Η επιρροή μίας φίλης

Από την Τζόλυ Χατς

Τα εφηβικά μου χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά ο Θεός μού έστειλε μία φίλη να με βοηθήσει να τα ξεπεράσω.

Εικονογράφηση υπό Judy Bloomfield

Πάντοτε αισθανόμουν πολύ μόνη στον κόσμο. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μωρό και μερικά χρόνια αργότερα η μαμά μου ξαναπαντρεύτηκε και μετακομίσαμε 6.500 χιλιόμετρα από την Τζώρτζια των Η.Π.Α. στο Όρεγκον των Η.Π.Α. Ήταν μια τεράστια αλλαγή για να χειριστεί ένα εννιάχρονο κορίτσι, ειδικά ένα με νότια προφορά, που δεν ήταν πλήρως αποδεκτή από τα άλλα παιδιά.

Ωστόσο, όταν πήγα γυμνάσιο, γνώρισα τη Νικόλ^*. Αμέσως, αισθάνθηκα μία θετική, γαλήνια αύρα γύρω της – κάτι που μου έλειπε. Ήξερα ότι έπρεπε να γίνουμε φίλες με αυτό το κορίτσι!

Καθώς κάναμε περισσότερη παρέα, η Νικόλ έγινε ένα ασφαλές μέρος μακριά από τη μοναξιά μου. Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι της ήταν σαν να μπαίνεις σε μία εντελώς διαφορετική ζωή: το Πνεύμα του Θεού γέμιζε κάθε γωνία. Υπήρχαν απεικονίσεις του Σωτήρος και γιγαντιαίων κατασκευών παντού. (Αργότερα έμαθα ότι αυτοί ήταν ναοί.) Το ιεραποστολικό έργο της Νικόλ ξεκίνησε απλώς προσκαλώντας με στο σπίτι της και δεν το ήξερε καν.

Γίνετε φίλοι και πιστέψτε

Η Νικόλ τέλεσε διακονία σε μένα με το να είναι απλώς φίλη μου. Μου έδωσε το Βιβλίο του Μόρμον και αρχίσαμε να διαβάζουμε μαζί στο αυτοκίνητό της μετά το σχολείο.

Το Βιβλίο του Μόρμον άρχισε να γεμίζει τα κενά στη ζωή μου. Όμως ακόμα ένιωθα μόνη. Δεν ήμουν ούτε μέλος της εκκλησίας της Νικόλ, αλλά επίσης δεν ήμουν ούτε εντελώς μέρος της θρησκείας των γονέων μου.

Η Νικόλ με προέτρεψε ευγενικά να προσευχηθώ και να ρωτήσω τον Θεό αν το Βιβλίο του Μόρμον είναι αληθινό. Δεν είχα ποτέ προσευχηθεί δυνατά, έτσι δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να πω. Όμως βγήκα απλώς έξω και άρχισα να μιλώ. Ρώτησα, επίσης, τον Θεό αν η εκκλησία της Νικόλ ήταν η σωστή εκκλησία και για εμένα. Μόλις τελείωσα την ερώτησή μου, αισθάνθηκα ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. Ήξερα, κάπως χωρίς αμφιβολία, ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι αληθινό και ότι αυτή η Εκκλησία ήταν σωστή για μένα.

Ήμουν 15 ετών, όταν έλαβα αυτήν τη μαρτυρία. Για τα επόμενα χρόνια πίστευα, αν και οι γονείς μου δεν ενδιαφέρονταν για την Εκκλησία. Όμως δεν ήμουν μόνη στην πίστη μου, επειδή η Νικόλ ήταν ακόμη εκεί και με υποστήριζε.

Νέα πίστη, νέες ερωτήσεις

Αφού αποφοίτησα από το λύκειο, μετακόμισα στη Γιούτα των Η.Π.Α. Η Νικόλ ήταν ήδη εκεί και με ανυπομονησία με περίμενε να πάω εκεί, ώστε να μπορέσω να αρχίσω να κάνω τα ιεραποστολικά μαθήματα. Είχα σχέδιο να βαπτισθώ στα 19α γενέθλιά μου –μόλις έξι εβδομάδες μακριά– και η Νικόλ με διαβεβαίωσε ότι θα ήταν εκεί μαζί μου σε όλη τη διαδικασία.

Όταν οι ιεραπόστολοι άρχισαν να με διδάσκουν, σύντομα συνειδητοποίησα πόσα λίγα ήξερα πραγματικά για την Εκκλησία. Είχα διαβάσει και είχα αγαπήσει το Βιβλίο του Μόρμον, αλλά ξαφνικά μου έλεγαν για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, το σχέδιο σωτηρίας, να γίνουμε σαν τον Θεό και τόσα άλλα νέα πράγματα. Ήταν πάρα πολλά για να τα αφομοιώσω όλα αμέσως.

Αλλά η Νικόλ με γνώριζε καλά. Θα βοηθούσε στην εξήγηση αυτού που δίδασκαν οι πρεσβύτεροι με έναν τρόπο που ήξερε ότι θα καταλάβαινα. Σε αυτά τα πρώτα μαθήματα, οι υπομονετικές εξηγήσεις της ήταν ο λόγος που παρέμεινα.

Τελικώς ανήκω κάπου

Η Νικόλ με υποστήριζε πνευματικά έτσι μέχρι την ημέρα που βαπτίσθηκα – και μετά. Βοήθησε τα μέλη του τομέα και τους ιεραποστόλους να σχεδιάσουν, ώστε να μπορέσω να βαπτισθώ στα 19α γενέθλιά μου. Όταν βγήκα από το νερό και είδα δεκάδες ανθρώπους να μου χαμογελούν, δεν ένιωθα τόσο μόνη πια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα ότι τελικώς ανήκω στον Κύριο και την Εκκλησία Του.

Ακόμα μαθαίνω από τη συνεχή πίστη και φιλία της Νικόλ. Μου έδειξε από την αρχή ότι το ιεραποστολικό έργο δεν απαιτεί διακριτικό σήμα με όνομα. Το ιεραποστολικό έργο της Νικόλ άρχισε στην καρδιά της, όταν προσέγγισε ένα κορίτσι από το νότο που χρειαζόταν ένα χαμόγελο.

Η συγγραφέας ζει στη Γιούτα των Η.Π.Α.

• Το όνομα έχει αλλαχθεί.