هدیۀ راهنمائی یک کودک

توسّط مری آر. دُرهم

مشاور دوّم در ریاست عمومی کودکستان که اخیراً مرخّص شده

چگونه به فرزندان خود تعلیم می دهیم که نفوذات دنیوی را رد کرده و به روح القدُس اعتماد کنند؟

پدر جوانی واقعاً در حال غرق شدن بود. او، دو تا فرزندنش، و پدر همسرش برای قدم زدن به کنار دریاچه رفته بودند. در اطرافشان کوه هائی پُر از کاج های با شکوه بودند، و آسمان آبی پُر از ابرهای نرم سفید، ناشی از زیبائی و آرامش بود. وقتی بچّه ها گرم و خسته شدند، آن دو مرد تصمیم گرفتند بچّه ها را روی پشت خود گذاشته و طول کوتاه دریاچه را شنا کنند.

آن به نظر آسان آمد—تا وقتی که پدراحساس کرد که در حال فرو رفتن است، همه چیز برایش سنگین شد. آب او را به ته کشید، و احساس هراس به او دست داد. چگونه میتوانست روی آب شناور بماند—و مخصوصاً با دختر جوان عزیزش در روی پشتش؟

صدایش در مسافت دور گم شد وقتی فریاد کشید؛ پدرهمسرش خیلی دور بود که التماس او را برای کمک بشنود. او احساس تنهائی و بی یاوری کرد.

آیا میتوانید تنهائی او را حسّ بکنید، ناتوان برای دست یافتن به چیزی و تلاش نا امیدانه برای زندگی خود و فرزند تان؟ متأسّفانه، همۀ ما به نوعی این تجربه را داشته ایم جائیکه در شرایطی هستیم که برای زنده ماندن خود و آنهائی که دوستشان داریم به شدّت کمک لازم داریم.

وحشتزده، او متوجّه شد که کفشهای پُر از آبش، او را به زیر می کشانند. در حال تلاش برای شناور ماندن، شروع به در آوردن کفشهای سنگین از پایش را کرد. امّا چنان به نظر می رسید که آنها به پایش چسبیده بودند. قیطان ها متورّم شده، و حتّی آنها را محکمتر کرده بودند.

در آخرین لحظات نا امیدی، او توانست کفشها را با فشار از پایش بیرون آورد، و سرانجام کفشها رها شده، با سرعت به ته دریاچه فرو رفتند. آزاد از بار سنگینی که او را به پائین می کشید، او فوراً خود و دخترش را بالا آورد. آنوقت توانست به جلو شنا کرده، و خود را به ایمنی به آن سوی دریاچه برساند.

گاها ما همه شاید احساس کنیم که در حال غرق شدن هستیم. زندگی میتواند سنگین شود. ما در “دنیائی پُر از هیاهو و کشمکش زندگی می کنیم. … اگر مواظب نباشیم، امور دنیوی می تواند چیز های روحانی را [غرق] سازند.”¹

چگونه ما از مثال این پدر می آموزیم که از شرّ بعضی از بار های دنیوی رها شویم، که بتوانیم سر فرزندان و ذهن های خود را بالا تر از آب نگهداریم؟چگونه می توانیم چنانکه پولس نصیحت کرد، “همۀ بارها را رها کنیم.”؟² چگونه می توانیم فرزندان خود را برای روزی آماده سازیم که دیگر به ما و شهادت های ما پیوسته نباشند—وقتی که آنها شناگر هستند؟

جواب را دریافت میکنیم وقتی که به سر چشمۀ قدرت الهی پی میبریم. آن منبعی است که غالباً دست کم گرفته میشود، ولیکن میتواند روزانه برای سبک کردن بارهای زندگی و راهنمائی فرزندان عزیزمان مورد استفاده قرار گیرد. آن منبع هدیۀ راهنمائی روح القدُس است.

در سنّ هشت سالگی، کودکان میتوانند تعمید گرفتن را تجربه کنند. آنها یاد میگیرند و با خدا پیمان می بندند. عزیزانشان در موقع فرو رفتن و بیرون آمدن از حوض غسل تعمید با حسّ شادمانی دورش جمع می شوند. سپس آنها هدیۀ غیر قابل وصف روح القدُس را دریافت می کنند، هدیه ای که آنها را در زندگی بطور مداوم برای دریافت آن برکت راهنمائی می کند.

ارشد دیوید آ. بدنارد گفت: “سادگی [تأئید] ممکن است باعث شود که اهمیّت آن را نادیده بگیریم. این چهار کلمه—’روح القدُس را دریافت کن’—اظهارات غیر فعّال نمی باشند؛ بلکه، حکم کشیشی را در بر دارند—یک اندرز معتبر که عامل باشیم و نه معمول.”³

کودکان گرایش طبیعی دارند که خوب باشند و کار نیک انجام دهند. ما می توانیم بی گناهی و خالص بودن آنها را احساس کنیم. آنها همچنین دارای حسّاسیت زیادی نسبت به روح القدُس دارند.

