpracowali i pomagali sobie nawzajem poprawiać wyniki. Mimo że była zmęczona i spocona, cieszyła się, że może grać w swojej drużynie.
„Tato, jak się dziś spisaliśmy?”, zapytała.
Tata się uśmiechnął. „Wspaniale! Myślę, że drużyna jest gotowa do meczu”.
Jillian odwzajemniła uśmiech. Cała ich ciężka praca była tego warta!
W drodze powrotnej z treningu Jillian zobaczyła swoją przyjaciółkę, Mei. Były w tej samej klasie Organizacji Podstawowej. Jednak Mei nie przychodziła na zajęcia Organizacji od jakiegoś czasu.
Jillian uśmiechnęła się do Mei. „Cześć, Mei! Brakuje mi ciebie na zajęciach Organizacji Podstawowej. Wszystko w porządku?”.
Mei wpatrywała się w swoje buty. „Moja mama nie chce chodzić do kościoła”.
„Jak to?”.
„Nie wiem”. Mei podniosła głowę. „Muszę iść”.
Jillian pomachała jej i obserwowała, jak Mei odchodzi. W jaki sposób mogę pomóc Mei?, zastanawiała się.
Po powrocie do domu Jillian zagrała na ukulele kilka pieśni Organizacji Podstawowej. Potem poprosiła swoich braci, aby zaśpiewali z nią. Śpiewali, aż mama zawołała ich na obiad.
„Jutro odwiedzę Siostrę Aureę”, powiedziała mama.
„Siostra Aurea jest mamą Mei, prawda?”, zapytała Jillian. „Mogę iść z tobą? Mei nie przychodzi na zajęcia Organizacji Podstawowej. I gdy ją dzisiaj spotkałam, wydawała się smutna”.
„Pewnie, że możesz iść”, odpowiedziała mama.
„Wezmę moje ukulele! Mogę zagrać piosenki Organizacji Podstawowej. Założę się, że brakuje jej śpiewania tych piosenek”, powiedziała Jillian.
Kiedy następnego dnia weszły do domu Mei, Jillian mocno przytuliła koleżankę. Kiedy ich mamy rozmawiały, dziewczynki wyszły na zewnątrz. Jillian grała na ukulele, a Mei wybierała pieśni. Dobrze się bawiły, śmiejąc się razem i śpiewając, aż nadszedł czas, gdy Jillian musiała iść.
„Wspaniale było się z tobą spotkać”, powiedziała Jillian. „Tęsknimy za tobą w Organizacji Podstawowej”.
„Wiem, chciałabym móc przychodzić. Może znowu zapytam mamę”.
W następną niedzielę Mei była w kościele. Jillian usiadła obok niej. „Jestem taka szczęśliwa, że mogłaś przyjść”, powiedziała.
Mei szeroko się uśmiechnęła. „Ja też”.
Kilka dni później nadszedł czas na wielki mecz piłki nożnej. Jillian poprosiła drużynę o modlitwę przed meczem. Potem nadszedł czas gry. Jillian biegała tak szybko, jak umiała. Współpracowali jako drużyna, by być przy piłce i strzelać gole. Jej drużyna wygrała!
Wieczorem, kiedy Jillian leżała w łóżku, myślała o Mei i o swojej drużynie piłkarskiej. Cieszyła się, że jest częścią zespołu, podobnie jak cieszyła się, że jest częścią Organizacji Podstawowej. Pomagali sobie nawzajem. Jillian cieszyła się, że może pomagać swoim przyjaciołom, czy to w kościele, czy na boisku.
Ilustracje — Marcos Calo