Yürekten Olan
Kendi kişisel öğrencilik yolculuğumuzda, neşe dolu ve yürekten olan İsa’nın takipçileri olmalıyız.
Bazen, bizi nelerin beklediğini bilmek yardımcı olur.
İsa, hizmetinin sonuna doğru, Havarileri’ne zor zamanların geleceğini söyledi. Ama aynı zamanda, “Sakın korkmayın!” dedi.1 Evet, O gidecekti ama onları yalnız bırakmayacaktı.2 Hatırlamalarına, dik durmalarına ve huzur bulmalarına yardımcı olmak için Kendi Ruhu’nu gönderecekti. Kurtarıcı, bizimle, Kendi öğrencileriyle birlikte olma vaadini yerine getirir, ancak varlığını tanımamıza ve bundan keyif almamıza yardımcı olması için sürekli olarak O’na bakmalıyız.
Mesih’in öğrencileri her zaman zor durumlarla karşılaşırlar.
Sevdiğim bir arkadaşım, 9 Temmuz 1857 tarihli bir Orta Batı Amerika Birleşik Devletleri gazetesi olan Nebraska Advertiser’dan eski bir makaleyi bana gönderdi. Şöyle yazıyordu: “Bu sabah erken saatlerde bir Mormon topluluğu buradan geçerek Salt Lake şehrine olan yolculuklarına devam ettiler. Kadınlar (elbette hiç zarif değiller) el arabalarını hayvanlar gibi sürüklerken, bir [kadın] bu kara çamura yuvarlandı ve bu da kafilenin kısa bir süre durmasına neden oldu, küçük çocuklar da, [garip] yabancı kıyafetleri içinde anneleri kadar kararlı bir şekilde ağır adımlarla yürüyorlardı.”3
Bu çamura bulanmış kadın hakkında çok düşündüm. Neden el arabasını tek başına çekiyordu? Bekar bir anne miydi? Ona, tüm eşyalarını bir el arabasıyla bilinmeyen bir çöldeki yuvaya götürmek için, bazen de onları izleyenler tarafından alay edilerek tozun çamurun içinde böylesine yürek burkan bir yolculuk yapmak için gereken içsel gücü, cesareti ve azmi veren neydi?4
Başkan Joseph F. Smith, bu öncü kadınların içsel gücünden bahsederek şunları söyledi: “Bu kadınlardan birini, İsa Mesih’in Son Zaman Azizler Kilisesi’ndeki inançlarından uzaklaştırabilir misiniz? Peygamber Joseph Smith’in misyonu konusunda onların zihinlerini karartabilir misiniz? Tanrı’nın Oğlu İsa Mesih’in ilahi görevi ile ilgili olarak onları kör edebilir misiniz? Hayır, bu dünyada bunu asla yapamazsınız. Neden? Çünkü onlar bunu biliyorlardı. Tanrı onlara bunu vahiyle bildirdi ve onlar da bunu anladılar ve yeryüzündeki hiçbir güç onları, hakikat olduğunu bildikleri bu şeyden döndüremezdi.”5
Kardeşlerim, bu tür bir erkek ve kadın olmak, çölde yürümeye çağrıldığında yükü çekmeye devam edecek gücü bulmak için kendini zorlayan öğrenciler olmak, Tanrı tarafından bize vahiy edilenlere inanan öğrenciler olmak, kendi kişisel öğrencilik yolculuğumuzda neşe dolu ve yürekten olan İsa’nın takipçileri olmak, bizim günümüzün çağrısıdır. İsa Mesih’in öğrencileri olarak, üç önemli hakikate inanırız ve bu hakikatler doğrultusunda gelişebiliriz.
İlk Olarak, Kolay Olmasa Bile Antlaşmalarımıza Sadık Kalabiliriz
İnancınız, aileniz veya geleceğiniz engellere takıldığında, sevindirici habere göre yaşamak için elinizden gelenin en iyisini yaparken hayatın neden bu kadar zor olduğunu merak ettiğinizde, Rab’bin bize sıkıntılarla karşılaşacağımızı söylediğini unutmayın. Sorunlar planın bir parçasıdır ve terk edildiğiniz anlamına gelmez; bunlar O’na ait olmanın ne anlama geldiğinin bir parçasıdır.6 Ne de olsa “O, acıları tanımış, dertlerin adamıydı.”7
Cennetteki Baba’nın, benim rahatımdan çok, İsa Mesih’in bir öğrencisi olarak gelişmemle daha çok ilgilendiğini öğreniyorum. Her zaman böyle olmasını istemiyorum, ama öyle!
