De invloed van een vriendin

Jolie Hatch

Mijn tienerjaren waren moeilijk, maar God stuurde mij een vriendin om me er doorheen te slepen.

Illustratie, Judy Bloomfield

Ik heb me altijd erg alleen op de wereld gevoeld. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog een baby was, en een paar jaar later hertrouwde mijn moeder en verhuisden we 6.500 kilometer ver weg, van Georgia (VS) naar Oregon (VS). Het was een enorme verandering voor een meisje van 9 jaar, vooral omdat ik een zuidelijk accent had en niet volledig door de andere kinderen werd geaccepteerd.

Maar toen ik naar de middelbare school ging, ontmoette ik Nicole.^* Meteen voelde ik dat ze iets positiefs en vredigs had – iets waar het mij aan ontbrak. Ik wist dat ik haar vriendin wilde zijn!

We gingen meer met elkaar om en bij Nicole voelde ik mij veilig, en leek mijn gevoel van mijn eenzaamheid ver weg. Als ik haar huis binnenliep, was het alsof ik een heel ander leven binnenging: de Geest van God vervulde het hele huis. Overal hingen afbeeldingen van de Heiland en van gigantische gebouwen. (Ik kwam er later achter dat dit tempels waren.) Nicole’s zendingswerk begon door mij simpelweg bij haar thuis uit te nodigen, en ze had het zelf niet eens door.

Vriendschap en geloof

Nicole diende mij door gewoon mijn vriendin te zijn. Ze gaf me een Boek van Mormon en we begonnen het na school samen in haar auto te lezen.

Het Boek van Mormon begon de leegtes in mijn leven op te vullen. Maar ik voelde me nog steeds alleen. Ik was geen lid van Nicole’s kerk, maar ik maakte ook niet echt deel uit van de godsdienst van mijn ouders.

Nicole moedigde me vriendelijk aan om te bidden en aan God te vragen of het Boek van Mormon waar is. Ik had nog nooit hardop gebeden, dus ik had geen idee wat ik moest zeggen. Maar ik ging gewoon naar buiten en begon te praten. Ik vroeg aan God of Nicole’s kerk ook de juiste kerk voor mij was. Zodra ik mijn vraag had uitgesproken, kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Ik wist op de een of andere manier zonder twijfel dat het Boek van Mormon waar is en dat deze kerk juist voor mij was.

Ik was 15 jaar toen ik dit getuigenis ontving. In de daaropvolgende jaren had ik geloof, hoewel mijn ouders geen interesse in de kerk hadden. Maar ik was niet alleen in mijn geloof, want Nicole was er nog steeds om mij te steunen.

Nieuw geloof, nieuwe vragen

Nadat ik mijn middelbare schooldiploma had behaald, verhuisde ik naar Utah (VS). Nicole woonde daar al, en ze keek uit naar mijn komst zodat ik de zendelingenlessen kon volgen. Ik was van plan om me op mijn negentiende verjaardag te laten dopen – zes weken later – en Nicole verzekerde mij dat ze er de hele tijd voor me zou zijn.

Toen de zendelingen mij begonnen te onderwijzen, realiseerde ik me hoe weinig ik eigenlijk over de kerk wist. Ik had het Boek van Mormon gelezen en hield ervan, maar ineens vertelden ze me over de gave van de Heilige Geest, het heilsplan, zoals God worden en zoveel andere nieuwe dingen. Het was te veel om allemaal tegelijk te verwerken.

Maar Nicole kende mij goed. Ze hielp mij door de dingen die de zendelingen mij onderwezen uit te leggen op een manier die ik kon begrijpen. Tijdens die eerste lessen was haar geduldige uitleg de reden dat ik bleef.

Er eindelijk bij horen

Nicole bleef mij geestelijk ondersteunen tot op de dag dat ik werd gedoopt – en daarna. Ze hielp de wijkleden en de zendelingen met het organiseren van een doopdienst op mijn negentiende verjaardag. Toen ik uit het water kwam en tientallen mensen stralend naar mij zag glimlachen, voelde ik me niet meer zo alleen. Ik zal nooit vergeten hoe ik me voelde toen ik eindelijk bij de Heer en zijn kerk hoorde.

Ik leer nog steeds van Nicole’s constante geloof en vriendschap. Ze liet mij vanaf het begin zien dat je geen naambordje nodig hebt om aan zendingswerk te doen. Nicole’s zendingswerk begon in haar hart, toen ze een meisje uit het zuiden benaderde dat een glimlach nodig had.

De auteur woont in Utah (VS).

• Naam gewijzigd.