Συλλογισθείτε τις ευλογίες
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Ο Επουράνιος Πατέρας μας γνωρίζει τις ανάγκες μας και θα μας βοηθήσει καθώς επικαλούμαστε τη βοήθειά Του.
Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, αυτή η συνέλευση σημαδεύει 49 χρόνια από τότε που υποστηρίχθηκα, στις 4 Οκτωβρίου 1963, ως μέλος τής Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Σαράντα εννέα χρόνια είναι πολύς καιρός. Εντούτοις, με πολλούς τρόπους, ο καιρός φαίνεται πολύ σύντομος από τότε που στάθηκα στον άμβωνα στο Ταμπερνάκλ και έδωσα την πρώτη μου ομιλία γενικής συνελεύσεως.
Πολλά έχουν αλλάξει από τις 4 Οκτωβρίου 1963. Ζούμε σε μία μοναδική εποχή στην ιστορία τού κόσμου. Είμαστε ευλογημένοι με τόσα πολλά. Κι όμως είναι ενίοτε δύσκολο να δούμε τα προβλήματα και την προθυμία να επιτραπεί η αμαρτία γύρω μας και να μην αποθαρρυνθούμε. Έχω ανακαλύψει ότι αντί να παραμένουμε στα αρνητικά, αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και συλλογισθούμε τις ευλογίες στη ζωή μας, συμπεριλαμβανομένων των φαινομενικώς μικρών, ενίοτε των ευλογιών που παρορούμε, μπορούμε να βρούμε μεγαλύτερη ευδαιμονία.
Καθώς έχω επανεξετάσει τα τελευταία 49 χρόνια, έχω κάνει ορισμένες ανακαλύψεις. Μία είναι ότι οι αμέτρητες εμπειρίες που είχα, δεν ήσαν απαραιτήτως αυτές που θα θεωρούσε κάποιος εκπληκτικές. Στην πραγματικότητα, τότε που συνέβαιναν, συχνά φαίνονταν μέτριες και ακόμη και συνηθισμένες. Κι όμως, αναδρομικώς, εμπλούτισαν και ευλόγησαν ζωές -- συμπεριλαμβανομένης τής δικής μου ζωής. Θα σας συνιστούσα την ίδια αυτή άσκηση -- δηλαδή, να κάνετε μία απογραφή τής ζωής σας και να ψάξετε συγκεκριμένως τις ευλογίες, μικρές και μεγάλες, που έχετε λάβει.
Η δική μου επανεξέταση των χρόνων έχει συνεχώς ενισχύσει τη γνώση μου ότι οι προσευχές μας εισακούονται και απαντώνται. Είμαστε εξοικειωμένοι με την αλήθεια που βρίσκεται στο Νεφί Β΄, στο Βιβλίο τού Μόρμον: «Οι άνθρωποι υπάρχουν για να μπορέσουν να έχουν αγαλλίαση»1. Καταθέτω μαρτυρία ότι μέγα μέρος αυτής τής αγαλλιάσεως έρχεται καθώς αναγνωρίζουμε ότι μπορούμε να επικοινωνούμε με τον Επουράνιο Πατέρα μας μέσω προσευχής και ότι αυτές οι προσευχές θα εισακουσθούν και θα απαντηθούν -- ίσως όχι με τον τρόπο και όταν αναμέναμε να απαντηθούν, αλλά θα απαντηθούν και από έναν Επουράνιο Πατέρα, ο οποίος μας γνωρίζει και μας αγαπά τέλεια και ο οποίος επιθυμεί την ευδαιμονία μας. Δεν μάς έχει υποσχεθεί: «Να είσαι ταπεινόφρονας. Και ο Κύριος ο Θεός σου θα σε οδηγήσει από το χέρι, και θα σου δώσει εκπλήρωση των προσευχών σου»;2
Για τα επόμενα λίγα λεπτά που μού έχουν διατεθεί, θα ήθελα να μοιρασθώ μαζί σας ένα μικρό παράδειγμα των εμπειριών που είχα στις οποίες οι προσευχές εισακούσθηκαν και απαντήθηκαν και οι οποίες, αναδρομικώς, έφεραν ευλογίες στη ζωή μου καθώς και στη ζωή άλλων. Το καθημερινό μου ημερολόγιο, που κρατώ όλα αυτά τα χρόνια, έχει βοηθήσει στην παροχή κάποιων συγκεκριμένων πραγμάτων που πιθανότατα δεν θα ήμουν ειδάλλως εις θέσιν να αφηγηθώ.