Kolaylık içinde yaşamak güç getirmez. Günümüzün sıcağına dayanmak için ihtiyaç duyduğumuz güç, Rab’bin gücüdür ve O’nun gücü, O’nunla yaptığımız antlaşmalar aracılığıyla akar.8 Güçlü dik rüzgarlarla karşılaştığımızda inancımıza yaslanmak, her gün, özellikle yorgun, endişeli olduğumuzda ve rahatsız edici sorular ve sorunlarla boğuştuğumuzda bile, Kurtarıcı ile yaptığımız antlaşmayı yerine getirmek için içtenlikle gayret etmek, aşama aşama O’nun ışığını, gücünü, sevgisini, Ruhu’nu, huzurunu almaktır.
Antlaşma yolunda yürümenin amacı, Kurtarıcı’ya yaklaşmaktır. Amaç nasıl mükemmel bir şekilde ilerlediğimiz değil, O’dur. Bu bir yarış değil ve yolculuğumuzu başkalarınınkiyle karşılaştırmamalıyız. Tökezlediğimizde bile, O oradadır.
İkincisi, İnançla Hareket Edebiliriz
İsa Mesih’in öğrencileri olarak, O’na imanın, özellikle zor zamanlarda eylem gerektirdiğini anlıyoruz.9
Yıllar önce, annem ve babam evin halısını yeniden döşemeye karar verdi. Yeni halı gelmeden önceki gece, annem kardeşlerimden mobilyaları çıkarmalarını ve yatak odası halılarını sökmelerini istedi, böylece yeni halı yerleştirilebilecekti. O zamanlar, yedi yaşında olan kız kardeşim Emily çoktan uyumuştu. Bu yüzden, o uyurken, kardeşlerim yatak hariç tüm mobilyaları sessizce odasından çıkardılar ve sonra halıyı çekip çıkarttılar. Evet, ağabeylerim bazen yaptıkları gibi, bir şaka yapmaya karar verdiler. Kız kardeşimin eşyalarının geri kalanını dolaptan ve duvarlardan çıkardılar ve odayı boş halde bıraktılar. Sonra bir not yazıp duvara yapıştırdılar: “Sevgili Emily, taşındık. Birkaç gün içinde yazıp sana nerede olduğumuzu söyleyeceğiz. Sevgiler, ailen.”
Ertesi sabah, Emily kahvaltıya gelmeyince kardeşlerim onu aramaya gittiler, üzgün bir halde ve kapalı bir kapının ardında yapayalnız duruyordu. Emily bu tecrübeyi daha sonra düşünerek şöyle dedi: “Yıkılmıştım. Ama kapıyı sadece açmış olsaydım ne olurdu? Ne duyardım? Neyin kokusunu alırdım? Yalnız olmadığımı anlayacaktım. Gerçekten sevildiğimi anlayacaktım. Durumum hakkında bir şeyler yapmak düşüncesi aklımdan bile geçmemişti. Sadece pes etmiş ve dolabımda ağlayarak bekliyordum. Buna rağmen keşke kapıyı açmış olsaydım.”10
Kız kardeşim gördüklerine dayanarak bir varsayımda bulundu, ancak bu işlerin gerçekte nasıl olduğunun bir yansıması değildi. Emily gibi bizim de, üzüntü veya incinme ya da hevesin kırılması veya endişe ya da yalnızlık veya öfke ya da hayal kırıklığı içinde belimiz o kadar bükülüyor ki, sadece bir şeyler yapmanın, kapıyı açmanın, İsa Mesih’e imanla hareket etmenin aklımıza bile gelmemesi ilginç değil mi?
