งานเผยแผ่ของผมล่ะ?

โดย อมัวโก อัฟรัน-โอเกเซ

ขณะผมเตรียมรับใช้งานเผยแผ่ ความเจ็บป่วยที่ทำให้อ่อนแรงอย่างกะทันหันเป็นการทดลองศรัทธา

ผู้สอนศาสนา

ภาพประกอบโดย เอมิลี คอลล์

ตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมต้องการรับใช้งานเผยแผ่ แต่ในปีที่สองของมัธยมศึกษาตอนปลาย ผมเริ่มรู้สึกชาที่เท้า เข่า และแขน ภายในไม่กี่สัปดาห์ ผมไม่สามารถเดิน วิ่ง หรือขึ้นบันได

ผมเริ่มกินยาโดยคิดว่าจะช่วยแก้ปัญหาได้เร็วเพื่อจะได้กลับไปเรียนและเตรียมรับใช้งานเผยแผ่ แต่ผมกลับแย่ลงเรื่อยๆ ไม่นานผมไม่สามารถทำอะไรด้วยตนเอง—ผมไม่สามารถหวีผมหรือแม้แต่ลุกขึ้นมาหยิบรีโมททีวี

ผมได้รับพรฐานะปุโรหิตหลายครั้งแต่โรคนี้ไม่ยอมไปจากผม ผมเข้าโรงพยาบาลในอักกราซึ่งแพทย์ผู้มีประสบการณ์พยายามรักษาผม แต่พวกเขาไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ผมเริ่มคิดว่าจะไม่มีวันเดินได้อีกต่อไป การรับใช้งานเผยแผ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ขณะผมอยู่ในโรงพยาบาลประธานคณะเผยแผ่กับภรรยามาเยี่ยมผมกับแม่ เขาถามผมว่าผมอยากจะรับใช้งานเผยแผ่หรือไม่ ผมบอกเขาว่าผมต้องการก่อนที่ผมจะป่วย เขาพูดว่า “ไม่ต้องกังวล คุณจะได้รับใช้งานเผยแผ่”

หลังจากวันที่เรากลับมาจากโรงพยาบาล ผมนั่งอยู่กับแม่เมื่อได้ยินเสียงบอกให้ผมลุกขึ้นเดิน ผมกลัวล้มแต่รู้ว่าต้องพยายาม ผมยืนขึ้นด้วยตนเอง ผมสามารถก้าวเท้าออกไปช้าๆ เป็นก้าวแรกซึ่งช่วยเพิ่มความมั่นใจให้ผม ผมก้าวต่อไป แม้ว่าผมจะสั่นในตอนแรกแต่ผมรู้ว่าเพราะศรัทธาของผมในพระเยซูคริสต์และในพรฐานะปุโรหิตที่ได้รับ ผมจะรับใช้งานเผยแผ่ได้ในตอนนี้

ผมกลับไปโรงเรียนและทันทีที่เรียนจบผมส่งใบสมัครงานเผยแผ่ของผม ผมได้รับหมายเรียกอีกหลายเดือนต่อมาให้รับใช้ในคณะเผยแผ่ไนจีเรีย ลากอส การรับใช้พระเจ้าและสอนบุตรธิดาของพระองค์เกี่ยวกับพระกิตติคุณที่ได้รับการฟื้นฟูทำให้ผมมีปีติมาก แม้ว่าทุกคนจะไม่หายดีเหมือนผม แต่ผมรู้ว่าพระเจ้าจะประทานพรแก่ทุกคนตามพระประสงค์ของพระองค์ เมื่อเรามีศรัทธาในพระองค์

ผู้เขียนอาศัยอยู่ในกานา