Στις αρχές τού 1965 είχα την ανάθεση να παρευρίσκομαι σε συνελεύσεις πασσάλου και να διεξάγω άλλες συγκεντρώσεις σε όλη την περιοχή τού Νοτίου Ειρηνικού. Αυτή ήταν η πρώτη μου επίσκεψη σε εκείνο το μέρος τού κόσμου και ήταν μια εποχή που δεν θα λησμονήσω ποτέ. Πολλά πνευματικά γεγονότα συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής τής αναθέσεως καθώς συναντήθηκα με ηγέτες, μέλη και ιεραποστόλους.
Το σαββατοκύριακο στις 20 και 21 Φεβρουαρίου ήμαστε στο Μπρίσμπεϊν τής Αυστραλίας, για να διεξαγάγουμε τακτικές συγκεντρώσεις συνελεύσεως τού πασσάλου Μπρίσμπεϊν. Κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων το Σάββατο, μού σύστησαν τον πρόεδρο περιφερείας από μία γειτονική περιοχή. Καθώς τον χαιρετούσα διά χειραψίας, είχα την έντονη έμπνευση να τού μιλήσω και να τού παράσχω συμβουλές και γι’ αυτό τον ερώτησα αν θα με συνόδευε στη συγκέντρωση πρωινού τής Κυριακής την επομένη, ούτως ώστε αυτό να μπορούσε να επιτευχθεί.
Μετά τη συγκέντρωση τής Κυριακής είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί. Μιλήσαμε για τις πολλές ευθύνες του ως προέδρου περιφερείας. Καθώς το κάναμε, ένιωσα την έμπνευση να τού προσφέρω συγκεκριμένες προτάσεις σχετικά με το ιεραποστολικό έργο και πώς εκείνος και τα μέλη του θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους πλήρους απασχόλησης ιεραποστόλους στο έργο τους στην περιοχή του. Αργότερα έμαθα ότι αυτός ο άνδρας είχε προσευχηθεί για καθοδήγηση σε αυτόν τον τομέα. Για εκείνον, η συνομιλία μας ήταν μία ειδική μαρτυρία ότι οι προσευχές τους εισακούσθηκαν και απαντήθηκαν. Αυτή ήταν μία φαινομενικώς μέτρια συγκέντρωση, αλλά μία συγκέντρωση για την οποία είμαι πεπεισμένος ότι καθοδηγείτο από το Πνεύμα και η οποία έκανε τη διαφορά στη ζωή και τη διοίκηση εκείνου τού προέδρου περιφερείας, στη ζωή των μελών του και στην επιτυχία των ιεραποστόλων εκεί.
Αδελφοί και αδελφές μου, οι σκοποί τού Κυρίου συχνά επιτυγχάνονται καθώς ακολουθούμε την καθοδήγηση τού Πνεύματος. Πιστεύω ότι όσο περισσότερο ενεργούμε επί τής έμπνευσης και των εντυπώσεων που έρχονται σε εμάς, τόσο περισσότερο ο Κύριος θα μάς εμπιστευθεί τις αποστολές Του.
Έχω μάθει, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα μηνύματα, να μην αναβάλλω ποτέ μία προτροπή. Σε μία περίσταση πριν από πολλά χρόνια, κολυμπούσα στο παλαιό γυμναστήριο Δεζερέτ στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ, όταν αισθάνθηκα την έμπνευση να πάω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και να επισκεφθώ έναν καλό μου φίλο, ο οποίος είχε χάσει τη χρήση των κάτω άκρων του εξαιτίας κακοήθειας και τής εγχειρήσεως που ακολούθησε. Αμέσως έφυγα από την πισίνα, ντύθηκα και σύντομα ήμουν καθοδόν για να δω αυτόν τον καλό άνδρα.