Kutsal yazılar, Mesih’in öğrencileri olan, imkansızlıklarla karşılaştıklarında basitçe hareket eden, imanla ayağa kalkıp yürüyen erkek ve kadınların örnekleriyle doludur.11
Mesih, şifa arayan cüzamlılara şöyle dedi: “Gidin, kâhinlere [rahiplere] görünün. Onlar yolda giderken cüzamdan temizlendiler.”12
Sanki çoktan iyileşmişler gibi ve inançlarını harekete geçirme sürecinde, kendilerini rahiplere göstermeye gittiler.
Şunu da söylemek isterim ki, acınızın ortasında harekete geçme düşüncesi size imkansız gibi görünüyorsa, lütfen hareketlerinizin yardım için bir arkadaşa, bir aile üyesine, bir Kilise liderine, bir profesyonele ulaşmasına izin verin. Bu umut için ilk adım olabilir.
Üçüncüsü, Adanmışlığımızda Yürekten ve Sevinç Dolu Olabiliriz13
Zor zamanlar geldiğinde, dünyaya gelmeden önce Mesih’i takip etmeyi seçtiğimi ve inancıma, sağlığıma ve dayanıklılığıma yönelik zorlukların hepsinin burada olma nedenimin bir parçası olduğunu hatırlamaya çalışıyorum. Ve kesinlikle bugünkü sıkıntıların, Tanrı’nın bana olan sevgisini sorgulamayı ya da O’na olan inancımı şüpheye dönüştürmesine izin vermeyi kesinlikle düşünmemeliyim. Sıkıntılar, planın başarısız olduğu anlamına gelmez; onlar Tanrı’yı arayıp bulmama yardım etmeyi amaçlayan planın bir parçasıdır. Sabırla dayandığımda O’na daha çok benzerim ve inşallah, O’nun gibi, ıstırap içindeyken daha çok hararetle dua ederim.14
İsa Mesih, Babamız’ı tüm yüreğiyle sevmenin, bedeli ne olursa olsun O’nun isteğini yerine getirmenin mükemmel bir örneğiydi.15 Ben de aynısını yaparak O’nun örneğini takip etmek istiyorum.
İki bakır parasını tapınak hazinesine atan dul kadının yürekten gelen ve koşulsuz öğrenciliğinden ilham alıyorum. O her şeyini feda etti.16
Diğerleri sadece onun eksikliklerini görürken, İsa Mesih, onun cömertliğini fark etti. Aynı şey her birimiz için de geçerlidir. O, eksikliklerimizi başarısızlık olarak değil, inancımızı harekete geçirmek ve gelişmek için bir fırsat olarak görür.
Sonuç
İsa Mesih’in öğrencisi arkadaşlarım, ben tüm kalbimle, Rab’bin yanında durmayı seçiyorum. Ben, O’nun seçilmiş hizmetkarları olan Başkan Russell M. Nelson’ın ve onun yakın arkadaşları Havarileri’nin yanında olmayı seçiyorum, çünkü onlar, O’nun adına konuşur ve beni Kurtarıcı’ya bağlayan kutsal törenlerin ve antlaşmaların kahyalarıdır.
Tökezlediğim zaman, İsa Mesih’in lütfuna ve etkinleştirici gücüne güvenerek ayağa kalkmaya devam edeceğim. O’nunla olan antlaşmama sadık kalacağım ve Tanrı’nın sözünü çalışarak, imanla ve rehberliğine güvendiğim Kutsal Ruh’un yardımıyla sorularımı çözeceğim. Her gün küçük ve basit şeyler yaparak O’nun Ruhu’nun peşinden koşacağım.
Bu benim öğrencilik yolumdur.
Ve ölümlülüğün günlük yaralarının iyileştiği güne kadar, Rab’bi bekleyeceğim ve O’na, O’nun zamanlamasına, O’nun bilgeliğine, O’nun planına güveneceğim.17
Sonsuza dek, sizinle kol kola, O’nunla birlikte durmak istiyorum. Yürekten istiyorum. İsa Mesih’i tüm yüreğimizle sevdiğimizde, bunun karşılığı olarak O’nun bize her şeyi verdiğini bilerek.18 İsa Mesih’in adıyla, amin.