Gromadź — nie rozpraszaj

David A. Edwards

Czasopisma kościelne

Bóg nie faworyzuje ludzi i my też nie powinniśmy tego czynić.

Kilka tygodni po moim przyjeździe na misję do Niemiec ja i mój trener zapukaliśmy do drzwi pewnej starszej kobiety, która zgodziła się, byśmy ją nauczali.

Podczas pierwszej lekcji poprosiliśmy ją o przeczytanie na głos fragmentu pisma świętego. Czytała z wielką trudnością, spoglądając zza grubych szkieł okularów, zatrzymując się przy różnych słowach. Jej odpowiedzi na nasze pytania były krótkie. Nie byliśmy pewni, ile z tego rozumie.

Poprosiliśmy ją o przeczytanie pewnych fragmentów Księgi Mormona przed naszą następną wizytą. Kiedy przyszliśmy ponownie, przeczytała już te fragmenty, ale zdawało nam się, że ich nie rozumie. Zastanawialiśmy się, czy ona może mieć trudności z przyswajaniem wiedzy. Zastanawialiśmy się, czy powinniśmy dalej ją nauczać. Jednak nie ustawaliśmy.

Podczas następnej wizyty byliśmy zaskoczeni, bo powiedziała, że chce być ochrzczona. Kiedy dalej ją nauczaliśmy, zauważyliśmy, że lepiej czyta. Jej odpowiedzi na nasze pytania nadal były krótkie, ale wydawały się lepsze i były wypowiadane z większym przekonaniem.

Wkrótce zostałem przeniesiony do innego miasta, ale mój trener napisał do mnie później, że ta kobieta została ochrzczona i była wspierana przez członków gminy. Gdybyście kilka tygodni wcześniej zapytali nas, kto ze wszystkich naszych kontaktów najprawdopodobniej zostanie ochrzczony i zostanie członkiem Kościoła, ona nie byłaby na pierwszym miejscu.

I tak przyswoiliśmy sobie starą naukę — tę samą, którą Apostoł Piotr pojął dawno temu i którą każdy z nas musi sobie ciągle przyswajać: „Bóg nie ma względu na osobę” (Dzieje Apostolskie 10:34).

Wielka przemiana

Piotr przewodniczył Kościołowi w decydującym czasie. Zbawiciel powiedział Swoim Apostołom: „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Ew. Marka 16:15). Do tej pory Apostołowie głosili jednak pośród Żydów i jedynie ich chrzcili.

Potem wydarzyło się wiele niezwykłych rzeczy. Rzymski setnik o imieniu Korneliusz — poganin, nie-Żyd, żołnierz, który nosił ten sam strój, co ludzie krzyżujący Jezusa Chrystusa — ujrzał w wizji anioła. Ten anioł powiedział Korneliuszowi, aby posłał po mężczyznę o imieniu Piotr i przyjął jego nauki. Niedługo potem Piotr miał wizję, w której ujrzał żywność zakazaną według żydowskiego prawa, o której usłyszał, że ma ją zjeść, ponieważ Bóg ją oczyścił. Zaraz po tej wizji słudzy Korneliusza przybyli i poprosili Piotra, aby udał się z nimi. Duch powiedział Piotrowi, aby poszedł.

Po spotkaniu z Korneliuszem i dostrzeżeniu, jaki był dobry i szczery, Piotr zrozumiał znaczenie swojej wizji. Ewangelia miała być głoszona ludziom innych narodów, takim jak Korneliusz. Wtedy Piotr powiedział: „Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje” (Dzieje Apostolskie 10:34–35). Piotr nauczał Korneliusza o Jezusie Chrystusie i zachęcił jego oraz jego domowników do przyjęcia chrztu. (Zob. Dzieje Apostolskie 10).

Poniesienie ewangelii Innym narodom oznaczało wielką zmianę dla wczesnego Kościoła. Niektórym trudno było ją zaakceptować. Ale to była właściwa zmiana, która stanowiła podstawową prawdę o Bogu i naszych bliźnich.

Bez faworyzowania

Kiedy Bóg błogosławi Swoim dzieciom, nie faworyzuje nikogo w zależności od narodowości, rasy, płci, bogactwa, wykształcenia, zdolności, wyglądu ani żadnych innych różnic, które dzielą ludzi¹. On „ceni wszelkie ciało jednakowo; jednak w tych, którzy są prawi, Bóg ma upodobanie” (I Ks. Nefiego 17:35). Wszyscy mogą przyjść do Niego, bowiem „wszyscy są Bogu jednakowi” (II Ks. Nefiego 26:33). On „patrzy na serce” (I Ks. Samuela 16:7). Przyjmuje ludzi, którzy „wypełniają prawo […], okazują miłość bratnią […] w pokorze” (Ks. Micheasza 6:8).

Każdy może zdecydować, że przyjdzie do Jezusa Chrystusa, zawrze przymierza z Ojcem Niebieskim i będzie podążał Ich ścieżkami. To powinna być prawda przewodnia, gdy rozpowszechniamy ewangelię i miłość Pana.

Nie możemy po prostu patrzeć na czyjeś cechy zewnętrzne i myśleć, że dana osoba nie „pasuje” do ewangelii. Nie możemy odnosić światowych etykiet do ludzi i myśleć, że owe etykiety dyskwalifikują kogoś jako członków kościelnej społeczności. Nie możemy zdecydować, że nie będziemy komuś służyć tylko dlatego, że ta osoba ma inne od naszych poglądy polityczne, hobby czy gust.

Bóg nie postrzega osoby jako zbioru etykiet właściwych dla różnych grup lub atrybutów. Widzi człowieka — Swoje dziecko. I w ten sposób powinniśmy postrzegać każdą osobę — jako wyjątkową jednostkę, która ma równe szanse i możliwości, by przyjść do Boga.

Bądź tym, który gromadzi

Prezydent Russell M. Nelson zachęca nas do udziału w gromadzeniu Izraela². Jeśli jednak, w przeciwieństwie do Boga, zdecydujemy się „mieć wzgląd na osobę”, gdy chodzi o dzielenie się ewangelią i łączenie ludzi w kościele, możemy rozpraszać i dzielić zamiast gromadzić i jednoczyć.

Niech każdy podejmie zobowiązanie: nigdy więcej rozpraszania. Bądź światłem. Kochaj, dziel się i zapraszaj.

Mój towarzysz i ja nie byliśmy pewni, czy kobieta, którą nauczaliśmy w Niemczech, będzie skłonna przyjąć chrzest. Nie znaliśmy jej serca, ale Bóg znał. Cieszę się, że poczuliśmy natchnienie, by dalej ją nauczać.

Kiedy będziesz starać się podążać za głosem Ducha i starać się nie mieć względu na osobę, zostaniesz poprowadzony w tym, jak pomagać ludziom wokół ciebie w przychodzeniu do Chrystusa niezależnie od tego, jak bardzo różnią się oni od innych.