در٣ نیفای ٢٦، ناجی ظرفیت روحانی کودکان را بما نشان داد:

“او زبانهای آنها را آزاد ساخت، و آنها با پدرانشان در امور بزرگ و شگفت انگیز صحبت کردند، حتّی بیش از آنچه او برای مردم آشکار کرده بود. …

“… آنها هر دو این کودکان را دیدند و شنیدند، آری حتّی نوزادان دهان باز کرده و شگفت انگیرانه حرف زدند.”⁴

چگونه ما بعنوان پدر و مادر ظرفیت روحانی فرزندان خود را افزایش می دهیم؟ چگونه به فرزندان خود تعلیم می دهیم که نفوذات دنیوی را رد کرده و به روح القدُس اعتماد کنند وقتی که با آنها نیستیم و آنها در آبهای عمیق زندگی تنها هستند؟

اجازه دهید عقایدی را با شما در میان بگزارم.

اوّل، ما میتوانیم فرزندانمان را آگاه سازیم وقتی آنها صدای روح القدُس را شنیده و احساس میکنند. بگذارید به زمان عهد قدیم برگردیم که ببینیم چگونه اِلی آن را برای ساموئل انجام داد.

ساموئل جوان دو بار صدای اِلی را شنید و به جانب او دوید و گفت، “من اینجا هستم.”

“من صدایت نکردم.”اِلی جواب داد.

امّا “ساموئل هنوز خدا را نمی شناخت، نه هم کلام خداوند برایش آشکار بود.”

در بار سوّم، اِلی درک کرد که خداوند ساموئل را صدا کرده و به او گفته بود که بگوید، “خداوندا؛ صحبت کن، که خدمتگزارت می شنود.”⁵

ساموئل شروع به احساس، شناخت و شنیدن صدای خداوند می کرد. امّا این پسر جوان شروع به درک آن نکرد تا اینکه اِلی به او کمک کرد.و با آموختن، ساموئل توانست بیشتر با صدای روح القدُس آشنا شود.

دوّم، ما میتوانیم افراد خانواده و فرزندان خود را آماده سازیم تا صدای روح القدُس را را احساس کنند. “بسیاری از استادان زبان های خارجی عقیده دارند که کودکان زبان را در ‘برنامه های غوطه وری’بهتر یاد می گیرند، جائی که در میان صحبت کنندگان زبان هستند و از آنها خواسته می شود که خود شروع به حرف زدن نمایند. آنها تنها کلمه یاد نمی گیرند، بلکه با روانیّت صحبت کرده و حتّی با زبان جدید فکر کنند. [بهترین] محیط ‘غوطه وری’ برای آموزش روحانی خانه میباشد، جائی که اصول روحانی اساس زندگی روزمرّه می گردد.”⁶

“تو باید ساعیانه [کلام خداوند] را به فرزندان خود بیاموزید، و با آنها سخن بگوئید وقتی در خانه هستید، و وقتی با آنها راه می روید، و وقتی می خوابید، و وقتی بیدار می شوید.”⁷ غوطه ور کردن خانواده هایمان در روح القدُس قلبهای کودکان ما را به جانب نفوذ او باز خواهد کرد.

سوّم،ما می توانیم به فرزندانمان کمک کنیم که بفهمند چگونه روح القدُس با آنها صحبت میکند. جوزف اسمیت تعلیم داد، “اگر او به پیش کودکی بیاید، خود را با زبان و ظرفیت آن کودک وفق خواهد داد.”⁸ مادری دریافت که چون کودکان به راه های محتلف یاد میگیرند— بعضی با بینائی، شنوائی، لمس کردن، یا حرکت یاد می گیرند—هر چه بیشتر کودکانش را مشاهده کرد، بیشتر تشخیص داد که روح القدُس کودکانش را به نحوی که هر کدام بهتر یاد می گیرند تعلیم می دهد.⁹

مادری دیگر تجربۀ خود را در کمک به فرزندانش برای شناختن روح القدُس در میان گذاشت. “او نوشت، گاهاً، “[کودکان] تشخیص نمی دهند که یک فکر تکراری، یک احساس آرامش بعد از گریه کردن، یا بخاطر آوردن چیزی در موقع مناسب نشانگر آنست که روح القدُس با [آنها] در ارتباط می باشد.” او ادامه داد، “من به [کودکانم] می آموزم که به آنچه احساس میکنند توجّه داشته و [آنرا اجرا نمایند].”¹⁰

احساس و شناخت روح القدُس ظرفیت روحانی به زندگی کودکان می آورد، و صدائی را که می شنوند برایشان روشنتر و روشنتر خواهد شد. آن مانند آنچه که ارشد ریچارد جی. اسکات گفت خواهد بود: “همانطور که تجربه گرفته و موفّق می شوید که بوسیلۀ روح القدُس راهنمائی شوید، اعتماد شما در برداشت هائی که احساس می کنید مطمئن تر از متّکی بودن به آنچه می بینید و می شنوید خواهد شد.”¹¹

لازم نیست که ما ترسی داشته باشیم زمانیکه کودکان مان وارد گرفتاریهای زندگی میشوند، زیرا به آنها کمک کرده ایم خود را از سنگینی های دنیوی دور سازند. به آنها آموخته ایم برای دریافت هدیۀ راهنمائی روح القدُس زندگی کنند. این هدیه مداوماً بار آنها را سبک کرده و آنها را بسوی خانۀ بهشتی راهنمون خواهد شد اگر بخاطرش زندگی کرده و از انگیزه هایش پیروی کنند. به نام عیسی مسیح، آمین.