Όταν έφθασα στο δωμάτιό του, ανεκάλυψα ότι ήταν άδειο. Αφού ερώτησα, έμαθα ότι θα τον έβρισκα πιθανώς στην περιοχή τής πισίνας τού νοσοκομείου, μία περιοχή η οποία χρησιμοποιείτο για φυσικοθεραπεία. Έτσι είχαν τα πράγματα. Είχε οδηγήσει τον εαυτό του εκεί με το αναπηρικό του αμαξίδιο και ήταν ο μόνος στο δωμάτιο. Ήταν στο μακρινό μέρος τής πισίνας, κοντά στο βαθύ άκρο. Τον κάλεσα και έκανε ελιγμούς με το αμαξίδιό του, για να με χαιρετίσει. Είχαμε μία ευχάριστη συνομιλία και τον συνόδευσα πίσω στο δωμάτιό του στο νοσοκομείο, όπου τού έδωσα μία ευλογία.
Έμαθα αργότερα από τον φίλο μου ότι ήταν εντελώς αποθαρρυμένος εκείνη την ημέρα και σκεπτόταν να αφαιρέσει τη ζωή του. Είχε προσευχηθεί για ανακούφιση, αλλά άρχισε να αισθάνεται ότι οι προσευχές του δεν εισακούονταν. Πήγε στην πισίνα με τη σκέψη ότι αυτός θα ήταν ένας τρόπος να τελειώσει τη δυστυχία του -- οδηγώντας το αμαξίδιό του στο βαθύ άκρο τής πισίνας. Είχα φθάσει σε μια κρίσιμη στιγμή, σε απάντηση αυτού που γνωρίζω ότι ήταν έμπνευση από τα ύψη.
Ο φίλος μου μπόρεσε να ζήσει πολλά περισσότερα χρόνια -- χρόνια γεμάτα ευτυχία και ευγνωμοσύνη. Πόσο ευχαριστημένος είμαι που ήμουν ένα όργανο στα χέρια τού Κυρίου εκείνη την κρίσιμη ημέρα στην πισίνα.
Σε μία άλλη περίσταση, καθώς εγώ και η αδελφή Μόνσον πηγαίναμε σπίτι με το αυτοκίνητο, αφού είχαμε επισκεφθεί φίλους, ένιωσα την έμπνευση ότι θα έπρεπε να πάμε στην κωμόπολη --μια διαδρομή πολλών χιλιομέτρων-- για να επισκεφθούμε μία ηλικιωμένη χήρα που ζούσε κάποτε στον τομέα μας. Το όνομά της ήταν Ζέλα Τόμας. Τότε διέμενε σε ένα κέντρο φροντίδος. Εκείνο το απόγευμα νωρίς, την βρήκαμε υπερβολικά αδύναμη, αλλά εκείτο γαλήνια στο κρεβάτι της.
Η Ζέλα ήταν από μακρού τυφλή, αλλά ανεγνώρισε τη φωνή μας αμέσως. Ρώτησε αν θα μπορούσα να τής δώσω μία ευλογία, προσθέτοντας ότι ήταν προετοιμασμένη να πεθάνει, αν ο Κύριος ήθελε να επιστρέψει σπίτι. Υπήρχε ένα γλυκύ, γαλήνιο πνεύμα στο δωμάτιο και όλοι μας γνωρίζαμε ότι ο χρόνος που τής απέμενε στη θνητότητα θα ήταν σύντομος. Η Ζέλα με πήρε από το χέρι και είπε ότι είχε προσευχηθεί ενθέρμως ώστε να ερχόμουν να την δω και να τής παράσχω μία ευλογία. Τής είπα ότι είχαμε έλθει λόγω αμέσου εμπνεύσεως από τον Επουράνιο Πατέρα. Την φίλησα στο μέτωπο, γνωρίζοντας ότι ίσως δεν θα την έβλεπα ξανά κατά τη θνητότητα. Έτσι κι έγινε, διότι απεβίωσε την επομένη. Το γεγονός ότι μπόρεσα να παράσχω μία τέτοια παρηγοριά και γαλήνη στη γλυκιά μας Ζέλα, ήταν ευλογία για εκείνη και για εμένα.
Η ευκαιρία να αποτελείς ευλογία στη ζωή ενός άλλου έρχεται συχνά απρόσμενα. Μία υπερβολική κρύα νύκτα Σαββάτου κατά τη διάρκεια τού χειμώνα τού 1983–1984, η αδελφή Μόνσον και εγώ οδηγήσαμε αρκετά χιλιόμετρα στην ορεινή κοιλάδα τού Μίντγουεϊ τής Γιούτα, όπου έχουμε ένα σπίτι. Η θερμοκρασία εκείνη τη νύκτα ήταν μείον 24 βαθμοί Φάρεναϊτ, (–31 βαθμοί Κελσίου) και θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι όλα ήταν καλά στο σπίτι μας εκεί. Ελέγξαμε και βρήκαμε ότι ήταν καλά, γι’ αυτό φύγαμε για να επιστρέψουμε στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Μετά βίας τα καταφέραμε λίγα χιλιόμετρα στην εθνική οδό προτού σταματήσει να δουλεύει το αυτοκίνητό μας. Ήμαστε εντελώς αποκλεισμένοι. Σχεδόν ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο κρύο όσο αισθανθήκαμε εκείνη τη νύκτα.
Απρόθυμα αρχίσαμε να περπατούμε προς την κοντινότερη κωμόπολη, με τα αυτοκίνητα να μας περνούν ολοταχώς. Τελικώς ένα αυτοκίνητο σταμάτησε και ένας νέος άνδρας προσφέρθηκε να βοηθήσει. Εντέλει ανακαλύψαμε ότι η βενζίνη ντίζελ στο ρεζερβουάρ μας είχε πυκνώσει εξαιτίας τού κρύου, κάνοντας αδύνατον να οδηγήσουμε το αυτοκίνητο. Αυτός ο καλοσυνάτος νέος άνδρας μάς πήγε πίσω στο σπίτι μας στο Μίντγουεϊ. Επεχείρησα να τού επιστρέψω χρήματα για τις υπηρεσίες του, αλλά αρνήθηκε ευγενικά. Επεσήμανε ότι ήταν πρόσκοπος και ήθελε να επιτελέσει μία πράξη υπηρέτησης. Τού προσδιόρισα την ταυτότητά μου και εξέφρασε την εκτίμησή του για το προνόμιο που είχε να βοηθήσει. Υποθέτοντας ότι ήταν περίπου σε ηλικία ιεραποστολής, τον ρώτησα αν είχε σχέδια να υπηρετήσει μία ιεραποστολή. Επεσήμανε ότι δεν ήταν βέβαιος τι ήθελε να κάνει.
Το επόμενο πρωινό, τη Δευτέρα, έγραψα ένα γράμμα σε αυτόν τον νέο άνδρα και τον ευχαρίστησα για την καλοσύνη του. Στο γράμμα τον ενθάρρυνα να υπηρετήσει μία πλήρους απασχόλησης ιεραποστολή. Εσώκλεισα ένα αντίτυπο από τα βιβλία μου και υπογράμμισα τα κεφάλαια για την ιεραποστολική υπηρέτηση.
Σχεδόν μία εβδομάδα αργότερα, η μητέρα τού νέου άνδρα τηλεφώνησε και είπε ότι ο γυιος της ήταν ένας εξαίρετος νέος άνδρας, αλλά εξαιτίας ορισμένων επιρροών στη ζωή του, η επιθυμία που είχε αισθανθεί για πολύ καιρό να υπηρετήσει μία ιεραποστολή είχε μειωθεί. Είπε ότι εκείνη και ο πατέρας του είχαν νηστέψει και προσευχηθεί ώστε να αλλάξει η καρδιά του. Είχαν βάλει το όνομά του στην κατάσταση προσευχής τού Ναού στο Πρόβο τής Γιούτα. Ήλπιζαν ότι κάπως, με κάποιο τρόπο, η καρδιά του θα εμπνεόταν να γίνει καλύτερη και θα επέστρεφε στην επιθυμία του να εκπληρώσει μία ιεραποστολή και να υπηρετήσει τον Κύριο πιστώς. Η μητέρα ήθελε να μάθω ότι θεωρούσε τα γεγονότα εκείνης τής κρύας βραδιάς ως απάντηση στις προσευχές τους για λογαριασμό του. Είπα: «Συμφωνώ μαζί σου».
Ύστερα από αρκετούς μήνες και περισσότερη επικοινωνία με αυτόν τον νέο άνδρα, εγώ και η αδελφή Μόνσον ήμαστε περιχαρείς που παρευρεθήκαμε στον ιεραποστολικό αποχαιρετισμό του πριν από την αναχώρησή του για την Ιεραποστολή Βανκούβερ τού Καναδά.
Ήταν η τύχη που ένωσε τους δρόμους μας εκείνη την κρύα νύκτα τού Δεκεμβρίου; Ούτε για μια στιγμή δεν το πιστεύω. Αντιθέτως, πιστεύω ότι η συνάντησή μας ήταν η απάντηση στις εγκάρδιες προσευχές μίας μητέρας και ενός πατέρα για τον γυιο που αγαπούσαν.
Πάλι, αδελφοί και αδελφές μου, ο Επουράνιος Πατέρας μας γνωρίζει τις ανάγκες μας και θα μας βοηθήσει καθώς επικαλούμαστε τη βοήθειά Του. Πιστεύω ότι καμία ανησυχία μας δεν είναι πολύ μικρή ή ασήμαντη. Ο Κύριος ενδιαφέρεται ακόμη και για τις λεπτομέρειες τής ζωής μας.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω, αναφέροντας μία πρόσφατη εμπειρία η οποία είχε αντίκτυπο σε εκατοντάδες. Συνέβη στον πολιτιστικό εορτασμό για τον Ναό τού Κάνσας Σίτυ, μόλις πριν από πέντε μήνες. Όπως με τόσα πολλά που συμβαίνουν στη ζωή μας, τότε φάνηκε ότι είναι απλώς μία άλλη εμπειρία όπου τα πάντα επελύθησαν. Ωστόσο, καθώς έμαθα για τις συνθήκες που σχετίζονται με τον πολιτιστικό εορτασμό τη βραδιά προτού αφιερωθεί ο ναός, συνειδητοποίησα ότι η παράσταση εκείνη τη βραδιά δεν ήταν συνηθισμένη. Αντιθέτως, ήταν άκρως αξιοσημείωτη.
Όπως με όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που διεξάγονται σε συνδυασμό με τις αφιερώσεις ναού, οι νέοι στην περιφέρεια Ναού στο Κάνσας Σίτυ τού Μιζούρι είχαν κάνει πρόβα σε διαφορετικές ομάδες στις δικές τους περιοχές. Το σχέδιο ήταν να συναντώνταν όλοι μαζί στο μεγάλο, ενοικιασμένο δημοτικό κέντρο το Σάββατο το πρωί για την παράσταση, ώστε να μάθουν πότε και πού να μπουν, πού έπρεπε να σταθούν, πόσος χώρος θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς και το επόμενο άτομο, πώς να φύγουν από το κυρίως πάτωμα και ούτω καθεξής -- πολλές λεπτομέρειες που θα έπρεπε να καταλάβουν κατά την ημέρα καθώς οι υπεύθυνοι ένωναν τις διάφορες σκηνές, ούτως ώστε η τελική παράσταση να βελτιωνόταν και να είναι επαγγελματική.
Υπήρξε απλώς ένα μείζον πρόβλημα εκείνη την ημέρα. Η όλη παραγωγή εξηρτάτο από προμαγνητοσκοπημένα τμήματα που θα προβάλλονταν σε μία μεγάλη οθόνη γνωστό ως Jumbotron. Αυτά τα μαγνητοσκοπημένα τμήματα ήταν κρίσιμης σημασίας για όλη την παραγωγή. Δεν έδεναν μόνον όλη την παραγωγή, αλλά κάθε μαγνητοσκοπημένο τμήμα εισήγαγε την επόμενη παράσταση. Τα τμήματα βίντεο ήσαν απαραίτητα για να κάνουν όλη την παραγωγή να έχει νόημα ως ενιαία. Και το Jumbotron δεν λειτουργούσε.
Οι τεχνικοί εργάζονταν μανιωδώς, για να επιλύσουν το πρόβλημα, ενώ οι νέοι περίμεναν, εκατοντάδες, χάνοντας πολύτιμο χρόνο για πρόβα. Η κατάσταση άρχισε να φαίνεται αδύνατη.
Η συγγραφέας και σκηνοθέτις τού εορτασμού, Σούζαν Κούπερ, εξήγησε αργότερα: «Καθώς πηγαίναμε από το σχέδιο Α, στο σχέδιο Β, στο σχέδιο Ω, ξέραμε ότι δεν λειτουργούσε. …Καθώς κοιτούσαμε το πρόγραμμα, ξέραμε ότι δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε, αλλά γνωρίζαμε ότι είχαμε ένα από τα δυνατότερα σημεία στο πάτωμα πιο κάτω -- 3.000 νέους. Χρειαζόταν να πάμε κάτω και να [τους] πούμε τι συνέβαινε και να αντλήσουμε από την πίστη τους»3.
Μόλις μία ώρα προτού αρχίσει να εισέρχεται το ακροατήριο στο κέντρο, 3.000 νέοι γονάτισαν στο πάτωμα και προσευχήθηκαν μαζί. Προσευχήθηκαν ώστε όσοι εργάζονταν στο Jumbotron να εμπνέονταν να μάθουν τι να κάνουν για να το επιδιορθώσουν· ζήτησαν από τον Επουράνιο Πατέρα τους να αναπληρώσει αυτό που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να κάνουν εξαιτίας έλλειψης χρόνου.
Είπε κάποιος που έγραψε γι’ αυτό κατόπιν: «Ήταν μια προσευχή που δεν θα λησμονήσουν ποτέ οι νέοι, όχι επειδή το πάτωμα ήταν σκληρό, αλλά επειδή το Πνεύμα έλιωνε τα οστά τους»4.
Δεν άργησε να έλθει ένας από τους τεχνικούς και να τους πει ότι το πρόβλημα είχε εντοπισθεί και διορθωθεί. Απέδωσε τη λύση στην τύχη, αλλά όλοι αυτοί οι νέοι ήξεραν καλύτερα.
Όταν εισήλθαμε στο δημοτικό κέντρο εκείνο το βράδυ, δεν είχαμε ιδέα για τις δυσκολίες τής ημέρας. Μόνον αργότερα τις μάθαμε. Αυτό που είδαμε ως μάρτυρες, ωστόσο, ήταν μια όμορφη, εκλεπτυσμένη παράσταση -- μία από τις καλύτερες που έχω δει. Οι νέοι ακτινοβολούσαν ένα ένδοξο, δυνατό πνεύμα που το ένιωσαν όλοι όσοι ήσαν παρόντες. Φάνηκε ότι ήξεραν ακριβώς πού να μπουν, πού να σταθούν και πώς να αλληλεπιδράσουν με όλους τους άλλους ερμηνευτές γύρω τους. Όταν έμαθα ότι οι πρόβες τους είχαν περιορισθεί και ότι για πολλά από τα νούμερα δεν είχαν γίνει πρόβες από ολόκληρη την ομάδα, εξεπλάγην. Κανείς δεν θα το ήξερε. Ο Κύριος πράγματι είχε αναπληρώσει για όσα υστερούσαν στην πρόβα τους.
Ποτέ δεν παύω να εκπλήσσομαι από τον τρόπο με τον οποίον ο Κύριος μπορεί να παρακινεί και να διευθύνει κάθε μέρος τής βασιλείας Του και πάλι να έχει χρόνο να παράσχει έμπνευση σχετικά με ένα άτομο -- ή έναν πολιτιστικό εορτασμό ή ένα Jumbotron. Το γεγονός ότι μπορεί, ότι το κάνει, αποτελεί μαρτυρία για εμένα.
Αδελφοί και αδελφές μου, ο Κύριος είναι στα πάντα στη ζωή μας. Μας αγαπά. Θέλει να μας ευλογήσει. Θέλει να επιζητούμε τη βοήθειά Του. Καθώς μας καθοδηγεί και μας διευθύνει και καθώς ακούει και εισακούει τις προσευχές μας, θα βρούμε την ευτυχία εδώ και τώρα που Εκείνος επιθυμεί για εμάς. Είθε να γνωρίζουμε τις ευλογίες Του στη ζωή μας, προσεύχομαι στο όνομα τού Ιησού Χριστού, τού Σωτήρος μας, αμήν.